Συμφώνα με τον Keith Richards, o σπουδαίος Brian Jones ήταν ψυχρός και διεστραμμένος, ο θρυλικός Alain Ginsberg απλά βαρετός και ο Μick Jagger παραμένει μέχρι και σήμερα (μάλλον) ένας εγωμανής γεμάτος ανασφάλειες. Η αυτοβιογραφία του Richards ('Life' τι άλλο δηλαδή;) δεν θα μπορούσε παρά να είναι γεμάτη από φαινομενικά εύκολους αφορισμούς, γρήγορα και κοφτά συμπεράσματα για πρόσωπα και καταστάσεις, ατάκες βγαλμένες από την πηγή του πιο αυθεντικού Rock & Roll κωλοπαιδισμού και γλυκόπικρες αναμνήσεις. Το σίγουρο είναι πως ο ίδιος ο Richards δεν ζει στο χθες, αν υπάρχει δηλαδή με δυο λόγια κάποιος από τις πέτρες που εδώ και δεκαετίες ρουφάει τη ζωή, το σήμερα με ένταση και εφηβική σχεδόν ορμή, αυτός είναι σίγουρα ο Keith Richards. «Είναι προφανώς σκληρό, άλλα το θέμα είναι ότι προσπαθώ να διηγηθώ όλη την ιστορία από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα...» λέει ο ίδιος.
Ζωή σαν παραμύθι; Μπα, μάλλον ένα παραμύθι που έγινε τελικά και ζωή. Μια ζωή μέσα στην ίδια την πορεία και την εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας εδώ και μισό αιώνα περίπου, ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο, την απώλεια και την ελπίδα, τα νέα τραγούδια και τα παλιά. Μια ζωή στα μονοπάτια του blues, την κιθάρα του Chuck Berry και βεβαία πάντα στο πλάι του Mick Jagger. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε παλαιότερες φωτογραφίες από τον γάμο του Mick με την Bianca και να παρατηρήσει απλά την έκφραση του Richards. 'Talk is Cheap' όπως δήλωνε και ο ίδιος σε ένα καλό προσωπικό του album χρόνια πριν. Πιστεύω άλλωστε πως ότι κι αν λεμέ αύτη η σχέση είναι τελικά (και πάντα ήταν δηλαδή) το στοιχειό που καθορίζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και την διαδρομή των Stones εδώ και δεκαετίες. Κόντρες, σκληρά λόγια, πένθιμες μέρες και τελικά… μουσική. Η ίδια αγάπη, η ίδια κοινή 'γλώσσα' για τη μουσική που τους ένωσε και στην αρχή της πορείας τους. Υποθέτω πως δεν θα είχαν γράψει τόσα χιλιόμετρα σαν μπάντα χωρίς αύτη την κόντρα να τους θρέφει και να τους γέννα ξανά ετοίμους απ' την αρχή… Το θεωρώ σχεδόν βέβαιο...
Ο άνθρωπος που έγραψε το 'Satisfaction' (που σχεδόν το 'άκουσε' στον ύπνο του δηλαδή) λέει σήμερα πως η αυτοβιογραφία του 'είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει πότε μου, καλυτέρα να είχα ηχογραφήσει 10 δίσκους'...και τον πιστεύω. Διαβάζοντας κάποιος το 'Life' δεν εντυπωσιάζεται άλλωστε τόσο από τις απίστευτες ιστορίες και τον όγκο των ονομάτων, από τις κορυφές και τα τάρταρα, από την ευκολία ακόμα-ακομα με την οποία διηγείται ακραίες ιστορίες με απίστευτη άνεση, όσο από την ΕΝΤΑΣΗ της ίδιας της μνήμης. Η μνήμη του Richards (κι αυτό αποτυπώνεται στο βιβλίο) είναι πάνω κι από βιωματική. Είναι ονειροπόλα, ταξιδεύτρα, χαριτωμένα παραβατική και διαβολικά παιχνιδιάρα… Έτσι κι αλλιώς, πίσω από τον κυνισμό του κρύβεται μια καρδιά γεμάτη από την ευαισθησία ενός τύπου που λατρεύει το δρόμο, το ρίσκο και το καλό Rock & Roll. Τα χρόνια σίγουρα έχουν περάσει, μα τύποι σαν αυτόν έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, όπως και με τη μνήμη δηλαδή…
'Δεν έχω ξεχάσει τίποτα' μας λέει και το πιστεύω και αυτό. Το πιστεύω γιατί έχω ανάγκη (όπως αρκετοί φαντάζομαι) από ακόμα ένα νέο album των Stones στο άμεσο μέλλον, πριν να πέσει τελικά η αυλαία. Όπως έχω ανάγκη καθώς τελειώνω αυτές τις γραμμές, να ξαναχωθώ μέσα στις σειρές και τις ατέλειωτες εικόνες του 'Life' ακούγοντας κάτι από το νέο, καταπληκτικό του Killer (Jerry Lee) κλείνοντας οριστικά την τηλεόραση για απόψε. Η απάντηση του Keith Richards στην πρόταση του Μarlon Brando (τιμητική το λιγότερο) είναι ίσως η ψυχή, η φλέβα του βιβλίου' αργότερα φίλε...
