1. Τι θα ακούσεις;
indie rock, indie folk, country ballads
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Gimme the love, Love, hope & misery, Never wanna dance
3. Βαθμολογία:
5.5/ 10
5.5/ 10
To τρίτο άλμπουμ του νεαρού Άγγλου καλλιτέχνη έχει δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα στους κριτικούς, ισχυριζόμενοι πως εμπεριέχει πολλά διαφορετικά μουσικά είδη μαζί, κινδυνεύοντας να χάσει τον ήχο-στίγμα του. Ωστόσο, συνέβη συνειδητά από τον ίδιο τον Bugg, καθώς θέλησε να δημιουργήσει έναν δίσκο πιο σκοτεινό και ουσιώδη από τους προηγούμενους και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ανέλαβε και το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής ο ίδιος (κάτι που διαπιστώνεται κι από τον ίδιο τον τίτλο αφού το "On my one" αποτελεί μία παραλλαγή με περιπαιχτική διάθεση και υπερβολική αυτοπεποίθηση για την έκφραση "on my own").
Στις αρχές του 2016 μας έδωσε ένα πρώτο δείγμα από την επικείμενη κυκλοφορία με τη δημοσίευση του ομώνυμου με τον δίσκο κομματιού, έναν συνδυασμό folk και blues, σε μια προσπάθεια του Bugg να αποδείξει ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν αποτελεί success story κατά κύριο λόγο των έγχρωμων μεγάλων φωνών. Όμως, κάπου στην πορεία παρέκκλινε από τον αρχικό στόχο του και τελικά το αποτέλεσμα απέβει απλώς ως ένα συμπαθητικό εγχείρημα.
Στο "Ain't no rhyme" βγάζει στη επιφάνεια τις πολιτικές του ανησυχίες και τον διχασμό που επικρατεί ("And when you're in the middle, which side do you lean? I must say it's hard being in between"), υιοθετώντας ένα πιο rap ύφος (παραδόξως προσωπικά μου άρεσε, αν και το ίντερνετ έχει σαστίσει).Ακολουθεί η κυκλοφορία του "Gimme the love", ενός κομματιού που έχει τις βάσεις του στα indie rock ακούσματα στα οποία έχει συνηθίσει να 'περπατά' ο Bugg, ωστόσο αρκετά εμπλουτισμένα με πιο δυναμικούς guitar ήχους. Και καθώς ο Βρετανός καλλιτέχνης αισθάνθηκε κορεσμό από τα παραπάνω ποικίλα μουσικά είδη, αποφάσισε να ηρεμήσει με την indie pop/rock μπαλάντα "Love, hope & misery", και μ' ένα βίντεο κλιπ που άντλησε έμπνευση από την live εμφάνιση του Bill Withers και το κλασικό “Ain't no sunshine” στο The Old Grey Whistle Test το 1972.
Στο "Ain't no rhyme" βγάζει στη επιφάνεια τις πολιτικές του ανησυχίες και τον διχασμό που επικρατεί ("And when you're in the middle, which side do you lean? I must say it's hard being in between"), υιοθετώντας ένα πιο rap ύφος (παραδόξως προσωπικά μου άρεσε, αν και το ίντερνετ έχει σαστίσει).Ακολουθεί η κυκλοφορία του "Gimme the love", ενός κομματιού που έχει τις βάσεις του στα indie rock ακούσματα στα οποία έχει συνηθίσει να 'περπατά' ο Bugg, ωστόσο αρκετά εμπλουτισμένα με πιο δυναμικούς guitar ήχους. Και καθώς ο Βρετανός καλλιτέχνης αισθάνθηκε κορεσμό από τα παραπάνω ποικίλα μουσικά είδη, αποφάσισε να ηρεμήσει με την indie pop/rock μπαλάντα "Love, hope & misery", και μ' ένα βίντεο κλιπ που άντλησε έμπνευση από την live εμφάνιση του Bill Withers και το κλασικό “Ain't no sunshine” στο The Old Grey Whistle Test το 1972.
Συνολικά, όλο το άλμπουμ φανερώνει τον διακαή πόθο του νεαρού καλλιτέχνη να καταλάβει με αλλεπάλληλες 'βολές' μία θέση στα airplay και music charts, με έναν δίσκο που εν τέλει στερείται μοναδικότητας και ξεπηδά από το ένα μουσικό χωράφι στο άλλο, αναζητώντας την πολυπόθητη χρυσή καρφίτσα. Κάθε καλλιτέχνης έχει το 'χρέος' να πειραματίζεται προκειμένου να διευρύνει τα μουσικά του σύνορα και να ανακαλύψει καινούργια, απλά στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν φρόνιμο να παραμείνει στο indie rock έδαφος και ταυτοχρόνως να βρει μία άλλη δίοδο να ξεφύγει απ' αυτό.