Γιατί New Model Army; Πρώτα γιατί η φοβερή αυτή μπάντα συμπλήρωσε 30 χρόνια ζωής (κυκλοφόρησε κι ένα σχετικό CD Box) και τους γουστάρω μάλιστα διαχρονικά και δεύτερον γιατί θυμίζει κάτι από τις σχετικά πρώτες μέρες (nma για όσους μας διαβάζουν καιρό, ξέρουν..) του Mixgrill, σε μια επόμενη, πολύ πιο δυναμική φάση του από τα πρώτα του βήματα.
Υπάρχει όμως κι ακόμα ένας λόγος...μα για αυτόν θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή. Λέγαμε πρόσφατα για τις Ελληνικές μπάντες, για όλα αυτά τα στοιχεία που αναζητούν καθημερινά, ώστε να διαμορφώσουν ένα δικό τους ήχο, να ταιριάξουν μέσα τους κάτι καθαρά δικό τους δηλαδή, πριν να το μοιραστούν με τον κόσμο.
Μουσική. Μάλιστα, μουσική... Είναι 'απλά' μουσική όμως; Είναι απλά ήχος, ρυθμός, μελωδία, θόρυβος, ή μήπως κάτι 'άλλο', αυτό που κάνει την (ουσιαστική...) διαφορά ανάμεσα σε μια μέτρια, συνηθισμένη μπάντα και σε κάτι νέο, ξεχωριστό με ένα τρόπο. Λοιπόν, όλα (....) έχουν πια ειπωθεί, κάτι που συμβαίνει άλλωστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην ουσία, είναι το 'μπέρδεμα', το ανακάτεμα διαφορετικών μουσικών δρόμων... τίποτα αληθινά ΝΕΟ δεν συμβαίνει εδώ και χρόνια είναι η αλήθεια. Διάβαζα τον Πετρίδη, στην Ελληνική (διαδυκτιακή) έκδοση του Billboard και το μόνο που έχω να πω, είναι Ν Α Ι... συμφωνώ. Η τεχνολογία έχει όντως υπερβεί το ίδιο (το όποιο) περιεχόμενο... Η φόρμα ΕΙΝΑΙ το προϊόν πλέον... και η 'φόρμα' σήμερα, στους χιλιάδες διαφορετικούς δρόμους του διαδικτύου λέγεται Τ Α Χ Υ Τ Η Τ Α.... Μια ταχύτητα, που ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ το 'γεγονός' (.....) υπερβαίνει τη μουσική, τόσο,που σχεδόν (!!) την καταργεί ή τελοσπάντων, την ΑΛΛΑΖΕΙ τόσο, που παύει πλέον να είναι ότι (εδώ και δεκαετίες) ήταν...
Πρώτα το μέσο, μετά το περιεχόμενο... That's the name of the game.... Το βλέπουμε παντού. Ωραία, κι έρχομαι και σέεφτομαι και παράλληλα λέω σε όλες αυτές τις μπάντες που καθημερινά σχεδόν μου στέλνουν ενδιαφέροντα πράγματα (demo κτλ) και περιμένουν κάτι σαν απάντηση ή έστω ένα σχόλιο (και) εδώ. Η 'απάντηση' μου είναι απλή και συγκεκριμένη. Σε μια εποχή που το σημαντικό σε μια Rock & Roll μπάντα, σε ένα πειραματικό σχήμα, σε μια μπάντα που παίζει σε ηλεκτρονικά μονοπάτια, οπουδήποτε θέλω να πω, είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ, το 'ύφος' και το μέσο και ΟΧΙ τόσο πια (ή έστω όχι πλέον με τον ίδιο τρόπο που ήταν κάποια χρόνια πίσω...) η ίδια η μουσική και μόνο αυτή, γιατί στέκονται σε στερεότυπα και δρόμους που Δ Ε Ν έχουν πια την ίδια δυναμική;
Να το θέσω διαφορετικά... Έλεγα πρόσφατα εδώ για την κουβέντα που είχα με τον Alan McGee σε σχέση με το (αποκλειστικό) session των EYELESS IN GAZA στην εκπομπή μου. Τους λατρεύει... Ωραία. Είναι δυνατόν όμως,κουβεντιάζοντας με τον Alan για ακόμη μια φορά (ή τον 'όποιον' Alan) με αφορμή την κοινή μας αγάπη για το σχήμα του Martyn Bates, να μείνω εκεί, να μην επιχειρήσω να τον 'ληστέψω' για ακόμη μια φορά off the record...; Ή συζητώντας με τον Peter Hook επίσης - που επιστρέφει στην Αθήνα μάλιστα, τον Νοέμβρη, φέρνοντας μαζί του, για ένα βράδυ στο 'Gagarin το ΚΟΡΥΦΑΙΟ 'Uknown Pleasures' - είναι δυνατόν να με ενδιαφέρει ΜΟΝΟ η περσόνα, μόνο ο χαρακτήρας, μόνο η μουσική ιδιοφυϊα έστω και όχι η σκέψη, το μυαλό, η βασική 'ΘΕΣΗ' αν θέλετε, πίσω από τον ίδιο τον μουσικό; Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ...
