Αυτό το πολύ βαθύ ένστικτο. Αυτό που κάνει μια μπάντα να μην μπορεί να σταθεί όρθια στα πόδια της πουθενά αλλού, παρά μόνο πάνω στη σκηνή. Μετά, όλα θρύψαλα. Κάποιες βρισιές, λοξές ματιές γεμάτες μίσος κι αμφιβολία σε ένα αδιέξοδο παιχνίδι καθημερινής επιβίωσης. Μα στη σκηνή, μεταμόρφωση. Εκεί που οι φλόγες σε καίνε και σε διαλέγουν μάλλον, πάρα τις διαλέγεις εσύ..ή έτσι μοιάζει. Τον άκουγα να μου μιλάει από την άλλη άκρη της γραμμής, όχι σε μια τυπική συνέντευξη, μα σε μια απλή καθημερινή κουβέντα και σκεφτόμουν αν συμβαίνει στ' αλήθεια. Με ένοιαζε περισσότερο να κλέψω τις ανάσες του, αυτόν τον βαθύ, τον δικό του ήχο κι απ' το τηλέφωνο, παρά να τον ακούσω, στην αρχή έστω..
Όταν κλείσαμε την κουβέντα μας, κοίταξα το ρολόι της κουζίνας κι είδα πως είχαν περάσει σχεδόν είκοσι λεπτά κι έμοιαζε αιώνας. Χαμογέλασα στον καθρέφτη, ύστερα ξυρίστηκα σαν να πηγαίνω σε γιορτή, κι έβαλα το άλμπουμ του (ναι, αυτό που αγαπώ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα μαζί) να παίζει, μα τώρα ακουγόταν διαφορετικό πια..πιο δικό μου ακόμα, πιο 'ένοχο' με ένα τρόπο και πιο γλυκό μαζί, περισσότερο γνωστό στον επόμενο, τον τωρινό εαυτό μου, στον εαυτό αυτής της μόνης στιγμής. Αυτά δεν διαρκούν, το ξέρω. Το γνώριζα. Έφταναν Χριστούγεννα, κι αυτή η σύντομη έστω κουβέντα, πέρα από όλα όσα θα μπορούσε να σημαίνει από μόνη της, ήταν ήδη κάτι που έγραψε μέσα μου σε ένα προσωπικό χρόνο που με ξεπερνούσε..με ξεπερνούσε γιατί απλά καθόριζε κάτι πολύ τραχύ και δικό μου, εμένα μέσα από μένα..πριν..πριν από την ίδια μου τη σκέψη εννοώ..
Σε λιγότερο από 3 εβδομάδες, άλλος ένας χρόνος χανόταν..κι αν μου έλεγες στην αρχή του, πως αυτός ο χρόνος θα τέλειωνε με μια κουβέντα σαν κι αυτή, μαζί του, μέσα σε γέλια και ερωτήσεις που ξεπερνούσαν την ίδια τη μουσική, θα σε κοίταζα περίεργα σίγουρα.. Δεν ξέρω από που βρήκα το κουράγιο, η την δύναμη, να μπω σε προσωπικά στο τέλος θέματα, πάντα με αφορμή τα τραγούδια, και να τον ρωτησω.. 'γιατί τον σκότωσες τόσο γρήγορα? αυτή η μπάντα ήταν μέσα στη φωτιά, φαίνεται και σήμερα, στις εικόνες, στη μουσική πάνω απ’ όλα..πως πήγαινες από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση με τέτοια ταχύτητα; Περίμενα ίσως να μην απαντήσει, η έστω να μου πει 5-6 τυπικά και στεγνά πράγματα, να περνά η ώρα κι όμως, δεν έγινε έτσι.'Ήταν πιο πολύ μια δύναμη από μέσα μου που με έσπρωχνε να αναζητώ το επόμενο κοστούμι μου, σαν το χάος που αναζητά την τάξη.. Ήμουν σε κίνηση χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, μα αυτά πέρασαν!' και γέλασε..γέλασε με τον τρόπο που γελούν αυτοί που στέκονται πολύ πιο πέρα από την έννοια του χρόνου, αυτοί που ξέρουν πως τίποτα δεν περνά και δεν χάνεται στ' αλήθεια, παρά μόνο μέσα μας..και όσα είχε μέσα του, μόνο χαμένα δεν έμοιαζαν (και δεν είναι βεβαία....)
Η κουβέντα αυτή, ήταν σαν ένα παιδικό μυστικό που δεν θες, δεν μπορείς, ούτε και θα 'χε κάποιο νόημα, να μοιραστείς με κάποιον..παρά μόνο με τον καλύτερο σου φίλο κι εμένα καλύτερος μου φίλος ήταν αυτός. Ή να το πώ πιο απλά, η πιο αρμονική μουσική μέσα μου..ναι, αυτό.. Αρά ακόμη κι αν το κουβέντιαζα, ακόμη κι αν το έβαζα σε λόγια, εκεί έξω..χαμένο θα πήγαινε στην ουσία τελικά...
