TOC TOC - Αγάπη ρε...μ#&ν!@

Η πρώτη φορά που είδα το TOC TOC ήταν το καλοκαίρι στο Γκάζι έπειτα από μια κουραστική ημέρα σε μια άδεια Αθήνα. Γέλασα τόσο πολύ που υποσχέθηκα πως θα επιστρέψω. Κι έτσι.. Τοκ Τοκ!  χτύπησα την πόρτα στο Θέατρο ΗΒΗ όπου στεγάζεται η παράσταση για δεύτερη χρονιά.

Ο  τίτλος της παράστασης τα λέει  όλα.. TOC (όπου ΤΟC  η συντομογραφία της έκφρασης "Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή" Τrouble Obsessionnel Compulsif στα γαλλικά) κι όσο κι αν  ακούγεται  βαρύ.. πρόκειται  για μια από  τις πιο βαριά απολαυστικές κωμωδίες και μόνο. Προσπαθώ να ξεχωρίσω κάποιον μα δε μπορώ. Ο καθένας έχει τις ξεκαρδιστικές διαταραχές του. Αδυναμία έχω βέβαια.. και είναι η Ματθίλδη Μαγγίρα. Όμως είναι μια παράσταση που ο κάθε ηθοποιός κλέβει την παράσταση στο ρόλο του και χαρίζει άφθονο γέλιο.  

Η παράσταση εκτυλίσσεται στο σαλονάκι ενός διάσημου ψυχίατρου όπου έξι άτομα με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές  περιμένουν ο  ραντεβού  τους  το οποίο  έχουν κλείσει 6 μήνες νωρίτερα. 

Ο Φώτης (Χ. Βαλαβανίδης)  ένας ηλικιωμένος κύριος που βωμολοχεί ασύστολα γιατί πάσχει από το σύνδρομο "Gilles de la Tourette". (Πόσες φορές τη μέρα το λαλάς το μπινελίκι;).

Ο Βασίλης, (Κ. Σπυρόπουλος) ένας ταξιτζής (Ομάρ ταρίφ), φανατικός ΠΑΟΚτζής που πάσχει από αριθμομανία και μανία συγκέντρωσης αντικειμένων. (Ράαστα τα μαλλάκια σου..)

Η Νίτσα (Χ. Θεοδωροπούλου) πάσχει από μικροβιοφοβία και τρέμει όλες τις ασθένειες (η απόλυτη  αποστείρωση!).

 Η Μαρία (Μ. Μαγγίρα), θεούσα (ή wikipedia των Αγίων), με συμπτώματα πολλαπλής προσωπικότητας (για μια φίλη  της έχει έρθει..!)  και τικ επαλήθευσης (πάντα συνοδευόμενο με μια «τρικυμία κρανίου»)..και πολύ λίγα λέω.. Απλά φροντίστε να κάτσετε σε μπροστινές θέσεις και θα με θυμηθείτε.

Η Λίλη, (Κ. Τσάβαλου), που επαναλαμβάνει κάθε της έκφραση δυο φορές. Ή και τρεις! (με Κρητική προφορά!) και ο Μπάμπης (Ο. Παπαδόπουλος) ο οποίος έχει μανία με τη συμμετρία και δεν περπατάει πάνω στις γραμμές..

Ο γιατρός καθυστερεί γιατί λείπει σε ταξίδι εκτός Αθηνών  και οι ασθενείς περιμένοντας γνωρίζονται σιγά σιγά και αποφασίζουν να κάνουν μόνοι τους group therapy. (και όμως..)

 Αυτό που επακολουθεί είναι δύσκολο να το περιγράψω. Η πολυσυζητημένη διαφορετικότητα, η ανομοιογένεια μιας ομάδας, περνούν πραγματικά  σε άλλο επίπεδο, εντελώς ιδεοψυχαναγκαστικό! Και όμως, άτομα που φαίνεται να μην έχουν καν κοινό κώδικα επικοινωνίας, πόσο  μάλλον ελπίδα επιβίωσης  σε «κανονικές συνθήκες» με την πρώτη ...και  τη δεύτερη  σίγουρα ματιά,  καταφέρνουν να επιβιώσουν και να δώσουν ένα είδος τάξης στο χάος που δημιουργούν τα ίδια… μέσα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις που σε εμάς βέβαια χαρίζουν ξεκαρδιστικές στιγμές. Τελικά η αποδοχή και η αυθεντική διάθεση να ενδιαφερθούμε για τους άλλους είναι η καλύτερη  ψυχοθεραπεία για εμάς τους ίδιους.

 

Όλα αυτά με ένα καλοδουλεμένο σενάριο  και σκηνοθεσία, πολύ κέφι και παρεΐστικη ατμόσφαιρα που κορυφώνεται κάθε Σάββατο live στη σκηνή με το συγκρότημα "ΑΛΧΗΜΙΣΤΕΣ". 

Σχετικό θέμα

Τηλεοπτικές Σειρές / Συνεντεύξεις

Ευφροσύνη Κουτσουβέρη: «Το θέατρο είναι ο πιο "ασφαλής" τρόπος για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας»