Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2016: Πρόγραμμα - Ιούλιος 2016

Το Ελληνικό Φεστιβάλ και η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών εγκαινιάζουν την τριετή συνεργασία τους με την έκθεση έργων των αποφοίτων και των μεταπτυχιακών φοιτητών της σχολής.

Για τα επόμενα τρία χρόνια, οι δύο φορείς θα συνεργάζονται πάνω σε θέματα εκπαίδευσης, έρευνας, τέχνης και πολιτισμού. Από τις 15 Ιουνίου και μέχρι τη λήξη του Φεστιβάλ, το κοινό θα μπορεί να επισκέπτεται την έκθεση στους χώρους της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, επί της οδού Πειραιώς 256.

Παναγιώτης Βελιανίτης
​Πρότζεκτ ΑΤΛΑΣ διαδραστική οπτικοακουστική εγκατάσταση
Πειραιώς 260, Κτίριο Α
20 Ιουνίου έως 15 Ιουλίου στις 19:30

Ο συνθέτης Παναγιώτης Βελιανίτης δημιουργεί μια προσομοίωση του ουράνιου θόλου, φέρνει τους αστερισμούς σε απόσταση αναπνοής και μας καλεί να τους αγγίξουμε. Κάθε φορά που το είδωλό μας διατρέχει τα άστρα, εκείνα παράγουν μουσική με άξονα ήχους-ντοκουμέντα: από τη φωνή του Λένιν μέχρι της Μαρίας Κάλλας και από το Βρανδεμβούργιο κοντσέρτο αρ. 2 του Γ.Σ. Μπαχ μέχρι τον αχό των βομβαρδισμών στη Συρία. Στο κέντρο αυτού του αέναα μεταβαλλόμενου ηχοτοπίου, στέκει και λαλεί ένα μοναχικό πτηνό: ο γκιώνης.

Με τη μονότονη λαλιά του, μας υπενθυμίζει ότι η φύση υπάρχει και πέρα από τον ανθρώπινο «θόρυβο». Ένα κοινωνικό πείραμα πραγματοποιείται. Οι συμμετέχοντες ενορχηστρώνουν, με την κίνησή τους, το υπερ-αφήγημα του κόσμου που βρίσκεται κάτω από τα άστρα. Όπως ο μυθικός τιτάνας Άτλαντας συγκρατούσε τον ουράνιο θόλο, εμείς κουβαλάμε την Ιστορία μας. Ένα φορητό τηλεσκόπιο, έξω από την εγκατάσταση, επιτρέπει στους επισκέπτες να ατενίσουν τα άστρα του θερινού ουρανού, ενώ μια σειρά διαλέξεις με θέματα αστροφυσικής, από ειδικευμένο προσωπικό του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, πλαισιώνουν το πρότζεκτ.



Ειρήνη Φαναριώτη - Terre de Semis

Η σχέση που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια μεταξύ του Μίκη Θεοδωράκη και του Στέφανου Κορκολή δημιούργησε στον διεθνούς φήμης πιανίστα την επιθυμία να μπει στο στούντιο και να αρχίσει να ηχογραφεί έργα του συνθέτη μαζί με τη Σοφία Μανουσάκη, μια νεότατη ερμηνεύτρια-αποκάλυψη, κατ’ ομολογία του ίδιου του συνθέτη. Τα έργα αυτά παρουσιάζονται και στην Επίδαυρο, μόνο με ένα πιάνο και μια φωνή, αναδεικνύοντας το μεγαλείο των μελωδιών του μεγάλου έλληνα μουσουργού. Παράλληλα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα γίνεται επανεκτέλεση τραγουδιών από τη λίστα των «προδομένων» έργων του Μίκη Θεοδωράκη, της περιόδου 1980-2000.

Το progressive rock συγκρότημα Methexis παρουσιάζει την μουσική παράσταση "Suiciety". Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του δεύτερου δίσκου Suiciety στο Τριανόν τον Απρίλη του 2015 με την χρήση πνευστών, animation και performance, οι Methexis επιστρέφουν σε μια ενισχυμένη παρουσίαση του υλικού τους σε μια ξεχωριστά σχεδιασμένη συναυλία. Οι Methexis, πλέον σαν 4μελές σχήμα, με την προσθήκη guest μουσικών θα παίξουν εξολοκλήρου τον δεύτερο δίσκο Suiciety, για πρώτη φορά ολόκληρη την rock σουίτα The Fall Of Bliss από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο και τελικά κάποια κομμάτια έκπληξη για τους λάτρεις του progressive rock.

Η progressive rock σκηνή στην Ελλάδα είναι σχετικά μικρή. Παρ’όλα αυτά τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό υπάρχουν στις λίστες των καλύτερων κυκλοφοριών των τελευταίων χρόνων συγκροτήματα προερχόμενα από την Ελλάδα. Ένα από αυτά είναι η Methexis, το μουσικό project του Νικήτα Κίσσονα (πρώην μέλος των Verbal Delirium και Yianneis) μέσα στο οποίο πειραματίζεται αναμειγνύοντας επιρρορές από την σύγχρονη και κλασσική ορχηστρική μουσική, jazz και μουσικό θέατρο υπό την rock αισθητική. Μετά από χρόνια μοναχικής πορείας πλέον έχει συνοδοιπόρους τους Θοδωρή Χριστοδούλου, Mampre Kasardjian και Χάρη Μπότση σε ένα ταξίδι όπου η κάθε στάση θα έχει ειδική δυναμική ώστε το κοινό κάθε φορά να βρίσκεται προ εκπλήξεως. 

