Πίσω από μία κουρτίνα από σεμεδάκια και μέσα στη νοητή «φούσκα» της, η Σταματία, η μικρότερη εκ των δύο θυγατέρων του στρατηγού και μετέπειτα ανώτερου υπαλλήλου του Υπουργείου Εμπορίου, Αργυρόπουλου, εμφανίζεται διστακτικά στη σκηνή. Μοιάζει να ντρέπεται να μας ανοίξει την καρδιά της, όμως σιγά σιγά, αναπολώντας τα περασμένα νιώθει πιο οικεία και αρχίζει να εξιστορεί τον πολυτάραχο βίο της, ο οποίος την κάνει να παρακαλάει τον θάνατο να έρθει να την πάρει, αφού μόνο πίκρες γεύτηκε τόσα χρόνια.
Η ιστορία ξεκινάει από τη δεκαετία του '50, μία εποχή που φαινομενικά μοιάζει ανέγγιχτη από το σκοτάδι του πολέμου, στην πραγματικότητα όμως υπήρξε πιο σκοτεινή κι από την κατοχή, αφού ο λαός βίωνε το σκληρό πρόσωπο του εμφυλίου πολέμου. Η Σταματία, νεαρή κοπέλα με εμφυτευμένα από την οικογένειά της τα δεξιά φρονήματα, δε θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει τα ιδεολογικά χνάρια του πατέρα της, σε αντίθεση με την αδερφή της που φλέρταρε με τον κομμουνισμό. Το κλίμα αυτό, του άκριτου ασπασμού της τότε δεξιάς, διατρέχει όλο τον μονόλογο, τοποθετώντας στην ουσία την ίδια την ηρωίδα σε σημείο να διακωμωδεί αφελώς τον εαυτό της με τα ξεσπάσματα εθνικιστικής έξαρσης.
Έχει, όμως, και μία πίκρα η ιστορία της, αφού έχασε σε νεαρή ηλικία τον μέλλοντα σύζυγό της, ήρθε σε ρήξη με την αδερφή της και τελικά έμεινε μόνη. Στο ανθρώπινο συναίσθημα που παγώνει την ψυχή, δε χωρούν ιδεολογικές κόντρες κι έτσι, το κοινό συμπονά τη μέχρι τέλους απόλυτη στις απόψεις της Σταματίας, κυρίως για τη μάχη της με τη μοναξιά.
Το θεατρικό έργο του Κώστα Σωτηρίου, που πολύ αγαπήθηκε από το κοινό τα περασμένα δύο έτη (με βραβεία κοινού Αθηνοράματος το 2015 τόσο για την παράσταση όσο και για την ίδια την ηθοποιό), δίνει μια κωμικοτραγική διάσταση στο τι ήταν και τι είναι ο εθνικισμός. Τονίζει τη διαφορά μεταξύ της αγάπης για την πατρίδα και της φανατισμένης παράλογης λατρείας σε ό,τι σχετίζεται με το έθνος. Η απουσία κριτικής ικανότητας είναι αυτή που θεωρώ πως άριστα διαγράφει την αιτία των παραπάνω, πράγμα που κείμενο και ερμηνεύτρια κατάφεραν να το κάνουν πλήρως κατανοητό.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί την Ελένη Ουζουνίδου σαν μία εύθραυστη «χαμηλοβλεπούσα» που ομιλεί πεισματικά την καθαρεύουσα. Ορισμένες στιγμές οι θαμμένες ανάγκες και οι ασυνείδητοι πόθοι που ποτέ δεν βρήκαν διέξοδο προς την πραγματικότητα, αποτυπώνονται στη στάση και την κίνηση της ηρωίδας πολύ επιτυχημένα. Η ηθοποιός κατορθώνει όχι μόνο να μας κάνει να γελάσουμε και να λυπηθούμε την Σταματία, αλλά προκαλεί και τον θαυμασμό μας, αφού μόνο από τις αυξομειώσεις στη φωνή της και τις κινήσεις της μαρτυρούνται πολύ περισσότερα για την ψυχοσύνθεση αυτού του ανέραστου πλάσματος. Η Ουζουνίδου, κάνοντας με επιτυχία μεγάλες παύσεις, δίνει την αίσθηση ότι είναι η ίδια η Σταματία, η οποία ξεφεύγει από τον τωρινό κόσμο και ταξιδεύει/χάνεται στις δικές της σκέψεις. Αυτές τις τόσο μακρόσυρτες παύσεις απόλαυσα και θαύμασα όσο ποτέ άλλοτε στο αθηναϊκό θέατρο.
