Ανασκόπηση 2016: Δίσκοι #31-#40

Και φέτος το Mix Grill δηλώνει το παρών στην «εποχή της λίστας». Οι συντάκτες μας ψήφισαν και βαθμολόγησαν τους αγαπημένους τους δίσκους και καταλήξαμε στους 40 καλύτερους της χρονιάς. Κάθε μέρα θα σας παρουσιάζουμε μια δεκάδα, αρχίζοντας σήμερα με τις θέσεις #31-#40 και ολοκληρώνοντας την Παρασκευή με το top 10!

40. Banks & Steelz - Anything But Words   
Κατά καιρούς ακούμε πολλά παντρέματα διαφορετικών ειδών μουσικής και συνήθως ανάμεσα στη ροκ και τη hip hop. Η συνύπαρξη αυτών των δύο από τον Paul Banks (Interpol) και τον RZA (Wu-Tang Clan) όμως είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας πολύ όμορφος δίσκος. Το ‘Anything But Words’ έχει ένταση και ρυθμό, είναι εκρηκτικό και μελωδικό, διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που θα σε εντυπωσιάσουν από την πρώτη ακρόαση και θα σε αναγκάσουν να βάλεις 2-3 (ίσως και παραπάνω) τραγούδια στο repeat. Λόγω αυτών των τραγουδιών ο δίσκος έχει κάθε δικαίωμα να ανήκει στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2016. – [Θωμάς Τζίτζης]

39. BadBadNotGood - IV
Οι τρεις νεαροί από τον Καναδά αν και γνωρίστηκαν σε μαθήματα jazz, είχαν και μια άλλη κοινή αγάπη, τη hip hop. Σε κανένα άλλο δίσκο εκτός από το ‘IV’ δεν φαίνεται τόσο έντονα αυτός ο διχασμός τους. Από το ομώνυμο τραγούδι που αποτελεί ύμνο στη μια αγάπη τους, τη jazz, μέχρι το “Hyssop of Love”, ένα αισθαντικό rap κομμάτι με τα εξαίρετα φωνητικά του νέου Mick Jenkins, οι Καναδοί είναι στην καλύτερη φάση τους. Μπορεί ο δίσκος να ονομάζεται ‘IV’, αλλά είναι ο δεύτερος με εξολοκλήρου πρωτότυπο υλικό και ο πρώτος με τόσες συνεργασίες στα φωνητικά. Αν και επιστράτευσαν καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της μουσικής (Samuel Herring από Future Islands, Colin Stetson, KAYTRANADA) το αποτέλεσμα είναι ένα δεμένο και μεστό άλμπουμ που δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς. Μήπως τελικά οι Καναδοί δεν διχάζονται αλλά δημιουργούν ένα νέο, δικό τους μουσικό είδος; - [Ελένη Πεφάνη]

38. Get Well Soon - Love
Ο Konstantin Gropper διανύει μια ιδιαίτερα εσωστρεφή περίοδο, κάτι που αναπόδραστα διαπότισε και την πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Get Well Soon, που αποτελούν ουσιαστικά προσωπικό του project. Στο 'Love' εξελίσσεται και τελειοποιείται η αφηγηματική δομή που είχε διαφανεί στο 'The Scarlet Beast O' Seven Heads' του 2012. Η αγάπη είναι δύσκολη, όχι μόνο να τη νιώσεις, αλλά και να την ορίσεις ή να την ερμηνεύσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάθε τραγούδι υπηρετεί πιστά μια λειτουργία στον άξονα που δηλώνεται από τον τίτλο του δίσκου. Η διαλεκτική μπορεί να μην φτάνει σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα ή κορύφωση, αλλά είναι διανθισμένη με άφθονες αναφορές στην τέχνη και την ιστορία που από μόνη της αποτελεί ικανό (εκ)παιδευτικό υλικό. - [Ορέστης Καζασίδης]

