Είδα πριν από λίγες μέρες, καθυστερημένα θα έλεγα, το The Hurt Locker της Kathryn Bigelow, της σιδηράς κυρίας που έχει γυρίσει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες (και γιατί όχι cult) ταινίες δράσης. Aπό πού να ξεκινήσει κανείς, από τους surfers ληστές τραπεζών με τις μάσκες των Αμερικανών προέδρων του Point Break (Στην Κόψη του Κύματος), ή τους super cool καουμπόηδες βρικόλακες του Near Dark (Άγρια Νύχτα); Από τη φουτουριστική και προφητική παράνοια του Strange Days (Παράξενες Μέρες), ή το ψυχολογικό κυνήγι της γάτας και του ποντικιού του Blue Steel; Η Katrhyn φαίνεται ότι κουβαλάει μέσα της πολύ περισσότερη τεστοστερόνη από πολλούς άντρες που στέκονται πίσω από την κινηματογραφική κάμερα.
Όπως και στις περισσότερες ταινίες της, έτσι και στο The Hurt Locker η καταιγιστική δράση και το σασπένς πάνε χέρι χέρι με τον καυστικό κοινωνικό σχολιασμό. Βασισμένο στο σενάριο του δημοσιογράφου Mark Boal που έζησε από πρώτο χέρι τις αποστολές απενεργοποίησης εκρηκτικών μηχανισμών στο Ιράκ, το φιλμ είναι εύφλεκτο και εκρηκτικό όπως και η υπόθεσή του. Αν ο πόλεμος είναι ναρκωτικό, όπως λέει και μια από τις πρώτες ατάκες της ταινίας, ο λοχίας Γουίλιαμ Τζέημς είναι ένα αθεράπευτο τζάνκι που ζει για τη δόση του. Μόνο που η δική του πρέζα είναι η εξουδετέρωση εκρηκτικών μηχανισμών. Σε αντίθεση με άλλες πολεμικές ταινίες όπου οι ''ήρωες'' μιλούν για πατριωτισμό, ελευθερία, καθήκον, δημοκρατία, σημαία και όποια άλλη εύκολη λέξη, εδώ οι ''ήρωες'' είναι καλά εκπαιδευμένα στρατιωτάκια που θέλουν να ξεμπερδεύουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται με τη μάχιμη θητεία τους και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Όχι όμως ο Γουίλιαμ Τζέημς, όπως δείχνει στο αναπάντεχο και συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας. Ο λοχίας είναι ένας άνθρωπος που ξέρει ένα επάγγελμα, το κάνει εξαιρετικά καλά, και δεν μπορεί να ζήσει μακριά απ' αυτό.
Αυτό που εντυπωσιάζει στο The Hurt Locker είναι ότι λείπει η πολλή δράση και το ανελέητο πιστολίδι. Όλο εκείνο το βαρύ πυροβολικό που υπάρχει στο Ιράκ, χρησιμοποιείται ελάχιστα στην ταινία. Στο Inception, για παράδειγμα, ξοδεύτηκε απείρως περισσότερο μπαρούτι. Εδώ, η εσωτερική ένταση και ο φόβος που κρύβει το ήσυχο, ερημωμένο αλλά γεμάτο παγίδες τοπίο είναι οι πραγματικοί συμπρωταγωνιστές και όχι οι βόμβες και οι σφαίρες. Μια ακόμη ιδιαιτερότητα αυτού του συναρπαστικού φιλμ είναι ότι ο εχθρός είναι αόρατος. Με εξαίρεση τη σκηνή με τους ελεύθερους σκοπευτές που φαίνονται μόνο από πολύ μακριά κρυμμένοι σε ένα ερείπιο, δε βλέπεις πουθενά τον ''εχθρό''. Μάλιστα στη σκηνή όπου ο ταξιτζής αρνείται να απομακρυνθεί από ένα σημείο όπου έχει εντοπιστεί μια βόμβα, ο Τζέημς πυροβολεί και κάνει θρύψαλα το παρμπρίζ και λέει τη γεμάτη νόημα ατάκα: "Αν δεν ήταν αντάρτης, τώρα έγινε.''
Η ειρωνία είναι ότι αυτό το καταπληκτικό φιλμ δεν επρόκειτο καν να προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους. Αφού κέρδισε τα Όσκαρ καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας, με την Bigelow να είναι η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις που κερδίζει το πολυπόθητο βραβείο, οι ντόπιες εταιρείες διανομής φιλοτημήθηκαν να το βγάλουν για λίγο σε ελάχιστες αίθουσες. Γιατί ρε παιδιά τέτοια σνομπαρία; Μήπως φοβηθήκατε ότι οι πολυπληθείς κνίτες ''κριτικοί'' κινηματογράφου που ζουν ακόμα στο δικό τους φανταστικό κόσμο και στην εποχή του Θωρηκτού Ποτέμκι θα έθαβαν την ταινία και δε θα έκοβαν εισιτήρια; Φυσικά όλοι αυτοί οι οπαδοί του ''στρατευμένου κινηματογράφου'' που λυμαίνονται τα ΜΜΕ και το χώρο του ελληνικού σινεμά γενικότερα έθαψαν την ταινία ως ''ιμπεριαλιστική'' ''προπαγανδιστική'' και όλα αυτά τα ωραία και γραφικά της παλιάς ελλάδας. Ας τους δείξει κάποιος ότι το ημερολόγιο δείχνει 2010.
Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς τους αστείους στη νάρκη τους. Την άλλη βδομάδα θα συνεχίσουμε με την miss Bigelow και το ντεμπούτο της, που ήταν μια πραγματικά rock ταινία. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Όπως και στις περισσότερες ταινίες της, έτσι και στο The Hurt Locker η καταιγιστική δράση και το σασπένς πάνε χέρι χέρι με τον καυστικό κοινωνικό σχολιασμό. Βασισμένο στο σενάριο του δημοσιογράφου Mark Boal που έζησε από πρώτο χέρι τις αποστολές απενεργοποίησης εκρηκτικών μηχανισμών στο Ιράκ, το φιλμ είναι εύφλεκτο και εκρηκτικό όπως και η υπόθεσή του. Αν ο πόλεμος είναι ναρκωτικό, όπως λέει και μια από τις πρώτες ατάκες της ταινίας, ο λοχίας Γουίλιαμ Τζέημς είναι ένα αθεράπευτο τζάνκι που ζει για τη δόση του. Μόνο που η δική του πρέζα είναι η εξουδετέρωση εκρηκτικών μηχανισμών. Σε αντίθεση με άλλες πολεμικές ταινίες όπου οι ''ήρωες'' μιλούν για πατριωτισμό, ελευθερία, καθήκον, δημοκρατία, σημαία και όποια άλλη εύκολη λέξη, εδώ οι ''ήρωες'' είναι καλά εκπαιδευμένα στρατιωτάκια που θέλουν να ξεμπερδεύουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται με τη μάχιμη θητεία τους και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Όχι όμως ο Γουίλιαμ Τζέημς, όπως δείχνει στο αναπάντεχο και συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας. Ο λοχίας είναι ένας άνθρωπος που ξέρει ένα επάγγελμα, το κάνει εξαιρετικά καλά, και δεν μπορεί να ζήσει μακριά απ' αυτό.
Αυτό που εντυπωσιάζει στο The Hurt Locker είναι ότι λείπει η πολλή δράση και το ανελέητο πιστολίδι. Όλο εκείνο το βαρύ πυροβολικό που υπάρχει στο Ιράκ, χρησιμοποιείται ελάχιστα στην ταινία. Στο Inception, για παράδειγμα, ξοδεύτηκε απείρως περισσότερο μπαρούτι. Εδώ, η εσωτερική ένταση και ο φόβος που κρύβει το ήσυχο, ερημωμένο αλλά γεμάτο παγίδες τοπίο είναι οι πραγματικοί συμπρωταγωνιστές και όχι οι βόμβες και οι σφαίρες. Μια ακόμη ιδιαιτερότητα αυτού του συναρπαστικού φιλμ είναι ότι ο εχθρός είναι αόρατος. Με εξαίρεση τη σκηνή με τους ελεύθερους σκοπευτές που φαίνονται μόνο από πολύ μακριά κρυμμένοι σε ένα ερείπιο, δε βλέπεις πουθενά τον ''εχθρό''. Μάλιστα στη σκηνή όπου ο ταξιτζής αρνείται να απομακρυνθεί από ένα σημείο όπου έχει εντοπιστεί μια βόμβα, ο Τζέημς πυροβολεί και κάνει θρύψαλα το παρμπρίζ και λέει τη γεμάτη νόημα ατάκα: "Αν δεν ήταν αντάρτης, τώρα έγινε.'' Η ειρωνία είναι ότι αυτό το καταπληκτικό φιλμ δεν επρόκειτο καν να προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους. Αφού κέρδισε τα Όσκαρ καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας, με την Bigelow να είναι η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις που κερδίζει το πολυπόθητο βραβείο, οι ντόπιες εταιρείες διανομής φιλοτημήθηκαν να το βγάλουν για λίγο σε ελάχιστες αίθουσες. Γιατί ρε παιδιά τέτοια σνομπαρία; Μήπως φοβηθήκατε ότι οι πολυπληθείς κνίτες ''κριτικοί'' κινηματογράφου που ζουν ακόμα στο δικό τους φανταστικό κόσμο και στην εποχή του Θωρηκτού Ποτέμκι θα έθαβαν την ταινία και δε θα έκοβαν εισιτήρια; Φυσικά όλοι αυτοί οι οπαδοί του ''στρατευμένου κινηματογράφου'' που λυμαίνονται τα ΜΜΕ και το χώρο του ελληνικού σινεμά γενικότερα έθαψαν την ταινία ως ''ιμπεριαλιστική'' ''προπαγανδιστική'' και όλα αυτά τα ωραία και γραφικά της παλιάς ελλάδας. Ας τους δείξει κάποιος ότι το ημερολόγιο δείχνει 2010.
Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς τους αστείους στη νάρκη τους. Την άλλη βδομάδα θα συνεχίσουμε με την miss Bigelow και το ντεμπούτο της, που ήταν μια πραγματικά rock ταινία. Για να μην ξεχνιόμαστε.