Τί θα ακούσεις:
indie rock, indie pop
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Red Bull & Hennessy", "Wasted Youth", "Heads Gonna Roll"
Βαθμολογία:
4,5
Για να γράψω όλα αυτά με τα οποία έχει καταπιαστεί η Jenny Lewis
θα χρειαστώ πολλές ηλεκτρονικές σελίδες και μπόλικο χρόνο. Έγινε γνωστή
μέσα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ κατά τα τέλη της
δεκαετίας του ’90 σχημάτισε τους Rilo Kiley με τους οποίους είχε
μια λαμπρή πορεία στην indie pop/rock σκηνή. Η ανήσυχη όμως Αμερικανή η
οποία δεν άφησε την υποκριτική, ταυτόχρονα με όλα αυτά ακολούθησε και
σόλο καριέρα έχοντας κυκλοφορήσει τρεις δίσκους. Και ήρθε το 2019 για να
φέρει το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ της Jenny Lewis με τον τίτλο “On The Line”.
Ο δίσκος ανοίγει με φοβερό τρόπο και το “Heads Gonna Roll”
στο οποίο πρωταγωνιστεί το πιάνο και η γλυκιά φωνή της Lewis. Η
εμφάνιση των έγχορδων είναι μεγαλειώδης και το γεγονός ότι ένα άλμπουμ
ξεκινάει με μπαλάντα που κερδίζει τον ακροατή λέει πολλά. Η συνέχεια
γίνεται ακόμα καλύτερη αφού το “Wasted Youth” αλλάζει ρότα και
συνθέτει μια ευδιάθετη ατμόσφαιρα. Οι συνεργασίες στα τραγούδια είναι
αρκετές και με σημαντικά πρόσωπα, όπως ο Ringo Starr, ο Beck, ο Ryan Adams
και άλλοι. Στιχουργικά η Jenny Lewis δεν κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα
καθώς αυτό που λέει μέσα από τα κομμάτια της ακούγεται αρκετά απλό. Το “Red Bull & Hennessy”
κλείνει την εξαιρετική τριάδα με την ηλεκτρική κιθάρα να αναλαμβάνει
και να απογειώνει την εκτέλεση. Ομολογουμένως ένα πολύ όμορφο άνοιγμα
για το δίσκο, το οποίο με προϊδεάζει για μια τρομερή συνέχεια. Δυστυχώς
όμως τα πράγματα δεν κυλούν με τον ίδιο όμορφο τρόπο και στη συνέχεια.
Το “Hollywood Lawn” προσπερνιέται γρήγορα για να σταθώ λίγο στο “Do Si Do” με το οποίο η Jenny Lewis παρουσιάζεται όπως εκείνη γνωρίζει και ανεβάζει τέμπο και διάθεση για να το ξαναρίξει με το “Dogwood”
και έκτοτε να πέφτει ολοένα και πιο χαμηλά το ενδιαφέρον. Δεν είναι η
επανάληψη που κουράζει, αλλά η έλλειψη ύπαρξης κάποιας πιασάρικης έστω
μελωδίας. Η αλήθεια είναι πως όσο πλησίαζε ο δίσκος προς το τέλος, τόσο
πιο αδιάφορος γινόταν, πράγμα που είχε ξεκινήσει να συμβαίνει ήδη από το
τέταρτο κιόλας τραγούδι του. Τα κομμάτια της Jenny Lewis αν και
κυκλοφορημένα το 2019 είναι κομμένα και ραμμένα για τις δεκαετίες του
’80 και του ’90. Οι μουσικές της καλλιτέχνιδος μπορεί να θεωρηθούν
γλυκές ή ακόμα και μια αναπόληση των παλιών εποχών, αλλά δε συνάδουν με
το τώρα.
Εκείνος που έχει ακούσει παλιότερες δουλειές της Jenny Lewis
απλά θα συμβιβαστεί. Εκείνος που δεν τη γνωρίζει καν, ας μην μπει στο
κόπο να ακούσει τον τωρινό της δίσκο αλλά καλύτερα τα παλιά της.
Σχετικό θέμα