Η θεατρική ομάδα Νάμα ανεβάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά στην σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ το βραβευμένο έργο του Γιάννη Τσίρου, Άγριος Σπόρος.
Ένα ζεστό πρωινό του καλοκαιριού, ο Σταύρος (Τάκης Σπυριδάκης) μας υποδέχεται μαζί με την κόρη του Χαρούλα (Ντάνη Γιαννακοπούλου) στην καντίνα που έστησαν σχεδόν παράνομα σε κάποια απόμακρη παραλία ενός ελληνικού χωριού. Στην καντίνα αυτή έχουν στεγάσει όλες τις οικογενειακές τους ελπίδες για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον, ωστόσο τα έξοδα είναι πολλαπλάσια από τα έσοδα τους και οι πελάτες σήμερα δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα. Η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού τουρίστα έχει σημάνει νεκρική σιγή στην παραλία. Ιδιωτικοί ερευνητές σε συνεργασία με τις τοπικές αστυνομικές αρχές διεξάγουν έρευνες κατά μήκος της παραλίας ελπίζοντας να βρουν στοιχεία για την τύχη του αγνοούμενου. Ο Σταύρος, όμως, και η Χαρούλα είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν στην περιοχή μέχρις ότου βρεθεί κάποιο στοιχείο.
Όσο οι ώρες περνούν και οι έρευνες δεν αποδίδουν καρπούς, τα βλέμματα θα στραφούν προς τον Σταύρο. Ξαφνικά, ο κόσμος θα θυμηθεί όσα είχε επιλέξει να ξεχάσει όταν συναναστρεφόταν μαζί του, θα πει ότι είναι κάπως παράξενος, απολίτιστος για τα δικά τους δεδομένα, πως ορισμένες φορές γίνεται οξύθυμος, πως οι δραστηριότητές του είναι παράνομες, η καντίνα του δεν έχει άδεια και το χοιροστάσιο που διατηρεί δεν πληρεί τις υγειονομικές προδιαγραφές. Τα λόγια του ενός και του άλλου σιγά σιγά θα γίνουν υποψίες και πειστήρια ενοχής. Στα βλέμματα φίλων και γνωστών ο Σταύρος θα αντικρίσει το κατηγορητήριο του, θα δει την ύπαρξη του να μικραίνει μέσα στα μάτια των ανθρώπων που άλλοτε τον κοιτούσαν διαφορετικά. Οι κοινωνικές του σχέσεις κινούμενες πάνω στους κόκκους της άμμου θα αποδομούνται σε κάθε θαλάσσιο κύμα. Όσα πίστευε, όσους και όσα θεωρούσε δικά του θα τα δει να εξαφανίζονται. Όμως, ο άγριος σπόρος έχει στέρεες ρίζες και το δέντρο του δεν ξεριζώνεται εύκολα ακόμα κι αν οι συνθήκες είναι αντίξοες και ο τόπος αφιλόξενος.
Η παράσταση καθόλη την διάρκειά της αναπαριστά τόσο τις εικόνες της σύγχρονης βιοπάλης όσο και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Στον κόσμο της βιοπάλης τα όρια της ηθικής δράσης καθορίζονται από τις επιταγές της επιβίωσης. Δεν υπάρχουν απαράβατοι νόμοι και κανόνες σ' έναν κόσμο που αδυνατείς να ζήσεις, οι συνθήκες που βιώνεις σε οδηγούν να τους παραβείς. Από την άλλη μεριά, η κάθε σκηνή συντελεί στην σκιαγράφηση της παράξενης φύσης των κοινωνικών σχέσεων. Το υλικό που δένει τους ανθρώπους είναι τόσο εύθραυστο που σε κάθε κλυδωνισμό μοιάζει έτοιμο να σπάσει και να αποκαλύψει την υποκρισία τους.
