Ήρθε η ώρα να περάσουμε στην κινηματογραφική ανασκόπηση της χρονιάς, μετρώντας από τον Δεκέμβριο του 2015 ως και τις αρχές Δεκεμβρίου του 2016 (γι' αυτό μην παραξενευτείτε αν δείτε να λείπουν ταινίες που "σκίζουν" τώρα στο εξωτερικό αλλά δεν έχουν έρθει ακόμα στη χώρα μας ή δεν είχαν έρθει όσο ψηφίζαμε για την ανασκόπησή μας). Η σεζόν ξεκίνησε με τις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες υποψηφιότητες για Oscars (π.χ. "Brooklyn", "Carol") με όσες κέρδισαν τελικά κάποιο χρυσό αγαλματάκι να εξασφαλίζουν μακροημέρευση στις αίθουσες. Από τα μέσα της άνοιξης ως και το καλοκαίρι είδαμε κυρίως μεγάλες παραγωγές και blockbusters (π.χ. "The Legend of Tarzan - Ο Θρύλος του Ταρζάν", "Star Trek Beyond"), ενώ από το Σεπτέμβριο και μετά επικράτησε μια σύγχυση καθώς πλασαρίστηκαν τα outsiders των Oscars του 2017 (π.χ. "Captain Fantastic", "Hacksaw Ridge - Αντιρρησίας Συνείδησης") και βρέθηκαν «γεμίσματα» μέχρι την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων όπου αναμένονται τα περισσότερα βαριά χαρτιά. Όσο κι αν ορισμένοι δεν εκτιμούμε – ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν εμπιστευόμαστε – τα Oscars, αναμφίβολα αποτελούν μια βασική παράμετρο όχι μόνο για το ποιες ταινίες θα φτάσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και για όσες τελικά θα αποφασίσουμε να δούμε.
Είναι κοινός τόπος πλέον ότι το Χόλιγουντ στερεύει από ιδέες, καθώς τροφοδοτείται κυρίως από:
1. Διασκευές, sequel ή prequel επιτυχημένων συνήθως – εμπορικά ή καλλιτεχνικά – ταινιών (ενδεικτικά αναφέρουμε τα "Ben-Hur - Μπεν-Χουρ" και "Jason Bourne - Τζέισον Μπορν")
2. Κινηματογραφική μεταφορά βιβλίων (π.χ. "Inferno" και "The Girl on the Train - Το Κορίτσι του Τρένου"), κόμικ (π.χ. "Batman V Superman: Dawn of Justice - Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης" και "Doctor Strange") ή video games ("Warcraft - Warcraft: Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων").
3. Σενάρια βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες (π.χ. "Free State of Jones - Ο Επαναστάτης", "Sully"). Εδώ η μυθοπλασία περιορίζεται και στην καλύτερη περίπτωση προκύπτει μια ταινία που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Στη χειρότερη διαστρεβλώνεται η αλήθεια και τα γεγονότα, υποδηλώνοντας εμπάθεια ή/και σκοπιμότητα.
