Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Hugo Lima.
[Γράφει η Κατερίνα Νικολακούλη]
Με δεκάδες αναμνηστικά στις αποσκευές μου και χιλιάδες νότες στο μυαλό μου επέστρεψα από το Nos Primavera Sound Festival , έτοιμη να ενσαρκώσω σε κάμποσες λέξεις όσα μου συνέβησαν τρεις υπέροχες μέρες στο πανέμορφο Πόρτο της Πορτογαλίας. To MixGrill.gr μαζί με την καλή μου τύχη (σημ. δεν έχω κερδίσει στην ζωή μου ούτε κατσαρόλα) είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι που έκαναν αυτό το όνειρο πραγματικότητα και κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι στον απόλυτο μουσικό προορισμό της Ευρώπης.
Με ευπρόβλεπτη συγκίνηση και πολύ αγωνία έφτασα στο Invitations Office για να φορέσω το περιβόητο βραχιολάκι που θα εξασφάλιζε σε εμένα και το συναυλιακό μου ταίρι την δωρεάν είσοδο στο φεστιβάλ. Κι αφού ο υπάλληλος του φεστιβάλ με αντιμετώπισε με έκπληξη καθώς δεν είχε συναντήσει ξανά στην ζωή του ελληνική ταυτότητα μου επιβεβαίωσε ότι είμαι στην guest list και με καλωσόρισε στην διοργάνωση του Νοs Primavera Sound 2016. Κάπου εδώ συνειδητοποιήσαμε ότι ίσως και να είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες που παραβρεθήκαμε στο φεστιβάλ. Ωστόσο αυτό δεν υπήρξε εμπόδιο, αντιθέτως κάπως σαν να πεισμώσαμε με την ελπίδα να αποτελέσουμε μια καλή αφήγηση για να το επισκεφθείτε του χρόνου.
Προτού, όμως, ξεκινήσω να μετράω χιλιόμετρα μουσικής περιήγησης, αξίζει να αναφερθούμε στην άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ που το καθιστά δικαίως το αμέσως πιο σημαντικό μετά την μαμά του, το Primavera Sound Festival της Βαρκελώνης. Με τεράστια μέτρα ασφαλείας κατά την είσοδο, αλλά και την έξοδο, όλοι όσοι το παρακολουθήσαμε δε νιώσαμε καμιά σωματική απειλή ή φόβο, αλλά αντιθέτως βιώσαμε την ασφάλεια αλλά και την εξυπηρέτηση σε ότι χρειαστήκαμε. Στο πανέμορφο Parque de Cidada, ένα καταπράσινο πάρκο 83 στρεμμάτων, δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό, στήθηκε μια μικρή πόλη που σου παρείχε τα πάντα, από φαγητό, διασκέδαση, ξεκούραση, δεκάδες χώρους WC, shopping therapy, merchandise, αλκοόλ, ενημερωτικές δράσεις, ακόμη και παιδότοπο για τα μικρά παιδιά. Το προσωπικό το φεστιβάλ που μετράται σε δεκάδες φρόντιζε για την καθημερινή σου εξυπηρέτηση χωρίς να δημιουργούνται ουρές αναμονής, αλλά ακόμη κι όταν αυτό συνέβαινε, όλοι περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους χωρίς να διαμαρτύρονται.
Σε αυτή την πέμπτη διοργάνωση οι Πορτογάλοι κατάφεραν να ανεβάσουν την ποιότητα και με την τεχνογνωσία πλέον των προηγούμενων ετών έστησαν μια υψηλών προδιαγραφών διοργάνωση καταφέρνοντας να αυξήσουν τους επισκέπτες ξεπερνώντας συνολικά τους 80.000. Με ενθουσίασε η εξαιρετική τοποθεσία των δύο μεγαλύτερων stages (Palco Nos, Palco Super Bock) από τα συνολικά τέσσερα stages (Palco, Palco Pitchfork), τα οποία ήταν τοποθετημένα σε αμφιθεατρική θέση έτσι ώστε το κοινό να έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει τις συναυλίες ακόμη και σε καθήμενη θέση στην πλευρά του λόφου. Ακριβώς στην μέση και στο υψηλότερο σημείο τους υπήρξαν δυο μικρότερες εξέδρες με πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες και τροχοφόρα καροτσάκια. Περιττό να αναφερθώ στην τέλεια ακουστική του χώρου, την επαγγελματικά στημένη σκηνή που δεν εμπόδισε τους καλλιτέχνες να εμφανιστούν ακόμη κι όταν ξεκίνησε να βρέχει. Επίσης, η φετινή διοργάνωση είχε τον απόλυτο υποστηρικτικό χαρακτήρα υπέρ της ανακύκλωσης, γι’ αυτό και κυκλοφόρησε πλαστικά eco cup ποτήρια, τα οποία χρησιμοποιούσες για να ξαναγεμίσεις το ποτό σου. Το πλήρωνες αρχικά στην τιμή των 2€ και μετά το γέμιζες ξανά με έκπτωση στο ποτό που θα αγόραζες. Η επιλογή αυτή συνέβαλε στην μείωση των απορριμμάτων στην περιοχή του πάρκου, επιβεβαιώνοντας ότι κάτι τέτοιο αποτελούσε προτεραιότητα για τους διοργανωτές από την πρώτη χρονιά.
