Οι KVB, το σκοτεινών διαθέσεων ντουέτο του Nicholas Wood (a.k.a. Klaus Von Barrel) και της Kat Day, είναι από τους τακτικούς επισκέπτες μας τα τελευταία χρόνια. Μετά τις εμφανίσεις τους στο μικρό αλλά φιλόξενο Death Disco, που αργά αλλά σταθερά τους έκαναν πιο γνωστούς στους όχι και λίγους φίλους του darkwave στην Αθήνα, ήρθε η ώρα να επιχειρήσουν το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο, όπως είναι αυτός του Fuzz Club.
Το εγχείρημα, πάρα τη φιλότιμη προσπάθεια του συγκροτήματος, δεν θα έλεγα ότι βρήκε την επιτυχία που άξιζε, αφού ο κόσμος ήταν μεν περισσότερος από ότι θα χώραγε το Death Disco, αλλά απείχε από το να γεμίσει την αίθουσα. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρεθεί σε συναυλίες που δεν ήταν γεμάτες από κόσμο, όμως ο ενθουσιασμός των λίγων αλλά πιστών εξαφάνιζε το πρόβλημα και ζέσταινε την ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, αφού ακόμα και στις πρώτες σειρές το χειροκρότημα έμοιαζε μάλλον τυπικό, ενώ δεν έλειπαν και αυτοί που φαίνεται ότι είχαν πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσουν από το να δουν τη συναυλία.
Από τη μεριά του, πάντως, το ντουέτο των KVB έκανε ότι μπορούσε και παρότι δεν είναι εύκολο να γεμίσει μια μεγάλη σκηνή από δύο μόνο άτομα, χάρις στην ενέργειά τους και στη μεταξύ τους χημεία κατάφεραν μια μεστή εμφάνιση, που βοηθήθηκε και από το οπτικοακουστικό μέρος της συναυλίας. Ο Nicholas, που στο ερμηνευτικό κομμάτι μου έφερνε στο μυαλό κάτι από Jim Reid, έβαζε συχνά σε δοκιμασία την κιθάρα του, ενώ τα synths και τα drum machines που χειρίζεται η συμπαθέστατη Kat τονίζουν τόσο την έντονη επιρροή του ήχου της δεκαετίας του '80 στη μουσική τους, όσο και την επίδραση της χορευτικής ηλεκτρονικής σκηνής.
Στα 75 περίπου λεπτά που ήταν στην σκηνή, συμπεριλαμβανομένου και του encore, οι KVB παρουσίασαν κομμάτια από το αξιόλογο περσινό τους άλμπουμ "Of Desire", αλλά και αρκετά από τις παλιότερες δουλειές τους, ενώ προς το φινάλε μας έδωσαν και τη δική τους, ιδιαίτερη ερμηνεία στο κλασσικό "Sympathy For The Devil" των Rolling Stones. Μπορεί να λείπει από το ρεπερτόριο τους το hit που θα τους βοηθήσει να φέρουν κοντά τους περισσότερο κόσμο, αλλά η σκηνική τους παρουσία διαθέτει πάθος παρά τον ψυχρό χαρακτήρα της μουσικής τους, ενώ δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν ο ένας για τον άλλο, πράγμα που τους βοηθάει να κάνουν καλές εμφανίσεις ακόμα και σε δύσκολες βραδιές, όπως αυτή του Σαββάτου.
Καλή και η προσπάθεια των A Victim Of Society που άνοιξαν τη συναυλία και είχαν ακόμα πιο δύσκολο έργο αφού ο κόσμος ήταν ακόμα πιο αραιός στις 9 και μισή. Το τρίο έπαιξε όμως με δύναμη και δεν άφησε σε κανένα σημείο το γκάζι, αφήνοντας μας πολύ καλές εντυπώσεις.
Το εγχείρημα, πάρα τη φιλότιμη προσπάθεια του συγκροτήματος, δεν θα έλεγα ότι βρήκε την επιτυχία που άξιζε, αφού ο κόσμος ήταν μεν περισσότερος από ότι θα χώραγε το Death Disco, αλλά απείχε από το να γεμίσει την αίθουσα. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρεθεί σε συναυλίες που δεν ήταν γεμάτες από κόσμο, όμως ο ενθουσιασμός των λίγων αλλά πιστών εξαφάνιζε το πρόβλημα και ζέσταινε την ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, αφού ακόμα και στις πρώτες σειρές το χειροκρότημα έμοιαζε μάλλον τυπικό, ενώ δεν έλειπαν και αυτοί που φαίνεται ότι είχαν πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσουν από το να δουν τη συναυλία.
Από τη μεριά του, πάντως, το ντουέτο των KVB έκανε ότι μπορούσε και παρότι δεν είναι εύκολο να γεμίσει μια μεγάλη σκηνή από δύο μόνο άτομα, χάρις στην ενέργειά τους και στη μεταξύ τους χημεία κατάφεραν μια μεστή εμφάνιση, που βοηθήθηκε και από το οπτικοακουστικό μέρος της συναυλίας. Ο Nicholas, που στο ερμηνευτικό κομμάτι μου έφερνε στο μυαλό κάτι από Jim Reid, έβαζε συχνά σε δοκιμασία την κιθάρα του, ενώ τα synths και τα drum machines που χειρίζεται η συμπαθέστατη Kat τονίζουν τόσο την έντονη επιρροή του ήχου της δεκαετίας του '80 στη μουσική τους, όσο και την επίδραση της χορευτικής ηλεκτρονικής σκηνής.
Στα 75 περίπου λεπτά που ήταν στην σκηνή, συμπεριλαμβανομένου και του encore, οι KVB παρουσίασαν κομμάτια από το αξιόλογο περσινό τους άλμπουμ "Of Desire", αλλά και αρκετά από τις παλιότερες δουλειές τους, ενώ προς το φινάλε μας έδωσαν και τη δική τους, ιδιαίτερη ερμηνεία στο κλασσικό "Sympathy For The Devil" των Rolling Stones. Μπορεί να λείπει από το ρεπερτόριο τους το hit που θα τους βοηθήσει να φέρουν κοντά τους περισσότερο κόσμο, αλλά η σκηνική τους παρουσία διαθέτει πάθος παρά τον ψυχρό χαρακτήρα της μουσικής τους, ενώ δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν ο ένας για τον άλλο, πράγμα που τους βοηθάει να κάνουν καλές εμφανίσεις ακόμα και σε δύσκολες βραδιές, όπως αυτή του Σαββάτου.
Καλή και η προσπάθεια των A Victim Of Society που άνοιξαν τη συναυλία και είχαν ακόμα πιο δύσκολο έργο αφού ο κόσμος ήταν ακόμα πιο αραιός στις 9 και μισή. Το τρίο έπαιξε όμως με δύναμη και δεν άφησε σε κανένα σημείο το γκάζι, αφήνοντας μας πολύ καλές εντυπώσεις.
The KVB - Always Then (live @ Fuzz Club, Athens)
Σχετικό θέμα