1) Τι θα ακούσεις;
Disco, Pop, EDM
2) Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Déjà vu, Right Here, Right Now, 74 Is The New 24, Tom’s Diner, Wildstar
3) Βαθμολογία;
5.5/10
Το "Déjà vu" είναι το 16ο studio album του Ιταλού παραγωγού, στιχουργού, performer και DJ Giovanni Giorgio Moroder. Πηγαίνοντας δεκαετίες πίσω, το όνομα του συσχετιζόταν άμεσα με την disco era. Υπήρξε υπεύθυνος μεγάλων disco επιτυχιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συνεργασίες του με την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Donna Summer (βλ. Love To Love You Baby, Hot Stuff, I Feel Love) καθώς και ορισμένων ανεξίτηλων soundtracks (βλ. Midnight Express, The NeverEnding Story, American Gigolo, Cat People, Scarface).
Κάπου ενδιάμεσα στην τελευταία προσωπική δουλειά του με το “Forever Dancing” (1992) και της φετινής του με το “Déjà vu”, τον είδαμε να επιστρέφει μέσα από μία ενδιαφέρουσα συνεργασία. Ως γνωστόν συμμετείχε στο τελευταίο άλμπουμ των Daft Punk, το “Random Access Memories” (2013) στο κομμάτι “Giorgio by Moroder”. Ίσως να ήταν αυτή η συνεργασία που τον ενέπνευσε για την πορεία του νέου του άλμπουμ.
Αυτή τη φορά ο Giorgio Moroder επέλεξε να κάνει έναν pop δίσκο, με ανεβαστικά κομμάτια, άλλοτε χωρίς στίχους και άλλοτε με πληθώρα γυναικείων –έναντι αντρικών– παρουσιών δίχως να παραλείψει τα ρομποτικά φωνητικά, που στο παρελθόν υπήρξαν χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Οι λούπες προσγειώνονται γρήγορα, αλλά ομαλά, και υπάρχει μετρημένη ποικιλομορφία μελωδιών που ενίοτε –δυστυχώς– τραβιούνται από τα μαλλιά.
Συναντήσαμε ιδιαίτερα επιλεγμένα γυναικεία φωνητικά, όπως της Sia στο ομότιτλο κομμάτι του “Déjà vu”, της απόλυτα ταιριαστής Kylie Minogue στο pop candy “Right Here, Right Now”, μέχρι και της αγνώριστης –λόγω επεξεργασίας της φωνής– Britney Spears, σε μια διασκευή του “Tom’s Diner” της Suzanne Vega.
Δυνατές μπασογραμμές, τοποθέτηση κιθάρας, drum machine και πλήκτρων ανάμεσα σε ανδρικές συμμετοχές, παίζοντας μερικές φορές με τις συχνότητες, βγάζοντας και έναν πιο jazzy ρυθμό, όπως για παράδειγμα στο “Don’t Let Go” με τη συμμετοχή του Mikky Ekko στα φωνητικά, καθώς και στο λίγο πιο άοσμο “Tempted” με τη συμμετοχή του Matthew Koma.
Η πρώτη μικρή αλλά δυνατή γεύση που είχαμε πάρει τον περασμένο Νοέμβριο μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ ήταν ένα νέο “Chase”, όπως είχα χαρακτηρίσει ευθύς αμέσως με ενθουσιασμό. Το “74 Is The New 24” περιέχει samples από 70’s, επαναλαμβανόμενα distorted synths υψηλών συχνοτήτων με σωστά δομημένα effects καθώς και ρομποτικά φωνητικά από τον ίδιο τον Moroder συνθέτοντας το νέο “Chase” αυτής της δεκαετίας. Η επιλογή της ονομασίας προέκυψε από την βάση του καθοριστικού ήχου του κομματιού (της δεκαετίας των 70’s) και σε συνδυασμό με τον τωρινό μέσο όρο ηλικίας του κοινού του, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος. Αν σκεφτεί κανείς την απήχηση που είχε η συνεργασία του με τους Daft Punk, η επιλογή της ονομασίας αυτού του κομματιού μοιάζει λογική.
Ακόμα μία αντίστοιχα έξυπνη σύλληψη είναι το κομμάτι “Wildstar” με τη συμμετοχή της Αγγλίδας τραγουδίστριας Foxes. Pure disco στοιχεία μέχρι και στα φωνητικά της, σήμα κατατεθέν το beat και τα αντίστοιχα ρομποτικά φωνητικά του Moroder και... ιδού πώς θα ήταν η σημερινή disco αν είχε επιβιώσει.
Οι ιδέες αυτού του άλμπουμ, λοιπόν, ήταν αρκετά συμπαθείς, άρτια δομημένες, ξεχωριστά καθώς και ως σύνολο, με περιποιημένη και σχεδόν αψεγάδιαστη παραγωγή και μίξη. Ίσως οι παλαιότερες γενιές να έμειναν λίγο έως πολύ παραπονεμένες, ίσως η τωρινή γενιά να το βρήκε αρκετά παλιομοδίτικο, όμως ο Moroder υλοποίησε την ιδέα του κρατώντας τα καλά στοιχεία της μουσικής εξέλιξης των εμπεριεχομένων ειδών και αξιοποιώντας τα όσο το δυνατόν περισσότερο, πότε πετυχημένα, πότε σχεδόν αναπάντεχα βαρετά.
Ανεβαστική και ευχάριστη η παρέα σου για το 2015, Giorgio, αλλά ίσως να μας προσφέρεις κάτι πιο αξιομνημόνευτο την επόμενη φορά.
