Βαθμολογία:
8
Το "Joker: Folie à Deux" είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό sequel. Είναι μια βαθιά κατάδυση στην ψυχή των χαρακτήρων του, με έναν τρόπο που τυλίγει το κοινό σε έναν κόσμο χάους, ανθρώπινης αδυναμίας, ψυχικής ασθένειας και μουσικής. Η κινηματογραφική συνέχεια του ταξιδιού του Joker αναμιγνύει το γκροτέσκο με το όμορφο, την τρέλα με την μελαγχολία. Το όραμα του σκηνοθέτη Todd Phillips δεν συνάδει με τις παραδοσιακές διασκευές κόμικ, παρουσιάζοντας μια συμπονετική, εγκεφαλική αφήγηση που παγιώνει τον Joker ως το πραγματικό θύμα της ιστορίας (που αποδέχεται, όμως, το λάθος των τρόπων του).
Η δύναμη της ταινίας έγκειται στην ανθρώπινη ματιά με την οποία ο φακός αποτυπώνει τη σαθρή ψυχολογική κατάσταση του Arthur Fleck. Ενώ το πρώτο Joker παρουσίασε την κάθοδό του στο χάος, το "Folie à Deux" το πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, εξερευνώντας την κοινή τρέλα (όπως υποδηλώνει ο τίτλος), με την εισαγωγή του χαρακτήρα της Lady Gaga, Harley Quinn. Ο χαρακτήρας της Gaga προσθέτει μια νέα διάσταση στο ήδη διαλυμένο μυαλό του Άρθουρ, καθώς ξεδιπλώνεται η τοξική αλλά συναρπαστική δυναμική τους. Η λεπτή αλληλεπίδραση του σεναρίου μεταξύ αυτών των δύο ασταθών χαρακτήρων επιτυγχάνεται μέσα από μια κατανόηση της ανθρώπινης ευπάθειας, δημιουργώντας στιγμές σκοτεινής, τραγικής ομορφιάς. Η χημεία τους είναι έκδηλη σε όλες τις σκηνές που μοιράζονται, ψάχνοντας τα όρια της αγάπης, της εμμονής, αλλά τελικά και της αυταπάτης.
Ο Joakin Phoenix επαναλαμβάνει τον ρόλο του με ακόμα μεγαλύτερο ερμηνευτικό βάθος. Στο Folie à Deux, ο Joker του γίνεται μια στοιχειωμένη φιγούρα, ενώ η σωματικότητά του, η φωνή του και οι τρόποι του θολώνουν για άλλη μια φορά τη γραμμή μεταξύ κακού και θύματος. Σε συνδυασμό με την πολύ καλή ερμηνεία της Lady Gaga, η ταινία εμβαθύνει στις σκοτεινές γωνιές της συναισθηματικής απελπισίας και της ψύχωσης, εξυψώνοντάς την πολύ πέρα από μια απλή ιστορία με σούπερ ήρωες ή σούπερ κακούς.
Η σκηνοθεσία του Todd Phillips είναι σχολαστική και είναι έκδηλη η ικανότητά του να υφαίνει οπτικούς συμβολισμούς (χαρακτηριστική η σκηνή στην αρχή της ταινίας με την άμεση αναφορά στην ταινία «Οι Ομπρέλες Του Χερβούργου», το κλασσικό γαλλικό μιούζικαλ του 1964), με την αφήγηση να δημιουργεί κατά τόπους μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Τα μουσικά στοιχεία —ιδιαίτερα η χρήση του τραγουδιού για τη μετάδοση της εσωτερικής αναταραχής των χαρακτήρων— συνδυάζονται άψογα στην αφήγηση, ενισχύοντας τη συναισθηματική βαρύτητα των σκηνών. Υπάρχουν δυο τουλάχιστον σκηνές ανθολογίας, με την ερμηνεία των "Close To You" των Carpenters και "If You Go Away", στην εκτέλεση του Scott Walker.
Παρά την εντυπωσιακά κακή πορεία της ταινίας στα ταμεία, καλλιτεχνικά το "Joker: Follie à Deux" επιτυγχάνει το όραμα του σκηνοθέτη για την κατάληξη της ιστορίας. Το σκοτάδι, το εσωτερικό κενό και η ψυχολογική αγωνία κινηματογραφούνται όπως τους αρμόζει. Το γεγονός ότι είναι μιούζικαλ, βοηθάει πολύ στην κατανόηση του συναισθήματος και των εσωτερικών σκέψεων που έχουν οι χαρακτήρες, αφού πολλές είναι οι περιπτώσεις που ένα ψυχοπαθητικό άτομο βασίζεται στη μουσική και την τέχνη για να κατανοήσει τα δικά του συναισθήματα, το πώς λειτουργεί ο κόσμος, ποια είναι η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και ούτω καθεξής.
Αν όχι η καλύτερη, σίγουρα στις τρεις πρώτες ταινίες της χρονιάς.