Με την έναρξή του και ήδη από την πρώτη εβδομάδα, το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2015 φιλοξένησε μια κορυφαία προσωπικότητα παγκοσμίου εμβέλειας, την ταλαντούχα χορεύτρια Sylvie Guillem.
Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, πολλώ δε μάλλον λόγω της ιστορικής αξίας της συγκεκριμένης παράστασης: το Life in Progress υπήρξε η "υπόκλιση" της μεγάλης χορεύτριας σε μία παράσταση που δίνει σχεδόν σε όλη της τη ζωή.
Η επιλογή του Ηρωδείου ως σταθμού σε αυτή την αξιομνημόνευτη περιοδεία τιμά τη χώρα μας και αναδεικνύει για ακόμα μια φορά τη σημασία που προσδίδουν οι παγκοσμίως φήμης καλλιτέχνες στα αρχαία ελληνικά θέατρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κοινό απαρτιζόταν από ανθρώπους όλων των ηλικιών και πολλών εθνικοτήτων που είχαν την τύχη να βρίσκονται στη χώρα μας αυτή την περίοδο.
Ήδη μία ώρα πριν την έναρξη η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα κατάμεστα διαζώματα -μόνο τα εντελώς πλαϊνά δεν γέμισαν, ενώ ο χώρος των αναπήρων ήταν γεμάτος!
Με μια μικρή καθυστέρηση ενός τετάρτου (λόγω του φωτός), η παράσταση ξεκίνησε με το techne (όρος που εδώ σημαίνει γνώση βασισμένη στην πράξη), το οποίο έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα. Η συγκλονιστική χορογραφία του (επίσης μοναδικού) Akram Khan σε ζωντανή (!) μουσική της Alies Sluiter μάς εισήγαγε στον μοναδικό κόσμο του σύγχρονου χορού. Όχι μόνο θαυμάσαμε την φανταστική τεχνική της Sylvie, αλλά η δυναμική της μάς συμπαρέσυρε σε έναν άλλο κόσμο όπου η φύση είναι δώρο ζωής. Ένα δέντρο στη μέση της σκηνής υπήρξε πνοή "ζωής".
Μία μικρή ανάσα πήραμε στη συνέχεια, παρακολουθώντας τη χορογραφία Duo (του William Forsythe) από τους εξαιρετικά ταλαντούχους και εκφραστικούς Brigel Gjoka και Riley Watts. Δύο προσωπικότητες που όσο και αν έμοιαζαν να κάνουν τις ίδιες κινήσεις, το μοναδικό ύφος του καθενός τις διαφοροποιούσε αισθητά. Το αποτέλεσμα; Να καταχειροκροτηθούν από το κοινό!
Στη συνέχεια, μια ακόμα χορογραφία που έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα το Here & After του Russell Maliphant ερμηνεύτηκε από το ντουέτο Sylvie Guillem - Emanuela Montanari. Τα παιχνίδια του φωτός καθόριζαν το πεδίο μέσα στο οποίο κινήθηκαν οι χορεύτριες, αρχικά αυτό υπήρξε μικρότερο και έπειτα μεγαλύτερο. Οι αντίθετες κινήσεις κυριαρχούσαν, ενώ αισθητή έγινε η σταδιακή κλιμάκωση των κινήσεων παράλληλα με τη μουσική. Αν και η Emanuela Montanari είναι μια ανερχόμενη χορεύτρια μέρος του Corpo di Ballo del Teatro alla Scala, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την Sylvie. Ήταν εκείνη που ξεχώριζε, τεχνικά και εκφραστικά, γεγονός που την αναδείκνυε "πρωταγωνίστρια" παρόλο που οι ρόλοι ήταν ισότιμοι.
Μετά από ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα επιστρέψαμε στις θέσεις μας για να απολαύσουμε το τελευταίο και πιθανώς πιο ξεχωριστό κομμάτι της παράστασης. Η χορογραφία Bye (Mats Ek) μίλησε στην ψυχή μου πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες. Σε μουσική Ludwig van Beethoven (Σονάτα για πιάνο, αρ.32 σε ντο ελάσσονα έργο 111) και με ένα μικρό "videowall" στο πίσω μέρος της σκηνής, η μεγάλη μπαλαρίνα (μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη αλήθεια για το συγκεκριμένο άτομο που έχει αφοσιωθεί στον κλασικό χορό-γιατί όχι;) εμφανίστηκε αποφασισμένη να μάς χαρίσει τον τελευταίο της χορό και να μάς πει "Βye". Το video μάς βάζει στο concept: θα εξερευνήσουμε τη Sylvie, η οποία θα βγει από το ψεύτικο βίντεο και θα εμφανιστεί μπροστά μας για να μάς περιγράψει μια ιστορία ζωής πριν ξαναμπεί μέσα για πάντα.
