Το Σύνταγμα είχε γίνει προορισμός. Η πλατεία γέμισε, η πλατεία άδειασε. Καλοκαίρι και κοπέλες με μαγιό και πέδιλα ξέπλεναν τα βρόμικα μάρμαρα. Το μυαλό έτρεξε σε αγανακτισμένους τόπους και τρόπους εν μέσω καύσωνα.Φθινόπωρο. Αν κάτι παραμένει σταθερό στο ζωντανό κολάζ του κέντρου είναι οι μικροπωλητές, οι πλανόδιοι μουσικοί, οι ζογκλέρ και όλοι εκείνοι που φαίνονται εφήμεροι και περαστικοί, που με μια δεύτερη ματιά όμως μοιάζουν πιο παρόντες και πιο πιστοί στα ραντεβού τους από τον καθένα. Αυτή τη δεύτερη ματιά απέκτησα απολαμβάνοντας γουλιά γουλιά τη Μαύρη Μπίρα, το πρώτο μυθιστόρημα του Βασίλη Δανέλλη.
Δεν ξέρω εάν το αστυνομικό μυστήριο τραβιέται περισσότερο το καλοκαίρι, ξέρω πως η ιστορία του Αντρέα, πρωταγωνιστή της Μαύρης Μπίρας, αποκάλυψε και σε μένα το νουάρ πρόσωπο της Αθήνας. Η διαδρομή Μοναστηράκι-Σύνταγμα-Ιστορικό κέντρο με έβαλε στο παιχνίδι αναζήτησης του δολοφόνου.
Ο Λάζαρος, καλλιτέχνης του δρόμου, δολοφονείται. Μια μαχαιριά σκίζει το πρόσωπο της Άσπας, της αγάπης του. Που έχει φροντίσει να χτυπήσει τατουάζ στο μέρος της καρδιάς. Δολοφονείται νύχτα, αφού έχει κατεβάσει τις μπίρες του παρέα με τον φίλο του Αντρέα, η αγάπη του οποίου δεν έχει πρόσωπο αλλά χορδές και τάστα. Πλανόδιος μουσικός βλέπεις. Από εκείνους που απαρνήθηκαν τα βόρεια προάστια, τις βρετανικές σπουδές και τα πατρικά επιδόματα-όνειρα για μια ζωή πιο… ελεύθερη;
Ο φόνος γίνεται εμμονή και αφορμή να απαντηθούν ερωτηματικά που ζορίζουν. Και ο Αντρέας μοιάζει για πρώτη φορά να παίρνει τη κατάσταση αλλά και την ίδια του τη ζωή, στα χέρια του. Μια κατάσταση που είναι χωμένη σε άγρια ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, στριπτιτζάδικα, μάντρες αυτοκινήτων και εργοστασιακά απόβλητα. Με τη διαφορά κοινωνικής τάξης να εκβιάζει έναν έναν ήρωες και αντιήρωες. Μια ζωή που αγκαλιάζεται από μεταναστευτική θαλπωρή, μαροκινό χασίσι και μπίρες, πολλές μπίρες. Σε ένα σπίτι άδειο από υπάρχοντα, σε ένα μυαλό άδειο από… προσανατολισμό;
Το πείσμα του Αντρέα να χαρίσει στον Λάζαρο μια αξιοπρεπή κηδεία τον κάνει να θέσει τα δικά του ερωτηματικά περί αξιοπρέπειας και αξιοκρατίας. Κάθε στοιχείο παραπάνω οδηγεί σε επιπλέον προσωπικό δίλημμα. Το πείσμα του όμως να μάθει το όνομα του δολοφόνου αποκαλύπτει στα μάτια του πως όλες οι αστυνομικές ιστορίες που περνούν στα ψιλά των εφημερίδων συνθέτουν το σκοτεινό πρόσωπο μια πόλης που η κρίση, η αναλγησία των Αρχών, η αυθαιρεσία των ισχυρών και η έλλειψη αλληλεγγύης το κάνει να σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο.
Η Μαύρη Μπίρα ξεδιψάει, πικρίζει-εκεί και η απόλαυσή της-και κατεβαίνει μονορούφι. Ο Βασίλης Δανέλλης παίζει σε φιλικό παιχνίδι. «Να αντιμετωπίζουμε τα λάθη των φίλων μας με την ίδια επιείκεια που αντιμετωπίζουμε τα δικά μας ή σαν ευκαιρίες;»
Και εσύ, που ειλικρινά σου εύχομαι να ατενίζεις ακόμα το υπερπέραν σε κάποια παραλία του μυαλού ή του χάρτη, δεν θα μπορείς να ξεκολλήσεις τον μυαλό σου από τα στενά και τα πρόσωπα που συνθέτουν το κέντρο της πόλης και που τόσο καιρό άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε επιδεικτικά αγνοούσες. Και μπορεί ακόμα και να λαχταρήσεις να επιστρέψεις στην Αθήνα για τον πρώτο μετά-καλοκαιρινό καφέ σου και το free press που θα αλλάξεις χέρι με χέρι στο μετρό. Γιατί ωραίο το θαλασσί των διακοπών αλλά το back to black είναι νομοτέλεια. Στην υγειά της πόλης.
http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-5262-7