Το σημερινό web θα είναι σύντομο, ή έτσι νομίζω. Γελάω με τους γραφιάδες που ψάχνουν τις λέξεις. Οι λέξεις πρέπει να σε ψάχνουν ή κάτι τέτοιο.
Παντελή από τη Φλώρινα, εμείς έχουμε ένα ραντεβού (χμ...) εδώ... Μέρες τώρα... Ας μιλήσουμε για Rock & Roll λοιπόν, έτσι ώστε αν ποτέ σου ανέβω να μη λέμε πολλά, αλλά να με πας για κανένα καλό κρασί σε κάποιο ωραίο κουτούκι. Σιγά μη λέμε για μουσικές... Πάμε λοιπόν.
Θέλεις να σου πω για τα παιδιά απο διαλυμένες οικογένειες που στοιβάζονται στα αμπάρια του Rock & Roll χρόνια τώρα; Για αυτά λέω που γρατζουνάνε τις κιθάρες και μετα αγοράζουμε (οκ εγώ παίρνω μπόλικο πράγμα τζάμπα σε promo & εσύ υποθέτω 'κατεβάζεις') σε σιντάκια; Για όλα αυτά τα τυπάκια που το μόνο που ξέρουν είναι να 'τρέχουν' από την ώρα που γεννήθηκαν; Και που αν ΠΕΤΥΧΟΥΝ, αν τα καταφέρουν, αν πουλήσουν, εσύ, εγώ ή ο όποιος θα αρχίσει να ξεφουρνίζει (τι ωραία..) τις ενστάσεις του για το ότι κόψανε ταχύτητα, δεν είναι πια μανιασμένοι και χάλασαν; Ξεπουλήθηκαν;
Για ρώτησε τους αν ποτέ είχαν το χρόνο, τον τόπο ακόμα, να σκεφτούν τι αληθινά θέλουν, τι ονειρεύονται, τι χρειάζονται... Ποτέ. Και τώρα ξαφνικά (μοιάζει....) να έχουν 'τα πάντα'. Είναι εύκολο λες να το κουμαντάρουν αυτό; Πόσα ακόμη χυμένα μυαλά πρέπει να στάξουν στο πάτωμα για να μην πούμε οτι ξεπουλήθηκαν; Αυτό που τραγουδάνε, είναι την ΟΡΓΗ τους, μια οργή τυφλή για κάτι που θα μπορούσαν να έχουν δίχως να ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό, γιατί ποτέ δεν το ένιωσαν κάτω από τα πόδια τους σαν 'πάτωμα'. Είμαι αντιληπτός;
Δεν προλαβαίνω να μπω στο facebook και κάποιος τύπος από το πουθενά (ως την Νιγηρία) θα σκάσει να μου πει 'άκου τη δουλειά μου, πάμε μια συνέντευξη; Α τι ωραίο αυτό εκεί, ή το άλλο που βρήκα για σένα'. Καταλαβαίνεις; Το διαδίκτυο προσφέρει ΠΡΟΣΒΑΣΗ (θείο δώρο) οι νταβατζήδες (σχεδόν) κομμένοι. Μα από την άλλη κάνει τα 'πιτσιρίκια' ακόμη πιο τρελαμένα (μην πω άλλη λέξη) με την έξοδο διαφυγής (χα χα! Έτσι μοιάζει) που λέγεται Rock & Roll και οι υπόλοιποι συγγενείς. Μπορείς να φανταστείς τη συνέχεια, το τι ακολουθεί μετά την επιτυχία.
Αν τώρα από την άλλη, βάλεις αηδιαστικούς Ροκενρολίστες της φακής, του κώλου δηλαδή ('το ροκ είναι τρόπος ζωής κτλ') άχρηστα χαζορεμαλάκια, παρασιτικά μικροσωματίδια (καλο!) και όλους αυτούς που ονειρεύονται φράγκα, ή έστω αρπαχτές από την τρέλα των πιτσιρικάδων, καταλαβαίνεις τι γίνεται. Πάντα, όταν γράφω ένα κείμενο, ρίχνω και μια δεύτερη ματιά, από τυπικό σεβασμό στα ίδια μου τα λόγια. Σήμερα δεν θα το κάνω Παντελή. Γιατί σήμερα δεν μιλάω για αυτούς που πέτυχαν, που έγιναν (κι ας αναφέρομαι παραπάνω σε αυτούς) μα σε αυτούς που είδαν τον εαυτό τους να γερνάει, χωρίς να έχουν στην ουσία καταγράψει αληθινά μέσα τους το χρόνο που πέρασε. Δεκαετίες που πέρασαν σε μια μέρα και που τώρα κοντά στα 50, 60, δεν υπάρχουν τα φράγκα, ούτε καν για το νοίκι.
Πες μου τώρα κάτι αλήθεια; Πιστεύεις ειλικρινά πως αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω θα περπατούσαν ξανά 'τόσες δεκαετίες σε μια μέρα;' Δεν το νομίζω, αν και πάλι ποτέ δεν ξέρεις... Επικίνδυνο ζώο ο άνθρωπος και μάλιστα ΠΡΩΤΑ για τον ίδιο του τον εαυτό. Αν ξεχωρίζω κάτι εδώ στο Grill κι αυτό οφείλεται στον Μπαλιώτη, είναι η Ισορροπία...Ήμασταν μαζί στους Anathema και ανάθεμα την ώρα αν βάλαμε γλώσσα μέσα μας... Κάτι αντίστοιχο κουβεντιάζαμε κι όπως καταλαβαίνεις, όχι για να περάσουμε την ώρα μας. Να είσαι καλά...
Σχετικό θέμα