Porcupine Tree - Anathema: Stars die in Fragile Dreams

Σας τα λέγαμε από χθες. Στην Τεχνόπολη πήγαμε για να απολαύσουμε μουσική και αυτό ακριβώς λάβαμε λίγες ώρες πριν. Ήταν σίγουρα μια από τις συναυλιακές βραδιές του καλοκαιριού! Πεντακάθαρος ήχος, καλή οργάνωση και κόσμος που ήξερε πολύ καλό για ποιο λόγο ήταν εκεί.

Και όλα αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που παρακολουθεί την πορεία των Porcupine Tree και των Anathema, αλλά δεν είναι ο φανατικός οπαδός τους.


Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Anathema - Ονειρικές μελωδίες σε μια αναθεματισμένα καλή εμφάνιση (20:30 - 21:47)

Ποιoi: οι Anathema
Που: στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, Αθήνα.
Οργάνωση: Πολύ καλή
Ήχος: Πάρα πολύ καλός. Βέβαια, αν ήσουν στις πρώτες θέσεις στα πλάγια και είχες κοντά το ένα ηχείο, δεν ήταν τόσο καθαρός ο ήχος.
Κόσμος: Γεμάτη η Τεχνόπολη.
Ξεκίνησαν: στις 9:47 μμ
Μας αποχαιρέτησαν: στις 11:52 μμ
Μερικά από τα τραγούδια που έπαιξαν:

Thin air
Summernight Horizon
Dreaming Light
Everything
Closer
A Simple Mistake
A Natural Disaster
Deep
Lost control
Empty
Fragile Dreams

Τους Anathema τους παρακαλουθώ χρόνια. Ιδίως μετά το "Alternative 4". Η μελωδική - progressive στροφή τους από τον πιο σκληρό ήχο που είχαν αρχικά θεωρώ ότι ήταν σωστή επιλογή και προσέφερε τελικά στο συγκρότημα.


Στις 20:30 ο χώρος στον οποίο είναι η κεντρική σκηνή στην Τεχνόπολη ήταν μισογεμάτος. Χαλαρά ήμασταν βέβαια με κενά ανάμεσα μας. Παρ' όλα αυτά, έβλεπες στις αντιδράσεις όλων όσων βρέθηκαν χθες στο Γκάζι ότι είχαν βρεθεί εκεί για συγκεκριμένο λόγο: να ακούσουν μουσική. Ο κύριος στόχος δεν ήταν να "χτυπηθούμε" και να χορεύουμε δίχως σταματημό, αλλά απλά να απολαύσουμε μουσική...

Ε, αυτό μας το πρόσφεραν απλόχερα και οι Anathema και οι Porcupine Tree πιο μετά.

Όπως κάνουν σε όλες σχεδόν τις καλοκαιρινές τους συναυλίες, οι Anathema ξεκίνησαν με το πρώτο τραγούδι του φετινού δίσκου τους, με το "Thin Air", ένα ιδιαίτερα μελωδικό κομμάτι, το οποίο παραπέμπει στους Sigur Ros, τους Radiohead, αλλά και τους Anathema... Εδώ και 20 χρόνια, οι Βρετανοί Anathema έχουν δημιουργήσει το δικό τους ξεχωριστό ηχητικό πεδίο. Μπορεί να πειραματίζονται και να μεταμορφώνονται ενίοτε, αλλά ο πυρήνας της μουσικής τους παραμένει ο ίδιος.

Τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του σετ ανήκαν στο καινούργιο τους album "We're Here Because We're Here", όπως αναμέναμε έτσι κι αλλιώς. Ένα δίσκο που προσωπικά θεωρώ ότι είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Ξέραμε ότι δε θα έπαιζαν τόσα τραγούδια, όσα έπαιξαν την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη. Όλοι μας όμως είχαμε τις επιθυμίες μας...

Deep; Empty; Fragile Dreams; Τα έπαιξαν και τα τρία και μάλιστα σε πολύ καλές εκτελέσεις. Ακόμη δεν έχω ξεχάσει το διαφορετικό σόλο που έπαιξε ο Daniel Cavanagh στο τέλος του Fragile Dreams... Τι αγαπημένο τραγούδι κι αυτό!

Οι Vincent Cavanagh, Lee Douglas στα φωνητικά ήταν ακριβώς αυτό που αναμέναμε: αιθέριες και άρτιες φωνές. Αλλά γενικότερα όλοι οι μουσικοί που βρέθηκαν στη σκηνή για 1 ώρα και ένα τέταρτο ήταν απόλυτοι επαγγελματίες! Είχαν πολύ καλό ήχο, με μικρά προβλήματα σε όσους ήταν στα πλάγια της σκηνής κοντά σε κάποια ηχείο. Προχώρησαν τα τραγούδια τους ένα βήμα παρακάτω και το πιο σημαντικό: μας έβαλαν στον δικό τους κόσμο...

