Σεπτέμβριος 2015
Το τρίτο άλμπουμ των Widowspeak από τη Νέα Υόρκη δεν έχει κάτι ανεπανάληπτο, αλλά ακούγοντάς το στα μέσα ενός Νοέμβρη που νομίζεις πως είναι Σεπτέμβρης, η γλυκιά μελαγχολία του σε αγγίζει πιο εύκολα. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το 2013, οι Widowspeak είναι ουσιαστικά το ντουέτο της Molly Hamilton με τον Robert Earl Guitar. Οι βασικοί τους ρόλοι είναι σε φωνή και κιθάρα αντίστοιχα, αλλά δε μένουν μόνο εκεί. Ο ήχος τους και η ερμηνεία της Molly έχουν την αμεσότητα που συναντάται συχνά σε σχήματα με την indie rock ταμπέλα, αλλά με μια (πολύ) πιο απλοϊκή μουσική προσέγγιση.
Την αρχική λιτότητα αυτή, που ίσως είναι μονότονη για μερικά αυτιά, σπάει η διακριτική φυσαρμόνικα και η slide κιθάρα στο ‘Girls’, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, ξεπερνώντας τα έξι λεπτά. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το ‘Borrowed World’, όταν ο Robert έρχεται στο μικρόφωνο και είναι άξιο απορίας το γιατί δε συμβαίνει πιο συχνά στη διάρκεια του άλμπουμ. Δεν είναι πως είναι πιο ικανός από τη Molly, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ίσως όμως φταίει και το ότι διαφέρει από τα υπόλοιπα τραγούδια στο ότι ακούγεται πιο ευχάριστα. Τα τραγούδια περί περασμένου έρωτα κυριαρχούν και ορισμένα ακόμα απ’ αυτά που ξεχωρίζουν είναι το ‘My Baby’s Gonna Carry On’ και το ‘Dead Love (So Still)’ με ελαφρώς πλουσιότερη ενορχήστρωση. Όμορφος δίσκος για να περάσει η ώρα και μερικά από τα τραγούδια του ίσως φτουρήσουν λίγο παραπάνω στο χρόνο.
Το τρίτο άλμπουμ των Widowspeak από τη Νέα Υόρκη δεν έχει κάτι ανεπανάληπτο, αλλά ακούγοντάς το στα μέσα ενός Νοέμβρη που νομίζεις πως είναι Σεπτέμβρης, η γλυκιά μελαγχολία του σε αγγίζει πιο εύκολα. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το 2013, οι Widowspeak είναι ουσιαστικά το ντουέτο της Molly Hamilton με τον Robert Earl Guitar. Οι βασικοί τους ρόλοι είναι σε φωνή και κιθάρα αντίστοιχα, αλλά δε μένουν μόνο εκεί. Ο ήχος τους και η ερμηνεία της Molly έχουν την αμεσότητα που συναντάται συχνά σε σχήματα με την indie rock ταμπέλα, αλλά με μια (πολύ) πιο απλοϊκή μουσική προσέγγιση.
Την αρχική λιτότητα αυτή, που ίσως είναι μονότονη για μερικά αυτιά, σπάει η διακριτική φυσαρμόνικα και η slide κιθάρα στο ‘Girls’, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, ξεπερνώντας τα έξι λεπτά. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το ‘Borrowed World’, όταν ο Robert έρχεται στο μικρόφωνο και είναι άξιο απορίας το γιατί δε συμβαίνει πιο συχνά στη διάρκεια του άλμπουμ. Δεν είναι πως είναι πιο ικανός από τη Molly, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ίσως όμως φταίει και το ότι διαφέρει από τα υπόλοιπα τραγούδια στο ότι ακούγεται πιο ευχάριστα. Τα τραγούδια περί περασμένου έρωτα κυριαρχούν και ορισμένα ακόμα απ’ αυτά που ξεχωρίζουν είναι το ‘My Baby’s Gonna Carry On’ και το ‘Dead Love (So Still)’ με ελαφρώς πλουσιότερη ενορχήστρωση. Όμορφος δίσκος για να περάσει η ώρα και μερικά από τα τραγούδια του ίσως φτουρήσουν λίγο παραπάνω στο χρόνο.
Σχετικό θέμα