Έξω ρίχνει αρκούδες κι εγώ σκέφτομαι πρωί, πρωί, τι ακριβώς να γράψω, ή για την ακρίβεια πως να πω αυτά που θέλω στην Μαρία που είναι 14 και μου έστειλε ένα mail που το διάβασα αρκετές φορές. Θα ρισκάρουμε σήμερα Μαρία σε αυτή τη στήλη, να πούμε δυο πράγματα και στα λέω εδώ και όχι σε ένα τυπικό mail - απάντηση στο δικό σου, γιατί εδώ διάβασες και το συγκεκριμένο άρθρο για το Rock & Roll κι έτσι πρέπει να γίνει.
Από που να αρχίσουμε ε; Από την αρχή υποθέτω. Πρώτα, πρώτα να ευχαριστώ τον Παντελή από την Φλώρινα για τις ατελείωτες τηλεφωνικές συζητήσεις τελευταία (και) για το Rock & Roll, καθώς και τον Πέτρο για τα καλά του λόγια σε σχέση με το περασμένο Rock & Roll άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον Πέτρο, Μαρία. Καθώς τα λέγαμε για το συγκεκριμένο άρθρο, του είπα πως διαφωνώ (!!) με αρκετά από όσα γραφώ σε αυτό.
Θέλω να πω, πως ΔΕΝ γράφω τις απόψεις μου, ή τις θέσεις μου να το πω άπλα σε αυτό, μα μια γενική εικόνα, σαν μια φωτογραφία της στιγμής, σαν μια σκέψη, κάπως έτσι. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό, χωρίς προλόγους.
Σε συνέντευξη του κάποιους μήνες πριν, ο Scott McLoud μου λέει χαρακτηριστικά (και συμφωνώ) πως "το Rock & Roll στηρίζεται στην μυθολογία και είναι μια ψευδαίσθηση σε μεγάλο βαθμό". Θα προσπαθήσω να το πω απλά. Σε όλο αυτό το πανηγυράκι, με τρανταχτές εξαιρέσεις πάντα, η μαλακιά πάει σύννεφο. Παρακμή, τελειωμένα πρόσωπα που δεν τόλμησαν ΑΛΗΘΙΝΑ, ρίσκα μικρή μου φίλη και όχι εφηβικά παιγνιδάκια, με απίθανα "εγώ", σε φανταστικούς, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ μικρόκοσμους. Η μυρωδιά και η γεύση της παρακμής σε όλο της το μεγαλείο.
Γύρω, γύρω από τα ΙΔΙΑ και τα ίδια θέματα φίλη μου Μαρία και συχνά, με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα σε ανακύκλωση. Γαμώτο είναι τόσο απλό, που μου είναι σχεδόν δύσκολο να το πω. Όπως ο Μπαζινας στον "ΦΙΛΑΘΛΟ" λοιπόν (!) που τον διαβάζω χρόνια, πριν από λίγες μέρες έγραψε κάποια ΟΝΤΩΣ προσωπικά του πράγματα, θα εμπνευστώ από τον master και θα κάνω το ίδιο. Άκου λοιπόν. Δεν έχω ροκ "στολές", ξερνάω με τις ροκ "στολές", ΔΕΝ θέλεις, πίστεψε με, να ξέρεις την άποψη ΜΟΥ (που είναι η άποψη Μ Ο Υ) για αυτές.
Επίσης Μαρία, δεν πίνω, το πολύ ένα ποτό κι αυτό με το ζόρι, για "άλλα" πράγματα δεν το συζητάμε βέβαια, και γενικότερα είμαι ένας πολύ "διαφορετικός" τύπος (χαχα) σε σχέση με όλα αυτά που μου λες, ή έστω έτσι νομίζω. Όχι απλά ΔΕΧΟΜΑΙ τις "ενστάσεις" σου λοιπόν, αλλά ΣΥΜΦΩΝΩ μάλιστα μαζί σου. Όπως σου είπα, θα πω κάποιες προσωπικές μου θέσεις, μόνο και μόνο για να "καταλάβεις" πως ένα άρθρο αναφοράς κάπου, ΔΕΝ έχει να κάνει με τις απόψεις μου οπωσδήποτε.
Έξω συνεχίζει να ρίχνει αρκούδες, σκάφτομαι τον Μπαλιώτη να μου επιστρέφει το κείμενο πίσω ως απαράδεκτο ("γράψε κάτι για την μουσική ρε." ΟΧΙ. Ποτέ δεν μου το λέει.. Απλά τον αγαπώ και τον πειράζω) και συνεχίζω. Η άποψη μου δε για τις συγκεκριμένες "φυλές" με "στολές" συναυλιών, χωρίς αληθινή αγάπη για τη μουσική, μπλουζάκια, σκατάκια, κτλ, για τις οποίες μου γράφεις, είναι.. άφησε το καλυτέρα..ας μην την γράψω. Να σου πω απλά πως στοιχηματίζω το σπίτι μου, πως όλοι αυτοί Μαρία, σε 20 χρόνια από τώρα, θα είναι στο ίδιο σημείο που είναι και σήμερα..καμία εξέλιξη στο όποιο επίπεδο, αρά συμφωνούμε και σε αυτό.