Το γεγονός αυτό δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό για το θεατή καθώς του επιτρέπει – για την ακρίβεια, τον (εξ)αναγκάζει – να αναζητήσει ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές περιπέτειες σε διαφορετικά πεδία που πιθανώς προηγουμένως σνόμπαρε ή απλώς αγνοούσε. Το πρώτο εξ αυτών είναι οι μικρές ή ανεξάρτητες παραγωγές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα για τη χρονιά που φεύγει είναι τα "Me and Earl and the Dying Girl" (που μετά την προβολή του στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2015 κυκλοφόρησε απευθείας σε dvd τον περασμένο Ιανουάριο), "Anomalisa" και "Swiss Army Man - Άνδρας Ελβετικός Σουγιάς". Το δεύτερο πεδίο που μπορεί να τροφοδοτήσει με «υποκατάστατα» του Χόλιγουντ είναι οι μη αμερικανικές και μη αγγλόφωνες παραγωγές. Για παράδειγμα, είδατε το βρετανικό "I, Daniel Blake", το ιρλανδικό "Sing Street" ή το "Lion" από την Αυστραλία; Προσέξατε τα γερμανικά "Im Labyrinth des Schweigens - Ο Λαβύρινθος της Σιωπής", "Victoria" και "Τoni Erdmann" (μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του φετινού Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας), το ιταλικό "Perfetti Sconosciuti" (ναι, το ελληνικό "Τέλειοι Ξένοι" δηλαδή) ή το ισπανόφωνο "El Clan - Η Φαμίλια";
Ας αφήσουμε όμως αυτά τα γενικά και υποκειμενικά σχόλια και ας περάσουμε στη λίστα των καλύτερων ταινιών που είδαμε το 2016, όπως τις ψήφισαν 12 συντάκτες του Mix Grill. Σε αυτές περιλαμβάνονται συνολικά 8 Oscars, 3 ταινίες με υπερήρωες, 2 animations και μόλις 1 μη αγγλόφωνη παραγωγή.
13. X-Men: Apocalypse - X-Men: Απόκαλιψ (2016)
Αν και το "X-Men: Apocalypse" αποτελεί την όγδοη ταινία του γνωστού franchise, είναι βέβαιο πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον σκηνοθέτη Bryan Singer, που αν και ήταν αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς είχε πρωτύτερα σκηνοθετήσει με απόλυτη επιτυχία άλλες τρεις ταινίες της σειράς, τα κατάφερε εξίσου καλά για άλλη μια φορά. Ο τρόπος με τον οποίο η πλοκή της ταινίας συνδέεται άμεσα με τις προηγούμενες (αλλά και τις επόμενες) ταινίες των αγαπημένων μας ηρώων είναι πραγματικά αξιοσημείωτος, κάνοντας εφικτή τη θέαση της ταινίας ακόμα και σε άτομα που δεν έχουν παλιότερη επαφή. Είναι σίγουρο πως οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, με αποκορύφωμα αυτές των Michael Fassbender ως Magneto και της Jennifer Lawrence ως Raven. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την άφθονη δράση μετατρέπουν το "X-Men: Apocalypse" σε μία πολύ καλή «μεταλλαγμένη» ταινία.
[Ραφαήλ Αντωνιάδης] --> review
12. The Little Prince - Ο Μικρός Πρίγκιπας (2015)
Ο πιλότος της υπέροχης ιστορίας του Exupery, σε προχωρημένη ηλικία πια, γνωρίζει ένα σύγχρονο κοριτσάκι και της διηγείται τις περιπέτειες του Μικρού Πρίγκιπά του, χαρίζοντάς της την εσωτερική ελευθερία που χρειάζεται για να απολαύσει την ίδια τη ζωή. Οι τρεις βασικοί ήρωες περνούν από πολλά κύματα και οι ιστορίες τους αλληλεπιδρούν καθώς όλοι τους προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον πραγματικό εαυτό τους. Ο Mark Osborne στη σκηνοθεσία χρησιμοποιεί διαφορετικές τεχνικές animation για το παρελθόν και το παρόν και δημιουργεί ένα απολαυστικό αποτέλεσμα, τόσο οπτικά, όσο και σε επίπεδο νοημάτων και συναισθηματικού φορτίου. Η μουσική επένδυση των Hans Zimmer και Richard Harvey συμπληρώνει ιδανικά την εικόνα, ντύνοντάς την διακριτικά, αλλά ουσιαστικά. Η κλασική και αγαπημένη ιστορία βρίσκει μέσα από την ταινία άλλον ένα δρόμο για να μπει στη σύγχρονη καθημερινότητα τόσο της μικρής πρωταγωνίστριας, όσο και τη δική μας.
