Τι θα ακούσεις:
alternative rock, noisy-pop, ψήγματα ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
“Amputation”, “War On Peace”, “Los Feliz”, “Black And Blues”
Βαθμολογία:
6,5/10
Ένα psychocandy candy album, χωρίς την απαραίτητη psycho δόση.
Όταν το μακρινό 1985 οι αδερφοί Reid εμφανίστηκαν στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Psychocandy" το alternative- noise-rock σφραγίστηκε άπαξ δια παντός από την παρουσία τους. Οι noisy και fuzz κιθάρες σε συνδυασμό με τις stoned-μπαλάντες αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν των The Jesus And Mary Chain. Στην πορεία ο αρχικός μουσικός καμβάς παραλλάχθηκε είτε με την προσθήκη περισσότερο εμπορικών στοιχείων, όπως το “Automatic” (1988), είτε με ελαφρώς grunge περάσματα και πειράματα, όπως με το “Honey’s Dead” (1992). Ανεξάρτητα από τις όποιες μικρές ή μεγάλες αλλαγές, οι The Jesus And Mary Chain ουδέποτε έβγαλαν κάποιο album που να ακούγεται ίδιο με το προηγούμενο και αυτό οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε.
Η φετινή επιστροφή τους με το "Damage And Joy" μετά από 19 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και 10 χρόνια μετά τη συναυλιακή τους επανένωση, βρίσκει τους JAMC σε αρκετά καλή κατάσταση και με διάθεση εκ νέου επαναπροσέγγισης της μουσικής τους φυσιογνωμίας. Το υλικό του album δεν είναι αμιγώς καινούργιο, αφού τα μισά κομμάτια αποτελούν επανηχογραφήσεις τραγουδιών της solo καριέρας του Jim Reid ή της έτερης sister Reid της Linda, σε συνεργασία με τον Jim. Το συνολικό αποτέλεσμα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εξαιρετική παραγωγή του -και μπασίστα των Killing Joke- Youth (Martin Glover) που έχει αναλάβει και το μπάσο στο “Damage And Joy”. Η συνεργασία του τελευταίου με μπάντες όπως οι The Orb, έχει σαν αποτέλεσμα την εισαγωγή ακόμα και electronica στοιχείων, όπως συμβαίνει με το εισαγωγικό και πολύ καλό, “Amputation” και τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που κινείται οριακά μεταξύ των album “Darklands” και “Honey’s Dead”.
Εκτός από την καταλυτική συμβολή του Youth στους νέους JAMC, έχουμε τη συμμετοχή αρκετών εκλεκτών προσκεκλημένων όπως της Isobel Cambell στις stoned-μπαλάντες “Song For A Secret” και “The Two Of Us”, αλλά και της Sky Ferreira στο “Black And Blues” σε μια από τις πλέον εμπνευσμένες συνθέσεις του δίσκου. Αυτό ακριβώς το κομμάτι αντανακλά μεγάλο μέρος της συνολικότερης ηχητικής εικόνας της ιστορίας των JAMC, αλλά όχι του "Damage And Joy", περιέχοντας ισόποσες δόσεις gospel-americana και alternative-rock. Εκεί που τους βγάζει κανείς το καπέλο είναι στο “War On Peace” με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει κλιμακωτά και τις fuzz κιθάρες να γράφουν τον επίλογο καθώς και στο dreamy-rock “Los Feliz ( Blues And Greens)”.
Σε μια δουλειά με 14 τραγούδια, είναι φυσικό να υπάρχουν και μέτριες στιγμές. Αυτό συμβαίνει από το δέκατο τραγούδι και μετά, όπου νιώθεις ότι αυτό που ακούς είτε το έχεις ξανακούσει είτε δεν υπάρχει λόγος να συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο. Αναφέρομαι κυρίως στα “Get On Home”, “Simian Split” και “Can’t Stop The Rock”, που κλείνει το album με τη συμμετοχή της Linda.
Στιχουργικά έχουμε να κάνουμε με τα γνώριμα μοτίβα της μπάντας: αρκετές δόσεις drugs, γνωριμίες με διάφορα girls, «ταξίδια» πολλαπλών ειδών και η συνοπτική παρουσία της ιστορίας του συγκροτήματος, μέσω των στοίχων “I Hate My Brother And He Hates Me/That’s The Way it’s Supposed To Be”, που απευθύνει ο Jim μάλλον αναφερόμενος περισσότερο στο παρελθόν, παρά στο παρών και ελπίζουμε όχι στο μέλλον.
Συνοψίζοντας, το “Damage And Joy” είναι μια αξιοπρεπής κυκλοφορία, που τιμά την ιστορία των Jesus And Mary Chain, χωρίς όμως να σε βουτάει στο βαθμό που θα επιθυμούσες στις psycho καταστάσεις του παρελθόντος ή στα Darklands μονοπάτια που τόσο μοναδικά είχαν χαράξει οι Reid brothers στο υποσυνείδητό μας.
alternative rock, noisy-pop, ψήγματα ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
“Amputation”, “War On Peace”, “Los Feliz”, “Black And Blues”
Βαθμολογία:
6,5/10
Ένα psychocandy candy album, χωρίς την απαραίτητη psycho δόση.