1η ημέρα: 9 Ιουνίου 2016
Γίνεται να έχεις κάνει τόσα πολλά χιλιόμετρα για να χαθείς στην μαγεία της μουσικής και να μη παραβρεθείς από νωρίς στο φεστιβάλ; Έτσι με λίγα λεπτά καθυστέρησης βρεθήκαμε στις 6 μμ, μαζί με ελάχιστους μουσικόφιλους μπροστά στην σκηνή του Super Bock αντιμέτωποι με τον Wild Nothing, μουσικό παιδί της Bella Union, για το 2016. H dream pop του με ζέστανε με νωχελικότητα αν και προσπάθησε να ανεβάσει κάπως τους τόνους. Ήταν και πολύ αρχή, συνέχιζα να κοιτάζω γύρω μου και να βλέπω την προσέλευση του κόσμου να αυξάνει απειλητικά. Με τον ήλιο να παραμένει ακόμη ψηλά μεταφέρθηκα στo κεντρικό stage Nos, για να δω τους Deerhunter και να τους απολαύσω ψηλά από τα γρασίδια, αποσβολωμένη από το πλήθος που αρχίζει ήδη να τους αποθεώνει. Aπό την αρχή της καριέρας του, δεν βγάζει κανείς άκρη εύκολα με τον Brandon Cox, αλλά μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι σε αυτή την εμφάνιση ήρθε με ειρηνικές διαθέσεις, χωρίς να θέλει να προκαλέσει, αλλά πιο πολύ να μας πει τον πόνο του, όπως αυτός εκφράζεται στο τελευταίο του δίσκο από την 4AD «Fading Frontier». Mε κατά βάση τον pop χαρακτήρα, δεν έλειψαν και οι indie κιθάρες, οι ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις και γενικότερα μια στραβή ματιά στο mainstream. Eπεράσαμε όμορφα...
Επέστρεψα στο Super Bock για να ακούσω την Julia Holter, την Αμερικανίδα που τόσο αγαπήσαμε και στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε πέρυσι το «Have You In My Wilderness». Δεν ξέρω αν αυτό που τραγουδάει είναι art-pop αλλά πάνω στην σκηνή ακροβατεί μεταξύ μιας περίεργης εκλεπτυσμένης αύρας που θυμίζει την Γαλλίδα Charlotte Gainsbourg και ένα πρώιμο στάδιο της θεατρικής φωνής της Kate Bush. Αλλαγή σκηνής και πάλι, για να απολαύσω τους αγαπημένους μου Sigur Ros από την Ισλανδία. Ο κόσμος έχει κατακλύσει ασφυχτικά όλη την πλευρά του λόφου και ήταν αδύνατον να φτάσουμε κοντά στην σκηνή, αλλά ήμουν αποφασισμένη όπου και να στεκόμουν, να κλείσω τα μάτια μου και να επιδοθώ στο όμορφο μουσικό τους ταξίδι. Η εμφάνισή τους υπήρξε όμοια με αυτές της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, μεταξύ των οποίων και αυτής στην Ελλάδα. Οι περιγραφές που έχετε ήδη διαβάσει δεν είναι υπερβολή: μαγευτικοί, συγκινητικοί, αυθεντικοί, σπαρακτικοί, λυτρωτικοί, οι Sigur Ros παραμένουν η μπάντα για την οποία συνεχίζω να αγαπώ το post rock, ενώ αυτή η ακαταλαβίστικη γλώσσα τους ενισχύει τη γνώμη μου ότι όταν η μουσική μιλάει από μόνη της, τα λόγια περιττεύουν. Είναι μόνοι τους, δεν παίζουν σαν κανέναν άλλον, και ακόμη και με τρία μόνο όργανα στην σύνθεση, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το Parque de Cidada. Λεπτολόγοι, εμμονικοί με την εικόνα, η οποία συνόδευσε το show τους τόσο μα τόσο αρμονικά, παραμείναμε για περίπου μιάμιση ώρα στο χείλος ενός οργανικού καταρράκτη που παρακαλούσες να σε καταπιεί. Ερμήνευσαν τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους κι έτσι κατάφεραν εν ολίγοις να μας ταξιδέψουν κι εμάς στους τόπους που ενέπνευσαν την μουσική τους. Κλιμακώσεις και εκτονώσεις που μοιάζουν με τα όρη και τις κοιλάδες της πατρίδας τους. Kι όταν ήρθε το encore με το «Popplagid» και την σπαρακτική φωνή-κραυγή του Jonsi , ήξερα ότι τα δάκρυα στα μάτια μου ήταν δάκρυα χαράς και συγκίνησης!
