Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καλά οργανωμένα φεστιβάλ, να τρέχουν στη χώρα μας, ακόμη κι αν δεν ικανοποιούν 100% τις προσδοκίες μας. Κι ένα από αυτά τα φεστιβάλ είναι αυτό του Εν Λευκώ, που φέτος έλαβε χώρα 20-21 Ιουνίου στην Τεχνόπολη, με 3 σκηνές να ικανοποιούν όλα τα μουσικά γούστα.
Παρακολουθήσαμε τη 2η μέρα του φεστιβάλ, αυτή με headliner τον Boy George και μαζί του, στην κεντρική σκηνή τον Gramatik και τους Xaxakes, οι οποίοι τελευταίοι αντικατέστησαν τελευταία στιγμή τον Nick Waterhouse. Να σημειωθεί ότι η συμμετοχή του Nick Waterhouse σε αυτή τη μέρα, ουσιαστικά αποτελούσε και το μεγαλύτερο δέλεαρ για μεγάλη μερίδα του κοινού κι η απουσία του ήταν φοβερό πλήγμα.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή, αφού με κάποια καθυστέρηση βάσει του προγράμματος ανέβηκαν στη σκηνή οι Xaxakes, οι οποίοι κι αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική σκηνή, με μοναδικά τραγούδια αλλά και σκηνική παρουσία. Δεν ήταν όμως αυτή η καλύτερη τους εμφάνιση, αφού η πρόσκληση της τελευταίας στιγμής, καθώς και κάποια προβλήματα στο κούρδισμα της κιθάρας, σίγουρα επηρέασαν την παρέα του Γιάννη Νάστα. Το σετ είχε μεγάλες διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια, επηρεάζοντας τη ροή του προγράμματος, τόσο στη σκηνή όσο και κάτω από αυτήν.
Όταν όμως ανέβηκε ο Gramatik στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, όλα άλλαξαν, αφού και περισσότερος κόσμος είχε μαζευτεί και η δυναμική ενός σφιχτοδεμένου κι αρκετά διασκεδαστικού προγράμματος σήκωσε στο πόδι το κοινό, με πολύ χορό και συμμετοχή. Ιδιαίτερη μνεία στο μουσικό που συνόδευε τον Gramatik, ο οποίος αποτέλεσε τη «ζωντανή» νότα του σετ, με την τρομπέτα, το σαξόφωνο ή τα πλήκτρα τα οποία έπαιζε. Αυτό όμως που παρουσιάζει ο Gramatik ίσως θα ταίριαζε καλύτερα σε άλλο χώρο, σε κάποιο club ή άλλες συνθήκες. Αν βέβαια το πρόγραμμα του ήταν εμπλουτισμένο με περισσότερους συνοδευτικούς μουσικούς, τότε θα μιλούσαμε για την απόλυτη απογείωση. Θα ήταν άδικο όμως να παραβλέψουμε το γεγονός πως το ετερόκλητο κοινό που βρισκόταν στο χώρο της Τεχνόπολης πέρασε καλά υπό τους ήχους του, αφού τόσο οι 40-50άρηδες που είχαν έρθει για τον Boy George, αλλά και οι πολύ μικρότεροι που θα αισθάνθηκαν πολύ πιο άνετα με τα πειραγμένα beats και τα funky & soul περάσματα στις παραγωγές του Gramatik, διασκέδασαν και με το παραπάνω.
Κι ήρθε η ώρα του Boy George και της μπάντας του να κρατήσουν τα ηνία της βραδιάς και να την απογειώσουν, όπως θα έπρεπε κανονικά να κάνουν headliners. Δε μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά πως έγινε κάτι τέτοιο, αλλά θα ήταν ίσως και παράλογο να το περιμένεις από έναν καλλιτέχνη και μια περσόνα όπως αυτή, που βρίσκεται εδώ και χρόνια στη δύση της καριέρας της. Μπορούμε όμως να σας πούμε ότι ήταν μια αξιόλογη εμφάνιση και προσπάθεια από τη μεριά της μπάντας να ζήσει αυτό το live και να διασκεδάσει τον κόσμο. Ο Boy George, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη μουσική ιστορία (μπορεί και για τους λάθος λόγους), που σίγουρα αποτελεί πόλο έλξης και θα μπορούσε εύκολα να «καπελώσει» την οποιαδήποτε ομαδική προσπάθεια. Αυτό όμως δεν έγινε στη συγκεκριμένη συναυλία, αφού ο Boy George ήταν ο frontman μιας αρκετά καλοδουλεμένης μπάντας που είχε τα κέφια της (πνευστά, μπάσο, drums, κιθάρα, πλήκτρα και 2ες φωνές) κι ήταν κάτι που έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Στα πρώτα τραγούδια η φωνή του φάνηκε αδύναμη, όσο όμως η ώρα περνούσε τα πράγματα βελτιώθηκαν.
Ήταν μια εμφάνιση που, τηρουμένων των αναλογιών, ευχαρίστησε μέρος του κοινού, κυρίως τους μεγαλύτερους ρετρολάγνους, παρά εκείνους που διψούν για φρέσκα πράγματα ή καλλιτέχνες που είναι στο ζενίθ της καριέρας τους.
Κατά τα άλλα δεν προλάβαμε και πολλά από αυτά που συνέβαιναν στη 2η σκηνή του φεστιβάλ, με τις Angelika Dusk (κάποιες τραβηγμένες και δύσκολες διασκευές που ίσως θα έπρεπε να τις έχει αποφύγει), Marietta Fafouti (κέφι και μπρίο στα γνωστά υψηλά επίπεδα της) και Jessica 6 (ωραία παρουσία, άνευρο live όμως).