Τα σκηνικά και το κοστούμι (εποχής '50-'60), επιμελημένα από τη Μαγδαληνή Αυγερινού, «παίζουν» ταιριαστά με τη γραφική εικόνα που χαρακτηρίζει την ηρωίδα. Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από πού συλλέχθηκαν τόσα σεμεδάκια! Αξιοθαύμαστη είναι η τελευταία σκηνή που η Σταματία τα «ντύνεται» όλα ως ένδειξη της αγάπης της για τα «πιστεύω» της, τα οποία δε θα ξεριζώσουν ποτέ από μέσα της. Οι μουσικές επιλογές μιας άλλης εποχής γεμίζουν το έργο και αποφορτίζουν την κατάσταση, ενώ η Ουζουνίδου μας χαρίζει ορισμένες όμορφες στιγμές με τη γλυκιά φωνή της. Κι όταν ο προβολέας πέφτει κυρίως πάνω της, καταλάβαινες πως κάποια μεγάλη αποκάλυψη πρόκειται να ακολουθήσει.
Μήπως τελικά η Σταματία είναι ένα πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη χώρα μας, την Ελλάδα; Πιστή στα ήθη και τα έθιμα, στις αρχές της πατριαρχικής οικογένειας, συντηρητική και καθόλου διαλλακτική στις απόψεις της, με το πείσμα πάντα για την ανάταση του εθνικού φρονήματος και τη δήθεν ανάγκη για σεμνοτυφία. Θα μείνει τελικά και η Ελλάδα μας μόνη μέχρι το τέλος, χωρία καμία διάθεση για διαλλακτικότητα και αλλαγή;
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζει η ηθοποιός: Ελένη Ουζουνίδου
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Δευτέρα 20/11, 27/11, 4/12 & 11/12 στις 20:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ : 75 λεπτά
Η ιστορία ξεκινάει από τη δεκαετία του '50, μία εποχή που φαινομενικά μοιάζει ανέγγιχτη από το σκοτάδι του πολέμου, στην πραγματικότητα όμως υπήρξε πιο σκοτεινή κι από την κατοχή, αφού ο λαός βίωνε το σκληρό πρόσωπο του εμφυλίου πολέμου. Η Σταματία, νεαρή κοπέλα με εμφυτευμένα από την οικογένειά της τα δεξιά φρονήματα, δε θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει τα ιδεολογικά χνάρια του πατέρα της, σε αντίθεση με την αδερφή της που φλέρταρε με τον κομμουνισμό. Το κλίμα αυτό, του άκριτου ασπασμού της τότε δεξιάς, διατρέχει όλο τον μονόλογο, τοποθετώντας στην ουσία την ίδια την ηρωίδα σε σημείο να διακωμωδεί αφελώς τον εαυτό της με τα ξεσπάσματα εθνικιστικής έξαρσης.
Έχει, όμως, και μία πίκρα η ιστορία της, αφού έχασε σε νεαρή ηλικία τον μέλλοντα σύζυγό της, ήρθε σε ρήξη με την αδερφή της και τελικά έμεινε μόνη. Στο ανθρώπινο συναίσθημα που παγώνει την ψυχή, δε χωρούν ιδεολογικές κόντρες κι έτσι, το κοινό συμπονά τη μέχρι τέλους απόλυτη στις απόψεις της Σταματίας, κυρίως για τη μάχη της με τη μοναξιά.