Μέσα σ' όλα αυτά, το έργο θέτει το μείζον ερώτημα, εάν γνωρίζεις πραγματικά τον διπλανό σου, τον φίλο σου. Μπορεί να ξέρεις όλη του την ζωή, αλλά είσαι σε θέση να δεις τι κρύβει στην ψυχή του, ποιες απόκρυφες σκέψεις γεννιούνται στο μυαλό του; Και όταν όλα συνηγορούν την ενοχή του, για ένα έγκλημα που εάν και προσδιορισμένο μοιάζει τόσο αόριστα δοσμένο, τι θέση θα πάρεις; Κι αν είσαι ο Σταύρος, πού θα βρεις την δύναμη να συνεχίσεις όταν όλοι όσοι ήξερες μετατρέπονται στους δριμύτερους κατηγόρους σου διαγράφοντας με τα λόγια και την στάση τους την αξιοπρέπεια σου;
Το κείμενο του Τσίρου αποτελεί ένα πάντρεμα του δράματος με την κωμωδία. Η αγωνία εναλλάσσεται αριστουργηματικά με το χιούμορ, ενώ τα συναισθήματα αλλάζουν ραγδαία. Την στιγμή που η δραματικότητα βαίνει προς την κορύφωσή της το κωμικό στοιχείο εμφανίζεται στο προσκήνιο προκειμένου να χαλαρώσει για κάποια δευτερόλεπτα το κοινό, προτού η δράση το συνεπάρει σ΄έναν ακόμα πιο δραματικό κύκλο.
Ακολουθώντας την ροή του έργου, σε αρκετά σημεία θα βρεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται και με τους τρεις ήρωες. Θα έρθει η ώρα που θα νιώσεις την οργή του Σταύρου, την απελπισία της Χαρούλας, τις υποψίες του Τάκη (Ηλίας Βαλάσης) και δεν θα είσαι σε θέση να κρίνεις ποιος έχει δίκιο, επειδή η κάθε σκηνή οδηγεί την σκέψη σου προς την κατεύθυνση που επιθυμεί, την μια στιγμή σε πείθει για την αθωότητα του ήρωα και την αμέσως επόμενη καλλιεργεί στο μυαλό σου αμφιβολίες. Ο Άγριος Σπόρος είναι ο ορισμός του θεατρικού mindfuck, όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος.
Το έντονα δραματικό περιβάλλον τονίζεται περαιτέρω με τις μουσικές επιλογές που ντύνουν κάποιες σκηνές και τις μικρές σκοτεινές ανάπαυλες μεταξύ των σκηνών, ενώ οι αλλαγές στο φωτισμό προσδίδουν μια επιπλέον δραματική χροιά. Οι καλοκαιρινοί ήχοι που ανά διαστήματα ακούγονται επί σκηνής δίνουν μια ειρωνική νότα στην δραματουργία, διότι αν και συμβολίζουν ένα είδος ανεμελιάς και χαλαρότητας έρχονται σε άμεση αντίθεση με την υπόθεση και κατ' ουσίαν λειτουργούν ως δραματικά στοιχεία.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των τριών ηθοποιών, θαρρώ πως τα λόγια είναι περιττά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που γεννούν στο κοινό με την παρουσία τους. Ο τρόπος που εκφέρουν την κάθε λέξη, που κινούνται στον χώρο, τα βλέμματά τους είναι αυτά που απογειώνουν το κείμενο του Τσίρου και την σκηνοθεσία της Σκότη.
Εάν σκοπός του θεάτρου είναι να γεννά προβληματισμούς και συναισθήματα στο κοινό του, τότε ο Άγριος Σπόρος το κατάφερε και γι' αυτό την κατατάσσω στις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει!
