Θα μπορούσα ίσως να γράψω για το νέο του Bryan Ferry ('Olympia') που και αξιόλογο είναι και γεμάτο σαν album, όσο κι αν η φώνη του δεν είναι ίσως πια η ίδια, η ΕΡΜΗΝΕΙΑ είναι όμως... Όπως και για το νέο του Jerry Lee - Killer ('Mean old man' γεμάτο με μερικές καταπληκτικές συνεργασίες απο John Fogerty μέχρι Slash) ή και το τελευταίο του Eno ακόμα.
Όμως θέλω να γράψω δυο λόγια για το Robert Plant. To φετινό του λοιπόν album με τους Band Of Joy έχει ήδη κερδίσει μια θέση στη λίστα με την καθιερωμένη ανασκόπηση στο τέλος κάθε χρονιάς στην Rockzone ('Kanaliena.gr'/90/4 fm) γιατί απλά δεν παίζεται! Μεστό, τραχύ και άρα αυθεντικό, πλούσιο μα και απέριττο μαζί, ευγενικό σαν άκουσμα μα και βρώμικο σαν ήχος την ίδια στιγμή. Το νέο του Plant (για ΑΚΟΜΑ μια φορά τα τελευταία χρόνια) δεν υποκρίνεται τίποτα δήθεν, δεν ψάχνει νέους δρόμους, δε νόσταλγει, δεν ξύνει πληγές του χθες, ΔΕΝ καμαρώνει τον εαυτό του στον καθρέφτη γυρεύοντας αποδοχή. Τι κάνει; Μας γεμίζει μουσική. Μουσική γεμάτη από αλήθεια. Να το πω πιο καθαρά, ΟΜΟΡΦΗ μουσική και για αυτό ΑΠΛΗ και μαζί συγκινητικά ανθρώπινη. Ένα καταπληκτικό album.
Μιλώντας πριν από ένα - ενάμιση χρόνο με την θρυλική Pamela Des Barres στην εκπομπή μου, τη θυμάμαι να επιμένει πεισματικά πως 'ο Robert αποκλείεται να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο με τους Led Zeppelin στο πλάϊ του Jimmy Page, γιατί απλούστατα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ αυτό που κάνει ΣΗΜΕΡΑ' και αυτό ακριβώς είναι που χαρακτηρίζει και το καινούργιο του με τους Band Of Joy, η ξεκάθαρη αίσθηση του 'σήμερα' από την αρχή ως το τέλος. Μια από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες φωνές της Rock & Roll μυθολογίας ο ίδιος, φαίνεται να μη χρειάζεται πια ούτε καν τον όγκο του ίδιου του, του μύθου για να συνεχίζει να δημιουργεί κι αυτό τον κάνει νέο ξανά, νέο για ακόμα μια φορά, ολοκαίνουργιο στα αυτιά του πρώτα και μετά φυσικά και στα δικά μας. Αληθινά, περίφημο album και σκέφτομαι τον Page να μελαγχολεί και να σκέφτεται από που στο διάβολο η φωνή των Zeppelin εξακολουθεί να αντλεί τόση και ΤΕΤΟΙΑ έμπνευση με αυτή τη ΦΡΕΣΚΑΔΑ. Ελα ντε!
Το Angel Dance που ανοίγει το album μοιάζει σαν το καλωσόρισμα σε μια γιορτή που μόλις άρχισε... Μια γιορτή απ' τα παλιά με τη στόφα δηλαδή του ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ, μα και την αμεσότητα της αιώνιας νεότητας πέρα δηλαδή από ανόητες αναφορές σε ηλικίες και δεκαετίες ζωής. Ενώ το Silver Rider σου δείχνει το δρόμο για να πάψεις πια να σκέφτεσαι αν η δουλειά αυτή είναι καλή, ή πολύ καλή τελικά, γιατί σου φωνάζει 'Σταμάτα να σκέφτεσαι και νιώσε... Μπες στο παιχνίδι, είναι μουσική. Άκουσε την χωρίς να ακούς τις σκέψεις σου ανάμεσα.' κάτι τέτοιο... Το τραγούδι βέβαια που κλέβει την καρδιά σου οριστικά, αυτό που σε κάνει να λες πως ο Robert Plant δεν είναι απλά ακόμα εδώ, μα θα είναι και στο μέλλον σίγουρα, είναι το Monkey. Ατόφιο χρυσάφι. Όσο βαρετό κι εγκλωβισμένο μέσα στον ίδιο του τον χαρακτήρα είναι σαν άκουσμα το νέο του Brian Eno (οριακά ίσως μέτριο και το μέτριο, όταν μιλάμε για ιδιοφυίες όπως ο Eno είναι ίσως ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από το κακό, που έχει μια αίγλη έστω) τόσο γάργαρο νεράκι από καθάρια πηγή είναι αυτό εδώ το όμορφο νέο κόσμημα που σκάρωσε ο Plant.
Φταίει σίγουρα κι η εκπληκτική χημεία με την μπάντα, τους μουσικούς, μα ακόμη κι αυτά είναι λεπτομέρειες όταν μιλάει η βαθιά ανάγκη να διηγηθείς ξανά μια γνώριμη, σπουδαία ιστορία, για ακόμα μια ΠΡΩΤΗ φορά. Όλα τα όμορφα πράγματα πηγάζουν από την ίδια αγωνία για περισσότερη ΟΜΟΡΦΙΑ μάλλον και o Robert Plant φαίνεται να το γνωρίζει καλύτερα από ποτέ πια... Είναι ξεκάθαρο. Ας το χαρούμε λοιπόν.