[Στέλλα Σκαμνέλη & Ραφαήλ Αντωνιάδης] --> review
11. Finding Dory - Ψάχνοντας την Ντόρι (2016)
Πριν δεκατρία χρόνια ακριβώς το ξεχασιάρικο μπλε ψάρι της Pixar-Disney, Dory, έκανε το ντεμπούτο του ως δεύτερος ρόλος και τίποτα τότε δεν προμήνυε τον μετέπειτα πρωταγωνιστικό. Η αλήθεια είναι ότι η καθιερωμένη στη συνείδηση του θεατή επιτυχία της Dory πιθανόν να τον επιφόρτισε με ένα είδος προκατάληψης καθ' όλη τη διάρκεια της διαφημιστικής καμπάνιας για την προώθηση της ταινίας. Επίσης, είναι αλήθεια ότι μια επιτυχημένη ταινία αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς και σύγκρισης για την επόμενη. Το "Finding Dory" όμως κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια και να σταθεί στο ύψος του. Το βασικό συστατικό επιτυχίας βρίσκεται στο ότι ο θεατής δεν μπαίνει στη διαδικασία να το συγκρίνει και απλώς αφήνεται στη διασκεδαστική πλοκή και τους ευχάριστους διαλόγους. Όμοιας κινηματογραφικής αισθητικής με το "Finding Nemo", αλλά με εμφανή τα σημάδια της εξελιγμένης τεχνολογίας, είναι μια ταινία που μπορεί να αγαπηθεί εξίσου και από μικρούς και από μεγάλους. Συγκριτικά μάλιστα με το περσινό "Inside Out" που κατάφερε να αποδώσει μέτρια μια εξαιρετική ιδέα, το "Finding Dory" αποδίδει εξαιρετικά μια μέτρια ιστορία.
[Παρασκευή Τόμα]
10. Snowden - Σνόουντεν (2016)
Το εγχείρημα της κινηματογραφικής μεταφοράς της ιστορίας του Edward Snowden είχε εξαρχής υψηλό ρίσκο, καθώς παραμένει επίκαιρο και εκκρεμές ζήτημα. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δικαιώνει το δημιουργό της, αλλά διαψεύδει εκκωφαντικά όσους ισχυρίζονταν ότι θα ήταν απλώς μια καταγγελία της σύγχρονης πολιτικής των ΗΠΑ. Στο πρώτο μισό της ταινίας ο ρυθμός προσομοιάζει ντοκιμαντέρ και οι παραλληλισμοί -περισσότερο, παρά συγκρίσεις- με το ντοκιμαντέρ "Citizenfour" της κινηματογραφίστριας Laura Poitras από το 2014 είναι αναπόφευκτοι. Στη συνέχεια, όμως, ο Joseph Gordon-Levitt κάνει ολόδικό του το κοστούμι του Snowden και η διήγηση αποκτά χαρακτήρα μυθοπλασίας. Ώσπου έρχεται το φινάλε, το γνωστό φινάλε με τον Snowden στην εξορία, για να (προσ)γειώσει το θεατή. Δεν παρακολούθησε κάποιο συνηθισμένο κατασκοπευτικό θρίλερ με ολίγη από ρομάντζο, παρά την αναπαράσταση της καταπάτησης θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων από τη μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη.
Ο Oliver Stone είναι κάτι περισσότερο από σπουδαίος σκηνοθέτης. Είναι ιστοριογράφος. Και όπως όλοι οι ιστοριογράφοι, δεν είναι υποκειμενικός. Όμως η ιστορία του είναι ειλικρινής, έχει πάθος και παρέχει στέρεο έδαφος για να νοηματοδοτηθούν κοινωνικά κινήματα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που μαστίζονται από το... νεοφιλελευθερισμό.