37. Woods - City Sun Eater In The River Of Light
Σίγουρα ο πιο καλοκαιρινός και δροσερός δίσκος της χρονιάς. Μετά από 8 δίσκους οι Woods καταφέρνουν να ακούγονται φρέσκοι και δε θα είναι υπερβολή να ειπωθεί, πως προσφέρουν το πιο ώριμο κι ολοκληρωμένο δίσκο της καριέρας τους. Στις folk-rock φόρμες των τραγουδιών, προστίθενται reggae στοιχεία, τρομπέτες και σαξόφωνα που προσδίδουν νέα αρώματα και ψυχεδελικές πινελιές, νέα χρώματα. Οι ρυθμοί επιβάλλουν ιδιαίτερες συνθήκες για να ακουστούν αλλά σε μεταφέρουν σε εξωτικές ή μεσογειακές παραλίες (γιατί να μην ακούμε και Woods βρε παιδιά στις καλοκαιρινές διακοπές μας;). Η χαρακτηριστική φαλτσέτο ερμηνεία του Jeremy Earl, δεν υπονομεύει, αλλά χαϊδεύει τα τραγούδια, ακόμη κι αν ξενίζει κάπως στην αρχή. Πιθανότατα, ο λόγος που οι Woods δεν έχουν λάβει τα εύσημα που τους αναλογούν είναι αυτό το φαλτσέτο. Το ‘City Sun Eater In The River Light’ χωρίς να είναι εντυπωσιακό, ακούγεται ολόκληρο. Περιέχει 10 τραγούδια, που το ένα συμπληρώνει το άλλο, 10 τραγούδια όμως, που μπορούν να σταθούν και μόνα τους. Αν δεν το προλάβατε το καλοκαίρι που πέρασε, οι ανασκοπήσεις είναι μια καλή ευκαιρία να το ανακαλύψετε τώρα. – [Δημήτρης Καμπούρης]

36. Solange - A Seat At The Table
Χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες η Solange κυκλοφόρησε έναν από τους ωραιότερους δίσκους του 2016. Μπορεί να είναι γνωστή ως «η αδερφή της Beyonce» αλλά αυτό διόλου παίζει ρόλο σχετικά με την επιτυχία του άλμπουμ της. Το ‘A Seat At The Table’ αποτελείται από βαθιά πολιτικά και κοινωνικά τραγούδια των οποίων οι στίχοι είναι τροφή για σκέψη. Η ερμηνεία της Solange είναι ικανή σε οποιοδήποτε σημείο του άλμπουμ να σε παρασύρει από τον συναισθηματισμό και την απέραντη ειλικρίνειά της. Η «μαύρη» μουσική όμως του δίσκου είναι που κερδίζει το στοίχημα. Funk μελωδίες με jazz και soul πινελιές και φυσικά το απαραίτητο hip hop συνθέτουν έναν απίστευτα εθιστικό στο άκουσμα δίσκο που δικαίως φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. - [Θωμάς Τζίτζης]

35. Bon Iver - 22, A Million
Το τρίτο album των Bon Iver, της μπάντας του Justin Vernon κινείται στο ίδιο επίπεδο με τα δυο προηγούμενα. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι ο μέσος όρος των δισκοκριτικών πολλών μουσικών μέσων ενημέρωσης είναι σχεδόν ο ίδιος και στα τρία πονήματα των Αμερικάνων. Θα έλεγα ότι το '22, A Million' είναι η πιο ώριμη δουλειά τους με προτάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της folk μουσικής κι αγγίζουν πιο πειραματικά είδη, χωρίς όμως να ξεφεύγουν από την ταυτότητα που έχει ήδη δημιουργήσει το συγκρότημα. Κάποιοι έχουν γράψει ότι είναι το 'Kid A' των Bon Iver. Για μένα, είναι η καλύτερη δουλειά τους! - [Γιώργος Μπαλιώτης]

34. The Coral - Distance Inbetween
Το 'Distance Inbetween' συλλαμβάνει το πνεύμα της μπάντας και το φέρνει σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, καθώς ο ήχος της  αναζωογονήθηκε μετά από μια πενταετή παύση και τώρα βρίσκει το συγκρότημα έτοιμο και πάλι να κατακτήσει τον κόσμο. Είναι μια σημαντική αλλαγή από τον σαφώς πιο ήρεμο ήχο του 'Butterfly House'. Eδώ οι The Coral αποδίδουν φόρο τιμής στην αμερικάνικη ψυχεδελική μουσική με εντυπωσιακό τρόπο και φτιάχνουν ένα από τα καλύτερά τους album μέχρι σήμερα. - [Πάνος Διονυσόπουλος]