Συντελεστές
Παραγωγή: ομάδα Νάμα
Ηθοποιοί: Τάκης Σπυριδάκης, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Ηλίας Βαλάσης
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Περικλεία Χονδροπούλου
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική - Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Θέατρο Επί Κολωνώ - Κεντρική Σκηνή
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός - Αθήνα
Πληροφορίες παράστασης
Διάρκεια: 105' λεπτά
Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη στις 9 μμ
Σάββατο στις 6 μμ
Κυριακή στις 9 μμ
Τιμές εισιτηρίων:
Δευτέρα & Τρίτη: κανονικό - 15 €, φοιτητικό/ ανέργων/ άνω των 65 - 12 €
Σάββατο, Κυριακή & αργίες: κανονικό - 17€, φοιτητικό / ανέργων - 14€, άνω των 65 - 15€
Ένα ζεστό πρωινό του καλοκαιριού, ο Σταύρος (Τάκης Σπυριδάκης) μας υποδέχεται μαζί με την κόρη του Χαρούλα (Ντάνη Γιαννακοπούλου) στην καντίνα που έστησαν σχεδόν παράνομα σε κάποια απόμακρη παραλία ενός ελληνικού χωριού. Στην καντίνα αυτή έχουν στεγάσει όλες τις οικογενειακές τους ελπίδες για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον, ωστόσο τα έξοδα είναι πολλαπλάσια από τα έσοδα τους και οι πελάτες σήμερα δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα. Η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού τουρίστα έχει σημάνει νεκρική σιγή στην παραλία. Ιδιωτικοί ερευνητές σε συνεργασία με τις τοπικές αστυνομικές αρχές διεξάγουν έρευνες κατά μήκος της παραλίας ελπίζοντας να βρουν στοιχεία για την τύχη του αγνοούμενου. Ο Σταύρος, όμως, και η Χαρούλα είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν στην περιοχή μέχρις ότου βρεθεί κάποιο στοιχείο.
Όσο οι ώρες περνούν και οι έρευνες δεν αποδίδουν καρπούς, τα βλέμματα θα στραφούν προς τον Σταύρο. Ξαφνικά, ο κόσμος θα θυμηθεί όσα είχε επιλέξει να ξεχάσει όταν συναναστρεφόταν μαζί του, θα πει ότι είναι κάπως παράξενος, απολίτιστος για τα δικά τους δεδομένα, πως ορισμένες φορές γίνεται οξύθυμος, πως οι δραστηριότητές του είναι παράνομες, η καντίνα του δεν έχει άδεια και το χοιροστάσιο που διατηρεί δεν πληρεί τις υγειονομικές προδιαγραφές. Τα λόγια του ενός και του άλλου σιγά σιγά θα γίνουν υποψίες και πειστήρια ενοχής. Στα βλέμματα φίλων και γνωστών ο Σταύρος θα αντικρίσει το κατηγορητήριο του, θα δει την ύπαρξη του να μικραίνει μέσα στα μάτια των ανθρώπων που άλλοτε τον κοιτούσαν διαφορετικά. Οι κοινωνικές του σχέσεις κινούμενες πάνω στους κόκκους της άμμου θα αποδομούνται σε κάθε θαλάσσιο κύμα. Όσα πίστευε, όσους και όσα θεωρούσε δικά του θα τα δει να εξαφανίζονται. Όμως, ο άγριος σπόρος έχει στέρεες ρίζες και το δέντρο του δεν ξεριζώνεται εύκολα ακόμα κι αν οι συνθήκες είναι αντίξοες και ο τόπος αφιλόξενος.
Η παράσταση καθόλη την διάρκειά της αναπαριστά τόσο τις εικόνες της σύγχρονης βιοπάλης όσο και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Στον κόσμο της βιοπάλης τα όρια της ηθικής δράσης καθορίζονται από τις επιταγές της επιβίωσης. Δεν υπάρχουν απαράβατοι νόμοι και κανόνες σ' έναν κόσμο που αδυνατείς να ζήσεις, οι συνθήκες που βιώνεις σε οδηγούν να τους παραβείς. Από την άλλη μεριά, η κάθε σκηνή συντελεί στην σκιαγράφηση της παράξενης φύσης των κοινωνικών σχέσεων. Το υλικό που δένει τους ανθρώπους είναι τόσο εύθραυστο που σε κάθε κλυδωνισμό μοιάζει έτοιμο να σπάσει και να αποκαλύψει την υποκρισία τους.