Με δυσκολία από την πολυκοσμία φτάσαμε στo Super Bock, λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να δούμε τους Parquet Courts. Ο nervy punk rock ήχος που δημιουργούν με την ευλογία της Rough Trade, η οποία κυκλοφόρησε φέτος το τελευταίο τους άλμπουμ «Human Performance» , δεν κατάφερε να κλέψει ούτε χιλιοστό από την διάχυτη συγκίνηση που ακόμα ανάβλυζε στο σώμα μου από το άκουσμα των Iσλανδών. Με μια μεγάλη setlist που άγγιζε τα 18 τραγούδια και πολύ ωραίες κιθάρες- δε λέω-, κατέληξα ότι η punk rock είναι ένα άθλημα για τους νεότερους.
Αντιθέτως, η ηλεκτρονική μουσική που εκφράστηκε από τους Animal Collective στο κεντρικό stage , κατάφερε να με κάνει να κουνηθώ ξανά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο κοινό εκτός από αυτό το επιτυχημένο άλμπουμ του 2009 «Merriweather Post Pavilion» με το περιβόητο «My Girls». Ωστόσο, αυτοί βρίσκονται σε περιοδεία για να προωθήσουν την τελευταία τους δουλειά «Painting With» και η πολυρυθμική τους ενέργεια δεν με άφησε αδιάφορη κι έμεινα έως τέλους, παρόλο την ψιλή βροχή που ξεκίνησε.
Η 2η και η 3η ημέρα του NOS Primavera Sound 2016 σε νέο άρθρο αύριο.
[Γράφει η Κατερίνα Νικολακούλη]
Με δεκάδες αναμνηστικά στις αποσκευές μου και χιλιάδες νότες στο μυαλό μου επέστρεψα από το Nos Primavera Sound Festival , έτοιμη να ενσαρκώσω σε κάμποσες λέξεις όσα μου συνέβησαν τρεις υπέροχες μέρες στο πανέμορφο Πόρτο της Πορτογαλίας. To MixGrill.gr μαζί με την καλή μου τύχη (σημ. δεν έχω κερδίσει στην ζωή μου ούτε κατσαρόλα) είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι που έκαναν αυτό το όνειρο πραγματικότητα και κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι στον απόλυτο μουσικό προορισμό της Ευρώπης.
Με ευπρόβλεπτη συγκίνηση και πολύ αγωνία έφτασα στο Invitations Office για να φορέσω το περιβόητο βραχιολάκι που θα εξασφάλιζε σε εμένα και το συναυλιακό μου ταίρι την δωρεάν είσοδο στο φεστιβάλ. Κι αφού ο υπάλληλος του φεστιβάλ με αντιμετώπισε με έκπληξη καθώς δεν είχε συναντήσει ξανά στην ζωή του ελληνική ταυτότητα μου επιβεβαίωσε ότι είμαι στην guest list και με καλωσόρισε στην διοργάνωση του Νοs Primavera Sound 2016. Κάπου εδώ συνειδητοποιήσαμε ότι ίσως και να είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες που παραβρεθήκαμε στο φεστιβάλ. Ωστόσο αυτό δεν υπήρξε εμπόδιο, αντιθέτως κάπως σαν να πεισμώσαμε με την ελπίδα να αποτελέσουμε μια καλή αφήγηση για να το επισκεφθείτε του χρόνου.
