Ο Μάνος Μοναστηριώτης, με καταγωγή από τα Επτάνησα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία και Μουσική και βιοπορίζεται ως φιλόλογος, ενώ παράλληλα πραγματοποιεί συναυλίες με το μουσικό του σχήμα "Οι Αταίριαστοι".
Φέτος κυκλοφόρησε από την MLK η πρώτη δισκογραφική εργασία του, ένα άλμπουμ 11 τραγουδιών σε παραγωγή Κώστα Παρίσση, με τον τίτλο Να Περιμένω Το Αύριο. Σε αυτό γίνονται σαφείς οι προτιμήσεις του τραγουδοποιού για τον κοινωνικοπολιτικό λόγο, καθώς και οι επιρροές του από το έντεχνο ρεπερτόριο αλλά και τους τροβαδούρους της Δύσης.
Ειδικά αυτές οι τελευταίες αναλύονται παρακάτω από τον ίδιο, έπειτα από πρόσκλησή μας να επιλέξει και να σχολιάσει 10 σημαδιακά για τον ίδιο άλμπουμ.
10 ΔΙΣΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
Θα μπορούσαν να είναι άλλοι τόσοι τουλάχιστον... Με μοναδικό γνώμονα τη βιωματική σχέση που όλοι λίγο πολύ αναπτύσσουμε με τη μουσική και χωρίς καμία διάθεση αξιολόγησης ή ιεράρχησης, τα δέκα αυτά μουσικά πονήματα αποτελούν για μένα κομμάτια μιας ασπρόμαυρης φωτογραφίας μέσα στα χρόνια. Γιατί κομμάτια; Για να μπορώ πολύ απλά να τα μαζεύω με όποια σειρά θέλω, να τα κολλάω, κι αυτά να δείχνουν ξανά και για πάντα το είδωλό μου. Πάμε λοιπόν...
1. Born To Run - Bruce Springsteen (1975)
"Θα ήθελα να κάνω ένα δίσκο σα να τραγουδάει ο Roy Orbison σε στίχους Dylan και σε παραγωγή Phil Spector" είχε δηλώσει ο ίδιος, μόνο που τελικά το αποτέλεσμα τον ξεπέρασε, αφού ήταν η επιτομή της μυθολογίας του rock αλλά και της θεματολογίας της μετέπειτα δισκογραφίας του. Θα μπορούσα να επιλέξω οποιοδήποτε άλμπουμ του λατρεμένου μου ρόκερ, μόνο που εδώ έχουμε κάποια στοιχεία που σηματοδότησαν τον ήχο του σε συνεργασία με τον Mike Appell και τον John Landau στην παραγωγή, αλλά και τον υποδόριο λυρισμό του μέσα από το πάθος και την ένταση. Από το ανυπέρβλητο, ερωτικά στοιχειωμένο "Thunder Road", τον εφηβικό ύμνο της αλητείας "Born To Run", μέχρι την επικολυρική ελεγεία "Jungleland" για την αγάπη, τη φιλία, τα όνειρα και την ήττα, ο δίσκος αυτός ξεπερνά ακόμα και το ίδιο το Αφεντικό. Κι ήταν τότε διάολε μόνο 26 χρονών...
2. Once - Glen Hansard (2007)
Το ομότιτλο soundtrack της ταινίας του John Carney που στοίχισε μόλις 150,000 δολάρια κι απέφερε 23 εκατομμύρια, χώρια τα βραβεία Academy και Grammy. Ακούγοντας κανείς τραγούδια σαν τα "Falling Slowly", "Leave", "Hill" από τον Glen Hansard και την Marketa Irglova αισθάνεται τυχερός που κάπου στο δωμάτιο κοιμάται μια κιθάρα που τον περιμένει να την "ανάψει" με το άγγιγμά του. Το Once είναι το soundtrack για τις δύσκολες ώρες, όταν τα όνειρα γίνονται πικρά και δε φαντάζουν πια τόσο αθώα. Μια απλή ιστορία του δρόμου που δεν ξεφεύγει σε μελό αλλά γίνεται αλήθεια καθημερινή, όπως ο έρωτας και η απώλεια. "If you want me... satisfy me".
3. Five Leaves Left - Nick Drake (1969)
Δεν είναι μόνο η χρονιά που κυκλοφόρησε αυτό το αριστούργημα που με εξιτάρει, αλλά αυτή η θαμπή, ντροπαλή φωνή του τροβαδούρου που αν και τον νίκησαν οι δαίμονές του, πέντε χρόνια μετά, άφησε τρεις σημαδιακούς για τη folk τραγουδοποιία δίσκους κι όλους εμάς να ψαχνόμαστε, όχι μόνο για τα δαχτυλικά κιθαριστικά παιξίματά του αλλά για το πώς γίνεται αυτό το άλμπουμ να το γνωρίζουν μόνο οι επαΐοντες. Διάολε, τι ατυχία, αν δε συγκινείσαι με ελεγείες όπως το "Way To Blue", "Fruit Tree", "Day Is Done", μάλλον λέξεις όπως πόνος, ποίηση, δαίμονας, δε θα σου χτυπήσουν ποτέ την πόρτα.