Μέσα σ' όλα αυτά, το έργο θέτει το μείζον ερώτημα, εάν γνωρίζεις πραγματικά τον διπλανό σου, τον φίλο σου. Μπορεί να ξέρεις όλη του την ζωή, αλλά είσαι σε θέση να δεις τι κρύβει στην ψυχή του, ποιες απόκρυφες σκέψεις γεννιούνται στο μυαλό του; Και όταν όλα συνηγορούν την ενοχή του, για ένα έγκλημα που εάν και προσδιορισμένο μοιάζει τόσο αόριστα δοσμένο, τι θέση θα πάρεις; Κι αν είσαι ο Σταύρος, πού θα βρεις την δύναμη να συνεχίσεις όταν όλοι όσοι ήξερες μετατρέπονται στους δριμύτερους κατηγόρους σου διαγράφοντας με τα λόγια και την στάση τους την αξιοπρέπεια σου;
Το κείμενο του Τσίρου αποτελεί ένα πάντρεμα του δράματος με την κωμωδία. Η αγωνία εναλλάσσεται αριστουργηματικά με το χιούμορ, ενώ τα συναισθήματα αλλάζουν ραγδαία. Την στιγμή που η δραματικότητα βαίνει προς την κορύφωσή της το κωμικό στοιχείο εμφανίζεται στο προσκήνιο προκειμένου να χαλαρώσει για κάποια δευτερόλεπτα το κοινό, προτού η δράση το συνεπάρει σ΄έναν ακόμα πιο δραματικό κύκλο.
Ακολουθώντας την ροή του έργου, σε αρκετά σημεία θα βρεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται και με τους τρεις ήρωες. Θα έρθει η ώρα που θα νιώσεις την οργή του Σταύρου, την απελπισία της Χαρούλας, τις υποψίες του Τάκη (Ηλίας Βαλάσης) και δεν θα είσαι σε θέση να κρίνεις ποιος έχει δίκιο, επειδή η κάθε σκηνή οδηγεί την σκέψη σου προς την κατεύθυνση που επιθυμεί, την μια στιγμή σε πείθει για την αθωότητα του ήρωα και την αμέσως επόμενη καλλιεργεί στο μυαλό σου αμφιβολίες. Ο Άγριος Σπόρος είναι ο ορισμός του θεατρικού mindfuck, όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος.
Το έντονα δραματικό περιβάλλον τονίζεται περαιτέρω με τις μουσικές επιλογές που ντύνουν κάποιες σκηνές και τις μικρές σκοτεινές ανάπαυλες μεταξύ των σκηνών, ενώ οι αλλαγές στο φωτισμό προσδίδουν μια επιπλέον δραματική χροιά. Οι καλοκαιρινοί ήχοι που ανά διαστήματα ακούγονται επί σκηνής δίνουν μια ειρωνική νότα στην δραματουργία, διότι αν και συμβολίζουν ένα είδος ανεμελιάς και χαλαρότητας έρχονται σε άμεση αντίθεση με την υπόθεση και κατ' ουσίαν λειτουργούν ως δραματικά στοιχεία.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των τριών ηθοποιών, θαρρώ πως τα λόγια είναι περιττά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που γεννούν στο κοινό με την παρουσία τους. Ο τρόπος που εκφέρουν την κάθε λέξη, που κινούνται στον χώρο, τα βλέμματά τους είναι αυτά που απογειώνουν το κείμενο του Τσίρου και την σκηνοθεσία της Σκότη.
Εάν σκοπός του θεάτρου είναι να γεννά προβληματισμούς και συναισθήματα στο κοινό του, τότε ο Άγριος Σπόρος το κατάφερε και γι' αυτό την κατατάσσω στις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει!
Συντελεστές
Παραγωγή: ομάδα Νάμα
Ηθοποιοί: Τάκης Σπυριδάκης, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Ηλίας Βαλάσης
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Περικλεία Χονδροπούλου
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική - Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Θέατρο Επί Κολωνώ - Κεντρική Σκηνή
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός - Αθήνα
Πληροφορίες παράστασης
Διάρκεια: 105' λεπτά
Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη στις 9 μμ
Σάββατο στις 6 μμ
Κυριακή στις 9 μμ
Τιμές εισιτηρίων:
Δευτέρα & Τρίτη: κανονικό - 15 €, φοιτητικό/ ανέργων/ άνω των 65 - 12 €
Σάββατο, Κυριακή & αργίες: κανονικό - 17€, φοιτητικό / ανέργων - 14€, άνω των 65 - 15€