Disco, Pop, EDM
2) Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Déjà vu, Right Here, Right Now, 74 Is The New 24, Tom’s Diner, Wildstar
3) Βαθμολογία;
5.5/10
Το "Déjà vu" είναι το 16ο studio album του Ιταλού παραγωγού, στιχουργού, performer και DJ Giovanni Giorgio Moroder. Πηγαίνοντας δεκαετίες πίσω, το όνομα του συσχετιζόταν άμεσα με την disco era. Υπήρξε υπεύθυνος μεγάλων disco επιτυχιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συνεργασίες του με την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Donna Summer (βλ. Love To Love You Baby, Hot Stuff, I Feel Love) καθώς και ορισμένων ανεξίτηλων soundtracks (βλ. Midnight Express, The NeverEnding Story, American Gigolo, Cat People, Scarface).
Κάπου ενδιάμεσα στην τελευταία προσωπική δουλειά του με το “Forever Dancing” (1992) και της φετινής του με το “Déjà vu”, τον είδαμε να επιστρέφει μέσα από μία ενδιαφέρουσα συνεργασία. Ως γνωστόν συμμετείχε στο τελευταίο άλμπουμ των Daft Punk, το “Random Access Memories” (2013) στο κομμάτι “Giorgio by Moroder”. Ίσως να ήταν αυτή η συνεργασία που τον ενέπνευσε για την πορεία του νέου του άλμπουμ.
Αυτή τη φορά ο Giorgio Moroder επέλεξε να κάνει έναν pop δίσκο, με ανεβαστικά κομμάτια, άλλοτε χωρίς στίχους και άλλοτε με πληθώρα γυναικείων –έναντι αντρικών– παρουσιών δίχως να παραλείψει τα ρομποτικά φωνητικά, που στο παρελθόν υπήρξαν χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Οι λούπες προσγειώνονται γρήγορα, αλλά ομαλά, και υπάρχει μετρημένη ποικιλομορφία μελωδιών που ενίοτε –δυστυχώς– τραβιούνται από τα μαλλιά.
Συναντήσαμε ιδιαίτερα επιλεγμένα γυναικεία φωνητικά, όπως της Sia στο ομότιτλο κομμάτι του “Déjà vu”, της απόλυτα ταιριαστής Kylie Minogue στο pop candy “Right Here, Right Now”, μέχρι και της αγνώριστης –λόγω επεξεργασίας της φωνής– Britney Spears, σε μια διασκευή του “Tom’s Diner” της Suzanne Vega.
Δυνατές μπασογραμμές, τοποθέτηση κιθάρας, drum machine και πλήκτρων ανάμεσα σε ανδρικές συμμετοχές, παίζοντας μερικές φορές με τις συχνότητες, βγάζοντας και έναν πιο jazzy ρυθμό, όπως για παράδειγμα στο “Don’t Let Go” με τη συμμετοχή του Mikky Ekko στα φωνητικά, καθώς και στο λίγο πιο άοσμο “Tempted” με τη συμμετοχή του Matthew Koma.
Η πρώτη μικρή αλλά δυνατή γεύση που είχαμε πάρει τον περασμένο Νοέμβριο μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ ήταν ένα νέο “Chase”, όπως είχα χαρακτηρίσει ευθύς αμέσως με ενθουσιασμό. Το “74 Is The New 24” περιέχει samples από 70’s, επαναλαμβανόμενα distorted synths υψηλών συχνοτήτων με σωστά δομημένα effects καθώς και ρομποτικά φωνητικά από τον ίδιο τον Moroder συνθέτοντας το νέο “Chase” αυτής της δεκαετίας. Η επιλογή της ονομασίας προέκυψε από την βάση του καθοριστικού ήχου του κομματιού (της δεκαετίας των 70’s) και σε συνδυασμό με τον τωρινό μέσο όρο ηλικίας του κοινού του, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος. Αν σκεφτεί κανείς την απήχηση που είχε η συνεργασία του με τους Daft Punk, η επιλογή της ονομασίας αυτού του κομματιού μοιάζει λογική.
Ακόμα μία αντίστοιχα έξυπνη σύλληψη είναι το κομμάτι “Wildstar” με τη συμμετοχή της Αγγλίδας τραγουδίστριας Foxes. Pure disco στοιχεία μέχρι και στα φωνητικά της, σήμα κατατεθέν το beat και τα αντίστοιχα ρομποτικά φωνητικά του Moroder και... ιδού πώς θα ήταν η σημερινή disco αν είχε επιβιώσει.
Οι ιδέες αυτού του άλμπουμ, λοιπόν, ήταν αρκετά συμπαθείς, άρτια δομημένες, ξεχωριστά καθώς και ως σύνολο, με περιποιημένη και σχεδόν αψεγάδιαστη παραγωγή και μίξη. Ίσως οι παλαιότερες γενιές να έμειναν λίγο έως πολύ παραπονεμένες, ίσως η τωρινή γενιά να το βρήκε αρκετά παλιομοδίτικο, όμως ο Moroder υλοποίησε την ιδέα του κρατώντας τα καλά στοιχεία της μουσικής εξέλιξης των εμπεριεχομένων ειδών και αξιοποιώντας τα όσο το δυνατόν περισσότερο, πότε πετυχημένα, πότε σχεδόν αναπάντεχα βαρετά.
Ανεβαστική και ευχάριστη η παρέα σου για το 2015, Giorgio, αλλά ίσως να μας προσφέρεις κάτι πιο αξιομνημόνευτο την επόμενη φορά.
Σχετικό θέμα