Επιστρέφοντας στον McGee εδώ, για να το κάνω Ο Σ Ο πιο απλό γίνεται, έχω να πω κάτι εντελώς ξεκάθαρο. Α Υ Τ Ο Σ α άνθρωπος, με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν είχε καταπιαστεί, θα είχε την ΙΔΙΑ επιτυχία. Θέλω να πω πως ακόμα κι αν τύλιγε σουβλάκια στο Θησείο, θα το έκανε με το ΔΙΚΟ του τρόπο και πάνω απ' όλα με ένα ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟ ε π α γ γ ε λ μ α τ ι σ μ ό... Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας, οποιοσδήποτε με κάποια ΔΙΑΡΚΕΙΑ στα πράγματα, που να μην αναζητά τον δικό του τρόπο να 'πει την ιστορία', να 'διηγηθεί τα όνειρα'... Κανένας... Όλοι 'εκεί έξω' γύρεψαν τον ΔΙΚΟ τους τρόπο. Είναι ξεκάθαρο.... Το υπογράφω έτσι απλά. Ότι επάγγελμα (γιατί επάγγελμα είναι..) κι αν έκανε αυτός ο άνθρωπος, θα είχε την υπογραφή Τ Ο Υ οπωσδήποτε. Ε, αυτό λοιπόν θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο, το μέτρο των πραγμαάων, για όλους εσάς που με ρωτάτε για τόσα..
Αν λοιπόν απαιτείται ψάξιμο, επιλογές και προτεραιότητες, πείσμα, διάθεση, για να ανακαλύψεις το μυστικό του σωστού τυλίγματος στο 'τρία με γύρο φίλε, χωρίς ντομάτα', αυτό δηλαδή που θα σε κάνει να μπορείς να έχεις ένα χαρακτήρα, κάτι που είναι δικό σου, φανταστείτε τι συμβαίνει Σ Η Μ Ε Ρ Α στο μυαλό του 'επόμενου' Alan McGee... Αμφιβάλλει κάποιος, πως ο 18αρης Έλληνας πιτσιρικάς για παράδειγμα (έρχεται κλιμάκιο της CIA για πάρτη του...σκάουτερς...) που έσπαγε εδώ και 3-4 χρόνια (!) σημαντικότατα δίκτυα των ΗΠΑ (και της χώρας μας) αγαπάει αυτό που κάνει...; Όχι.... Είμαι όμως βέβαιος πως ακόμα κι αν είχε ασχοληθεί με κάτι άλλο, κάτι που αγαπάει πολύ λιγότερο, κάτι που δεν επέλεξε αν θέλετε, αν δεν 'εργαζόταν' σαν χάκερ και πάλι θα γύρευε τον δικό του τρόπο να 'διηγηθεί την ιστορία', όπως λέγαμε και πριν...
Σαν επίλογος, καθώς έχει μπει καλοκαίρι και πέρα από νέα ντεμο, βλέπω και αρκετά e-mails από μπάντες που σχεδιάζουν τα πλάνα τους για τη επόμενη σεζόν, να με ρωτάνε διάφορα, λέω κάτι απίστευτα συνηθισμένο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από τη μίζερη σκιά της μετριότητας... τόσο συνηθισμένη, που τη συναντάς αληθινά παντού... Και πρώτα απ' όλα βέβαια, μέσα στον ίδιο σου το φόβο για το (όποιο) άγνωστο. Όσο κι αν φαίνεται τρελό λοιπόν, φίλε Παναγιώτη με το (καλό..) ντέμο που πήρα στα χέρια μου σήμερα, έχεις ΟΝΤΩΣ κάτι κοινό με τον Alan McGee που τόσο θαυμάζεις και αγαπάς... Υπήρξε κι αυτός ξέρεις 'ένας τύπος με ένα ντέμο στο χέρι', το δικό του φυσικά... Μόνο που όταν ανακάλυψε πως δεν άρεσε αρκετά 'εκεί έξω', αποφάσισε να γεννήσει ένα 'σπίτι' για τα ντέμο των άλλων, τα 'ντεμο', που άρεσαν στον ίδιο πολύ απλά.... Στον ίδιο και σε μερικά εκατομμύρια κόσμου ακόμα....