Ο Oliver Stone είναι κάτι περισσότερο από σπουδαίος σκηνοθέτης. Είναι ιστοριογράφος. Και όπως όλοι οι ιστοριογράφοι, δεν είναι υποκειμενικός. Όμως η ιστορία του είναι ειλικρινής, έχει πάθος και παρέχει στέρεο έδαφος για να νοηματοδοτηθούν κοινωνικά κινήματα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που μαστίζονται από το... νεοφιλελευθερισμό.
[Ορέστης Καζασίδης]
9. Creed - Κριντ: Η Γέννηση ενός Θρύλου (2015)
Το "Creed" δεν είναι η ταινία που θα σε κάνει να παραμιλάς, ούτε η σκηνοθεσία του Ryan Coogler αποτελεί ορόσημο στον χώρο, ενώ ακόμα και το σενάριό της στερείται πρωτοτυπίας. Παρόλα αυτά, για έναν ιδιαίτερο λόγο μένει χαραγμένη στην καρδιά του θεατή. Ο λόγος είναι ξεκάθαρα ο Sylvester Stallone, ο οποίος κράτησε στην πλάτη του ολόκληρη την ταινία, και ενσάρκωσε για έβδομη φορά το ρόλο του Rocky Balboa. Η διαφορά με παλιότερα έγκειται στο ότι ο Rocky μάς είχε συνηθίσει να δέρνει και όχι να προπονεί τον ανερχόμενο πρωταθλητή, που τυγχάνει να είναι ο νόθος γιος του καρδιακού και αδικοχαμένου φίλου του Apollo Creed. Σαν γεννημένος ως γερασμένος Rocky, ο Stallone έζησε την κάθε του στιγμή στην ταινία και δικαίως κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα, ενώ την ίδια στιγμή αδίκως - κατά τη γνώμη μου - δεν του απονεμήθηκε και το Oscar.
Το "Creed" θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μια ανασκόπηση των προηγούμενων έξι ταινιών, ενώ θα μπορούσε να ονομαστεί και "Rocky: VII".
Το "Creed" θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μια ανασκόπηση των προηγούμενων έξι ταινιών, ενώ θα μπορούσε να ονομαστεί και "Rocky: VII".
[Ραφαήλ Αντωνιάδης] --> review
8. Captain America: Civil War - Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος (2016)
Το 2016 οι σεναριογράφοι των ταινιών με υπερήρωες αποφάσισαν πως, αντί να βρουν τον «κακό», θα βάλουν τους ίδιους τους υπερήρωες να αναμετρηθούν μεταξύ τους.
Στην τρίτη ταινία "Captain America", οι Avengers καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να δρουν ανεξάρτητα ή αν θα υπογράψουν μία Συνθήκη παραχωρώντας πλήρη έλεγχο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για τις ενέργειές τους. Οι αδελφοί Russo χώρισαν τους Εκδικητές σε δύο στρατόπεδα χωρίς να παρουσιάζουν κάποια πλευρά ως σωστή ή λάθος. Εστίασαν στο ότι ακόμη και εκείνοι έχουν μία ανθρώπινη πλευρά, παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες και συχνά νιώθουν τύψεις, απόγνωση ή αδυναμία. Η ταινία κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή που ταυτίζεται, μπερδεύεται και δεν ξέρει ποιου το μέρος να επιλέξει. Η περίφημη σκηνή της μάχης στο αεροδρόμιο, όπου παρατάσσονται όλοι οι ήρωες, ξεχωρίζει από όλη τη δράση.
Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας με τον "Iron Man" αποδείχτηκε πως το κινηματογραφικό project των Εκδικητών δεν είναι τυχαία ένα από τα πιο επιτυχημένα ever.
Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας με τον "Iron Man" αποδείχτηκε πως το κινηματογραφικό project των Εκδικητών δεν είναι τυχαία ένα από τα πιο επιτυχημένα ever.
