Είναι δύσκολο να γράφεις κάτι για ένα album, γνωρίζοντας ότι ο δημιουργός του έχει «φύγει». Ο Christopher John Boyle, Chris Cornell, μας συντρόφεψε με τη μουσική του και τα τραγούδια του από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, καταφέρνοντας να ξεχωρίσει από το θρυλικό πλέον «κίνημα του Seattle».
Εκτός από τους Soundgarden, τους Audioslave και φυσικά τους Temple Of The Dog, έγραψε και μια σειρά από προσωπικά album, αρχής γενoμένης από το πολύ καλό “Euphoria Morning”(1999). Ακολούθησαν τα “Carry On”(2007), “Scream”(2009) και “Higher Truth”(2015), που έμελλε να είναι και η τελευταία δουλειά του σπουδαίου Αμερικανού δημιουργού.
Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο -και δυστυχώς μοναδικό- ακουστικό live album του ως solo καλλιτέχνης, το “Songbook”. Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια της ομώνυμης περιοδείας του σε διάφορες πόλεις της Αμερικής, την άνοιξη του 2011.
Όταν στο μέλλον θα ανατρέχουμε στην καλλιτεχνική του πορεία, θεωρώ ότι ο εν λόγω δίσκος θα είναι αυτός που θα μας υπενθυμίζει διαρκώς το πόσο σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής υπήρξε ο Cornell. Οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών είναι εκπληκτικές και φανερώνουν τόσο το μοναδικό φωνητικό του εύρος όσο και την ικανότητά του να αλλάζει το ηχόχρωμα και τον τόνο της εκάστοτε ερμηνείας του, μετακινούμενος από τα ροκ πεδία στα αντίστοιχα της jazz και της soul.
Στα δεκαέξι τραγούδια του δίσκου, περιλαμβάνονται και δύο διασκευές: πρόκειται για το “Thank You” των Led Zeppelin και το “Imagine” του John Lennon. Επίσης, συνθέσεις από τις ημέρες των Temple Of The Dog όπως το “Call Me A Dog”, των Soundgarden (“Fell On Black Days” και “Black Hole Sun”) και φυσικά των Audioslave, με τα “I Am The Highway” και “Doesn’t Remind Me”. Επιπλέον, επανεκτελέσεις κομματιών από τις προσωπικές του κυκλοφορίες, με το “As Hope And Promise Fade”να αποδεικνύεται προφητικό και το “Ground Zero” να σε οδηγεί μεταφορικά στον μηδενισμό της εκάστοτε ύπαρξης και στην ανάγκη της προσωπικής λύτρωσης.
Υπάρχουν, τέλος, και δύο νέα κομμάτια. Το “The Keeper” που αποτέλεσε το κεντρικό soundtrack της ταινίας Machine Gun Preacher του Marc Forster και το ανατριχιαστικό “Cleaning My Gun”. Σε αυτό το κομμάτι ο Cornell φανερώνει τις σκέψεις του αλλά και τις επιφυλάξεις του για την λυτρωτική ή όχι, όψη της αγάπης:
“Mother always told me love would save me from myself
Daddy always said that love would take me straight to hell
Sometimes they were right and sometimes they were oh so wrong”
Και κάπου εκεί φαίνεται πως προετοιμάζεται για ό,τι πρόκειται να συμβεί:
“Cause I'm cleaning my gun, yeah
I'm cleaning my gun
When heaven or hell takes this life
I'll be done”
Ας κρατάμε ευλαβικά το “Songbook” στα χέρια μας και τις ψυχές μας, ως το έσχατο βιβλίο του μοναδικού Chris Cornell. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τον έχουμε για πάντα μέσα μας.
Εκτός από τους Soundgarden, τους Audioslave και φυσικά τους Temple Of The Dog, έγραψε και μια σειρά από προσωπικά album, αρχής γενoμένης από το πολύ καλό “Euphoria Morning”(1999). Ακολούθησαν τα “Carry On”(2007), “Scream”(2009) και “Higher Truth”(2015), που έμελλε να είναι και η τελευταία δουλειά του σπουδαίου Αμερικανού δημιουργού.
Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο -και δυστυχώς μοναδικό- ακουστικό live album του ως solo καλλιτέχνης, το “Songbook”. Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια της ομώνυμης περιοδείας του σε διάφορες πόλεις της Αμερικής, την άνοιξη του 2011.
Όταν στο μέλλον θα ανατρέχουμε στην καλλιτεχνική του πορεία, θεωρώ ότι ο εν λόγω δίσκος θα είναι αυτός που θα μας υπενθυμίζει διαρκώς το πόσο σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής υπήρξε ο Cornell. Οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών είναι εκπληκτικές και φανερώνουν τόσο το μοναδικό φωνητικό του εύρος όσο και την ικανότητά του να αλλάζει το ηχόχρωμα και τον τόνο της εκάστοτε ερμηνείας του, μετακινούμενος από τα ροκ πεδία στα αντίστοιχα της jazz και της soul.
Στα δεκαέξι τραγούδια του δίσκου, περιλαμβάνονται και δύο διασκευές: πρόκειται για το “Thank You” των Led Zeppelin και το “Imagine” του John Lennon. Επίσης, συνθέσεις από τις ημέρες των Temple Of The Dog όπως το “Call Me A Dog”, των Soundgarden (“Fell On Black Days” και “Black Hole Sun”) και φυσικά των Audioslave, με τα “I Am The Highway” και “Doesn’t Remind Me”. Επιπλέον, επανεκτελέσεις κομματιών από τις προσωπικές του κυκλοφορίες, με το “As Hope And Promise Fade”να αποδεικνύεται προφητικό και το “Ground Zero” να σε οδηγεί μεταφορικά στον μηδενισμό της εκάστοτε ύπαρξης και στην ανάγκη της προσωπικής λύτρωσης.
Υπάρχουν, τέλος, και δύο νέα κομμάτια. Το “The Keeper” που αποτέλεσε το κεντρικό soundtrack της ταινίας Machine Gun Preacher του Marc Forster και το ανατριχιαστικό “Cleaning My Gun”. Σε αυτό το κομμάτι ο Cornell φανερώνει τις σκέψεις του αλλά και τις επιφυλάξεις του για την λυτρωτική ή όχι, όψη της αγάπης:
“Mother always told me love would save me from myself
Daddy always said that love would take me straight to hell
Sometimes they were right and sometimes they were oh so wrong”
Και κάπου εκεί φαίνεται πως προετοιμάζεται για ό,τι πρόκειται να συμβεί:
“Cause I'm cleaning my gun, yeah
I'm cleaning my gun
When heaven or hell takes this life
I'll be done”
Ας κρατάμε ευλαβικά το “Songbook” στα χέρια μας και τις ψυχές μας, ως το έσχατο βιβλίο του μοναδικού Chris Cornell. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τον έχουμε για πάντα μέσα μας.