Υπάρχει όμως κι ακόμα ένας λόγος...μα για αυτόν θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή. Λέγαμε πρόσφατα για τις Ελληνικές μπάντες, για όλα αυτά τα στοιχεία που αναζητούν καθημερινά, ώστε να διαμορφώσουν ένα δικό τους ήχο, να ταιριάξουν μέσα τους κάτι καθαρά δικό τους δηλαδή, πριν να το μοιραστούν με τον κόσμο.
Μουσική. Μάλιστα, μουσική... Είναι 'απλά' μουσική όμως; Είναι απλά ήχος, ρυθμός, μελωδία, θόρυβος, ή μήπως κάτι 'άλλο', αυτό που κάνει την (ουσιαστική...) διαφορά ανάμεσα σε μια μέτρια, συνηθισμένη μπάντα και σε κάτι νέο, ξεχωριστό με ένα τρόπο. Λοιπόν, όλα (....) έχουν πια ειπωθεί, κάτι που συμβαίνει άλλωστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην ουσία, είναι το 'μπέρδεμα', το ανακάτεμα διαφορετικών μουσικών δρόμων... τίποτα αληθινά ΝΕΟ δεν συμβαίνει εδώ και χρόνια είναι η αλήθεια. Διάβαζα τον Πετρίδη, στην Ελληνική (διαδυκτιακή) έκδοση του Billboard και το μόνο που έχω να πω, είναι Ν Α Ι... συμφωνώ. Η τεχνολογία έχει όντως υπερβεί το ίδιο (το όποιο) περιεχόμενο... Η φόρμα ΕΙΝΑΙ το προϊόν πλέον... και η 'φόρμα' σήμερα, στους χιλιάδες διαφορετικούς δρόμους του διαδικτύου λέγεται Τ Α Χ Υ Τ Η Τ Α.... Μια ταχύτητα, που ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ το 'γεγονός' (.....) υπερβαίνει τη μουσική, τόσο,που σχεδόν (!!) την καταργεί ή τελοσπάντων, την ΑΛΛΑΖΕΙ τόσο, που παύει πλέον να είναι ότι (εδώ και δεκαετίες) ήταν...Πρώτα το μέσο, μετά το περιεχόμενο... That's the name of the game.... Το βλέπουμε παντού. Ωραία, κι έρχομαι και σέεφτομαι και παράλληλα λέω σε όλες αυτές τις μπάντες που καθημερινά σχεδόν μου στέλνουν ενδιαφέροντα πράγματα (demo κτλ) και περιμένουν κάτι σαν απάντηση ή έστω ένα σχόλιο (και) εδώ. Η 'απάντηση' μου είναι απλή και συγκεκριμένη. Σε μια εποχή που το σημαντικό σε μια Rock & Roll μπάντα, σε ένα πειραματικό σχήμα, σε μια μπάντα που παίζει σε ηλεκτρονικά μονοπάτια, οπουδήποτε θέλω να πω, είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ, το 'ύφος' και το μέσο και ΟΧΙ τόσο πια (ή έστω όχι πλέον με τον ίδιο τρόπο που ήταν κάποια χρόνια πίσω...) η ίδια η μουσική και μόνο αυτή, γιατί στέκονται σε στερεότυπα και δρόμους που Δ Ε Ν έχουν πια την ίδια δυναμική;
Να το θέσω διαφορετικά... Έλεγα πρόσφατα εδώ για την κουβέντα που είχα με τον Alan McGee σε σχέση με το (αποκλειστικό) session των EYELESS IN GAZA στην εκπομπή μου. Τους λατρεύει... Ωραία. Είναι δυνατόν όμως,κουβεντιάζοντας με τον Alan για ακόμη μια φορά (ή τον 'όποιον' Alan) με αφορμή την κοινή μας αγάπη για το σχήμα του Martyn Bates, να μείνω εκεί, να μην επιχειρήσω να τον 'ληστέψω' για ακόμη μια φορά off the record...; Ή συζητώντας με τον Peter Hook επίσης - που επιστρέφει στην Αθήνα μάλιστα, τον Νοέμβρη, φέρνοντας μαζί του, για ένα βράδυ στο 'Gagarin το ΚΟΡΥΦΑΙΟ 'Uknown Pleasures' - είναι δυνατόν να με ενδιαφέρει ΜΟΝΟ η περσόνα, μόνο ο χαρακτήρας, μόνο η μουσική ιδιοφυϊα έστω και όχι η σκέψη, το μυαλό, η βασική 'ΘΕΣΗ' αν θέλετε, πίσω από τον ίδιο τον μουσικό; Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ...Επιστρέφοντας στον McGee εδώ, για να το κάνω Ο Σ Ο πιο απλό γίνεται, έχω να πω κάτι εντελώς ξεκάθαρο. Α Υ Τ Ο Σ α άνθρωπος, με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν είχε καταπιαστεί, θα είχε την ΙΔΙΑ επιτυχία. Θέλω να πω πως ακόμα κι αν τύλιγε σουβλάκια στο Θησείο, θα το έκανε με το ΔΙΚΟ του τρόπο και πάνω απ' όλα με ένα ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟ ε π α γ γ ε λ μ α τ ι σ μ ό... Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας, οποιοσδήποτε με κάποια ΔΙΑΡΚΕΙΑ στα πράγματα, που να μην αναζητά τον δικό του τρόπο να 'πει την ιστορία', να 'διηγηθεί τα όνειρα'... Κανένας... Όλοι 'εκεί έξω' γύρεψαν τον ΔΙΚΟ τους τρόπο. Είναι ξεκάθαρο.... Το υπογράφω έτσι απλά. Ότι επάγγελμα (γιατί επάγγελμα είναι..) κι αν έκανε αυτός ο άνθρωπος, θα είχε την υπογραφή Τ Ο Υ οπωσδήποτε. Ε, αυτό λοιπόν θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο, το μέτρο των πραγμαάων, για όλους εσάς που με ρωτάτε για τόσα..
Αν λοιπόν απαιτείται ψάξιμο, επιλογές και προτεραιότητες, πείσμα, διάθεση, για να ανακαλύψεις το μυστικό του σωστού τυλίγματος στο 'τρία με γύρο φίλε, χωρίς ντομάτα', αυτό δηλαδή που θα σε κάνει να μπορείς να έχεις ένα χαρακτήρα, κάτι που είναι δικό σου, φανταστείτε τι συμβαίνει Σ Η Μ Ε Ρ Α στο μυαλό του 'επόμενου' Alan McGee... Αμφιβάλλει κάποιος, πως ο 18αρης Έλληνας πιτσιρικάς για παράδειγμα (έρχεται κλιμάκιο της CIA για πάρτη του...σκάουτερς...) που έσπαγε εδώ και 3-4 χρόνια (!) σημαντικότατα δίκτυα των ΗΠΑ (και της χώρας μας) αγαπάει αυτό που κάνει...; Όχι.... Είμαι όμως βέβαιος πως ακόμα κι αν είχε ασχοληθεί με κάτι άλλο, κάτι που αγαπάει πολύ λιγότερο, κάτι που δεν επέλεξε αν θέλετε, αν δεν 'εργαζόταν' σαν χάκερ και πάλι θα γύρευε τον δικό του τρόπο να 'διηγηθεί την ιστορία', όπως λέγαμε και πριν...Σαν επίλογος, καθώς έχει μπει καλοκαίρι και πέρα από νέα ντεμο, βλέπω και αρκετά e-mails από μπάντες που σχεδιάζουν τα πλάνα τους για τη επόμενη σεζόν, να με ρωτάνε διάφορα, λέω κάτι απίστευτα συνηθισμένο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από τη μίζερη σκιά της μετριότητας... τόσο συνηθισμένη, που τη συναντάς αληθινά παντού... Και πρώτα απ' όλα βέβαια, μέσα στον ίδιο σου το φόβο για το (όποιο) άγνωστο. Όσο κι αν φαίνεται τρελό λοιπόν, φίλε Παναγιώτη με το (καλό..) ντέμο που πήρα στα χέρια μου σήμερα, έχεις ΟΝΤΩΣ κάτι κοινό με τον Alan McGee που τόσο θαυμάζεις και αγαπάς... Υπήρξε κι αυτός ξέρεις 'ένας τύπος με ένα ντέμο στο χέρι', το δικό του φυσικά... Μόνο που όταν ανακάλυψε πως δεν άρεσε αρκετά 'εκεί έξω', αποφάσισε να γεννήσει ένα 'σπίτι' για τα ντέμο των άλλων, τα 'ντεμο', που άρεσαν στον ίδιο πολύ απλά.... Στον ίδιο και σε μερικά εκατομμύρια κόσμου ακόμα....
Σχετικό θέμα