33. Nick Waterhouse - Never Twice
Ο 30χρονος σωσίας του Buddy Holly αποτελεί χαρακτηριστική φυσιογνωμία τα τελευταία χρόνια όχι μόνο για το παρουσιαστικό του, αλλά και για την retro rhythm ‘n’ blues, soul, jazz μουσική που ηχογραφεί και κυκλοφορεί και που στοιχηματίζω ότι θα παραμείνει ολόιδια όσα χρόνια καριέρας και αν ακολουθήσουν. Στο ‘Never Twice’ υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες και ξεσηκωτικές τρίλεπτες συνθέσεις του, όπως το “Katchi” με την φιλική συμμετοχή του Leon Bridges στα φωνητικά, το “L.A. Turnaround” και το “It’s time”. Φυσικά μείνετε μακριά από αυτήν την κυκλοφορία εάν δεν ασκεί γοητεία πάνω σας από μόνη της η retro αισθητική που εκπέμπει ο ίδιος. – [Λεωνίδας Καλμούκος]

32. Frank Ocean - Blonde
Η επιτυχία και η αρτιότητα του 'Channel Orange' (2012) είχαν δημιουργήσει ένα βουνό απαιτήσεων τόσο ποιοτικά όσο και χρονικά για τον Frank Ocean, το οποίο θα μπορούσε σε άλλες περιπτώσεις να είναι ιδιαίτερα ζημιογόνο. Βέβαια, μερίδιο ευθύνης φέρει και ο ίδιος, έχοντας επανειλημμένως ανακοινώσει και μετά προσπεράσει ημερομηνίες κυκλοφορίας. Σε αυτό το πλαίσιο, το βίντεο-άλμπουμ "Endless" εκείνη τη μέρα του Αυγούστου ήρθε ως έκπληξη, για πολλούς ευχάριστη, για άλλους λίγο πιο απογοητευτική. Κι ενώ το "Endless" δεν είναι καθόλου άσχημο, το "Blonde" που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη μέρα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον με διαφορετικό τρόπο. Πλούσιο σε συμμετοχές και samples, το δεύτερο επίσημο άλμπουμ του Ocean συνδυάζει τις soul επιρροές με τους αρκετά προσωπικούς στίχους και την υψηλής ποιότητας παραγωγή. Το ‘Blonde’ δεν κατάφερε να φτάσει το επίπεδο του προκατόχου του, αλλά επιβεβαιώνει το δημιουργό του ως έναν εκ των πρωτοπόρων της γενιάς του. - [Δημήτρης Όρλης]

31. Teenage Fanclub - Here
Αν με μία λέξη προσπαθούσε να χαρακτηρίσει κανείς τους Teenage Fanclub, αυτή είναι η χαρμολύπη. Για την ακρίβεια οι Teenage Fanclub είναι ο ορισμός της χαρμολύπης. Καταφέρνουν να μετουσιώνουν αριστοτεχνικά τις εσώτερες αναζητήσεις τους με τρυφερά κιθαριστικά riffs και αρμονικά φωνητικά. Το 'Here' είναι αποτέλεσμα του εξελιγμένου τους εαυτού. Απόδειξη, ότι έπειτα από 20 χρόνια κατάφεραν και μπήκαν στη δεκάδα των βρετανικών Charts· χωρίς διαφημιστικό μόχθο και σπρώξιμο, παραμένοντας απλώς πιστοί στις αξίες τους. Δίσκος με εξαίρετη αλληλουχία τραγουδιών, επιτηδευμένα σόλο και artwork εξωφύλλου που με τα ιμπρεσσιονιστικά χαρακτηριστικά θα μπορούσε να κοσμεί τον τοίχο ενός επαρχιακού μουσείου. Επαρχιακού, γιατί η βαβούρα της μεγαλούπολης δε θα μπορούσε επ' ουδενί να συλλάβει το μεγαλείο που εσωκλείει ο ύμνος του carpe diem, live in the moment. Αδράξτε την ευκαιρία και ακούστε τον. Θα με θυμηθείτε. - [Βιβή Τόμα]


Η ανασκόπηση του 2016 στο Mix Grill
Εξώφυλλα δίσκων
Ξένα Τραγούδια
Δίσκοι #31-#40
Δίσκοι #21-#30
Δίσκοι #11-#20
Δίσκοι #1-#10
Ελληνικοί Δίσκοι #11 - #40
Ελληνικοί Δίσκοι #1 - #10
Ελληνικά Τραγούδια
Ταινίες