Ζωή σαν παραμύθι; Μπα, μάλλον ένα παραμύθι που έγινε τελικά και ζωή. Μια ζωή μέσα στην ίδια την πορεία και την εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας εδώ και μισό αιώνα περίπου, ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο, την απώλεια και την ελπίδα, τα νέα τραγούδια και τα παλιά. Μια ζωή στα μονοπάτια του blues, την κιθάρα του Chuck Berry και βεβαία πάντα στο πλάι του Mick Jagger. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε παλαιότερες φωτογραφίες από τον γάμο του Mick με την Bianca και να παρατηρήσει απλά την έκφραση του Richards. 'Talk is Cheap' όπως δήλωνε και ο ίδιος σε ένα καλό προσωπικό του album χρόνια πριν. Πιστεύω άλλωστε πως ότι κι αν λεμέ αύτη η σχέση είναι τελικά (και πάντα ήταν δηλαδή) το στοιχειό που καθορίζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και την διαδρομή των Stones εδώ και δεκαετίες. Κόντρες, σκληρά λόγια, πένθιμες μέρες και τελικά… μουσική. Η ίδια αγάπη, η ίδια κοινή 'γλώσσα' για τη μουσική που τους ένωσε και στην αρχή της πορείας τους. Υποθέτω πως δεν θα είχαν γράψει τόσα χιλιόμετρα σαν μπάντα χωρίς αύτη την κόντρα να τους θρέφει και να τους γέννα ξανά ετοίμους απ' την αρχή… Το θεωρώ σχεδόν βέβαιο...
Ο άνθρωπος που έγραψε το 'Satisfaction' (που σχεδόν το 'άκουσε' στον ύπνο του δηλαδή) λέει σήμερα πως η αυτοβιογραφία του 'είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει πότε μου, καλυτέρα να είχα ηχογραφήσει 10 δίσκους'...και τον πιστεύω. Διαβάζοντας κάποιος το 'Life' δεν εντυπωσιάζεται άλλωστε τόσο από τις απίστευτες ιστορίες και τον όγκο των ονομάτων, από τις κορυφές και τα τάρταρα, από την ευκολία ακόμα-ακομα με την οποία διηγείται ακραίες ιστορίες με απίστευτη άνεση, όσο από την ΕΝΤΑΣΗ της ίδιας της μνήμης. Η μνήμη του Richards (κι αυτό αποτυπώνεται στο βιβλίο) είναι πάνω κι από βιωματική. Είναι ονειροπόλα, ταξιδεύτρα, χαριτωμένα παραβατική και διαβολικά παιχνιδιάρα… Έτσι κι αλλιώς, πίσω από τον κυνισμό του κρύβεται μια καρδιά γεμάτη από την ευαισθησία ενός τύπου που λατρεύει το δρόμο, το ρίσκο και το καλό Rock & Roll. Τα χρόνια σίγουρα έχουν περάσει, μα τύποι σαν αυτόν έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, όπως και με τη μνήμη δηλαδή…'Δεν έχω ξεχάσει τίποτα' μας λέει και το πιστεύω και αυτό. Το πιστεύω γιατί έχω ανάγκη (όπως αρκετοί φαντάζομαι) από ακόμα ένα νέο album των Stones στο άμεσο μέλλον, πριν να πέσει τελικά η αυλαία. Όπως έχω ανάγκη καθώς τελειώνω αυτές τις γραμμές, να ξαναχωθώ μέσα στις σειρές και τις ατέλειωτες εικόνες του 'Life' ακούγοντας κάτι από το νέο, καταπληκτικό του Killer (Jerry Lee) κλείνοντας οριστικά την τηλεόραση για απόψε. Η απάντηση του Keith Richards στην πρόταση του Μarlon Brando (τιμητική το λιγότερο) είναι ίσως η ψυχή, η φλέβα του βιβλίου' αργότερα φίλε...