Είναι ΟΠΑΔΟΙ (...) ακριβώς όπως το περιγράφεις."Οπαδοί στα 30" όπως μου λες..και έχεις δίκιο, συμφωνώ μαζί σου. Θα μπορούσα, πίστεψε με, να σου απαντήσω στο "ύφος" του προηγούμενου άρθρου, μέσα από εικόνες, αναφορές κτλ και βλέπεις ότι δεν το κάνω, δεν γράφω ένα τυπικό άρθρο δηλαδή, αλλά σου λέω κάποια πράγματα, δικά μου, όπως μου ζήτησες, δημόσια, γιατί τα όσα μου λες, και στην ηλικία που βρίσκεσαι, είναι ΠΑΡΑ πολύ όμορφα και δεν υπάρχει κανένας λόγος άρθρα ή κείμενα στο "όποιο" Mixgrill, να είναι ικανά να σε βάλουν σε άλλες σκέψεις. Οι σπουδές σου στην μουσική είναι επίσης κάτι πολύ ενδιαφέρον (από αυτά που μου γράφεις) ακριβώς γιατί ΔΕΝ γίνονται από "φιλοδοξία". Συνέχισε έτσι.
Υπάρχει κόστος βέβαια σε όλα, αλλά σκέψου, πως αληθινά αξιόλογα πράγματα έκαναν τελικά όλοι αυτοί που τόλμησαν να πιστέψουν αληθινά στον εαυτό τους. Μην αφήνεις λοιπόν κανένα άρθρο να κλονίζει τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τα πράγματα. Και κανέναν άνθρωπο θα έλεγα, αλλά βρισκόμαστε καιρό στην εποχή του μετανθρώπου (!) αρά πιστεύω πως αυτό το γνωρίζεις, ή έστω, το υποψιάζεσαι...
Μέσα στο καλοκαίρι, γνώρισα μια μπάντα που εκτιμώ ιδιαίτερα, τους False Alarm, ένα καταπληκτικό σχήμα από τη χωρά μας, γεμάτο καρδιά και ψυχή, γεμάτο φοβερές μουσικές. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους για φοβερά πράγματα. Ξέρεις γιατί; Ακριβώς γιατί είναι μια μπάντα που αποτελείται από "κανονικούς" ανθρώπους (!) και όχι από ψώνια. Τα λέμε την άλλη Τρίτη. Ναι, με μουσική.
Από που να αρχίσουμε ε; Από την αρχή υποθέτω. Πρώτα, πρώτα να ευχαριστώ τον Παντελή από την Φλώρινα για τις ατελείωτες τηλεφωνικές συζητήσεις τελευταία (και) για το Rock & Roll, καθώς και τον Πέτρο για τα καλά του λόγια σε σχέση με το περασμένο Rock & Roll άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον Πέτρο, Μαρία. Καθώς τα λέγαμε για το συγκεκριμένο άρθρο, του είπα πως διαφωνώ (!!) με αρκετά από όσα γραφώ σε αυτό.
Θέλω να πω, πως ΔΕΝ γράφω τις απόψεις μου, ή τις θέσεις μου να το πω άπλα σε αυτό, μα μια γενική εικόνα, σαν μια φωτογραφία της στιγμής, σαν μια σκέψη, κάπως έτσι. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό, χωρίς προλόγους.
Σε συνέντευξη του κάποιους μήνες πριν, ο Scott McLoud μου λέει χαρακτηριστικά (και συμφωνώ) πως "το Rock & Roll στηρίζεται στην μυθολογία και είναι μια ψευδαίσθηση σε μεγάλο βαθμό". Θα προσπαθήσω να το πω απλά. Σε όλο αυτό το πανηγυράκι, με τρανταχτές εξαιρέσεις πάντα, η μαλακιά πάει σύννεφο. Παρακμή, τελειωμένα πρόσωπα που δεν τόλμησαν ΑΛΗΘΙΝΑ, ρίσκα μικρή μου φίλη και όχι εφηβικά παιγνιδάκια, με απίθανα "εγώ", σε φανταστικούς, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ μικρόκοσμους. Η μυρωδιά και η γεύση της παρακμής σε όλο της το μεγαλείο. Γύρω, γύρω από τα ΙΔΙΑ και τα ίδια θέματα φίλη μου Μαρία και συχνά, με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα σε ανακύκλωση. Γαμώτο είναι τόσο απλό, που μου είναι σχεδόν δύσκολο να το πω. Όπως ο Μπαζινας στον "ΦΙΛΑΘΛΟ" λοιπόν (!) που τον διαβάζω χρόνια, πριν από λίγες μέρες έγραψε κάποια ΟΝΤΩΣ προσωπικά του πράγματα, θα εμπνευστώ από τον master και θα κάνω το ίδιο. Άκου λοιπόν. Δεν έχω ροκ "στολές", ξερνάω με τις ροκ "στολές", ΔΕΝ θέλεις, πίστεψε με, να ξέρεις την άποψη ΜΟΥ (που είναι η άποψη Μ Ο Υ) για αυτές.
