Τον τελευταίο χρόνο έχω παρακολουθήσει αν όχι όλες, τις περισσότερες εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδη. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη μου την τελευταία εμφάνισή του στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου έχω να δηλώσω άλλη μία φορά ότι είμαι γοητευμένη από αυτή τη στεντόρεια φωνή και την τόσο φυσική παρουσία που σε ταξιδεύει με μεράκι να μοιραστεί τα όσα νιώθει μέσα από ένα τραγούδι. Πρόκειται για μια παρουσία που έχει στόχο να επικοινωνήσει τα ποικίλα συναισθήματα που βιώνει, μέσα από το απλό, το ανεπιτήδευτο και το αληθινό,
Ο Μίλτος Πασχαλίδης κατατάσσεται για μένα περισσότερο στους «συναυλιακούς» καλλιτέχνες, δεδομένου ότι πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται σε κάθε του εμφάνιση, αλλά και του ότι παρεμβάλλονται πιο ρυθμικά κομμάτια στο πρόγραμμά του, έτσι όπως αυτό έχει διαμορφωθεί. Αν, λοιπόν, μπορώ να πω ότι κάπου υστερούν οι εμφανίσεις του στον ΣτΝ, είναι στην έλλειψη χώρου για όλους όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν, ενώ όσοι καταφέρνουν να μπουν, δεν έχουν πάντα επαφή με τη σκηνή και είναι αρκετά στριμωχτά. Κι αυτά φυσικά σε σύγκριση με τις πολυπληθείς συναυλίες του.
Ωστόσο, το κέφι παραμένει αμείωτο, τόσο από πλευράς του ίδιου και των μουσικών του, όσο και από την πλευρά του κοινού. Θεωρώ μάλιστα πως η εμφάνισή του το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη ήταν μία εξαιρετική αποζημίωση για τη συναυλία του Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων, που διακόπηκε λόγω βροχής, και το αθηναϊκό κοινό όχι απλώς την απόλαυσε· την καταφχαριστήθηκε. Αυτή είναι εξάλλου και η ουσία των εμφανίσεων του Μίλτου Πασχαλίδη.
Ας το πάρουμε, όμως, από την αρχή. Θα μιλήσω για εκείνο το Σάββατο, το πρώτο. Αργοπορημένα μεν, αλλά έχοντας συγκρατήσει αρκετά και θέλοντας να τα μοιραστώ. Η ουρά έξω από τον ΣτΝ έφτανε ως το επόμενο τετράγωνο, ενώ (τουλάχιστον μέχρι να εισέλθουμε εμείς), ειπώθηκε πως δεν θα καταφέρουν να μπουν όλοι. Ο κόσμος μέσα ανυπομονούσε να ξεκινήσει η βραδιά, ενώ η έναρξη έλαβε χώρα περίπου στις έντεκα και τέταρτο. Μας κράτησε συντροφιά περίπου τρεις ώρες και κάτι, με ένα μικρό διάλειμμα.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης εμφανίστηκε στη σκηνή ευδιάθετος και μας χαιρέτησε εγκάρδια, αφού ακούσαμε το πρώτο κομμάτι. Με την «Πηνελόπη» άρχισε το ζέσταμα. Ο ίδιος παρέμεινε ευδιάθετος, φιλικός, ομιλητικός και φαίνεται πως πραγματικά απόλαυσε αυτή του την εμφάνιση. Δεν έλειψαν οι στιγμές χιούμορ αλλά και οι πιο συγκινητικές, οπότε έγιναν αναφορές και ακούσαμε κομμάτια από τον καινούριο δίσκο του με τίτλο «Τραγούδια που ζούνε λαθραία» σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Έναν δίσκο που είχε προαναγγείλει από πέρσι στο αφιέρωμα για τον Άλκη Αλκαίο στο Ηρώδειο.
