Εδώ και καιρό παιδεύω αυτήν την κριτική μέσα μου. Ήθελα να τη γράψω, αλλά θα φαινόταν τουλάχιστον υποκριτικό από μέρους μου, να μην αναφέρω ότι οι GAD. είναι φίλοι, μουσικά αδέλφια (αν και μάλλον μέντορες θα ήταν η ακριβής λέξη) κι αυτοί που υπέγραψαν και την παραγωγή στην δική μας 1η δουλειά (POP EYE), που ίσως να μην είχε κυκλοφορήσει χωρίς τη βοήθεια τους. Ο gbal όμως μου το πρότεινε ξανά τελευταία, του εξήγησα τους φόβους μου κι αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, γνωστοποιώντας αυτό το δεδομένο. Βέβαια οι GAD. καταφέρνουν εύκολα να με βγάλουν από αυτό το αδιέξοδο, γιατί δεν έχουν ανάγκη τη δική μου καλή κριτική, για να ακουστούν ή να αισθανθούν καλύτερα. Κι αυτό γιατί έχω την αίσθηση πως κι οι ίδιοι έχουν νοιώσει πως έχουν κυκλοφορήσει ένα 2ο cd, που και δεν έχει να ζηλέψει κάτι από το System May fall, αλλά και που το έχουν οδηγήσει με σιγουριά εκεί που πάντα ήθελαν να είναι: electro-pop-rock.
Ο Ηρακλής κι ο Κώστας (keys & vocals) λοιπόν, κράτησαν όλα τα καλά στοιχεία από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, και πρόσθεσαν κι εκείνα που θα τους έφερναν πιο κοντά στο όνειρο τους. Οι κιθάρες βγήκαν πιο μπροστά, και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, αποτελούν πια μόνο τη στέρεη βάση της μουσικής τους. Η μουσική τους πλέον, ταιριάζει και με την εικόνα τους, κι ιδιαίτερα με τις ζωντανές εμφανίσεις τους. 5 μουσικοί επί σκηνής, που παίζουν ζωντανά τη μουσική τους, ο Σπύρος (drums), ο Αντώνης (guitars), ο Μιχάλης (bass) κι οι άλλοι 2. Είναι μια «αντρική» μπάντα, με ευαίσθητη ψυχή. Δεν είναι τυχαίο που «απαλλάχθηκαν» από τις γυναικείες φωνές και η μόνη συμμετοχή πια, είναι ο K.B, στο ρομαντικό-καταθλιπτικό Over the moon (σίγουρα μελλοντικό single) και του Lego Boy στη σύνθεση στο True Love.
To 1ο single, το Waves, ήδη θα το έχετε ακούσει, αφού αποτελεί ραδιοφωνικό hit, αλλά και μουσική υπόκρουση σε γνωστή διαφήμιση. Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, πότε με τις εντάσεις στα κόκκινα και πότε με πιο ήπιες μελωδίες και διαθέσεις. Προσωπική μου αδυναμία, το τελευταίο τραγούδι του Perfect Crime, το Dead Town, που τα φωνητικά του έχει αναλάβει για πρώτη φορά εξολοκλήρου ο Ηρακλής. Αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν, απλά διαφορετικά τραγούδια, θα αγγίξουν διαφορετικό ακροατήριο. Αυτό που τα δένει όλα είναι φυσικά κι η δυναμική παραγωγή του Θοδωρή Οικονόμου, από το studio Σοφίτα, ο οποίος σίγουρα αποτέλεσε βαρόμετρο στο τελικό αποτέλεσμα του cd.
Το μόνο μειονέκτημα του, είναι αυτή η αίσθηση ομοιογένειας που υπάρχει στο ύφος των τραγουδιών, που σε 1η όμως μόνο ακρόαση μπορεί να σε κουράσει. Ίσως βέβαια αυτό να ήταν και το ζητούμενο για τα παιδιά. Ελπίζουμε να τριτώσει το…καλό!