Ιούλιος 2015
Μάλλον το σημαντικότερο σχήμα στα μουσικά δρώμενα της Αγγλίας τους τελευταίους μήνες, οι Sleaford Mods κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους στα τέσσερα χρόνια ως ντουέτο, όπως εμφανίστηκαν τον Ιούνιο στο Plissken Festival στην Αθήνα. Ο Jason Williamson, σε στίχους και φωνητικά, κυκλοφορεί δίσκους με το όνομα αυτό απ’ το 2007, αλλά ξεκίνησε να συνεργάζεται με τον Andrew Fearn μόλις το 2012 και άρχισαν να γίνονται γνωστοί μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ τους ‘Austerity Dogs’ στις αρχές του 2013. Οργισμένοι, αφοριστικοί στίχοι και επιτηδευμένα απλοϊκή μουσική προσέγγιση μόνο με ένα drum machine, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παιχτούν στα περισσότερα ραδιόφωνα, αλλά ούτε το επιθυμούν, όπως λένε στο ‘In Quiet Streets’.
Ο μονότονος ρυθμός σχεδόν σε κάθε τραγούδι σπάνια καταλήγει να είναι βαρετός, και βοηθάει στο να μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον καταιγιστικό Williamson με βαρβάτη αγγλική προφορά, πλήθος εκφράσεων «του δρόμου» και αρκετές αναφορές βγαλμένες απ’ την αγγλική κοινωνία. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως το κοινό τους αισθάνεται οικεία με τα τραγούδια τους επειδή εμπνέονται απ’ την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα τους. “Nowhere money in nowhere land” στο ‘In Quiet Streets’ και “You’re trapped, me too, alienation, no one’s bothered” στο πολύ καλό ‘No One’s Bothered’. To hip hop συναντά τo punk ύφος του Williamson, που θυμίζει λίγο τον John Lydon, και τα τραγούδια τους, χωρίς ιδιαίτερες μελωδίες και με περισσότερα κοινωνικά σχόλια παρά πολιτικά μηνύματα, είναι απαραίτητα για τον κόσμο γύρω τους. Όχι πως ο κόσμος αυτός απέχει πολύ απ’ τον δικό μας εδώ.
Μάλλον το σημαντικότερο σχήμα στα μουσικά δρώμενα της Αγγλίας τους τελευταίους μήνες, οι Sleaford Mods κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους στα τέσσερα χρόνια ως ντουέτο, όπως εμφανίστηκαν τον Ιούνιο στο Plissken Festival στην Αθήνα. Ο Jason Williamson, σε στίχους και φωνητικά, κυκλοφορεί δίσκους με το όνομα αυτό απ’ το 2007, αλλά ξεκίνησε να συνεργάζεται με τον Andrew Fearn μόλις το 2012 και άρχισαν να γίνονται γνωστοί μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ τους ‘Austerity Dogs’ στις αρχές του 2013. Οργισμένοι, αφοριστικοί στίχοι και επιτηδευμένα απλοϊκή μουσική προσέγγιση μόνο με ένα drum machine, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παιχτούν στα περισσότερα ραδιόφωνα, αλλά ούτε το επιθυμούν, όπως λένε στο ‘In Quiet Streets’.
Ο μονότονος ρυθμός σχεδόν σε κάθε τραγούδι σπάνια καταλήγει να είναι βαρετός, και βοηθάει στο να μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον καταιγιστικό Williamson με βαρβάτη αγγλική προφορά, πλήθος εκφράσεων «του δρόμου» και αρκετές αναφορές βγαλμένες απ’ την αγγλική κοινωνία. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως το κοινό τους αισθάνεται οικεία με τα τραγούδια τους επειδή εμπνέονται απ’ την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα τους. “Nowhere money in nowhere land” στο ‘In Quiet Streets’ και “You’re trapped, me too, alienation, no one’s bothered” στο πολύ καλό ‘No One’s Bothered’. To hip hop συναντά τo punk ύφος του Williamson, που θυμίζει λίγο τον John Lydon, και τα τραγούδια τους, χωρίς ιδιαίτερες μελωδίες και με περισσότερα κοινωνικά σχόλια παρά πολιτικά μηνύματα, είναι απαραίτητα για τον κόσμο γύρω τους. Όχι πως ο κόσμος αυτός απέχει πολύ απ’ τον δικό μας εδώ.