Αν κάθε ταινία του έχει αναφορές στις ταινίες που τον γαλούχησαν και τον έκαναν το «τρομερό παιδί του Hollywood», το "Once Upon a Time... In Hollywood" είναι το ίδιο το σινεμά δια χειρός Quentin Tarantino.
Η ένατη ταινία του Αμερικάνου δημιουργού είναι η πιο ώριμη και σίγουρα η πιο προσωπική. Ο ίδιος ο Tarantino ζήτησε, από δημοσιογράφους και κριτικούς, όποιος βλέπει τη νέα ταινία του να μην αποκαλύπτει τα μυστικά της. Οπότε, με γνώμονα τον σεβασμό που του έχουμε, θα το τηρήσουμε.
Ο διάσημος τηλεοπτικός ηθοποιός Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) βλέπει την καριέρα του να παίρνει την κάτω βόλτα καθώς η βιομηχανία του θεάματος σιγά σιγά αλλάζει. Μαζί του, ο φίλος και κασκαντέρ του, Cliff Booth (Brad Pitt), πρώην βετεράνος του πολέμου και άνθρωπός του για όλες τις δουλειές: οδηγός, συντηρητής, επιστάτης και εξομολογητής. Μια πρόταση με πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα σπαγγέτι γουέστερν στην Ιταλία ίσως να είναι αυτό που έχει ανάγκη ο Rick.
Τοποθετημένη σκόπιμα στο 1969 η ταινία βρίθει από σινεφίλ αναφορές και μπλέκει αριστοτεχνικά αλήθεια και μυθοπλασία με το γνωστό και απαράμιλλο τρόπο του Tarantino. Ένας «γόρδιος δεσμός» αναπτύσσεται ανάμεσα στο σινεμά και την πραγματικότητα. Ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι χίππυς, τα ναρκωτικά, ο Bruce Lee, ο Charles Manson και οι οπαδοί του, τα σπαγγέτι γουέστερν. Όλα μπαίνουν στο «μπλέντερ» του Tarantino και όλα έχουν λόγο ύπαρξης.
Η άποψη του Κωνσταντίνου Ρουμελιώτη
Ώριμος, φιλοσοφημένος και κατασταλαγμένος ο Quentin Tarantino μάς παραδίδει εν είδη διατριβής μια ταινία-αφιέρωμα στην κινηματογραφική βιομηχανία του Hollywood, γελώντας αυτάρεσκα στους κριτικούς, κάνοντας αναφορές στο σινεμά που τον διαμόρφωσε, και κλείνοντας το μάτι στους απανταχού φίλους των ταινιών του με αναφορές ακόμα και σε δικές του ταινίες.
Με χιούμορ και ρομαντική διάθεση, μας χαρίζει την πιο «ανθρώπινη» και «τρυφερή» ταινία του έως τώρα. Παρά την διάρκεια κάποιων σκηνών και σαφώς χωρίς τον έντονο «κινηματογραφικό χαβαλέ» που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία της εργογραφίας του, κατορθώνει να αποδώσει την εποχή και τους χαρακτήρες των ηρώων το καθώς και τον προβληματισμό (του) τους.
Οι ηθοποιοί του είναι κάτι παραπάνω από ταραντινικές φιγούρες, με άψογη χημεία, ερμηνεία και απόδοση. Ο Leonardo DiCaprio και ο Brad Pitt υπηρετούν άψογα το όραμα του σκηνοθέτη (αν και νωρίς ακόμα, φήμες τους θέλουν στις οσκαρικές υποψηφιότητες) παραδίδοντας μαθήματα υποκριτικού coolness (η χρήση αγγλικής έκφρασης απαραίτητη για λόγους ακριβής απόδοσης χαρακτηρισμού) και λειτουργούν συμπληρωματικά ο ένας για τον άλλο. Η Margot Robbie, πέρα από όμορφη και σέξι παρουσία που σπάει το αρσενικό δίπολο της ταινίας, είναι μια πολύ καλή ηθοποιός που ο χρόνος θα το αποδείξει.
Η ομορφιά των εικόνων και των κάδρων του Robert Richardson είναι απερίγραπτη. Το soundtrack της ταινίας είναι ακριβώς όπως περιμένεις σε ταινία του Tarantino. Στέκει ανά πάσα στιγμή μόνο του και είναι άκρως εθιστικό.
Το «τρομερό παιδί του Hollywood» δεν μεγάλωσε, ωρίμασε. Μια ταινία που μιλάει με αθωότητα για το τέλος της αθωότητας.
Η άποψη του Ορέστη Καζασίδη
Όπως αρνήθηκα να χαρακτηρίσω το "Roma" του Cuarón μια σπουδαία ταινία, παρά την απαράμιλλη ομορφιά των εικόνων του, θεωρώ το "Once Upon a Time... In Hollywood" μια φάρσα, αντίστοιχης στόχευσης με το (απαράδεκτο) φετινό «Οι νεκροί δεν πεθαίνουν» του Jarmusch, αλλά (ευτυχώς) ανώτερου αποτελέσματος. Το «γράμμα αγάπης» του Tarantino στο Hollywood είναι γεμάτο αναφορές που αποδεικνύονται οργανικές, απαραίτητες για την παρακολούθηση της ταινίας (στον αντίποδα όσων είχε κατορθώσει ο del Toro στη «Μορφή του Νερού»).
Ο Pitt αποδεικνύει ξανά πόσο καλά μπορεί να χειριστεί κωμικές καταστάσεις. Ωστόσο, ο χαρακτήρας του Cliff παραμένει σχεδόν σταθερός καθόλη την ταινία. Από την άλλη, ο Rick εξελίσσεται και έχει διακυμάνσεις, γεγονός που επιτρέπει στον DiCaprio να ξεδιπλώσει αρκετές πτυχές από το αστείρευτο ρεπερτόριό του. Αναρωτιέμαι πώς αντέξαμε την τετράχρονη απουσία του (από το “The Revenant”!). Παρόλα αυτά, ό,τι και να συμβαίνει στον Rick και τον Cliff, η ματιά μας μένει κολλημένη στην Sharon Tate περιμένοντας το αναπόφευκτο τέλος της. Και η Sharon της Robbie είναι απαστράπτουσα μεν, τελείως χαζοχαρούμενη δε, για να πω το λιγότερο. Πόσο τραβηγμένο θα ήταν να το χαρακτηρίσω ύβρη;
Λίγο πριν μπει για τα καλά στο mainstream με το Star Trek, αυτός είναι ο πιο συμβατικός Tarantino που έχουμε δει ποτέ, εξαιρώντας δυο-τρία σημεία για τα οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Παρά την ακατάσχετη φλυαρία της, η ταινία είναι διασκεδαστική, απλώς απουσιάζει η στόχευση. Όταν τελειώσει ο «πόλεμος στα spoilers», θα μπορέσουμε να συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα. Και τότε, θαρρώ, θα φανούν τα μειονεκτήματά της, τα οποία, ωστόσο, οφείλονται περισσότερο σε όσα μας «επιτρέπεται» να αναφέρουμε παρά σε όσα σκοπίμως παραλείπουμε.
Το "Once Upon a Time... In Hollywood" κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 22 Αυγούστου σε διανομή της Feelgood Entertainment με τον τίτλο «Κάποτε στο... Χόλιγουντ».