Αγαπητέ γαλάτη to be, καλώς ήρθες στο χωριό των τρελλών...ε..χμ...Γαλατών. Κλείσε για λίγο τα μάτια, ξέχασε ότι είσαι στον 21ο αιώνα. Άνοιξέ τα τώρα. Είσαι μέσα στο δάσος και μπροστά σου έχεις μια καλύβα με ένα κεφάλι βούβαλου απ' έξω, που σου θυμίζει κάτι. Ναι, είναι η καλύβα του αρχηγού Μαζεστίξ (Μοναρχίξ) και ακριβώς δίπλα οι βαστάζοι που κρατούν την ασπίδα του και είναι πανέτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τον "ανεβάσουν" σε άλλο επίπεδο (γιατί ώρες , ώρες νιώθει "πεσμένος", πολύ "πεσμένος"). Μπαίνεις μέσα στην καλύβα, κοιτάς αριστερά-δεξιά, πουθενά ο αρχηγός. Παίρνεις θάρρος και δοκιμάζεις να ανέβεις στην ασπίδα, να αισθανθείς για λίγα δευτερόλεπτα αρχηγός. Μην το παρακάνεις. Ποτέ δε ξέρεις...Απέναντι αριστερά βρίσκεται η καλύβα του σιδηρουργού (κατασκευαστή hardware) των γαλατών, του Αυτοματίξ. Ο ίδιος απουσιάζει αλλά έχει αφήσει πωλητές στη θέση του. Διαγωνίως απέναντι, μια μυρωδιά σε οδηγεί να πλησιάσεις ή να μην πλησιάσεις....Νομίζεις ότι ακούς: "Είναι φρέσκα τα ψάρια, είναι φρέσκα!" αλλά κρίνοντας από τη μυρωδιά και διαβάζοντας την (γαλλική) ταμπέλα νιώθεις ένα ρίγος γιατί βρίσκεσαι στην καλύβα του ιχθυοπώλη Αλφαβητίξ. (σιγανά) Δεν είναι φρέσκα τα ψάρια και σίγουρα δεν μυρίζουν θάλασσα. Τι να σου κάνουν τα έρμα τα βόδια; Μέχρι να φέρουν τα ψάρια από τη Λουτετία (Παρίσι)!
Συνεχίζεις να περπατάς στα δρομάκια του χωριού, αγγίζοντας τις γαλατικές καλύβες από πέτρα και ξύλο, και αισθάνεσαι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Στο δεξί σου χέρι και σε "κορυφαίο" σημείο είναι η καλύβα του Κακοφωνίξ, οπου ένας καλλιτέχνης μπορεί να απομονωθεί για να ..δημιουργήσει. Ξαφνικά σκάνε μύτη δύο αγριογούρουνα και αναρωτιέσαι αυτά είναι εξημερωμένα ή τους το σκάσανε?
Στη συνέχεια, την προσοχή σου τραβάει μια καλύβα με ένα πολύ μικρότερο σπιτάκι απ’ έξω. Κάτι κράνη λεγεωνάριων (αναμνηστικά?), ένα μενίρ και μια μυρωδιά ευχάριστη αυτή τη φορά. Το σπιτάκι γράφει Ιντεφίξ και είσαι έτοιμος, τι τιμή, να επισκεφτείς το σπίτι του Οβελίξ, ο οποίος κοιμάται και ψήνει αγριογούρουνο. Αν είσαι ήσυχος και δεν τον ξυπνήσεις, μπορείς να πλησιάσεις και φορέσεις τα τεράστια γαλατικά παπούτσια του. Ο Ιντεφίξ δε θέλει να βγει έξω, παρόλο που έχεις κόκκαλο μαζί σου. Ισως κάποια άλλη φορά..
