Florence + the Machine @ Ηρώδειο: Κοσμική αγάπη

Χθες βράδυ, είδαμε μια από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας. Οι λόγοι είναι πολλοί:

Ο ήχος ήταν «κρυστάλλινος», λόγω και των μηχανημάτων, αλλά και του χώρου βέβαια. Άκουγες τα πάντα και μάλιστα πεντακάθαρα.

Η αλληλεπίδραση με το κοινό ήταν έντονη και συνεχής σε σημείο που θα μπορούσε να έχει άλλο ένα τραγούδι στο set της χωρίς να την επηρεάσει. 

Η Florence έχει καταφέρει να εξελιχθεί σ' αυτά τα 10 χρόνια όχι μόνο στο μουσικό κομμάτι, αλλά και σ' αυτό της παράστασης σε μια συναυλία. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει δουλέψει πολύ την θεατρικότητα των κινήσεων της και τα χορευτικά τα οποία δείχνουν τα μαθήματα που έχει κάνει, την κίνηση του κορμιού της ανάλογα με τον ρυθμό, αλλά και την ένταση του τραγουδιού, καταφέρνοντας να είναι άλλες φορές μια δυναμική κι οργισμένη γυναίκα κι άλλες μια σέξι γατούλα... Βέβαια, είναι γεγονός ότι υπάρχουν στιγμές υπερβολής στα χορευτικά και την κίνηση της, αλλά της το συγχωρούμε...

Στο κομμάτι της επικοινωνίας, ακόμα κι αν υπάρχουν λόγια που λέει σχεδόν σε κάθε συναυλία αυτής της περιοδείας, η Λονδρέζα καταφέρνει να προσαρμόζεται σε κάθε χώρο και να επικοινωνεί με διαφορετικό τρόπο σε κάθε κοινό. Υπάρχουν λοιπόν προκαθορισμένα κείμενα, αλλά και αυτοσχεδιασμοί, με αποτέλεσμα να δίνεται προστιθέμενη αξία σε κάθε ζωντανή εμφάνιση.

Η Florence χθες ήταν καθηλωτική. Ιδιαίτερα από τα μέσα του set και έπειτα ήταν, σχεδόν, αλάνθαστη. Και λέω «σχεδόν» μόνο και μόνο για την ελάχιστη αυτοσυγκράτηση, που έδειξε λόγω του συναυλιακού χώρου. Η μεταμόρφωσή της την ώρα που τραγουδούσε σε σύγκριση με την ώρα που μιλούσε στο κοινό ήταν εντυπωσιακή. Από μια η συνεσταλμένη, ginger «ιέρεια», άλλαζε σε ένα δυναμικό σέξι ξωτικό και τούμπαλιν. 

Φωνητικά είναι αναμφισβήτητη η αξία της και είναι χαρά για εμάς να βλέπουμε για δεύτερη φορά μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες της δεκαετίας. Στο μουσικό σκέλος της βραδιάς, οι εκτελέσεις των 16 τραγουδιών που ακούσαμε ήταν πραγματικά εξαιρετικές. 

Η Florence επέλεξε να ξεκινήσει με μια acapella ερμηνεία του σχετικά αδιάφορου "Sky full of song" και μια ακουστική εκτέλεση του επίσης μέτριου "June" (και τα δύο από το περσινό δίσκο της, "High as hope"). Κι όμως και τα δύο κομμάτια αναδείχθηκαν με τη φωνή της Αγγλίδας στο πανέμορφο Ηρώδειο. 

Συνολικά, στο setlist της χθεσινής βραδιάς, η Florence και οι Machine επέλεξαν περισσότερα κομμάτια χαμηλού tempo, για να εναρμονιστούν ίσως με τον χώρο που έπαιζαν. Έτσι, τα γρήγορα και δυνατά «χαρτιά» τους, "You got the love" και "Moderation" αντικαταστάθηκαν από το αδιάφορο "How big, how blue, how beautiful" και το "Jenny of Oldstones" (το θυμάστε στην τελευταία σεζόν του Game of Thrones, σωστά;), το οποίο είχε πραγματικά μια ανατριχιαστική ερμηνεία.

Όπως θα διαβάσατε στην Λεπτό προς Λεπτό ανταπόκριση μας, η Florence μας έκανε ότι ήθελε στο "Dog Days are over". Λίγο πριν το τέλος του κομματιού, μας ζήτησε μια χάρη. «Θέλω να σας ζητήσω να δείτε δίπλα σας και να αγκαλιάσετε τον διπλανό σας. Να του πείτε ότι τον αγαπάτε... Μετά θέλω να σας ζητήσω κάτι δύσκολο και περίεργο. Να αφήσετε στην άκρη τα κινητά σας. Κανένα κινητό. Αυτή η στιγμή είναι μόνο δικιά μας, χωρίς καμία βιντεοσκόπηση». Και με το «1-2-3», όλο το θέατρο πετάχτηκε στον αέρα. Είναι ένα στιγμιότυπο που η Florence «χτίζει»συχνά στις live εμφανίσεις της και το κάνει και πολύ πετυχημένα.

Ακόμη, στα γρήγορα τραγούδια ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος, αλλά δεν μπορούσε βέβαια να χορέψει, όπως θα το κάνει ίσως στο Γαλάτσι. Έτσι, η εξωτερίκευση αυτού του ενθουσιασμού γινόταν με το δυνατό ρυθμικό χειροκρότημα σε σχεδόν κάθε τραγούδι του setlist. Αυτό μπορώ να πω ότι ήταν μια μοναδική εμπειρία. Μάλιστα, υπήρχαν στιγμές που καταφέρναμε να συγχρονιστούμε με τον ρυθμό του τραγουδιού. Δεν είναι και τόσο εύκολο...

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί η στιγμή πριν το "Cosmic Love", ένα από τα τραγούδια του ντεμπούτο album τους, "Lungs". Σε κάθε συναυλία, η Florence λέει πολλά ευχαριστώ για τα 10 χρόνια της πορείας της/τους. Νιώθω όμως ότι χθες είχε την ανάγκη να πει κάτι παραπάνω, ήθελε να βγάλει πράγματα από μέσα της («νιώθω ότι αυτά τα 10 χρόνια είδα στις συναυλίες μας να μεγαλώνει μια οικογένεια...»), κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα σε μια συναυλία.