Τι θα ακούσετε:
alt-rock
Βαθμολογία:
8
Κάθε καλλιτέχνης έχει το κοινό του. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που χτίζουν αόρατους (μα διαχρονικούς) δεσμούς με το κοινό μιας χώρας, με τα παραδείγματα στην περίπτωση της δικής μας να αυξάνονται τα τελευταία χρόνια όλο και εντονότερα. Από τη λίστα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει το όνομα των Archive, την εποχή κυρίως που τραγουδιστής ήταν ο πρωταγωνιστής του παρόντος κειμένου, Craig Walker. Το ονοματεπώνυμο του Ιρλανδού επιστρέφει για να υπογράψει τη νέα του δισκογραφική δουλειά, αυτήν τη φορά σε συνεργασία με τον Καναδό παραγωγό Erik Alcock (γνωστό για τις συνεργασίες του με διάφορα ονόματα της διεθνούς σκηνής, μεταξύ των οποίων οι Eminem και Tyga) κάτω από το κοινό καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "Craig Walker and The Cold".
Το "Electric Shoes", με 12 τραγούδια σε διάρκεια 45 και κάτι λεπτών, κινείται στο σύνολό του γύρω από μια εξωστρεφή ευαισθησία, η οποία προκαλείται άλλοτε μέσα από δυναμικά και γλυκά φωνητικά, μελωδικά piano riffs και ηλεκτρονικές παρεμβολές, και άλλοτε από στίχους εσωτερικής απεύθυνσης προς τη νοσταλγία, την ομορφιά, τον έρωτα και την εφηβεία. Στο "Get Arrested" είναι που ίσως συναντώνται όλα τα παραπάνω με την μεγαλύτερη πληρότητα. Ένα τραγούδι–απόδειξη υπέρ της άποψης πως, για να δυναμιτίσει ένα τραγούδι, δεν απαιτούνται ούτε υψηλά ντεσιμπέλ, ούτε βιρτουόζικα progressions, ούτε επιτηδευμένα σολαρίσματα. Συνήθως, το δύσκολο βρίσκεται στο να μεταδίδεις το βάθος όσο πιο απλά -μα σε καμία περίπτωση απλοϊκά- γίνεται, δίχως να το προκαλείς μέσω της πολυπλοκότητας του ακούσματος.
Μέσα από αυτό το πρίσμα επιδιώκει να επικοινωνήσει ολόκληρος ο δίσκος, και τις περισσότερες φορές το κάνει αποτελεσματικά. Πότε σε παρασύρει σε χορό, σε μια απελευθερωτική συνάντηση με τον εαυτό σου και τους άλλους ("Golden Ticket", "Electric Shoes") και πότε σε επιστρέφει στην ενδοσκόπηση – μα πάντα αντανακλώντας τον εαυτό σου μέσα στον κόσμο ("Junkie Sunset", "How To Mourn A Glacier"). Αλλά ο στόχος δεν επιτυγχάνεται εδώ. Με τον ίδιο τρόπο που δένονται οι ήχοι από τα διάφορα όργανα δημιουργώντας ένα πολύχρωμο και αρμονικό σύνολο, εξελίσσονται και οι διαθέσεις εντός των ίδιων των τραγουδιών.
Στο "40 years", το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, τα συναισθήματα εναλλάσσονται απρόβλεπτα, σα να ξυπνάς ένα ζεστό μεσημέρι στην Αθήνα, από κάποιο δυνατό όνειρο-ταξίδι σε μια παμπ της Ιρλανδίας ή ένα Βερολινέζικο μπαρ.
Το άλμπουμ κάνει την έξοδό του με έναν αρκετά αρμοστό τρόπο ως προς το παραπάνω τοπίο που δημιούργησε. Το "Iris" δίνει τους ακουστικούς κυματισμούς που ίσως κάποιος να αναζητούσε, ως προοίμιο αποχωρισμού. Τα διάφορα backing vocals που αντηχούν στην μέση του τραγουδιού λειτουργούν ως γέφυρα για το τελικό ξέσπασμα της ηλεκτρικής κιθάρας, με τον Craig Walker να τραγουδά: "Make it never end". Το αν και οι ακροατές θα πουν το ίδιο με την πρώτη ακρόαση του δίσκου, μένει να φανεί. Το σίγουρο είναι πως δεν θα μείνουν σε αυτή.