1. Διδυμότειχο Blues – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (1991), Στίχοι: Γιάννης Προεστάκης, Χάρης Καφετζόπουλος, Γιάννης ‘Μπαχ’ Σπυρόπουλος, Σάββας Πασχαλίδης, Αφροδίτη Μάνου, Ερμηνεία: Γιώργος ΝταλάραςΤο πρώτο σόλο άλμπουμ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μετά τη διάλυση των Τερμιτών, ήταν το Ο Μ’ Αγαπάς Κι Η Σ’ Αγαπώ του 1989. Οι πωλήσεις του ήταν μάλλον φτωχές και ο δημιουργός του είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι ίσως έπρεπε να παρατήσει την προσπάθεια, στην περίπτωση που και η επόμενη δισκογραφική εξόρμησή του θα είχε ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό. Με αυτά τα δεδομένα και με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο δίσκος Διδυμότειχο Blues, που κυκλοφόρησε 2 χρόνια μετά, αποτελεί κομβικό σημείο στην καριέρα του δημοφιλούς τραγουδοποιού και ίσως τον σημαντικότερο σταθμό της καριέρας του. Τον μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε σαφώς το ομώνυμο τραγούδι, που έγινε τεράστια επιτυχία ερμηνευμένο από τον Γιώργο Νταλάρα – αφού απορρίφθηκε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο προοριζόταν αρχικά. Αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια (Σε Στυλ Να Μην Ξεχνιόμαστε, Ποιος Μπήκε Στη Γραμμή Μας Κύριοι, Μάτια Από Νύχτα μεταξύ άλλων) ακούστηκαν αρκετά και απέδειξαν ότι στο πρόσωπο του Μαχαιρίτσα το ελληνικό τραγούδι είχε βρει έναν καλό υπηρέτη.
2. Πλάνο Εξόδου – Νίκος Χαλβατζής (2006), Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας,
Γιώργος Μιχαήλ, Θεοδοσία Τσάτσου, Τάνια Τσανακλίδου, Μάρθα ΗλιάδουΗ ιστορία είναι γνωστή και έχει παιχτεί σε πάμπολλες εκδοχές: νέος μουσικός προσεγγίζει καταξιωμένο καλλιτέχνη και του δίνει να ακούσει ένα ντέμο με τραγούδια του, ελπίζοντας ότι αυτός θα τον βοηθήσει στην έξοδό του στη δισκογραφία. Στην περίπτωση του, γεννημένου στην Αθήνα αλλά μεγαλομένου στην Κοζάνη, Νίκου Χαλβατζή, το στόρυ είχε αίσιο τέλος αφού ο Σωκράτης Μάλαμας αντιλήφθηκε ότι στα χέρια του είχε φτάσει κάτι εξαιρετικό. Το Πλάνο Εξόδου δεν είναι το τυπικό ντεμπούτο άλμπουμ από Έλληνα καλλιτέχνη. Στα 14 κομμάτια του δεν αποτυπώνεται η παραμικρή προσπάθεια προσέγγισης των στάνταρ του κοινού (οσοδήποτε μεγάλου, οσοδήποτε μικρού) αλλά μόνο το προσωπικό όραμα του δημιουργού του. Τραγούδια σκοτεινά, εσωστρεφή, γλώσσα συμβολική και μυστήρια, ενορχηστρώσεις ατμοσφαιρικές, καλά χωνεμένες επιρροές από Δύση και Ανατολή, διάσπαρτα ηχητικά δείγματα από διάφορες πηγές, όλα μαζεμένα σε ένα εξαιρετικής αισθητικής πακετάρισμα. Λίγοι κατάλαβαν με τι είχαν να κάνουν ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Πολλοί το αναζήτησαν λόγω του Μάλαμα και των λοιπών συμμετοχών ενώ άλλοι τόσοι το απέρριψαν για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Αλλά τέτοιες «παρεξηγήσεις» συμβαίνουν συχνά στα μέρη μας...
3. Άσμα Ασμάτων: Ζωντανή Ηχογράφηση Από Το Θέατρο Δίπυλον – Μάριος Στρόφαλης-Λευτέρης Παπαδόπουλος (2009), Ερμηνεία: Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Άντονυ Μπερκ, Αναστασία ΜολυβδάΣτον πολύ καλό αυτό δίσκο αποτυπώνεται το μουσικό μέρος του μιούζικαλ Τα Μαγικά Του Έρωτα που ανέβηκε σχετικά πρόσφατα στο θέατρο Δίπυλον σε σκηνοθεσία Ράιας Μουζενίδου. Η παράσταση βασίστηκε στη μελοποίηση από τον Μάριο Στρόφαλη της ελληνικής απόδοσης του ποιήματος Άσμα Ασμάτων που είχε κάνει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ο Στρόφαλης είναι ένας συνθέτης με μεγάλη εμπειρία στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση και εδώ υπογράφει μία από τις καλύτερες δουλειές του. Οι μελωδίες του διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που τις κάνουν προσιτές στον ακροατή χωρίς να καταφεύγουν σε κλισέ και εύκολες λύσεις και οι ενορχηστρώσεις του, με τη βοήθεια του κουαρτέτου του, τις φωτίζουν με τα κατάλληλα κάθε φορά χρώματα. Το κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου είναι βέβαια εξαιρετικό, κατορθώνοντας να διατηρήσει τον χαρακτήρα του πρωτοτύπου, μπολιάζοντάς το με στοιχεία της δικής μας παράδοσης. Εν κατακλείδι, εδώ έχουμε μια ζωντανή ηχογράφηση που έχει λόγο ύπαρξης και διατηρεί την αυτονομία της σε σχέση με το οπτικοακουστικό γεγονός από το οποίο προέκυψε.
Και ο κούκος...
4. K – Kula Shaker (1996)
Με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Kula Shaker (Crispian Mills, Alonza Bevan, Jay Darlington, Paul Winterhart) επιχείρησαν, εν έτει 1996, να ξαναφέρουν στη μόδα την ψυχεδέλεια του ’60 και τον μυστικισμό των ανατολικών θρησκειών. Και τα κατάφεραν - στη Βρετανία τουλάχιστον, όπου το K εκτοξεύτηκε στο #1. Με επιρροές από τους Beatles, τον Hendrix και τους Grateful Dead (στον ηγέτη των οποίων είναι αφιερωμένο το Grateful When You’re Dead/Jerry Was Here) και έναν παλιομοδίτικο αλλά πολύχρωμο ήχο, το γκρουπ έκανε μεγάλο σαματά εκείνα τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του – και όχι άδικα, αφού ο Mills ήξερε να γράφει πιασάρικες μελωδίες και να τις σερβίρει με μπόλικη αυτοπεποίθηση. Στις πολύ καλές στιγμές τους (Hey Dude, Temple Of Everlasting Light, Govinda, Tattva) παραδίδουν μαθήματα γραφής ενώ ακόμα και στα σημεία που οι μελωδίες υστερούν, τους ξελασπώνει η τεχνική τους επάρκεια. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο παρελθόν και η δισκογραφική τους συνέχεια υπήρξε τουλάχιστον προβληματική, μη βοηθούμενη και από διάφορες «περίεργες» δηλώσεις του φρόντμαν Crispian Mills. Το K όμως παραμένει μια γοητευτική στιγμή – και με υπέροχο εξώφυλλο παρεμπιπτόντως.