Το θεατρικό έργο του Κώστα Σωτηρίου, που πολύ αγαπήθηκε από το κοινό τα περασμένα δύο έτη (με βραβεία κοινού Αθηνοράματος το 2015 τόσο για την παράσταση όσο και για την ίδια την ηθοποιό), δίνει μια κωμικοτραγική διάσταση στο τι ήταν και τι είναι ο εθνικισμός. Τονίζει τη διαφορά μεταξύ της αγάπης για την πατρίδα και της φανατισμένης παράλογης λατρείας σε ό,τι σχετίζεται με το έθνος. Η απουσία κριτικής ικανότητας είναι αυτή που θεωρώ πως άριστα διαγράφει την αιτία των παραπάνω, πράγμα που κείμενο και ερμηνεύτρια κατάφεραν να το κάνουν πλήρως κατανοητό.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί την Ελένη Ουζουνίδου σαν μία εύθραυστη «χαμηλοβλεπούσα» που ομιλεί πεισματικά την καθαρεύουσα. Ορισμένες στιγμές οι θαμμένες ανάγκες και οι ασυνείδητοι πόθοι που ποτέ δεν βρήκαν διέξοδο προς την πραγματικότητα, αποτυπώνονται στη στάση και την κίνηση της ηρωίδας πολύ επιτυχημένα. Η ηθοποιός κατορθώνει όχι μόνο να μας κάνει να γελάσουμε και να λυπηθούμε την Σταματία, αλλά προκαλεί και τον θαυμασμό μας, αφού μόνο από τις αυξομειώσεις στη φωνή της και τις κινήσεις της μαρτυρούνται πολύ περισσότερα για την ψυχοσύνθεση αυτού του ανέραστου πλάσματος. Η Ουζουνίδου, κάνοντας με επιτυχία μεγάλες παύσεις, δίνει την αίσθηση ότι είναι η ίδια η Σταματία, η οποία ξεφεύγει από τον τωρινό κόσμο και ταξιδεύει/χάνεται στις δικές της σκέψεις. Αυτές τις τόσο μακρόσυρτες παύσεις απόλαυσα και θαύμασα όσο ποτέ άλλοτε στο αθηναϊκό θέατρο.
Τα σκηνικά και το κοστούμι (εποχής '50-'60), επιμελημένα από τη Μαγδαληνή Αυγερινού, «παίζουν» ταιριαστά με τη γραφική εικόνα που χαρακτηρίζει την ηρωίδα. Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από πού συλλέχθηκαν τόσα σεμεδάκια! Αξιοθαύμαστη είναι η τελευταία σκηνή που η Σταματία τα «ντύνεται» όλα ως ένδειξη της αγάπης της για τα «πιστεύω» της, τα οποία δε θα ξεριζώσουν ποτέ από μέσα της. Οι μουσικές επιλογές μιας άλλης εποχής γεμίζουν το έργο και αποφορτίζουν την κατάσταση, ενώ η Ουζουνίδου μας χαρίζει ορισμένες όμορφες στιγμές με τη γλυκιά φωνή της. Κι όταν ο προβολέας πέφτει κυρίως πάνω της, καταλάβαινες πως κάποια μεγάλη αποκάλυψη πρόκειται να ακολουθήσει.
Μήπως τελικά η Σταματία είναι ένα πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη χώρα μας, την Ελλάδα; Πιστή στα ήθη και τα έθιμα, στις αρχές της πατριαρχικής οικογένειας, συντηρητική και καθόλου διαλλακτική στις απόψεις της, με το πείσμα πάντα για την ανάταση του εθνικού φρονήματος και τη δήθεν ανάγκη για σεμνοτυφία. Θα μείνει τελικά και η Ελλάδα μας μόνη μέχρι το τέλος, χωρία καμία διάθεση για διαλλακτικότητα και αλλαγή;
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζει η ηθοποιός: Ελένη Ουζουνίδου
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Δευτέρα 20/11, 27/11, 4/12 & 11/12 στις 20:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ : 75 λεπτά
Σχετικό θέμα