4. A L' Olympia - Jacques Brel (1964)
Ο Brel είναι μια ολόκληρη σχολή και σημείο αναφοράς για όλους τους νυν και αεί μουσικούς και ηθοποιούς, αφού δεν έπαιζε απλά αλλά ζούσε στη σκηνή τους ήρωες των τραγουδιών του. Όποιος έχει δει το σχετικό DVD με αποσπάσματα από τις εμφανίσεις του, σίγουρα θα πρόσεξε τις διογκωμένες φλέβες του, το νευρικό παίξιμό του στο πιάνο, τον τρόπο που ερμήνευε τις ιστορίες του. Σαν να ήταν η τελευταία φορά. Το ίδιο πάθος και δέος ξεχειλίζει κι από τ’ αυλάκια του δίσκου που σε κάνει να νομίζεις πως είσαι αρχές του '60 μέσα στο Olympia και κάπου εκεί στο διάλειμμα κάνεις ένα άφιλτρο παρέα με τον Jacques, λίγο πριν ερμηνεύσει το "Amsterdam" και το "Ne Me Quitte Pas” κι εσύ χαθείς στο σκοτάδι για να τρέξεις πίσω από εκείνη...
5. Closer - Joy Division (1980)
Μάντσεστερ, τέλη του '70. Μια ψιλή, βασανιστική βροχή ποτίζει την εργατούπολη. Θατσερισμός, ανεργία, έκρηξη του πανκ και τέσσερις νέοι να κάνουν πρόβα σε θλιβερά υπόγεια προσπαθώντας να μάθουν τα όργανά τους. Ο Ian Curtis σημειώνει τους στίχους του σ’ ένα μπλοκάκι και στα live κινείται σπασμωδικά, βιώνοντας συνεχείς επιληπτικές κρίσεις που θα γίνουν θηλιά στο λαιμό του το Μάιο του '80. Με όνομα που παρέπεμπε ειρωνικά στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μπάντα πρόλαβε να κυκλοφορήσει δύο αριστουργήματα, με το Closer να αποτελεί το ευαγγέλιο του post-rock και της ανεξάρτητης σκηνής που θα ξεπηδήσει από το '80 και μετά. Προσοχή! Κομμάτια όπως το "24 Hours", "Passover", "Heart And Soul", δεν ακούγονται απλά, αλλά βιώνονται σα μια κατάβαση στα τρίσβαθα της ψυχής. Όποιος τα καταφέρει θα βγει αλώβητος στην άλλη πλευρά...
6. The Song Remains The Same - Led Zeppelin (1976)
Ηχογραφημένο στο New York’s Madison Square Garden, ως soundtrack της ομότιτλης ταινίας, η οποία περιλαμβάνει πιο πολλά τραγούδια από τον πρωτότυπο δίσκο, αποτελεί αναμφίβολα ένα μοναδικό ντοκουμέντο της δεξιοτεχνίας, του πάθους και της ερμηνευτικής δεινότητας του group που απογείωσε τα blues, αποδομώντας τα κι ενδύοντάς τα μ’ ένα πιο σκληρό και συνάμα τρυφερό κέλυφος. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την ασύλληπτη ευφυΐα του Bonjo στα χτυπήματα του "Moby Dick", την ήρεμη δύναμη και τις "πλάτες» στα παιξίματα του John Paul Jones, τις κιθαριστικές δοξαριές του Jimmy Page ή τον φρενιασμένο τρόπο ερμηνείας του Robert Plant; Με ύμνους που ξεπερνούν το ροκ, τα μπλουζ και την ψυχεδέλεια, όπως τα "Dazed And Confused", "No Quarter" και "Stairway To Heaven", η μπάντα περνά στην "αθανασία". Με λίγα λόγια, ένας δίσκος που αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή ή μάλλον είναι η ίδια η εποχή...
