Ο Νίκος Γώγος, παρότι έχει αρκετά μεγάλη ιστορία με συγκροτήματα και ζωντανές εμφανίσεις, μόλις φέτος κυκλοφόρησε την πρώτη σόλο δουλειά του, το άλμπουμ Κρυμμένος Θησαυρός, σε επιμέλεια παραγωγής του Γιώργου Δημητριάδη. Τραγούδια του ακούστηκαν αρκετά στο ραδιόφωνο ενώ πρόσφατα εμφανίστηκε στο πλάι του Δημητριάδη στο Οξυγόνο Live. Ως σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης, μάς παρουσιάζει 10 αγαπημένους δίσκους του.1. Revolver - The Beatles (1966)
Στο πρώτο άκουσμα της ερώτησής σου για τα 10 καλύτερα άλμπουμ μπορώ να πω πως, εκτός του ότι μου φάνηκε σαν μια όμορφη διαδικασία, το να κάτσω και να ξεχωρίσω ποια είναι ,το θεώρησα και κάτι πολύ απλό και εύκολο… Τρίχες. Τι να πρωτοβάλω! Και 30 να μου είχαν ζητηθεί πάλι θα είχα πρόβλημα. Βιώνω μια κόλαση τύψεων για όσα θα αφήσω απ’ έξω! Λοιπόν ξεκινάω από την περίοδο που τρώγονταν οι Beatles με τους Beach Boys από την αντίπερα όχθη και αν και ήμουν έτοιμος να διαλέξω το White Album, διάλεξα το Revolver γιατί έχω μια τρελή και αδυσώπητη ανάγκη να ακούω το Tomorrow Never Knows συνέχεια τα τελευταία 20 χρόνια… Δεν ξέρω γιατί… Προφανώς χτυπάει καμπανάκι σε κάποιο τεταρτημόριο του εγκεφάλου μου.
2. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico (1967)
Σκοτεινό με scratchy – lo-fi ήχο και μινιμαλιστική διάθεση, απείρως επιδραστικό για μπάντες όπως οι Joy Division, οι Talking Heads, προπομπός του new wave χωρίς όμως να είναι. Και φυσικά Lou Reed και John Cale με παραγωγό τον Andy Warhol και τη μπανάνα του για εξώφυλλο… Νέα Υόρκη το 1967. Τι καιροί θεέ μου!
3. The Doors – The Doors (1967)
Το πλέον χαρισματικό Αμερικάνικο συγκρότημα για μένα. Rock Blues και jazz σε ψυχεδελικό περιτύλιγμα και μαζί και η σκοτεινή ποίηση του Jim Morrison. Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο Νο 1 frontman όλων των εποχών και ουσιαστικά ο ορισμός του rock star, νομίζω πως δε γίνεται να μην υπάρχει στο Top 10. Και στάνταρ όλοι τρώμε κατά καιρούς το κόλλημα μας με τους Doors.
4. The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars - David Bowie (1972)
H επιτομή της glam rock. Και ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας άντρας rockstar. Για μένα αυτό το άλμπουμ είναι η πιο καλειδοσκοπική ματιά στη rock μουσική. Kαι αν ναυαγούσα σε κάποιο νησί (για να προλάβω την κοινότυπη ερώτηση κάποιων φίλων που σίγουρα θα μου κάνουν μόλις διαβάσουν όλα αυτά), ναι, μάλλον αυτόν το δίσκο θα έπαιρνα μαζί μου.
5. Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols - The Sex Pistols (1977)
Καλά, οι τύποι φώναξαν «Ξυπνήστεεεεε» και όλη η Αγγλία ξύπνησε! Ναι, σαφώς και κάποιοι είχαν κάνει την αρχή πιο πριν αλλά αυτό ήταν πολύ γερό «χώσιμο» στο κατεστημένο. Και κάθε φορά που ακούω το Anarchy In The UK θέλω να τα σπάσω…
6. The Stone Roses – The Stone Roses (1989)Το I Wanna Be Adored και το I Am The Resurrection με στοιχειώνουν μόνιμα από τότε. Καταπληκτικός δίσκος, και είμαι σίγουρος πως όταν βγήκε πολλοί Άγγλοι θα είπαν «επιτέλους, μουσική ξανά» και καταπληκτική ομάδα (η Manchester United).
7. Different Class - Pulp (1995)
Ήταν στα μέσα των 90’s χαρακτήρισε την εποχή που περνούσα τα 20 μου και για μένα είναι ο καλύτερος δίσκος της Βρετανικής σκηνής τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει και μια σχετική πλάκα αν αναλογιστείς πως σύμφωνα με το Common People οι Ελληνίδες φοιτήτριες εθεωρούντο οι από τζάκια προερχόμενες βολεμένες και πάντα loaded κορούλες μεγαλομεσαίων Ελλήνων πατεράδων, που ήθελαν να βιώσουν τη «χύμα» ζωή ενός Άγγλου εργατόπαιδου, αλλά απλά σαν εμπειρία, γιατί κατά βάθος ήξεραν πως έχουν την πισινή και ο μπαμπάς σε ώρα ανάγκης θα τις σώσει. Πού να ήξερε ο Jarvis πως σε 15 χρόνια από τότε ο μπαμπάς τους θα φυτοζωούσε σε μια κατεστραμένη χώρα και οι κόρες δεν θα είχανε δουλειά. Ούτε καν εργάτριες…
8. OK Computer - Radiohead (1997)
Όταν το ακούω ζηλεύω και νοιώθω πολύ λίγος συνθετικά στιχουργικά και γενικά. Ίσως να έπαιρνα αυτό στο νησί τελικά…
9. Mellon Collie And The Infinite Sadness - Smashing Pumpkins (1995)
Αυτό ήταν το δικό μου soundtrack για καμιά διετία.
10. Is This It - The Strokes (2001)
Μόλις άκουσα το Last Nite για πρώτη φορά και συνειδητοποίησα πως είναι από νέα μπάντα κι όχι κάτι από τις αρχές των 70’s αναθεώρησα και επίσης άρχισα να ξανασχολούμαι με τη Νεοϋορκέζικη σκηνή μανιωδώς.
Σχετικό θέμα