Μας προλόγισε το κομμάτι του «Στις Ξερολιθιές», ενώ προς το τέλος της βραδιάς τραγούδησε παρέα με τη Γιώτα Νέγκα ένα ακόμη κομμάτι από τον δίσκο. Η Γιώτα Νέγκα, όπως πάντα εντυπωσιακή μες στην απλότητά της, μας χάρισε ακόμη μερικές στιγμές ανατριχίλας με τη φωνή της.
Αν εξαιρέσει κανείς τις άνωθι αναφορές στην καινούργια του δουλειά, το πρόγραμμα που ακούσαμε δεν διέφερε από εκείνα των προηγούμενων εμφανίσεων, με ελαφρώς αλλαγμένη ενορχήστρωση σε αρκετά κομμάτια. Η Νίκη Γρανά ήταν εμφανώς πιο χαλαρή από το καλοκαίρι που την ξαναείδαμε, έχοντας πια βρει τη θέση της μες στο σχήμα αυτό. Μας γοήτευσε κι εκείνη τραγουδώντας μας κάποια τραγούδια.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω να παρατηρήσω κάτι διαφορετικό. Οι μουσικοί και οι ερμηνείες ήταν πάρα πολύ καλές, το κέφι αμείωτο και στο σύνολό της ήταν μία εξαιρετική εμφάνιση. Η οποία όμως μου θύμισε τις προηγούμενες.
Ο ήχος ήταν επίσης αρκετά καλός. Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση στην εμφάνιση αυτήν, ήταν η αλληλεπίδραση μουσικών και κοινού, καθώς και η θετική διάθεση και η αύρα που κυριαρχούσε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον περισσότερο από τη μουσική, ίσως γιατί προς τα εκεί κλίνουν τέτοιου είδους εμφανίσεις, στο να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να συμβαδίσουν κοινό και μουσικοί μέσα από τη μουσική.
Ο ήχος ήταν επίσης αρκετά καλός. Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση στην εμφάνιση αυτήν, ήταν η αλληλεπίδραση μουσικών και κοινού, καθώς και η θετική διάθεση και η αύρα που κυριαρχούσε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον περισσότερο από τη μουσική, ίσως γιατί προς τα εκεί κλίνουν τέτοιου είδους εμφανίσεις, στο να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να συμβαδίσουν κοινό και μουσικοί μέσα από τη μουσική.
Ίσως ο σκοπός να είναι η κάθαρση μέσα από τη σύμπραξη. Γιατί, αν ρωτήσεις τον κόσμο, θα πει ότι πέρασε υπέροχα, υπήρχε πολύ καλή διάθεση κ.ο.κ. Δεν θα μπει στη διαδικασία να σχολιάσει τη μουσική που άκουσε, πέρα ίσως από τα καινούργια κομμάτια που δεν γνωρίζει, ώστε να τα σιγοτραγουδά και να κάνει κέφι, επομένως τα παρατηρεί πιο προσεκτικά. Μου δημιουργούνται αρκετοί προβληματισμοί, που αφορούν κυρίως στην πρόσληψη του κοινού, αλλά δεν είναι της παρούσης. Θεωρώ πάντως πως το κοινό καθορίζει στον μεγαλύτερο βαθμό τις μουσικές επιλογές σε ένα tracklist σε μία εμφάνιση τέτοιου είδους.
Μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε: Στις Ξερολιθιές, Πηνελόπη, Ερωτόκριτος, Φωτιά μου- Ederlezi, Ξημερώματα, Περσείδες, Παραμύθι με λυπημένο τέλος, Κακές συνήθεις, Απουσία, Αγύριστο κεφάλι Μιλώ για σένα, Βυθισμένες άγκυρες, Τρελλός, Στα είπα όλα, Τι να θυμηθώ, Το καπηλειό.
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, που μοιάζει περισσότερο με έκθεση ιδεών παρά με είδος «κριτικής», έχω να δηλώσω πως οι εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδη στον ΣτΝ είναι από τις πιο όμορφες επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος ένα βράδυ Σαββάτου. Σίγουρα η ικανότητά του ως μουσικού κι ερμηνευτή δεν αμφισβητείται.