Όταν το μακρινό 1985 οι αδερφοί Reid εμφανίστηκαν στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Psychocandy" το alternative- noise-rock σφραγίστηκε άπαξ δια παντός από την παρουσία τους. Οι noisy και fuzz κιθάρες σε συνδυασμό με τις stoned-μπαλάντες αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν των The Jesus And Mary Chain. Στην πορεία ο αρχικός μουσικός καμβάς παραλλάχθηκε είτε με την προσθήκη περισσότερο εμπορικών στοιχείων, όπως το “Automatic” (1988), είτε με ελαφρώς grunge περάσματα και πειράματα, όπως με το “Honey’s Dead” (1992). Ανεξάρτητα από τις όποιες μικρές ή μεγάλες αλλαγές, οι The Jesus And Mary Chain ουδέποτε έβγαλαν κάποιο album που να ακούγεται ίδιο με το προηγούμενο και αυτό οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε.
Η φετινή επιστροφή τους με το "Damage And Joy" μετά από 19 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και 10 χρόνια μετά τη συναυλιακή τους επανένωση, βρίσκει τους JAMC σε αρκετά καλή κατάσταση και με διάθεση εκ νέου επαναπροσέγγισης της μουσικής τους φυσιογνωμίας. Το υλικό του album δεν είναι αμιγώς καινούργιο, αφού τα μισά κομμάτια αποτελούν επανηχογραφήσεις τραγουδιών της solo καριέρας του Jim Reid ή της έτερης sister Reid της Linda, σε συνεργασία με τον Jim. Το συνολικό αποτέλεσμα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εξαιρετική παραγωγή του -και μπασίστα των Killing Joke- Youth (Martin Glover) που έχει αναλάβει και το μπάσο στο “Damage And Joy”. Η συνεργασία του τελευταίου με μπάντες όπως οι The Orb, έχει σαν αποτέλεσμα την εισαγωγή ακόμα και electronica στοιχείων, όπως συμβαίνει με το εισαγωγικό και πολύ καλό, “Amputation” και τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που κινείται οριακά μεταξύ των album “Darklands” και “Honey’s Dead”.
Εκτός από την καταλυτική συμβολή του Youth στους νέους JAMC, έχουμε τη συμμετοχή αρκετών εκλεκτών προσκεκλημένων όπως της Isobel Cambell στις stoned-μπαλάντες “Song For A Secret” και “The Two Of Us”, αλλά και της Sky Ferreira στο “Black And Blues” σε μια από τις πλέον εμπνευσμένες συνθέσεις του δίσκου. Αυτό ακριβώς το κομμάτι αντανακλά μεγάλο μέρος της συνολικότερης ηχητικής εικόνας της ιστορίας των JAMC, αλλά όχι του "Damage And Joy", περιέχοντας ισόποσες δόσεις gospel-americana και alternative-rock. Εκεί που τους βγάζει κανείς το καπέλο είναι στο “War On Peace” με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει κλιμακωτά και τις fuzz κιθάρες να γράφουν τον επίλογο καθώς και στο dreamy-rock “Los Feliz ( Blues And Greens)”.
Σε μια δουλειά με 14 τραγούδια, είναι φυσικό να υπάρχουν και μέτριες στιγμές. Αυτό συμβαίνει από το δέκατο τραγούδι και μετά, όπου νιώθεις ότι αυτό που ακούς είτε το έχεις ξανακούσει είτε δεν υπάρχει λόγος να συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο. Αναφέρομαι κυρίως στα “Get On Home”, “Simian Split” και “Can’t Stop The Rock”, που κλείνει το album με τη συμμετοχή της Linda.
Στιχουργικά έχουμε να κάνουμε με τα γνώριμα μοτίβα της μπάντας: αρκετές δόσεις drugs, γνωριμίες με διάφορα girls, «ταξίδια» πολλαπλών ειδών και η συνοπτική παρουσία της ιστορίας του συγκροτήματος, μέσω των στοίχων “I Hate My Brother And He Hates Me/That’s The Way it’s Supposed To Be”, που απευθύνει ο Jim μάλλον αναφερόμενος περισσότερο στο παρελθόν, παρά στο παρών και ελπίζουμε όχι στο μέλλον.
Συνοψίζοντας, το “Damage And Joy” είναι μια αξιοπρεπής κυκλοφορία, που τιμά την ιστορία των Jesus And Mary Chain, χωρίς όμως να σε βουτάει στο βαθμό που θα επιθυμούσες στις psycho καταστάσεις του παρελθόντος ή στα Darklands μονοπάτια που τόσο μοναδικά είχαν χαράξει οι Reid brothers στο υποσυνείδητό μας.