[Ηρώ Μαούνη] --> review
7. Deadpool (2016)
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός πρώην πράκτορα των Ειδικών Δυνάμεων και νυν μισθοφόρου, ο οποίος μετά από ένα μη-εγκεκριμένο πείραμα που του δίνει την ικανότητα να θεραπεύεται πολύ γρήγορα υιοθετεί το alter ego Deadpool. Οπλισμένος με νέες ικανότητες και μία σκοτεινή, διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, ο Deadpool κυνηγά τον άνδρα που σχεδόν του κατέστρεψε τη ζωή.
Ένα κοκτέιλ απανωτών meta-αναφορών, αποδόμηση των κλισέ των συμβατικών superhero-movies, αυτοσαρκασμού, καφρίλας και αναρχικού χιούμορ, δράσης, βίας και έρωτα. Προσθέστε σε αυτά έναν αεικίνητο Deadpool που απλά γυρνάει, κοιτάει την κάμερα και κάθε του ατάκα σού προκαλεί ασυγκράτητο γέλιο και βρήκατε τα συστατικά επιτυχίας της ταινίας που κατέγραψε στο αμερικάνικό Box Office 760 εκατομμύρια δολάρια.
Οι γρήγορες και καλογυρισμένες σκηνές δράσης σε σκηνοθεσία Tim Miller, το άψογο σενάριο των Rhett Reese και Paul Wernick, η δυναμική και όμορφη Morena Baccarin, ο κακός Ed Skrein, αλλά πάνω από όλα η αντιηρωική φιγούρα του Deadpool εξαιρετικά παιγμένη από τον Ryan Reynolds δεν απογοητεύουν. Μια απίθανη, παρανοϊκά κωμική ιστορία του πιο αντισυμβατικού αντι-ήρωα σε ένα από τα λίγα R-rated (ακατάλληλα) κόμικ της Marvel.
[Ντέπυ Θεοδοσίου]
[Ντέπυ Θεοδοσίου]
6. Trumbo - Trumbo: Ο Πιο Γνωστός Άγνωστος Σεναριογράφος του Χόλιγουντ (2015)
Ο Dalton Trumbo υπήρξε ένας από τους ανθρώπους των τεχνών που κλήθηκε να καταθέσει στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Κογκρέσου των Η.Π.Α. μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και βρέθηκε στη μαύρη λίστα του Χόλιγουντ κατηγορούμενος ως κομμουνιστής, ή έστω φιλοσοβιετικός. Ως αποτέλεσμα δεν του επιτρεπόταν να εξασκήσει το επάγγελμά του, να γράφει ταινίες.
Η καλογραμμένη ταινία του Jay Roach ξεχωρίζει κυρίως για την εξαιρετική ερμηνεία του Bryan Cranston, που μετά την επιτυχία του τηλεοπτικού "Breaking Bad" απέδειξε ότι μπορεί να υπολογίζεται και ως σημαντική κινηματογραφική παρουσία. Παρακολουθούμε τον Trumbo και τους συναδέλφους του -ή μήπως να τους χαρακτηρίσουμε συντρόφους του;- να κατεργάζονται τρόπους για να εργάζονται στη σκιά και να βγάζουν τα προς το ζην. Κάπως έτσι, ο Trumbo βρέθηκε να κερδίζει μάλιστα ένα βραβείο Oscar. Η τρανταχτή αδυναμία της ταινίας είναι ότι αποφεύγει -σκόπιμα, θεωρώ- να μιλήσει πολιτικά για ένα άκρως πολιτικό ζήτημα. Το αν ο Trumbo υπήρξε ή όχι κομμουνιστής παραμερίζεται, γιατί άλλωστε θέματα ταμπού υπάρχουν ακόμα και στον ελεύθερο δυτικό κόσμο.