Πλησίαζαν Χριστούγεννα όπως είπα. Βγήκα λοιπόν στον δρόμο, κοίταξα ψηλά μήπως και 'υπάρχει τελικά ζωή στον Άρη' και χάζεψα τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν. 'Αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, έχει σίγουρα χιούμορ' σκέφτηκα κι αυτό είναι σίγουρα πολύ κάλο, και αρκετό ίσως, όχι μόνο για φέτος... Καλές γιορτές σε όλους..ακόμη και στον Ziggy..όπου κι αν βρίσκεται...
Η φωτογραφία ανήκει στο laptopblog.
Όταν κλείσαμε την κουβέντα μας, κοίταξα το ρολόι της κουζίνας κι είδα πως είχαν περάσει σχεδόν είκοσι λεπτά κι έμοιαζε αιώνας. Χαμογέλασα στον καθρέφτη, ύστερα ξυρίστηκα σαν να πηγαίνω σε γιορτή, κι έβαλα το άλμπουμ του (ναι, αυτό που αγαπώ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα μαζί) να παίζει, μα τώρα ακουγόταν διαφορετικό πια..πιο δικό μου ακόμα, πιο 'ένοχο' με ένα τρόπο και πιο γλυκό μαζί, περισσότερο γνωστό στον επόμενο, τον τωρινό εαυτό μου, στον εαυτό αυτής της μόνης στιγμής. Αυτά δεν διαρκούν, το ξέρω. Το γνώριζα. Έφταναν Χριστούγεννα, κι αυτή η σύντομη έστω κουβέντα, πέρα από όλα όσα θα μπορούσε να σημαίνει από μόνη της, ήταν ήδη κάτι που έγραψε μέσα μου σε ένα προσωπικό χρόνο που με ξεπερνούσε..με ξεπερνούσε γιατί απλά καθόριζε κάτι πολύ τραχύ και δικό μου, εμένα μέσα από μένα..πριν..πριν από την ίδια μου τη σκέψη εννοώ..
Σε λιγότερο από 3 εβδομάδες, άλλος ένας χρόνος χανόταν..κι αν μου έλεγες στην αρχή του, πως αυτός ο χρόνος θα τέλειωνε με μια κουβέντα σαν κι αυτή, μαζί του, μέσα σε γέλια και ερωτήσεις που ξεπερνούσαν την ίδια τη μουσική, θα σε κοίταζα περίεργα σίγουρα.. Δεν ξέρω από που βρήκα το κουράγιο, η την δύναμη, να μπω σε προσωπικά στο τέλος θέματα, πάντα με αφορμή τα τραγούδια, και να τον ρωτησω.. 'γιατί τον σκότωσες τόσο γρήγορα? αυτή η μπάντα ήταν μέσα στη φωτιά, φαίνεται και σήμερα, στις εικόνες, στη μουσική πάνω απ’ όλα..πως πήγαινες από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση με τέτοια ταχύτητα; Περίμενα ίσως να μην απαντήσει, η έστω να μου πει 5-6 τυπικά και στεγνά πράγματα, να περνά η ώρα κι όμως, δεν έγινε έτσι.'Ήταν πιο πολύ μια δύναμη από μέσα μου που με έσπρωχνε να αναζητώ το επόμενο κοστούμι μου, σαν το χάος που αναζητά την τάξη.. Ήμουν σε κίνηση χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, μα αυτά πέρασαν!' και γέλασε..γέλασε με τον τρόπο που γελούν αυτοί που στέκονται πολύ πιο πέρα από την έννοια του χρόνου, αυτοί που ξέρουν πως τίποτα δεν περνά και δεν χάνεται στ' αλήθεια, παρά μόνο μέσα μας..και όσα είχε μέσα του, μόνο χαμένα δεν έμοιαζαν (και δεν είναι βεβαία....)
Η κουβέντα αυτή, ήταν σαν ένα παιδικό μυστικό που δεν θες, δεν μπορείς, ούτε και θα 'χε κάποιο νόημα, να μοιραστείς με κάποιον..παρά μόνο με τον καλύτερο σου φίλο κι εμένα καλύτερος μου φίλος ήταν αυτός. Ή να το πώ πιο απλά, η πιο αρμονική μουσική μέσα μου..ναι, αυτό.. Αρά ακόμη κι αν το κουβέντιαζα, ακόμη κι αν το έβαζα σε λόγια, εκεί έξω..χαμένο θα πήγαινε στην ουσία τελικά...
Πλησίαζαν Χριστούγεννα όπως είπα. Βγήκα λοιπόν στον δρόμο, κοίταξα ψηλά μήπως και 'υπάρχει τελικά ζωή στον Άρη' και χάζεψα τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν. 'Αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, έχει σίγουρα χιούμορ' σκέφτηκα κι αυτό είναι σίγουρα πολύ κάλο, και αρκετό ίσως, όχι μόνο για φέτος... Καλές γιορτές σε όλους..ακόμη και στον Ziggy..όπου κι αν βρίσκεται...
Η φωτογραφία ανήκει στο laptopblog.