Γιώτα Νέγκα: «Η Χαρούλα κρατάει ένα ξεχωριστό σημείο στην καρδιά μου»

Η ένταση της πρόβας ήταν ακόμα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Ζητούσε λίγες στιγμές αποφόρτισης κάτι που έγινε μέσα από τις πρώτες κουβέντες μας για να «σπάσει» ο πάγος που λέμε. Με το που πάτησα το "ΟΝ" στην ηχογράφηση, άνοιξε η πόρτα για το δικό της κόσμο. Χειμαρρώδης, αληθινή και αφοπλιστικά ειλικρινής η Γιώτα Νέγκα μας υποδέχτηκε και μας εξομολογήθηκε τα συναισθήματά της για την αποχή, το τραγούδι, αλλά και τις ζωντανές της εμφανίσεις με αφορμή την καλοκαιρινή της περιοδεία.

Στο σπίτι αυτό που άκουγα ήταν «εντεχνολαϊκά» αλλά και δημοτικά που άκουγαν οι δικοί μου. Πάρα πολύ αγαπημένοι του πατέρα μου και της μητέρας μου ήταν ο Γιώργος Νταλάρας και η Χαρούλα Αλεξίου, οπότε μπορώ να πω ότι ήταν οι δύο πρώτοι άνθρωποι που αγάπησα και μελέτησα.

Η Χαρούλα κρατάει ένα ξεχωριστό σημείο στη καρδιά μου. Νιώθω ότι την καταλαβαίνω, πίσω από την φωνή, την έκφραση, την τρομερή της ερμηνεία. Θα έλεγα ότι η Χαρούλα Αλεξίου είναι αγαπημένη. Την θαύμασα, την αγάπησα και προσπάθησα να καταλάβω πώς το κάνει αυτό που κάνει.

Είμαι παιδί των live. Αγαπώ τις ζωντανές εμφανίσεις γιατί υπάρχει το κοινό.
Το κοινό λειτουργεί σαν ανακλαστήρας. Του στέλνεις ένα τραγούδι και ένα συναίσθημα και σου αντιγυρίζει εκατό και αυτό σε επαναφορτίζει και σε ενώνει με τους ανθρώπους.

Νιώθεις ότι αυτό που αφορά ή πονάει εσένα, βρίσκει κι άλλους ακροατές να θέλουν να το εκφράσουν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλιώς δε θα μπορούσαμε να σταθούμε σ' αυτή τη σκηνή για χρόνια. Θα είχαμε αποδυναμωθεί.

Από την άλλη το στούντιο έχει άλλα καλά. Έχει την επανάληψη, μπορείς να το κάνεις πιο άρτιο, να δοκιμάσεις ιδέες. Βέβαια για να λειτουργήσω χρειάζεται να επινοήσω ένα κοινό. Γιατί αυτό που λέω απευθύνεται κάπου και θέλω να φαντάζομαι το πώς αντιδρούν και πώς νιώθουν όταν το ακούν. 

Είναι πολλά τα τραγούδια που θα ήθελα να είχα πει. Θα ήθελα να είχα πει τη «Μικρή Πατρίδα», το «Πόσο πολύ σ' αγάπησα», το «Αυτή η νύχτα μένει».  

Ένα ξεχωριστό είναι το «Εν λευκώ». Το λατρεύω αυτό το τραγούδι. 

Όπως και το «Σ' έχω βρει και σε χάνω». Έχουμε πάρα πολύ ωραία τραγούδια που γράφονται. Το κάθε τραγούδι έχει μέσα του και την απόχρωση του συναισθήματος κι εμείς έχουμε όλες τις αποχρώσεις οπότε πολλά τραγούδια «ακουμπάνε» μέσα μας κι ας είναι διαφορετικά. 

Δεν είναι μία, είναι παραπάνω. Γιατί μια δύσκολη στιγμή ήταν η αποχή μου. Ήταν μεγάλο το χρονικό διάστημα. Η επόμενη ήταν λίγο πριν το «Με τα μάτια κλειστά».

Βρισκόμουν στα ρεμπετάδικα τότε, αλλά είχα αρχίσει να μην θέλω άλλο. Είχε κλείσει μέσα μου ένας κύκλος εκείνο το διάστημα. Πραγματικά βρισκόμουν σε αδιέξοδο, ενώ δεν είχα σταματήσει να ποθώ να μπω στη δισκογραφία. Ήταν μια δύσκολη στιγμή αλλά πάντα στη ζωή μου έχω παρατηρήσει ότι όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όταν νιώθω αδύναμη να χαράξω δρόμους πάντα έρχεται κάτι και με βρίσκει που ποθώ πολύ. Είναι σαν η ζωή να ξέρει πότε να σου φέρει κάποια πράγματα. Πιστεύω ότι συμβαίνουν αρκετά πράγματα ερήμην μας. Κάπως έτσι έγινε και τότε και ήρθε αυτό που δεν περίμενα, το πόσο θα μου αλλάξει τη πορεία και πόσους ορίζοντες θα μου ανοίξει.

Θυμάμαι τις στιγμές στο studio πάρα πολύ έντονα.

Καταρχάς θυμάμαι τις στιγμές που το παίζαμε live με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Έλλη Πασπαλά στις «Γραμμές» το 2000. Δεν το είχαμε ηχογραφήσει ακόμα στο studio και το δοκιμάζαμε λάιβ. Τραγουδώντας το ζωντανά ένιωθα όλη του τη δόνηση, αλλά έβλεπα ότι και ο κόσμος το υποδέχεται με πάρα πολλή αγάπη και ανταπόκριση. Έτσι, όταν μπήκαμε στο στούντιο είχε περάσει στο σώμα και αυτό ήταν ένα καλό στοιχείο. Ο Παναγιώτης με βοήθησε πάρα πολύ εκεί γιατί ήμουν άπειρη. Οι ώρες ήταν ατελείωτες, δοκιμάζοντας να βρούμε την καλύτερη μου στιγμή, τον καλύτερο τρόπο. Θυμάμαι αυτές τις στιγμές με πάρα πολλή αγάπη και έχω κρατήσει πάρα πολλές συμβουλές του Παναγιώτη από τότε.