Προτού, όμως, ξεκινήσω να μετράω χιλιόμετρα μουσικής περιήγησης, αξίζει να αναφερθούμε στην άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ που το καθιστά δικαίως το αμέσως πιο σημαντικό μετά την μαμά του, το Primavera Sound Festival της Βαρκελώνης. Με τεράστια μέτρα ασφαλείας κατά την είσοδο, αλλά και την έξοδο, όλοι όσοι το παρακολουθήσαμε δε νιώσαμε καμιά σωματική απειλή ή φόβο, αλλά αντιθέτως βιώσαμε την ασφάλεια αλλά και την εξυπηρέτηση σε ότι χρειαστήκαμε. Στο πανέμορφο Parque de Cidada, ένα καταπράσινο πάρκο 83 στρεμμάτων, δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό, στήθηκε μια μικρή πόλη που σου παρείχε τα πάντα, από φαγητό, διασκέδαση, ξεκούραση, δεκάδες χώρους WC, shopping therapy, merchandise, αλκοόλ, ενημερωτικές δράσεις, ακόμη και παιδότοπο για τα μικρά παιδιά. Το προσωπικό το φεστιβάλ που μετράται σε δεκάδες φρόντιζε για την καθημερινή σου εξυπηρέτηση χωρίς να δημιουργούνται ουρές αναμονής, αλλά ακόμη κι όταν αυτό συνέβαινε, όλοι περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους χωρίς να διαμαρτύρονται.
Σε αυτή την πέμπτη διοργάνωση οι Πορτογάλοι κατάφεραν να ανεβάσουν την ποιότητα και με την τεχνογνωσία πλέον των προηγούμενων ετών έστησαν μια υψηλών προδιαγραφών διοργάνωση καταφέρνοντας να αυξήσουν τους επισκέπτες ξεπερνώντας συνολικά τους 80.000. Με ενθουσίασε η εξαιρετική τοποθεσία των δύο μεγαλύτερων stages (Palco Nos, Palco Super Bock) από τα συνολικά τέσσερα stages (Palco, Palco Pitchfork), τα οποία ήταν τοποθετημένα σε αμφιθεατρική θέση έτσι ώστε το κοινό να έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει τις συναυλίες ακόμη και σε καθήμενη θέση στην πλευρά του λόφου. Ακριβώς στην μέση και στο υψηλότερο σημείο τους υπήρξαν δυο μικρότερες εξέδρες με πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες και τροχοφόρα καροτσάκια. Περιττό να αναφερθώ στην τέλεια ακουστική του χώρου, την επαγγελματικά στημένη σκηνή που δεν εμπόδισε τους καλλιτέχνες να εμφανιστούν ακόμη κι όταν ξεκίνησε να βρέχει. Επίσης, η φετινή διοργάνωση είχε τον απόλυτο υποστηρικτικό χαρακτήρα υπέρ της ανακύκλωσης, γι’ αυτό και κυκλοφόρησε πλαστικά eco cup ποτήρια, τα οποία χρησιμοποιούσες για να ξαναγεμίσεις το ποτό σου. Το πλήρωνες αρχικά στην τιμή των 2€ και μετά το γέμιζες ξανά με έκπτωση στο ποτό που θα αγόραζες. Η επιλογή αυτή συνέβαλε στην μείωση των απορριμμάτων στην περιοχή του πάρκου, επιβεβαιώνοντας ότι κάτι τέτοιο αποτελούσε προτεραιότητα για τους διοργανωτές από την πρώτη χρονιά.
1η ημέρα: 9 Ιουνίου 2016
Γίνεται να έχεις κάνει τόσα πολλά χιλιόμετρα για να χαθείς στην μαγεία της μουσικής και να μη παραβρεθείς από νωρίς στο φεστιβάλ; Έτσι με λίγα λεπτά καθυστέρησης βρεθήκαμε στις 6 μμ, μαζί με ελάχιστους μουσικόφιλους μπροστά στην σκηνή του Super Bock αντιμέτωποι με τον Wild Nothing, μουσικό παιδί της Bella Union, για το 2016. H dream pop του με ζέστανε με νωχελικότητα αν και προσπάθησε να ανεβάσει κάπως τους τόνους. Ήταν και πολύ αρχή, συνέχιζα να κοιτάζω γύρω μου και να βλέπω την προσέλευση του κόσμου να αυξάνει απειλητικά. Με τον ήλιο να παραμένει ακόμη ψηλά μεταφέρθηκα στo κεντρικό stage Nos, για να δω τους Deerhunter και να τους απολαύσω ψηλά από τα γρασίδια, αποσβολωμένη από το πλήθος που αρχίζει ήδη να τους αποθεώνει. Aπό την αρχή της καριέρας του, δεν βγάζει κανείς άκρη εύκολα με τον Brandon Cox, αλλά μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι σε αυτή την εμφάνιση ήρθε με ειρηνικές διαθέσεις, χωρίς να θέλει να προκαλέσει, αλλά πιο πολύ να μας πει τον πόνο του, όπως αυτός εκφράζεται στο τελευταίο του δίσκο από την 4AD «Fading Frontier». Mε κατά βάση τον pop χαρακτήρα, δεν έλειψαν και οι indie κιθάρες, οι ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις και γενικότερα μια στραβή ματιά στο mainstream. Eπεράσαμε όμορφα...