Στο βάθος βλέπεις μια καλύβα που ..κάτι βράζει. Επιτέλους θα δεις από κοντά πως φτιάχνεται ο μαγικός ζωμός και ελπίζεις να τον δοκιμάσεις, αν είναι έτοιμος ή αν πείσεις τον δρυϊδη Πανοραμίξ ότι θα τον χρησιμοποιήσεις εναντίον των Ρωμαίων και μόνο. Εκεί συναντάς τον Αστερίξ απ΄έξω, πάντα έτοιμο να αγκαλιάσει μικρούς και μεγάλους φίλους και στη συνέχεια έρχεται και ο Οβελίξ, που προφανώς
ξύπνησε. Εκεί γυρίζεις στο μέλλον για λίγο, γιατί είναι αδύνατο να μην απαθανατίσεις τη στιγμή με αυτούς του δύο ήρωες. Μπαίνεις στη συνέχεια στην καλύβα (παίρνεις τις φωτογραφίες) και βλέπεις κάπου στο σκοτάδι στο βάθος τον Πανοραμίξ να "μαγειρεύει". Είναι πολύ συγκεντρωμένος και δεν τον ενοχλείς. Βγαίνεις έξω και αισθάνεσαι ότι ο θάμνος δίπλα σου κινήθηκε. Είναι ένας ταλαίπωρος λεγεωνάριος που είχε το θράσος να μπει καμουφλαρισμένος στο χωριό. Μάλλον "καινούργια φουρνιά" σκέφτεσαι και δεν τον καρφώνεις. Ξαφνικά, εκεί που σκέφεσαι να πάω να κάτσω κάπου, εμφανίζεται ο Αλφαβητίξ και η Μιμίνα (Μπονεμίνα, γυναίκα του αρχηγού) για να πλύνει...τα ξαναχρησιμοποιημένα ψάρια του. Η Μιμίνα για καθαριότητα βεβαίως, ως γνήσια γαλάτισσα, η οποία παροτρύνει τους άντρες θεατές να ..καθαρίσουν.
Δε σου πάει να καθίσεις πουθενά γιατί φοβάσαι ότι θα εμφανιστεί κι άλλος γαλάτης και εσύ θα τον/την χάσεις. Και ναι, έχεις δίκιο. Ο Πανοραμίξ
μοιράζει σοφία στο κόσμο που ήρθε στο χωριό, συνοδευόμενος από την χαριτωμένη και νέα σύζυγο (no name) του Μαθουσαλίξ (Παλαιοντολογίξ). Εκεί που είσαι σίγουρος/η ότι θέλεις να κλείσει το πάρκο και εσύ να μείνεις μέσα έστω και με ...μαϊντανό στα αυτιά, ακούς ένα μαρκόσυρτο "Ο ΟΟ ΟΟΟ!!!!" μαζεύεται κόσμος και εμφανίζεται ο Βάρδος του χωριού, ο Κακοφωνίξ με τη λύρα του (ευτυχώς δεν έβρεξε). Δεν τολμώ να σκεφτώ, πως θα ήταν αν οι γαλάτες εμφανίζονταν ταυτόχρονα όλοι μαζί ή αν έβλεπα ζωντανά ξύλο ή/και τσιμπούσι ή αν ήταν ανοιχτά όλα τα ιβέντς-ατραξιόν-πως το λέτε εσείς (κάποια ήταν κλειστά). Πιθανότατα θα είχα μείνει λιπόθυμη στα χέρια του Πανοραμίξ, μήπως και μου έδινε (επι τόπου) Μαγικό Ζωμό....
Ίσως σας κούρασα λίγο. Προσπάθησα να μετριάσω τον ενθουσιασμό μου αλλά ήταν αδύνατο, μα τον Τουτατίς και μα το Μπέλενος, ειδικά όταν, φεύγοντας, αποφάσισα να ψωνίσω αναμνηστικά και δώρα. Ελπίζω να πάω ξανά (με καλύτερη φωτ. μηχανή και κάμερα) και το ίδιο επιθυμώ και για εσάς.