Αυτό που κάνει μια θεατρική παράσταση μοναδική, πέραν της καλλιτεχνικής της αξίας, είναι το γεγονός ότι δεν καταγράφεται, παρά μονάχα, στο νου και την καρδιά μας. Κι έπειτα η μνήμη κάνει τις επιλογές της. Μπερδεύει πρόσωπα και ρόλους, γεμίζει τις σιωπές με προσωπικές ιστορίες. Ξεχνάμε πώς ακριβώς ήταν η πλοκή, γεμίζουν σκιές οι εικόνες. Ο χρόνος έχει παγώσει. Στιγμές μονάχα και εικόνες γεμάτες σκιές σε παλιές φωτογραφίες.

Και, ξαφνικά,ακούς ένα τραγούδι απο εκείνη την παράσταση, που αμυδρά θυμάσαι και να την η Μελίνα ολοζώντανη, να ανεβαίνει την σκάλα απ' το Υπόγειο στο φεγγάρι! Ξαναγυρνούν οι ηθοποιοί στους ρόλους τους και ξαναστήνεται η σκηνή. Μόνα τους, ολομόναχα τα τραγούδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ζωντανεύουν πρόσωπα μυθικά και ιστορίες, που ενα βράδυ κάτω απ' τ' άστρα εξομολογήθηκαν οι άνθρωποι στους θεούς τους.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, τα θύματα στη Δημοκρατία του Κονγκό ξεπερνούν σε αριθμό αυτά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η νοτιοαφρικανική ομάδα Third World Bunfight και ο σκηνοθέτης Brett Bailey τοποθετούν την όπερα του Βέρντι στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, εν μέσω εμφυλίου πολέμου. Τα βασικά θέματα που διατρέχουν το έργο τόσο του σαιξπηρικού όσο και του μεταγενέστερου οπερατικού έργου, η απληστία, η τυραννία και οι τύψεις αποκτούν νέα βαρύτητα σε αυτό το δραματικό περιβάλλον.

Όταν ο στρατηγός Μάκμπεθ και η φιλόδοξη σύζυγός του δολοφονούν τον νόμιμο βασιλιά, ξεσπούν στη χώρα πλήθος συμφορές: εθνικός διχασμός, διπλές εθνικές προδοσίες, αδίστακτη εξουσία, ακραία βία και φρικαλεότητες, «ματωμένα» ορυχεία. Ο βέλγος συνθέτης Fabrizio Cassol ξαναγράφει το μουσικό θέμα του Βέρντι, προσαρμοσμένο για δώδεκα μουσικούς και δέκα τραγουδιστές όπερας. Μαζί τους, επί σκηνής βρίσκεται η διαβαλκανική ορχήστρα No Borders Orchestra, υπό τη διεύθυνση του σέρβου μαέστρου Premil Petrovic.

Ένας τρυφερός, ασταθής, κλονισμένος άνθρωπος, πικραμένος και πότε-πότε άγρια χλευαστής, προσπαθεί να σταθεροποιήσει επί σκηνής την εικόνα ή τη μνήμη του: να συγκροτήσει ίσως την απολογία του (ενώπιον τίνος;) για κάποιο σφάλμα που το συγχέει διαρκώς με άλλα, άλλων, καθώς σιγά-σιγά το ανακαλεί.... Αληθινά ένοχος όμως είναι επειδή με τα στραβοπατήματα και τα κάζα του καταγράφει τον «επιταχυνόμενο μορφασμό» μιας εποχής που τα όρια και τα αυτονόητά της ρευστοποιούνται και μισοσβήνονται σαν τις γραμμές ενός σκίτσου που ήταν μέχρι πριν λίγο ξεκάθαρο. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος της δικής του αστάθειας, καθώς μιλώντας συγχέει τον εαυτό του με πρόσωπα άλλων, εξίσου ταραγμένων και μεταβατικών εποχών: με τον Στέφανο Σαχλίκη προπάντων, απ’ το ενετοκρατούμενο Ηράκλειο του 14ου αιώνα, που, καθώς βγαίνουμε από τον Μεσαίωνα, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε καινούργιους τόνους τα λάθη και τα παθήματά του, τις σπατάλες, την καταστροφική σχέση με τις «πολιτικές», την οικονομική κατάρρευση και τη φυλάκισή του – αλλά και με τον Βυζαντινό Μιχαήλ Γλυκά του 12ου αιώνα ή τον Φρανσουά Βιγιόν του 15ου αιώνα... Εξίσου ασταθής κι η γλώσσα που μιλά, αλλάζει διαρκώς τονικότητες κι «εποχές» –αν και πάντα σε στίχο–, αφήνεται πότε-πότε στη μουσική, γλιστρά προς την κωμωδία ολοένα...