Επέστρεψα στο Super Bock για να ακούσω την Julia Holter, την Αμερικανίδα που τόσο αγαπήσαμε και στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε πέρυσι το «Have You In My Wilderness». Δεν ξέρω αν αυτό που τραγουδάει είναι art-pop αλλά πάνω στην σκηνή ακροβατεί μεταξύ μιας περίεργης εκλεπτυσμένης αύρας που θυμίζει την Γαλλίδα Charlotte Gainsbourg και ένα πρώιμο στάδιο της θεατρικής φωνής της Kate Bush. Αλλαγή σκηνής και πάλι, για να απολαύσω τους αγαπημένους μου Sigur Ros από την Ισλανδία. Ο κόσμος έχει κατακλύσει ασφυχτικά όλη την πλευρά του λόφου και ήταν αδύνατον να φτάσουμε κοντά στην σκηνή, αλλά ήμουν αποφασισμένη όπου και να στεκόμουν, να κλείσω τα μάτια μου και να επιδοθώ στο όμορφο μουσικό τους ταξίδι. Η εμφάνισή τους υπήρξε όμοια με αυτές της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, μεταξύ των οποίων και αυτής στην Ελλάδα. Οι περιγραφές που έχετε ήδη διαβάσει δεν είναι υπερβολή: μαγευτικοί, συγκινητικοί, αυθεντικοί, σπαρακτικοί, λυτρωτικοί, οι Sigur Ros παραμένουν η μπάντα για την οποία συνεχίζω να αγαπώ το post rock, ενώ αυτή η ακαταλαβίστικη γλώσσα τους ενισχύει τη γνώμη μου ότι όταν η μουσική μιλάει από μόνη της, τα λόγια περιττεύουν. Είναι μόνοι τους, δεν παίζουν σαν κανέναν άλλον, και ακόμη και με τρία μόνο όργανα στην σύνθεση, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το Parque de Cidada. Λεπτολόγοι, εμμονικοί με την εικόνα, η οποία συνόδευσε το show τους τόσο μα τόσο αρμονικά, παραμείναμε για περίπου μιάμιση ώρα στο χείλος ενός οργανικού καταρράκτη που παρακαλούσες να σε καταπιεί. Ερμήνευσαν τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους κι έτσι κατάφεραν εν ολίγοις να μας ταξιδέψουν κι εμάς στους τόπους που ενέπνευσαν την μουσική τους. Κλιμακώσεις και εκτονώσεις που μοιάζουν με τα όρη και τις κοιλάδες της πατρίδας τους. Kι όταν ήρθε το encore με το «Popplagid» και την σπαρακτική φωνή-κραυγή του Jonsi , ήξερα ότι τα δάκρυα στα μάτια μου ήταν δάκρυα χαράς και συγκίνησης!
Με δυσκολία από την πολυκοσμία φτάσαμε στo Super Bock, λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να δούμε τους Parquet Courts. Ο nervy punk rock ήχος που δημιουργούν με την ευλογία της Rough Trade, η οποία κυκλοφόρησε φέτος το τελευταίο τους άλμπουμ «Human Performance» , δεν κατάφερε να κλέψει ούτε χιλιοστό από την διάχυτη συγκίνηση που ακόμα ανάβλυζε στο σώμα μου από το άκουσμα των Iσλανδών. Με μια μεγάλη setlist που άγγιζε τα 18 τραγούδια και πολύ ωραίες κιθάρες- δε λέω-, κατέληξα ότι η punk rock είναι ένα άθλημα για τους νεότερους.
Αντιθέτως, η ηλεκτρονική μουσική που εκφράστηκε από τους Animal Collective στο κεντρικό stage , κατάφερε να με κάνει να κουνηθώ ξανά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο κοινό εκτός από αυτό το επιτυχημένο άλμπουμ του 2009 «Merriweather Post Pavilion» με το περιβόητο «My Girls». Ωστόσο, αυτοί βρίσκονται σε περιοδεία για να προωθήσουν την τελευταία τους δουλειά «Painting With» και η πολυρυθμική τους ενέργεια δεν με άφησε αδιάφορη κι έμεινα έως τέλους, παρόλο την ψιλή βροχή που ξεκίνησε.
Η 2η και η 3η ημέρα του NOS Primavera Sound 2016 σε νέο άρθρο αύριο.