Όμως θέλω να γράψω δυο λόγια για το Robert Plant. To φετινό του λοιπόν album με τους Band Of Joy έχει ήδη κερδίσει μια θέση στη λίστα με την καθιερωμένη ανασκόπηση στο τέλος κάθε χρονιάς στην Rockzone ('Kanaliena.gr'/90/4 fm) γιατί απλά δεν παίζεται! Μεστό, τραχύ και άρα αυθεντικό, πλούσιο μα και απέριττο μαζί, ευγενικό σαν άκουσμα μα και βρώμικο σαν ήχος την ίδια στιγμή. Το νέο του Plant (για ΑΚΟΜΑ μια φορά τα τελευταία χρόνια) δεν υποκρίνεται τίποτα δήθεν, δεν ψάχνει νέους δρόμους, δε νόσταλγει, δεν ξύνει πληγές του χθες, ΔΕΝ καμαρώνει τον εαυτό του στον καθρέφτη γυρεύοντας αποδοχή. Τι κάνει; Μας γεμίζει μουσική. Μουσική γεμάτη από αλήθεια. Να το πω πιο καθαρά, ΟΜΟΡΦΗ μουσική και για αυτό ΑΠΛΗ και μαζί συγκινητικά ανθρώπινη. Ένα καταπληκτικό album.
Μιλώντας πριν από ένα - ενάμιση χρόνο με την θρυλική Pamela Des Barres στην εκπομπή μου, τη θυμάμαι να επιμένει πεισματικά πως 'ο Robert αποκλείεται να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο με τους Led Zeppelin στο πλάϊ του Jimmy Page, γιατί απλούστατα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ αυτό που κάνει ΣΗΜΕΡΑ' και αυτό ακριβώς είναι που χαρακτηρίζει και το καινούργιο του με τους Band Of Joy, η ξεκάθαρη αίσθηση του 'σήμερα' από την αρχή ως το τέλος. Μια από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες φωνές της Rock & Roll μυθολογίας ο ίδιος, φαίνεται να μη χρειάζεται πια ούτε καν τον όγκο του ίδιου του, του μύθου για να συνεχίζει να δημιουργεί κι αυτό τον κάνει νέο ξανά, νέο για ακόμα μια φορά, ολοκαίνουργιο στα αυτιά του πρώτα και μετά φυσικά και στα δικά μας. Αληθινά, περίφημο album και σκέφτομαι τον Page να μελαγχολεί και να σκέφτεται από που στο διάβολο η φωνή των Zeppelin εξακολουθεί να αντλεί τόση και ΤΕΤΟΙΑ έμπνευση με αυτή τη ΦΡΕΣΚΑΔΑ. Ελα ντε!Το Angel Dance που ανοίγει το album μοιάζει σαν το καλωσόρισμα σε μια γιορτή που μόλις άρχισε... Μια γιορτή απ' τα παλιά με τη στόφα δηλαδή του ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ, μα και την αμεσότητα της αιώνιας νεότητας πέρα δηλαδή από ανόητες αναφορές σε ηλικίες και δεκαετίες ζωής. Ενώ το Silver Rider σου δείχνει το δρόμο για να πάψεις πια να σκέφτεσαι αν η δουλειά αυτή είναι καλή, ή πολύ καλή τελικά, γιατί σου φωνάζει 'Σταμάτα να σκέφτεσαι και νιώσε... Μπες στο παιχνίδι, είναι μουσική. Άκουσε την χωρίς να ακούς τις σκέψεις σου ανάμεσα.' κάτι τέτοιο... Το τραγούδι βέβαια που κλέβει την καρδιά σου οριστικά, αυτό που σε κάνει να λες πως ο Robert Plant δεν είναι απλά ακόμα εδώ, μα θα είναι και στο μέλλον σίγουρα, είναι το Monkey. Ατόφιο χρυσάφι. Όσο βαρετό κι εγκλωβισμένο μέσα στον ίδιο του τον χαρακτήρα είναι σαν άκουσμα το νέο του Brian Eno (οριακά ίσως μέτριο και το μέτριο, όταν μιλάμε για ιδιοφυίες όπως ο Eno είναι ίσως ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από το κακό, που έχει μια αίγλη έστω) τόσο γάργαρο νεράκι από καθάρια πηγή είναι αυτό εδώ το όμορφο νέο κόσμημα που σκάρωσε ο Plant.
Φταίει σίγουρα κι η εκπληκτική χημεία με την μπάντα, τους μουσικούς, μα ακόμη κι αυτά είναι λεπτομέρειες όταν μιλάει η βαθιά ανάγκη να διηγηθείς ξανά μια γνώριμη, σπουδαία ιστορία, για ακόμα μια ΠΡΩΤΗ φορά. Όλα τα όμορφα πράγματα πηγάζουν από την ίδια αγωνία για περισσότερη ΟΜΟΡΦΙΑ μάλλον και o Robert Plant φαίνεται να το γνωρίζει καλύτερα από ποτέ πια... Είναι ξεκάθαρο. Ας το χαρούμε λοιπόν.