Είναι πραγματικά ένας Madman, είναι ο Prince of Darkness, είναι ο ΟΖΖΥ!
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ
Event: ΟΖΖΥ OSBOURNE (support: POEM)
Place: Terra Vibe, Μαλακάσα
Οργάνωση: Η γνωστή του συγκεκριμένου χώρου.
Ήχος: Αρκετά καλός.
Κόσμος: περίπου 10.000 (είναι δύσκολη η εκτίμηση)
Ξεκίνησε: στις 21:00 (Άγγλος ο κύριος)
Μας αποχαιρέτησε: στις 23:15 (γιατί να μην ήταν και άλλο;)
Set list:
- Bark at the Moon
- Let Me Hear You Scream
- Mr. Crowley
- I Don't Know
- Fairies Wear Boots (Black Sabbath)
- Suicide Solution
- War Pigs (Black Sabbath)
- Road to Nowhere
- Fire in the Sky
- Into the Void (Black Sabbath)
- Shot in the Dark
- Rat Salad With Guitar and Drum Solos (Black Sabbath)
- Iron Man (Black Sabbath)
- Killer of Giants
- Flying High Again
- I Don't Want to Change the World
- Crazy Train
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Τζωρτζια Σαπτελιανου.
Εναρξη – Τα καιρικα φαινομενα
H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Τι ειπα τώρα, ε; Πρωινό Σαββάτου 25 Σεπτεμβρίου και απλά μερικές ώρες πριν το live, λύσσαξε στη βροχή. Σαφώς και καρδιοχτύπησα (όπως και ο υπόλοιπος κόσμος που παρευρέθηκε τελικώς στο χώρο) για την ακύρωση της συναυλίας. Η ενημέρωση μου από τη διοργανώτρια αρχή, ότι δεν υπήρχε πρόβλημα, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Κατά τη διάρκεια λοιπόν του live δεν έβρεξε. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Κάποια συμφωνία είχε κάνει ο ΟΖΖΥ!
Γνωρίζοντας λοιπόν το πρόγραμμα της συναυλίας (20:00 οι POEM, 21:00 OZZY), προσπάθησα να είμαι στην ώρα μου και για τους POEM τους οποίους δεν έχω ψάξει, ήθελα να πάρω πρώτη γεύση σαν ζωντανή ακρόαση. Ζητώ, λοιπόν, συγγνώμη από τους POEM που κατάφερα ακούσω μόλις 1,5 κομμάτι τους , αλλά αυτό που άκουσα ήταν παρά πολύ ωραίο, και μου δίνουν την ευκαιρία έστω και έτσι να τους ψάξω περισσότερο.
Μας αποχαιρετούν λοιπόν οι POEM και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για αυτό που όλοι περιμέναμε. Λογω της νωπής μνήμης του 2005, με τον Ozzy προς το τέλος του live να κλατάρει, όπως είχα γράψει και προχθές ήμουν προετοιμασμένος να δω κάτι αντίστοιχο. Και δε νομίζω να είχα κάνει και τόσο χαζή σκέψη, από τη στιγμή που έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια και ο τρελός να βαδίζει προς στο 62ο έτος της ηλικίας του. Όμως, παρατηρώντας τη σκηνή βλέπω τους τεχνικούς να φέρνουν τη γνωστή μάνικα. Εκεί άρχισα λίγο να γεμίζω με κάποια δόση ελπίδας, ότι μπορεί να δω το κάτι παραπάνω από το 2005.
Τελικά είχα δίκιο. Και όχι μόνο είχα δικιο, ξεπέρασε και τις προσδοκίες μου!
Ξεκινώντας στις 21:00 ως συνεπέστατος Άγγλος με το Carmina Burana , όπως το 1987 στο TRIBUTE, o Double O εμφανίστηκε στη σκηνή και απλά έδωσε το σύνθημα : LET THE MADNESS BEGIN! Και αυτό έγινε , έτσι απλά και… Bark At The Moon. Δυνατό ξεκίνημα με τον Οzzy σε μεγάλα κέφια και τα υπόλοιπα μελή το ίδιο. Ο δικός μας Gus G. βρίσκεται άξια στη θέση του κιθαρίστα, οπου πέρασαν πολύ δυνατά ονόματα όπως ο αείμνηστος Randy Rhoads, o Brad Gillis, o Jake Lee, o Zak Wylde (πιστεύω να μην ξέχασα κανένα).