7. The Rise And The Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars - David Bowie (1972)
Όχι, θα έλειπε ο χαμαιλέοντας Δαυίδ από τη λίστα! Θα ήταν σα να έλειπε η τονική από μια μουσική κλίμακα! Ο άνθρωπος που ενσωμάτωσε στην τέχνη του προκλητικά κι αντιστικτικά στοιχεία, παγιώνοντάς τα ακόμα και στις συνειδήσεις των πιο συντηρητικών. Εδώ, βέβαια, δε μιλάμε για ένα εύπεπτο άλμπουμ αλλά για μια ευφυέστατη συνύπαρξη του glam rock, της bisexual αισθητικής, του σουρεαλισμού που ξέρει να παίζει με τα alien αλλά και με το τρίπτυχο politics-drugs-sex. Κομμάτια-παρακαταθήκη, όχι μόνο για τη rock, όπως τα "Five Years", "Moonage Daydream", "Ziggy Stardust", "Rock 'N' Roll Suicide", άνοιξαν νέους δρόμους και σηματοδότησαν την εξέλιξη όχι μόνο του νεαρού Δούκα David αλλά και των μετέπειτα μουσικών δεκαετιών.
8. Pithecanthropus Erectus - Charles Mingus (1956)
Κι όμως, μ’ αυτό το μνημείο της free improvisation προσωπικά ήρθα για πρώτη φορά σοβαρά σ’ επαφή με τη μαγεία της τζαζ. Λέγεται πως ο ίδιος ο Charles δίδαξε το μουσικό αυτό έργο με τον έντονο κοινωνικοπολιτικό του χαρακτήρα καθαρά ακουστικά στους μουσικούς του. Με το αφτί δηλαδή και φυσικά με την ψυχή του συνομιλεί εδώ ο σπουδαίος κοντραμπασίστας με την υπόλοιπη παρέα, από την οποία ξεχωρίζει σαφώς το alto sax του Jackie Mclean. Από το ομότιτλο εμβληματικό track μέχρι το τελειωτικό χτύπημα του "Love Chant", μιλάμε για συνθέσεις που προχωράνε το μυαλό και μπορούν συνάμα να αγγίξουν όλες τις πολύχρωμες ψυχές. Γιατί από τον Mingus και μετά οι έννοιες "αυτοσχεδιασμός" και "μουσικά μοτίβα" θα αποκτήσουν ειδικό βάρος και βάθος.
9. Over - Peter Hammill (1977)
Και μόνο αυτό να είχε ηχογραφήσει ο Peter θα έφθανε να μπει στο Πάνθεο των τραγουδοποιών που οι ελεγείες τους δεν μπορούν όχι μόνο να αντιγραφούν από κανέναν αλλά ούτε ίσως και να διασκευαστούν. Παρέα εδώ με τους πιο πολλούς από τους θρυλικούς Van der Graaf Generator καταθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που περιβάλλουν τις ζωές όλων μας: έρωτας, πάθος, προδοσία, απώλεια, κόλαση. Κορυφαίος ανατόμος της ψυχής, στο Over καταθέτει προσωπικές μαρτυρίες με τον κανόνα του συλλογικού υποσυνείδητου. Ό,τι κάνει δηλαδή μοναδικά και στα live. Νομίζεις ότι κομμάτια όπως τα "Autumn", "Time Heals", "Betrayed", γράφτηκαν για σένα κι ότι ο ίδιος τρύπωσε μυστικά στο δωμάτιο και τις σκέψεις σου για να στα τραγουδήσει.
10. New West Motel - The Walkabouts (1993)
Οδηγείς στην ατέλειωτη ευθεία των αμερικάνικων δρόμων πηγαίνοντας για Σηάτλ. Κουρασμένος, σταματάς αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό σου, σε μια φωτεινή επιγραφή: New West Motel και δίπλα ένα επαρχιώτικο μπαρ της εθνικής. Μπαίνεις μέσα και παραγγέλνεις μπίρα, καθώς η Carla και ο Chris τραγουδάνε τις φρενιασμένες folk/country ιστορίες τους: "Grand Theft Auto", "Murdering Stone", "Jack Candy". Μετά την πέμπτη μπίρα γίνεσαι ένα με το πάτωμα αλλά αυτοί συνεχίζουν: "Sweet Revenge", "Your Hope Shines". Ξυπνάς μεθυσμένος στο μικρό σου αθηναϊκό δωμάτιο και η μπάντα συνεχίζει στο κεφάλι σου, πιο απαλά τώρα, με μια θλιμμένη μπαλάντα για καταδικασμένους εραστές. Κυρίες και κύριοι, αναφωνείς, οι Walkabouts! Ίσως η πιο παραγνωρισμένη μπάντα του Σηάτλ κι όχι μόνο. Δε σε νοιάζει, αρκεί που η Carla Torgerson και ο Chris Eckman σε άγγιξαν με τις φωνές και τις κιθάρες τους και σε έβαλαν γλυκά να κοιμηθείς μέχρι το επόμενο μοτέλ.
Σχετικό θέμα