Μου έλεγε χθες ο Δημήτρης Αντωνόπουλος ότι μετά από αυτή την εμφάνιση, θα ψάξει ακόμη περισσότερο τη δισκογραφία των Anathema...

21:47: τέλος και πάμε για Porcupine...


Porcupine Tree - Το αστέρι τους παραμένει ζωντανό (22:15 - 0:08)

Ποιoi: οι Porcupine Tree
Που: στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, Αθήνα.
Οργάνωση: Πολύ καλή
Ήχος: Απλά άψογος.
Κόσμος: Σχεδόν γεμάτη η Τεχνόπολη.
Ξεκίνησαν: στις 10:15 μμ
Encore: στις 11:46 μμ
Μας αποχαιρέτησαν: στις 12:08 πμ
Μερικά από τα τραγούδια που έπαιξαν:

Occam's Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel and Disconnect
Drawing the line
Open Car
Lazarus
Anesthetize
Russia on ice
Time flies
Normal
Way out here
Sleep together

Encore

Stars Die
Blackest eyes
Trains

Οι περισσότεροι είχαν έρθει χθες στο Γκάζι για τον ευφυή Steven Wilson, το Richard Barbieri και τους υπόλοιπους Porcupine Tree. Είναι γνωστή η αγάπη του Ελληνικού κοινού για αυτούς, όπως είναι γνωστή και η εμμονή και η τελειομανία του Wilson με τον ήχο που παράγει σε κάθε συναυλία τους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι σε αυτό το σχεδόν δίωρο σετ είχαμε άψογο και πεντακάθαρο ήχο! Μας φαινόταν τόσο περίεργο που ακούγαμε τόσο καθαρά τα πιατίνια (μπορούσες να τα ξεχωρίσεις) και την μπότα των drums, που είχαμε μια γκριμάτσα έκπληξης, αλλά και ικανοποίησης...


Ο Steven Wilson ήταν αρκετά ζεστός με τον κόσμο, στον οποίο απολογήθηκε για το ότι πέρασαν 5 χρόνια από την τελευταία εμφάνιση τους στη χώρα μας. "Δε θα ξαναγίνει", έλεγε στο τέλος της συναυλίας...

Το όλο σετ μπορεί να ξεκίνησε με 5 τραγούδια από το περσινό και τελευταίο album τους "The Incident", αλλά τελικά δε συνέχισαν με αυτό, όπως είχε πει ο Richard Barbieri στη συνέντευξη του στο Mix Grill. Το "Open Car" ήρθε σαν δυναμίτης να απογειώσει τον κόσμο, που είχε ήδη ζεσταθεί ακούγοντας τις καλές στιγμές του "Incident" και κυρίως απολαμβάνοντας τον καθαρό ήχο, που άκουγε.


Η μελωδικότητα και η σκληρότητα του "Open Car" δίνει τη θέση της στο ρομαντικό "Λάζαρο", ο οποίος μας αναισθητοποιεί αμέσως μετά με μια φοβερή εκτέλεση του τελευταίου μέρους του "Anesthetize" (είναι 17,5 λεπτά όλο το κομμάτι). "Russia on Ice", "Time Flies" και "Normal" με τα δύο τελευταία να απογειώνονται και μουσικά και οπτικά με το video, που έπαιζε πίσω.

Στις 11:45 μμ οι Porcupine Tree μας αποχαιρετούν για να παίξουμε το κλασσικό παιχνίδι με τα χειροκροτήματα και ναξαναβγούν ένα λεπτό μετά. Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη.


Για πρώτη φορά, οι Porcupine Tree έπαιζαν στην Ελλάδα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια τους, το "Stars Die" (δείτε το σχετικό video παρακάτω). Μια από τις στιγμές της βραδιάς σίγουρα... Το Blackest eyes και ιδίως το Trains κλείνουν τη βραδιά, όπως αρμόζει στο συγκρότημα. Μάλιστα, στο "Trains" ο Steven Wilson "έπαιξε" αρκετά με τον κόσμο και στο τέλος παρουσίασε έναν-έναν όλη τη μπάντα.

Συνοψίζοντας, και οι Porcupine Tree και οι Anathema ανταποκρίθηκαν 100% στην ιστορία που έχουν δημιουργήσει με τα albums τους εδώ και 20 χρόνια. Μακάρι, όλες οι συναυλίες που βλέπαμε να ήταν σαν κι αυτές που απολαύσαμε χθες...