Απρίλιος 2015
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του ‘Boys & Girls’ το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο τους δίσκους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το ‘Sound And Color’ είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
Μακράν το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το ‘Don’t Wanna Fight’, αμέσως μετά το εναρκτήριο ομότιτλο που ουσιαστικά είναι μια εκτεταμένη εισαγωγή. Ξεχωρίζουν επίσης το ‘The Greatest’ που διαρκεί σχεδόν τέσσερα λεπτά παρά το punk ύφος του και το ‘Gimme All Your Love’ με τα ξεσπάσματα στα ρεφρέν και την αλλαγή μετά τη μέση με στροφή στην κιθάρα. Το μόνο πρόβλημα με αυτό τον δίσκο είναι πως δεν υπάρχουν αρκετά πολύ καλά τραγούδια που να υποστηρίζουν περαιτέρω την αλλαγή ύφους απ’ το πολύ επιτυχημένο πρώτο άλμπουμ. Διότι σχεδόν ό,τι κι αν πιάσει με τη φωνή και το στιλ της η Brittany Howard θα είναι τουλάχιστον καλό, αλλά χρειαζόμαστε (και χρειάζονται) περισσότερα τραγούδια σαν το ‘Don’t Wanna Fight’.
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του ‘Boys & Girls’ το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο τους δίσκους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το ‘Sound And Color’ είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
Μακράν το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το ‘Don’t Wanna Fight’, αμέσως μετά το εναρκτήριο ομότιτλο που ουσιαστικά είναι μια εκτεταμένη εισαγωγή. Ξεχωρίζουν επίσης το ‘The Greatest’ που διαρκεί σχεδόν τέσσερα λεπτά παρά το punk ύφος του και το ‘Gimme All Your Love’ με τα ξεσπάσματα στα ρεφρέν και την αλλαγή μετά τη μέση με στροφή στην κιθάρα. Το μόνο πρόβλημα με αυτό τον δίσκο είναι πως δεν υπάρχουν αρκετά πολύ καλά τραγούδια που να υποστηρίζουν περαιτέρω την αλλαγή ύφους απ’ το πολύ επιτυχημένο πρώτο άλμπουμ. Διότι σχεδόν ό,τι κι αν πιάσει με τη φωνή και το στιλ της η Brittany Howard θα είναι τουλάχιστον καλό, αλλά χρειαζόμαστε (και χρειάζονται) περισσότερα τραγούδια σαν το ‘Don’t Wanna Fight’.