Η καλογραμμένη ταινία του Jay Roach ξεχωρίζει κυρίως για την εξαιρετική ερμηνεία του Bryan Cranston, που μετά την επιτυχία του τηλεοπτικού "Breaking Bad" απέδειξε ότι μπορεί να υπολογίζεται και ως σημαντική κινηματογραφική παρουσία. Παρακολουθούμε τον Trumbo και τους συναδέλφους του -ή μήπως να τους χαρακτηρίσουμε συντρόφους του;- να κατεργάζονται τρόπους για να εργάζονται στη σκιά και να βγάζουν τα προς το ζην. Κάπως έτσι, ο Trumbo βρέθηκε να κερδίζει μάλιστα ένα βραβείο Oscar. Η τρανταχτή αδυναμία της ταινίας είναι ότι αποφεύγει -σκόπιμα, θεωρώ- να μιλήσει πολιτικά για ένα άκρως πολιτικό ζήτημα. Το αν ο Trumbo υπήρξε ή όχι κομμουνιστής παραμερίζεται, γιατί άλλωστε θέματα ταμπού υπάρχουν ακόμα και στον ελεύθερο δυτικό κόσμο.
[Ορέστης Καζασίδης]
5. The Hateful Eight - Οι Μισητοί Οκτώ (2015)
Ακολουθώντας τα χνάρια του Sergio Leone, o Tarantino δημιουργεί ένα κλασσικό σπαγγέτι γουέστερν που φέρει την ιδιαίτερη υπογραφή του. Το σκηνικό στήνεται σε ένα απόμερο καταφύγιο εν μέσω χιονοθύελλας, λίγο μετά το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου, γεγονός που δίνει στον Tarantino τη δυνατότητα να φέρει επί σκηνής πρώην εχθρούς και φίλους και να θίξει μέσα από τις συζητήσεις τους τα πάθη του πολέμου, τις φυλετικές διακρίσεις και τις πληγές που προκάλεσε o εμφύλιος. Επί τρεις ώρες ο σκηνοθέτης δομεί σταθερά την υπόθεση του. Ένα κλίμα μυστηρίου καλύπτει τους χαρακτήρες του, τους οποίους απογυμνώνει σταδιακά καλλιεργώντας με μαεστρία την ένταση που θα κορυφωθεί κατά το δεύτερο μισό της ταινίας, όπου, όπως καταλαβαίνετε, θα χυθεί αίμα...
Το "The Hateful Eight" είναι ένα γουέστερν που φέρει έντονη δόση αστυνομικού θρίλερ με λεπτές πινελιές χιούμορ και κρατάει προσηλωμένο τον θεατή καθ' όλη την διάρκεια του.
Extra bonus: Οι ερμηνείες των Walton Goggins και της Jennifer Jason Leigh καθώς και η μουσική του Ennio Morricone.
[Κατερίνα Αδαμοπούλου]
4. The Danish Girl - Το Κορίτσι από τη Δανία (2015)
Ο Tom Hooper είναι μαιτρ των κινηματογραφικών κάδρων και το απέδειξε για ακόμη μια φορά στο "Κορίτσι από τη Δανία", όπου κατόρθωσε εκ νέου να δημιουργήσει υπέροχες συναισθηματικές εικόνες. Φωνή στους κινηματογραφικούς πίνακες του Hooper έδωσαν οι Redmayne και Vikander, οι οποίοι σκιαγράφησαν την ψυχοσύνθεση των ηρώων τους, αναδεικνύοντας την συνεχόμενη εσωτερική πάλη των πρωταγωνιστών τους σχετικά με τις αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή τους, τον γάμο τους και τον τρόπο που τους βλέπει η κοινωνία. Ο Redmayne εγκλωβισμένος σ' ένα σώμα που καταπιέζει την πραγματική του ταυτότητα και η Vikander παγιδευμένη σ' ένα γάμο που λαμβάνει ακατανόητη μορφή προσπαθούν να βρουν τον κρυμμένο εαυτό τους και να εξερευνήσουν τα όρια και τις ποικίλες διαστάσεις της συζυγικής αγάπης.