Μια από αυτές είναι ότι «το μικρόφωνο δε θέλει φωνή, αλλά ενέργεια και γλύκα».

Ναι. Για 4 χρόνια. Δεν άντεξα παραπάνω. Η δίψα δεν έφυγε ποτέ. Νόμιζα ότι μπορώ. Ήμουν μικρή βέβαια και θεωρούσα ότι μπορώ και χωρίς αυτό. Ο πρώτος χρόνος πέρασε με μια δυσκολία και ένα «μούδιασμα» αλλά δεν έδωσα σημασία. Ο δεύτερος χρόνος άρχισε να γίνεται...πείνα. Στον τρίτο χρόνο είχε γίνει αδημονία. Μου έλειπε αφάνταστα και δεν άντεξα παραπάνω. Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορεί να λείπει από τη ζωή μου η μουσική. Είναι δομικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου και είναι ο τρόπος που εκφράζομαι.

Τίποτα απολύτως!
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου διάσημο φυσικά. Θεωρώ ότι είμαι αναγνωρίσιμη από περισσότερους ανθρώπους λόγω της έκθεσής μου στα μέσα είτε με τις παραστάσεις μου. Με γνωρίζουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Δεν με γνωρίζουν όλοι. Είναι σίγουρο. Θα στεκόμουν στο αναγνωρίσιμη. Αυτός νομίζω ότι είναι ο ακριβής όρος.

Όλα! «Τα μάτια» είναι η πρώτη μου αφετηρία και είναι το ξεχωριστό. «Το δίκιο» είναι η δεύτερη αφετηρία, εξίσου σημαντικό. Το «Οξυγόνο» είναι το σήμερα, που με πάει στο αύριο.

Το «Οξυγόνο» είναι ο προπομπός ενός δίσκου που θα κάνουμε με τον Νίκο Μωραΐτη και τον Νίκο Μερτζάνο. Ελπίζουμε σε μια κυκλοφορία του δίσκου μέσα στο χειμώνα, οπότε ακόμα δεν έχουμε βρει τον τίτλο του.

Το πιο δικό μου τραγούδι είναι «Τα τραγούδια που λες».
Το τραγούδησα και το αφιέρωσα στον πατέρα μου, γιατί εκείνος μου έμαθε το πρώτο μου τραγούδι και ευθύνεται για όλα τα τραγούδια που έμαθα.

Ο Πειραιάς είναι μια αγαπημένη μου περιοχή. Χαίρομαι πάρα πολύ που ξεκινάει η καλοκαιρινή μου περιοδεία απο εκεί γιατί συνήθως παίζουμε σε μουσικές σκηνές της Αθήνας. Με τον Πειραιά έχω μια πολύ αγαπημένη σχέση λόγω του ότι λατρεύω τη θάλασσά του και έχει γνωρίσει πολλές στιγμές μου. 

Πραγματικά χαίρομαι γιατί δεν έχω πολύ συχνά την ευκαιρία να τραγουδάω στον Πειραιά. Είμαι λίγο σε απόσταση με το κοινό και είναι πάρα πολύ σημαντικό, για μένα, που αυτή η συναυλία θα είναι εκεί και θα βρίσκεται υπό την ομπρέλα του ΚΕΘΕΑ. Είμαι αρκετά χρόνια εθελόντρια στο ΚΕΘΕΑ και προσπαθώ να βοηθήσω με τον τρόπο μου δεδομένου ότι συμμετέχω στη «Στροφή» σαν εθελόντρια. Κάνουμε συναυλίες με τα παιδιά και νιώθω ότι ήδη εκεί με περιμένει μια οικογένεια.

Η μεγαλύτερη έκπληξη και συνάμα χαρά είναι η μπάντα που συστάθηκε πρόσφατα όπου την αποτελούν οι τρεις συνεργάτες που ήμασταν μαζί το χειμώνα (Νίκος Κατσίκης στο μπουζούκι, Βασίλης Κετεντζόγλου στην κιθάρα, Ντάσο Κούρτι στο ακορντεόν) και σε αυτή την παρέα προστέθηκαν οι Κώστας Μυλωνάς στα τύμπανα και ο Αλέξανδρος Τράμπας στο μπάσο. Όλοι τους είναι εξαιρετικοί μουσικοί, με μια εκπληκτική αύρα, γνώση και μουσικότητα

Επιπλέον, στην καλοκαιρινή περιοδεία θα υπάρχουν τραγούδια της προσωπικής μου δισκογραφίας μαζί με πολύ αγαπημένα μου και σπουδαία λαϊκά ανδρικά τραγούδια μαζί με το νέο κομμάτι, το «Οξυγόνο».

Στοχεύω σε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων στις παραστάσεις μου. 
Όλοι μας έχουμε πολλές πλευρές όχι μόνο μία. Θέλω να νιώσουν τη χαρά τους, να θυμηθούν, να δακρύσουν, να λυτρωθούν, να τραγουδήσουν και να εκτονωθούν όπως νιώθω και εγώ πάνω στη σκηνή. Φεύγοντας να έχουν ένα χαμόγελο, μια ευχαρίστηση και να νιώθουν πως έχει ελαφρύνει η ψυχή τους.