Παρακολουθήσαμε τη 2η μέρα του φεστιβάλ, αυτή με headliner τον Boy George και μαζί του, στην κεντρική σκηνή τον Gramatik και τους Xaxakes, οι οποίοι τελευταίοι αντικατέστησαν τελευταία στιγμή τον Nick Waterhouse. Να σημειωθεί ότι η συμμετοχή του Nick Waterhouse σε αυτή τη μέρα, ουσιαστικά αποτελούσε και το μεγαλύτερο δέλεαρ για μεγάλη μερίδα του κοινού κι η απουσία του ήταν φοβερό πλήγμα.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή, αφού με κάποια καθυστέρηση βάσει του προγράμματος ανέβηκαν στη σκηνή οι Xaxakes, οι οποίοι κι αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική σκηνή, με μοναδικά τραγούδια αλλά και σκηνική παρουσία. Δεν ήταν όμως αυτή η καλύτερη τους εμφάνιση, αφού η πρόσκληση της τελευταίας στιγμής, καθώς και κάποια προβλήματα στο κούρδισμα της κιθάρας, σίγουρα επηρέασαν την παρέα του Γιάννη Νάστα. Το σετ είχε μεγάλες διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια, επηρεάζοντας τη ροή του προγράμματος, τόσο στη σκηνή όσο και κάτω από αυτήν.
Όταν όμως ανέβηκε ο Gramatik στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, όλα άλλαξαν, αφού και περισσότερος κόσμος είχε μαζευτεί και η δυναμική ενός σφιχτοδεμένου κι αρκετά διασκεδαστικού προγράμματος σήκωσε στο πόδι το κοινό, με πολύ χορό και συμμετοχή. Ιδιαίτερη μνεία στο μουσικό που συνόδευε τον Gramatik, ο οποίος αποτέλεσε τη «ζωντανή» νότα του σετ, με την τρομπέτα, το σαξόφωνο ή τα πλήκτρα τα οποία έπαιζε. Αυτό όμως που παρουσιάζει ο Gramatik ίσως θα ταίριαζε καλύτερα σε άλλο χώρο, σε κάποιο club ή άλλες συνθήκες. Αν βέβαια το πρόγραμμα του ήταν εμπλουτισμένο με περισσότερους συνοδευτικούς μουσικούς, τότε θα μιλούσαμε για την απόλυτη απογείωση. Θα ήταν άδικο όμως να παραβλέψουμε το γεγονός πως το ετερόκλητο κοινό που βρισκόταν στο χώρο της Τεχνόπολης πέρασε καλά υπό τους ήχους του, αφού τόσο οι 40-50άρηδες που είχαν έρθει για τον Boy George, αλλά και οι πολύ μικρότεροι που θα αισθάνθηκαν πολύ πιο άνετα με τα πειραγμένα beats και τα funky & soul περάσματα στις παραγωγές του Gramatik, διασκέδασαν και με το παραπάνω.
Κι ήρθε η ώρα του Boy George και της μπάντας του να κρατήσουν τα ηνία της βραδιάς και να την απογειώσουν, όπως θα έπρεπε κανονικά να κάνουν headliners. Δε μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά πως έγινε κάτι τέτοιο, αλλά θα ήταν ίσως και παράλογο να το περιμένεις από έναν καλλιτέχνη και μια περσόνα όπως αυτή, που βρίσκεται εδώ και χρόνια στη δύση της καριέρας της. Μπορούμε όμως να σας πούμε ότι ήταν μια αξιόλογη εμφάνιση και προσπάθεια από τη μεριά της μπάντας να ζήσει αυτό το live και να διασκεδάσει τον κόσμο. Ο Boy George, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη μουσική ιστορία (μπορεί και για τους λάθος λόγους), που σίγουρα αποτελεί πόλο έλξης και θα μπορούσε εύκολα να «καπελώσει» την οποιαδήποτε ομαδική προσπάθεια. Αυτό όμως δεν έγινε στη συγκεκριμένη συναυλία, αφού ο Boy George ήταν ο frontman μιας αρκετά καλοδουλεμένης μπάντας που είχε τα κέφια της (πνευστά, μπάσο, drums, κιθάρα, πλήκτρα και 2ες φωνές) κι ήταν κάτι που έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Στα πρώτα τραγούδια η φωνή του φάνηκε αδύναμη, όσο όμως η ώρα περνούσε τα πράγματα βελτιώθηκαν.
Ήταν μια εμφάνιση που, τηρουμένων των αναλογιών, ευχαρίστησε μέρος του κοινού, κυρίως τους μεγαλύτερους ρετρολάγνους, παρά εκείνους που διψούν για φρέσκα πράγματα ή καλλιτέχνες που είναι στο ζενίθ της καριέρας τους.
Κατά τα άλλα δεν προλάβαμε και πολλά από αυτά που συνέβαιναν στη 2η σκηνή του φεστιβάλ, με τις Angelika Dusk (κάποιες τραβηγμένες και δύσκολες διασκευές που ίσως θα έπρεπε να τις έχει αποφύγει), Marietta Fafouti (κέφι και μπρίο στα γνωστά υψηλά επίπεδα της) και Jessica 6 (ωραία παρουσία, άνευρο live όμως).
Σχετικό θέμα