[Κατερίνα Αδαμοπούλου] --> review
3. Room - Το Δωμάτιο (2015)
Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Emma Donoghue, το "Room" διηγείται την ιστορία της νεαρής Ma και του πεντάχρονου γιου της, Jack, που ζουν φυλακισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο. Για τους πρωταγωνιστές μας, αυτός είναι όλος τους ο κόσμος. Έχει κλειδαριές, μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ελάχιστο φως, αυστηρά όρια, φόβο, στενοχώρια, μία μοναδική μισητή συναναστροφή αλλά και απέραντη αγάπη. Αυτή η ανιδιοτελής αγάπη που αγγίζει και σε πολλές στιγμές ραγίζει την ψυχή του θεατή θα γίνει οδηγός στην προσπάθεια της μητέρας να σώσει το παιδί της από τον εφιάλτη του δωματίου.
Σε γενικές γραμμές, το θέμα της ταινίας ευκολότερα προσελκύει τις γυναίκες, ωστόσο η ταινία εκτιμήθηκε εξίσου και από το ανδρικό κοινό. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του "Δωματίου" είναι όλη η ταινία. Η Brie Larson βραβεύτηκε με Oscar για την πολύ δυνατή και φυσική της ερμηνεία, πράγμα που θα ήταν αδύνατο χωρίς τη χημεία της με τον αξιαγάπητο και τρισχαριτωμένο Jacob Tremblay που κλέβει την παράσταση. Δεν γίνεται να βλέπεις αυτό το μουτράκι λυπημένο, χαρούμενο ή φοβισμένο και να μην σε αγγίζει αμέσως. Και το υπόλοιπο καστ, ωστόσο, πλαισίωσε με αξιόλογες ερμηνείες τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές. Η ταινία εύλογα συγκρίνει τον εφιάλτη του δωματίου με τον εφιάλτη της «αληθινής» ζωής, που τον παρουσιάζει ρεαλιστικά, γιατί πολλές φορές η καθημερινότητα στην κοινωνία του σήμερα είναι ένας εφιάλτης που επιθυμείς διακαώς να ξυπνήσεις από αυτόν. Όχι πάντα, όμως. Ευτυχώς.
Το μοναδικό μου -αλλά μεγάλο- πρόβλημα με την ταινία είναι το trailer της. Όσοι δεν την έχετε δει, καλύτερα να μην το δείτε γιατί μαρτυρά όλη την ταινία.
[Ηρώ Μαούνη]
2. The Revenant - Η Επιστροφή (2015)
Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία. Είναι δεδομένο πως ανά τα χρόνια το πρώτο πράγμα που θα μας έρχεται στο μυαλό στο άκουσμά της είναι πως η ερμηνεία του Leonardo DiCaprio -αναμφισβήτητα ενός από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του- τού χάρισε το πρώτο Oscar της καριέρας του. Η δεύτερη σκέψη είναι πως το "The Revenant" είναι μία πραγματικά καλή ταινία που έδωσε κάτι καινούριο στον κινηματογραφικό κόσμο. Ο δημιουργός της, Alejandro González Iñárritu, βαθιά εμπνευσμένος και καινοτόμος όπως αποδεικνύει σε κάθε του βήμα, μαζί με τον υπεύθυνο φωτογραφίας, Emmanuel Lubezki, και τον σκηνογράφο, Jack Fisk, -γιατί η δουλειά των δύο τελευταίων είναι εξίσου σημαντική με του πρώτου στην "Επιστροφή"- δημιούργησαν ένα οπτικά μαγευτικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία του εξερευνητή Hugh Glass που δέχτηκε μία σχεδόν θανατηφόρα επίθεση από μία αρκούδα περί το 1820 διαδραματίστηκε σε ένα χιονισμένο απέραντο φυσικό τοπίο, στο οποίο και ο Leo έμεινε μόνος του να παλεύει για τα ιδανικά του. Για μιάμιση ώρα ο θεατής παρακολούθησε τον πρωταγωνιστή να ερμηνεύει με τα μάτια, με τις εκφράσεις του, με βρυχηθμούς, με το σώμα του, με κάθε δυνατό τρόπο πλην της κατ' εξοχήν μορφής έκφρασης, της ομιλίας, και να πετυχαίνει να μεταδώσει συναισθήματα, έναν συνδυασμό απόγνωσης και ανημποριάς από τη μία και μιας ακατανίκητης δύναμης ψυχής και θέλησης για ζωή που πηγάζουν από κάτι ανώτερο, από την άλλη. Ο ωριμότερος από ποτέ DiCaprio αντιμέτωπος με τον δυναμικό Tom Hardy διά χειρός Iñárritu, σε μια ταινία που σημάδεψε το 2016.