Η αλήθεια είναι πως λυπάμαι που είδα την Sylvie Guillem στην τελευταία της παράσταση. Το αίσθημα της κούρασης των ετών ήταν εμφανές, αν και πάλεψε να κάνει μια εμφάνιση αξιοπρεπέστατη και άρτια τεχνικά (το λαστιχένιο cou de pied της δύσκολα θα το ξεπεράσω).
Πώς θα ήταν άραγε να ξέρεις πως ο καιρός περνάει και θα τελειώνουν οι παραστάσεις που θα δίνεις μπροστά σε κόσμο; Σημασία έχει να αναγνωρίζεις ότι φτάνεις προς τη δύση της δουλειάς σου όταν το σώμα σου δεν στο επιτρέπει πια και αυτό υποδηλώνει αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Εξάλλου, ο χορός δεν σταματάει ποτέ, όπως όλες οι τέχνες. Εάν θα την ξαναδούμε του χρόνου; Έτσι ψιθύριζε το κοινό κατά την έξοδο. Προσωπικά κρατάω τις επιφυλάξεις μου και θα πω απλά..
Adieu Sylvie!
techne (Πρεμιέρα στην Ελλάδα)
Χορογραφία
Akram Khan
Μουσική
Alies Sluiter
Φωτισμοί
Lucy Carter
Κοστούμια
Kimie Nakano
Ερμηνεία
Sylvie Guillem
Duo
Χορογραφία
William Forsythe
Μουσική
Thom Willems
Σκηνικά - Φωτισμοί - Κοστούμια
William Forsythe
Ερμηνεύουν
Brigel Gjoka, Riley Watts
Here & After (Πρεμιέρα στην Ελλάδα)
Σκηνοθεσία - Χορογραφία
Russell Maliphant
Σχεδιασμός φωτισμών
Michael Hulls
Μουσική
Andy Cowton
Κοστούμια
Stevie Stewart
Ερμηνεία
Sylvie Guillem & Emanuela Montanari
Bye
Χορογραφία
Mats Ek
Μουσική
Ludwig van Beethoven, Σονάτα για πιάνο, αρ.32 σε ντο ελάσσονα έργο 111
Ηχογραφημένη εκτέλεση Ivo Pogorelich
Σκηνικά - Κοστούμια
Katrin Brännström
Φωτισμοί
Erik Berglund
Βίντεο
Elias Benxon
Ερμηνεία
Sylvie Guillem
Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, πολλώ δε μάλλον λόγω της ιστορικής αξίας της συγκεκριμένης παράστασης: το Life in Progress υπήρξε η "υπόκλιση" της μεγάλης χορεύτριας σε μία παράσταση που δίνει σχεδόν σε όλη της τη ζωή.
Η επιλογή του Ηρωδείου ως σταθμού σε αυτή την αξιομνημόνευτη περιοδεία τιμά τη χώρα μας και αναδεικνύει για ακόμα μια φορά τη σημασία που προσδίδουν οι παγκοσμίως φήμης καλλιτέχνες στα αρχαία ελληνικά θέατρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κοινό απαρτιζόταν από ανθρώπους όλων των ηλικιών και πολλών εθνικοτήτων που είχαν την τύχη να βρίσκονται στη χώρα μας αυτή την περίοδο.
Ήδη μία ώρα πριν την έναρξη η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα κατάμεστα διαζώματα -μόνο τα εντελώς πλαϊνά δεν γέμισαν, ενώ ο χώρος των αναπήρων ήταν γεμάτος!
Με μια μικρή καθυστέρηση ενός τετάρτου (λόγω του φωτός), η παράσταση ξεκίνησε με το techne (όρος που εδώ σημαίνει γνώση βασισμένη στην πράξη), το οποίο έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα. Η συγκλονιστική χορογραφία του (επίσης μοναδικού) Akram Khan σε ζωντανή (!) μουσική της Alies Sluiter μάς εισήγαγε στον μοναδικό κόσμο του σύγχρονου χορού. Όχι μόνο θαυμάσαμε την φανταστική τεχνική της Sylvie, αλλά η δυναμική της μάς συμπαρέσυρε σε έναν άλλο κόσμο όπου η φύση είναι δώρο ζωής. Ένα δέντρο στη μέση της σκηνής υπήρξε πνοή "ζωής".
Μία μικρή ανάσα πήραμε στη συνέχεια, παρακολουθώντας τη χορογραφία Duo (του William Forsythe) από τους εξαιρετικά ταλαντούχους και εκφραστικούς Brigel Gjoka και Riley Watts. Δύο προσωπικότητες που όσο και αν έμοιαζαν να κάνουν τις ίδιες κινήσεις, το μοναδικό ύφος του καθενός τις διαφοροποιούσε αισθητά. Το αποτέλεσμα; Να καταχειροκροτηθούν από το κοινό!