Η συνέχεια είναι ανάλογη, με τον κόσμο να παραληρεί και τον Οzzy να κάνει τα γνωστά τα δικά του (βούταγε το κεφάλι του στους κουβάδες με το νερό, χοροπήδαγε, βάραγε παλαμάκια) όπως τον έχουμε συνηθίσει και Let me hear you Scream! Και φτάνει η ώρα του πρώτου μεγάλου μπαμ: Mr. Crowley! Ρίγη συγκίνησης ένιωσα με την έναρξη του κομματιού. Μετά με έπιασε και ρίγη από το κρύο αφού ο τρελός έβγαλε τη μάνικα και μας έκανε λούτσα! Και έβρεξε και αυτός το κεφάλι του. Και μείς θέλαμε κι άλλο! Και ξαναρίξε. Ναι ρε αυτά που βλέπαμε πιτσιρικάδες στην τηλεόραση τα βιώνουμε τώρα, λίγο αργά βέβαια, αλλά δεν μας νοιάζει! Αυτός είναι ο ΟΖΖΥ και γι’ αυτό το λόγο ήρθαμε!
Έχουμε και αποδεικτικά στοιχεία για το λούσιμο μας.
Ο Οzzy ως πραγματικός frontman γέμιζε τη σκηνή ξεσήκωνε τον κόσμο και ο κόσμος ανταποκρινόταν. Το κοινό και φώναξε και τραγούδησε και ούρλιαξε πάντα κάτω από τις οδηγίες του Double Ο.
Το setlist ήταν παρά πολύ καλό, και για να ακριβολογήσω προσεγμένο έτσι ώστε και να ευχαριστεί το κοινό και να διατηρεί τον Ozzy ζωντανό στη σκηνή. Σαφέστατα υπήρξαν ντουμπλαρίσματα στη φωνή, καθώς επίσης και σε κάποια ρεφρέν έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο. Αυτό όμως δεν μείωσε σε καμιά περίπτωση το όλο live.
To encore ήταν ένα, αλλά τα κομμάτια του μοναδικά. Άλλο ένα σημείο όπου φάνηκε η εξυπνάδα του στησίματος του set list. Τελειώνεις το κύριο μέρος της συναυλίας με τον ύμνο Crazy Train, παίρνεις μια ανάσα, χτυπάς μια μπαλάντα (Mama I’m coming home, εγώ πάντως δεν πάω σπίτι μου απόψε), ανεβάζεις λίγο την ένταση με το No More Tears και αποτελειώνεις το κοινό με έναν από τους ύμνους της rock, της metal, της μουσικής γενικότερα: PARANOID! Και ο ΟΖΖΥ μέχρι τελευταίας ρανίδας είναι επί σκηνής και ροκάρει. Στα 62 του. Μας Τιμά! Δεν μας κοροϊδεύει!
Τα highlights της συναυλίας:
· Tο πρώτο λούσιμο στο Mr.Crowley. Ακολούθησαν βεβαία και άλλα και με μάνικα και με κουβάδες, σαν το πρώτο όμως τίποτα. Μοναδική εμπειρία!
· Μεγάλη επιλογή κομματιών από το Blizzard Of Oz (δισκάρα).
· Όχι πολύ μεγάλες παύσεις μεταξύ των κομματιών
· Φοβερή σκηνική παρουσία όλων!
· Κοινό που ήξερε που ήρθε.
· H αφιέρωση ενός μεγάλου frontman στον πρόσφατα εκλιπόντα και τεράστιο R.J. Dio με το Road to Nowhere. Και οι Sabbathικοι γνωρίζετε καλά τι είναι ο Οzzy και ο Dio για τους Sabbath.
· Οι Sabbathικες κομματάρες, που για άλλη μια φορά μας θύμισαν γιατί υπάρχει το heavy metal. (προσωπικά το Fairies Wear Boots και το Ιnto The Void ήταν συγκλονιστικά)
· To Solo του Gus G. στο Rat Salad. Όσο και αν ακούγεται ιεροσυλία εμένα μου θύμισε λίγο Randy Rhoads
· Στις ιαχές ΟΖΖΥ ΟΖΖΥ, ο Οzzy αφού μας ευχαριστούσε μας παρότρυνε να φωνάξουμε και Gus G. τον οποίο τον αποκάλεσε και δεξί του χέρι.
· Όσο έφτανε προς το τέλος της συναυλίας, ο τρελός μας έλεγε: ‘όσο πιο πολύ φωνάζετε τόσο περισσότερο θα είμαι στη σκηνή!’
· Το τελείωμα του live. PARANOID και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι υποκλίνονται στο κοινό!
Έτσι λοιπόν μια δυνατή συναυλία μετά από περίπου 2 ώρες και ένα τέταρτο έφτασε στο τέλος της. Δεν νομίζω ότι έφυγε κάποιος δυσαρεστημένος. Αν ναι σεβαστό. Γούστα είναι αυτά. Ο γραφών πάντως εκστασιάστηκε και ήταν ένα από τα πιο ωραία δώρα που μπορούσε να δεχθεί την παραμονή των γενεθλίων του.