[Ηρώ Μαούνη] --> review
1. Spotlight - Spotlight: Όλα στο Φως (2015)
Το "Spotlight" πραγματεύεται μια πραγματική ιστορία που αποκαλύφθηκε το 2002 και δημιούργησε πολλαπλές ρωγμές στο οικοδόμημα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Μια δυναμική ερευνητική δημοσιογραφική ομάδα φέρνει στο φως ανομολόγητα μυστικά που διαταράσσουν τη φιλήσυχη κοινωνία της Βοστώνης.
Η πλοκή ξεδιπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς και η στόχευση της ταινίας ξεκαθαρίζεται εξ αρχής, ώστε να μην μπερδεύεται ο θεατής με πιθανές επιμέρους ιστορίες και ίντριγκες. Όσο κι αν αυτή η αμεσότητα είναι αξιέπαινη, συνεπάγεται δυστυχώς μια γραμμικότητα στη διήγηση που, σε συνδυασμό με την απουσία κάποιας ιδιαίτερης κλιμάκωσης, ίσως να οδηγήσει σε απώλεια ενδιαφέροντος. Η σκηνοθεσία του McCarthy εξυπηρετεί απόλυτα το στόχο τής παρακολούθησης της δημοσιογραφικής ομάδας και των δυσκολιών που συναντά. Το ψυχολογικό προφίλ των πρωταγωνιστών ούτε υποκρύπτεται ούτε αναλύεται διεξοδικά. Παρόλα αυτά, η ιστορία δεν υστερεί. Τα ερωτήματα είναι παρόντα και οι προεκτάσεις αφήνονται στον προσεκτικό και πρόθυμο θεατή.
Η ταινία του Tom McCarthy αγγίζει με σεβασμό ένα θέμα που άπτεται διαφόρων πτυχών της κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, και επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Είναι αδύνατον να δεις την ταινία και να μην αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν ιερείς να υποπίπτουν σε αμαρτήματα, ορισμένα από τα οποία θεωρούνται κακουργήματα από τη δικαιοσύνη, στιγματίζοντας ή ακόμα και καταστρέφοντας τη ζωή μελών της εκκλησίας. Αν, από την άλλη, το όλο θέμα εκκλησίας και θρησκείας σε αφήνει παγερά αδιάφορο, δε θα μείνεις παραπονεμένος. Θα κληθείς να προβληματιστείς πάνω στο κόστος διατήρησης της κοινωνικής συνοχής και βέβαια πάνω στη διαφθορά που επιφέρει η δύναμη ως φορέας εξουσίας.
[Ορέστης Καζασίδης] --> review
Η ανασκόπηση του 2016 στο Mix Grill
Εξώφυλλα δίσκων
Ξένα Τραγούδια
Δίσκοι #31-#40
Δίσκοι #21-#30
Δίσκοι #11-#20
Δίσκοι #1-#10
Ελληνικοί Δίσκοι #11 - #40
Ελληνικοί Δίσκοι #1 - #10
Ελληνικά Τραγούδια
Ταινίες
Σχετικό θέμα