Επίσης Μαρία, δεν πίνω, το πολύ ένα ποτό κι αυτό με το ζόρι, για "άλλα" πράγματα δεν το συζητάμε βέβαια, και γενικότερα είμαι ένας πολύ "διαφορετικός" τύπος (χαχα) σε σχέση με όλα αυτά που μου λες, ή έστω έτσι νομίζω. Όχι απλά ΔΕΧΟΜΑΙ τις "ενστάσεις" σου λοιπόν, αλλά ΣΥΜΦΩΝΩ μάλιστα μαζί σου. Όπως σου είπα, θα πω κάποιες προσωπικές μου θέσεις, μόνο και μόνο για να "καταλάβεις" πως ένα άρθρο αναφοράς κάπου, ΔΕΝ έχει να κάνει με τις απόψεις μου οπωσδήποτε.
Έξω συνεχίζει να ρίχνει αρκούδες, σκάφτομαι τον Μπαλιώτη να μου επιστρέφει το κείμενο πίσω ως απαράδεκτο ("γράψε κάτι για την μουσική ρε." ΟΧΙ. Ποτέ δεν μου το λέει.. Απλά τον αγαπώ και τον πειράζω) και συνεχίζω. Η άποψη μου δε για τις συγκεκριμένες "φυλές" με "στολές" συναυλιών, χωρίς αληθινή αγάπη για τη μουσική, μπλουζάκια, σκατάκια, κτλ, για τις οποίες μου γράφεις, είναι.. άφησε το καλυτέρα..ας μην την γράψω. Να σου πω απλά πως στοιχηματίζω το σπίτι μου, πως όλοι αυτοί Μαρία, σε 20 χρόνια από τώρα, θα είναι στο ίδιο σημείο που είναι και σήμερα..καμία εξέλιξη στο όποιο επίπεδο, αρά συμφωνούμε και σε αυτό.
Είναι ΟΠΑΔΟΙ (...) ακριβώς όπως το περιγράφεις."Οπαδοί στα 30" όπως μου λες..και έχεις δίκιο, συμφωνώ μαζί σου. Θα μπορούσα, πίστεψε με, να σου απαντήσω στο "ύφος" του προηγούμενου άρθρου, μέσα από εικόνες, αναφορές κτλ και βλέπεις ότι δεν το κάνω, δεν γράφω ένα τυπικό άρθρο δηλαδή, αλλά σου λέω κάποια πράγματα, δικά μου, όπως μου ζήτησες, δημόσια, γιατί τα όσα μου λες, και στην ηλικία που βρίσκεσαι, είναι ΠΑΡΑ πολύ όμορφα και δεν υπάρχει κανένας λόγος άρθρα ή κείμενα στο "όποιο" Mixgrill, να είναι ικανά να σε βάλουν σε άλλες σκέψεις. Οι σπουδές σου στην μουσική είναι επίσης κάτι πολύ ενδιαφέρον (από αυτά που μου γράφεις) ακριβώς γιατί ΔΕΝ γίνονται από "φιλοδοξία". Συνέχισε έτσι. Υπάρχει κόστος βέβαια σε όλα, αλλά σκέψου, πως αληθινά αξιόλογα πράγματα έκαναν τελικά όλοι αυτοί που τόλμησαν να πιστέψουν αληθινά στον εαυτό τους. Μην αφήνεις λοιπόν κανένα άρθρο να κλονίζει τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τα πράγματα. Και κανέναν άνθρωπο θα έλεγα, αλλά βρισκόμαστε καιρό στην εποχή του μετανθρώπου (!) αρά πιστεύω πως αυτό το γνωρίζεις, ή έστω, το υποψιάζεσαι...
Μέσα στο καλοκαίρι, γνώρισα μια μπάντα που εκτιμώ ιδιαίτερα, τους False Alarm, ένα καταπληκτικό σχήμα από τη χωρά μας, γεμάτο καρδιά και ψυχή, γεμάτο φοβερές μουσικές. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους για φοβερά πράγματα. Ξέρεις γιατί; Ακριβώς γιατί είναι μια μπάντα που αποτελείται από "κανονικούς" ανθρώπους (!) και όχι από ψώνια. Τα λέμε την άλλη Τρίτη. Ναι, με μουσική.