Στη συνέχεια, μια ακόμα χορογραφία που έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα το Here & After του Russell Maliphant ερμηνεύτηκε από το ντουέτο Sylvie Guillem - Emanuela Montanari. Τα παιχνίδια του φωτός καθόριζαν το πεδίο μέσα στο οποίο κινήθηκαν οι χορεύτριες, αρχικά αυτό υπήρξε μικρότερο και έπειτα μεγαλύτερο. Οι αντίθετες κινήσεις κυριαρχούσαν, ενώ αισθητή έγινε η σταδιακή κλιμάκωση των κινήσεων παράλληλα με τη μουσική. Αν και η Emanuela Montanari είναι μια ανερχόμενη χορεύτρια μέρος του Corpo di Ballo del Teatro alla Scala, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την Sylvie. Ήταν εκείνη που ξεχώριζε, τεχνικά και εκφραστικά, γεγονός που την αναδείκνυε "πρωταγωνίστρια" παρόλο που οι ρόλοι ήταν ισότιμοι.
Μετά από ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα επιστρέψαμε στις θέσεις μας για να απολαύσουμε το τελευταίο και πιθανώς πιο ξεχωριστό κομμάτι της παράστασης. Η χορογραφία Bye (Mats Ek) μίλησε στην ψυχή μου πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες. Σε μουσική Ludwig van Beethoven (Σονάτα για πιάνο, αρ.32 σε ντο ελάσσονα έργο 111) και με ένα μικρό "videowall" στο πίσω μέρος της σκηνής, η μεγάλη μπαλαρίνα (μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη αλήθεια για το συγκεκριμένο άτομο που έχει αφοσιωθεί στον κλασικό χορό-γιατί όχι;) εμφανίστηκε αποφασισμένη να μάς χαρίσει τον τελευταίο της χορό και να μάς πει "Βye". Το video μάς βάζει στο concept: θα εξερευνήσουμε τη Sylvie, η οποία θα βγει από το ψεύτικο βίντεο και θα εμφανιστεί μπροστά μας για να μάς περιγράψει μια ιστορία ζωής πριν ξαναμπεί μέσα για πάντα.
Η αλήθεια είναι πως λυπάμαι που είδα την Sylvie Guillem στην τελευταία της παράσταση. Το αίσθημα της κούρασης των ετών ήταν εμφανές, αν και πάλεψε να κάνει μια εμφάνιση αξιοπρεπέστατη και άρτια τεχνικά (το λαστιχένιο cou de pied της δύσκολα θα το ξεπεράσω).
Πώς θα ήταν άραγε να ξέρεις πως ο καιρός περνάει και θα τελειώνουν οι παραστάσεις που θα δίνεις μπροστά σε κόσμο; Σημασία έχει να αναγνωρίζεις ότι φτάνεις προς τη δύση της δουλειάς σου όταν το σώμα σου δεν στο επιτρέπει πια και αυτό υποδηλώνει αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Εξάλλου, ο χορός δεν σταματάει ποτέ, όπως όλες οι τέχνες. Εάν θα την ξαναδούμε του χρόνου; Έτσι ψιθύριζε το κοινό κατά την έξοδο. Προσωπικά κρατάω τις επιφυλάξεις μου και θα πω απλά..
Adieu Sylvie!
techne (Πρεμιέρα στην Ελλάδα)
Χορογραφία
Akram Khan
Μουσική
Alies Sluiter
Φωτισμοί
Lucy Carter
Κοστούμια
Kimie Nakano
Ερμηνεία
Sylvie Guillem
Duo
Χορογραφία
William Forsythe
Μουσική
Thom Willems
Σκηνικά - Φωτισμοί - Κοστούμια
William Forsythe
Ερμηνεύουν
Brigel Gjoka, Riley Watts
Here & After (Πρεμιέρα στην Ελλάδα)
Σκηνοθεσία - Χορογραφία
Russell Maliphant
Σχεδιασμός φωτισμών
Michael Hulls
Μουσική
Andy Cowton
Κοστούμια
Stevie Stewart
Ερμηνεία
Sylvie Guillem & Emanuela Montanari
Bye
Χορογραφία
Mats Ek
Μουσική
Ludwig van Beethoven, Σονάτα για πιάνο, αρ.32 σε ντο ελάσσονα έργο 111
Ηχογραφημένη εκτέλεση Ivo Pogorelich
Σκηνικά - Κοστούμια
Katrin Brännström
Φωτισμοί
Erik Berglund
Βίντεο
Elias Benxon
Ερμηνεία
Sylvie Guillem