Iron Maiden - The Final Frontier

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή

Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια εισαγωγή μυστήρια, η οποία δεν θυμίζει με τίποτα τον ήχο του συγκροτήματος. Maiden το λες μόνο όταν ακούσεις τη φωνή του Bruce. Είναι όντως πρωτόγνωρο για έναρξη δίσκου των Iron Maiden και δεν μπορώ να πω οτι η συγκεκριμένη εισαγωγή με ενθουσίασε. Αντίθετα, μπορώ να πω ότι με κούρασε (από τα 8:41 του κομματιού τα 4 λεπτά είναι αυτό που σας περιγράφω).Το υπόλοιπο κομμάτι πατάει στα γνωστά μονοπάτια των Iron Maiden της τελευταίας δεκαετίας. Θεωρώ άτυχη επιλογή το κομμάτι αυτό για έναρξη δίσκου. Αλλά ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Το El Dorado είχαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε από νωρίς (8 Ιουνίου 2010). Δυστυχώς, οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν ένα σχετικά μέτριο κομμάτι για single.

Mother of mercy: Εδώ τα πράγματα αρχίζουν κάπως και γίνονται ενδιαφέροντα. Οι progressive ανησυχίες του συγκροτήματος αρχίζουν να ξετυλίγονται σιγά, σιγά. Καλό τραγούδι, πολύ δυνατή ερμηνεία (όπως πάντα από τον Β.Dickinson), ωραίες κιθάρες. Η ακρόαση αποκτά ενδιαφέρον πραγματικά!

Και βρισκόμαστε λοιπόν στο Νο 4: Coming home. Κάνουμε ένα ωραιότατο flash back στο 1992 και παίρνουμε τη συνταγή Wasting Love (όχι αντιγραφή) και να ένα πολύ όμορφο κομμάτι.

To The Alchemist είναι το τραγούδι που ίσως έπρεπε (κατά τη γνώμη μου) να ανοίγει το δίσκο. Με διάρκεια 4:30 λεπτά φέρει τη σφραγίδα του συγκροτήματος. Γρήγορο, ξεσηκωτικό, όπως μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν. Απλά τέλειο. Βέβαια, είναι τέλειο επειδή είναι απλό (μπηχτή για το πρώτο κομμάτι). Θα γίνεται χαμός όταν ακουστεί live.

Από δω και πέρα ( Νο6 - Νο10 ), όλα τα τραγούδια είναι μεγάλης διάρκειας (πάνω από τα 7.30 λεπτά μέχρι και 11:00).

Αναλυτικότερα:

Το Isle of Avalon και το Starblind και μάλιστα λίγο περισσότερο το δεύτερο έχουν πλήρως progresive συναίσθημα, ωραία ενορχήστρωση, δεν με κούρασαν, αλλά θα τα προτιμούσα με άλλη εισαγωγή (ειδικά το πρώτο).

Και φτάνουμε στο Talisman. Μαζί με το Alchemist νομίζω ότι είναι άλλος ένας λόγος για να αποκτήσεις αυτό το δίσκο. Εδώ οι μάγκες μας δείχνουν γιατί υπάρχουν τόσα χρόνια στο heavy metal με μεγάλη επιτυχία. Δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιος που να ακούει αυτή τη μουσική και να μην το λατρέψει.

Το The man who would be king δεν είναι κακό κομμάτι, αλλά κουράζει στην αρχή και ενώ μετά γίνεται αρκετά καλό, αδικείται από το ξεκίνημα του.

Και φτάνουμε στην τελευταία πινελιά: When the wild wind blows! Κλασσική σύνθεση Iron Maiden, δηλαδή κλασσική σύνθεση Steve Harris! Ένα μεγάλο κομμάτι (και σε διάρκεια και σε ποιότητα). Φέρνει αυστηρά τη σφραγίδα του συγκροτήματος.

Για να ανακεφαλαιώσουμε:

• Κομμάτια ως επί το πλείστον μεγάλης διάρκειας (είναι ο πιο μεγάλος σε διάρκεια studio δίσκος τους )
• Όλα με μικρή ή μεγάλη εισαγωγή (εξαίρεση αποτελεί το Alchemist)
• Τα κομμάτια έχουν συνθέτη το Harris μαζί με κάποιο ή κάποια μέλη του group (μόνος του στο τελευταίο κομμάτι)
• Αρκετά καλή παραγωγή (ο Kevin Shirley είναι αρκετά έμπειρος στο χώρο όπου έχει δουλέψει με Aerosmith, Led Zeppelin, Journey, Rush, Slayer και πολλούς άλλους)
• Ο Dickinson είναι σταθερή αξία στα φωνητικά.
• Οι υπόλοιποι ξέρουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους και δεν απογοητεύουν. Σωστοί επαγγελματίες.
• Ένας progressive heavy rock- heavy metal δίσκος.

Απολογισμός : Η ώρα της τελικής κρίσης

Οι IRON MAIDEN δεν χρειάζεται να αποδείξουν πλέον ποιοι είναι. Όμως όσο υπάρχουν συνθετικά και συναυλιακά, θα κρίνονται. Και θα κρίνονται αυστηρά.

Δε θα βάλω δίπλα στο Final Frontier κανένα δίσκο της περιόδου 1980-1992. Θα πάει "άπατο". Στη γενική μου βαθμολογία θα τους λάβω υπόψιν, ως συγκρότημα με ένδοξο παρελθόν. Για αυτό λοιπόν το 6,5/10 είναι μια βαθμολογία που είναι κοντά στην πραγματικότητα. Αν είστε στους φανατικούς οπαδούς των Iron Maiden μπορεί να του βάλετε και 7 μπορεί και 6.