Blonde Redhead - "Penny Sparkle"

Οι Blonde Redhead ποτέ δεν ήταν το είδος του συγκροτήματος που επαναπαύεται στις δάφνες του...
Διαβάστηκε φορες
Penny Sparkle
Οι Blonde Redhead ποτέ δεν ήταν το είδος του συγκροτήματος που επαναπαύεται στις δάφνες του. Αυτή η μόνιμη ανησυχία και η διαρκής εξέλιξη στον ήχο του είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που έχουν κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας όλα αυτά τα χρόνια, από την εποχή της πρώτης μας γνωριμίας στα μέσα των ‘90s, όταν έπαιζαν τη δική τους παραλλαγή στο no wave των Sonic Youth, μέχρι σήμερα.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι και στο "Penny Sparkle", την όγδοη ολοκληρωμένη τους δουλειά, οι Blonde Redhead παρουσιάζουν ένα διαφορετικό ήχο. Το μαγικό τρικ που επιχειρούν αυτή τη φορά είναι η εξαφάνιση της κιθάρας, το όργανο δηλαδή που με τον παραμορφωμένο ήχο του ήταν ο θεμέλιος λίθος των πρώτων τους άλμπουμ, ενώ δεν έπαψε να στηρίζει με την πιο διακριτική χρήση του τα περίτεχνα στρώματα μελωδικού ήχου που κυριάρχησαν στις δουλειές τους την προηγούμενη δεκαετία, με αποκορύφωμα τα "Misery Is a Butterfly" και "23", τις δύο κορυφαίες τους δημιουργίες.

Και σαν επιδέξιοι και έμπειροι ταχυδακτυλουργοί, οι Blonde Redhead καταφέρνουν με μια απλή και ανεπαίσθητη κίνηση να εξαφανίσουν το τραπεζομάντηλο της κιθάρας από το τραπέζι χωρίς να καταρρεύσει το περίτεχνο και λεπτεπίλεπτο ηχητικό οικοδόμημα που στηριζόταν πάνω του. Η σκοτεινά ρομαντική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τα πυκνά ηχοστρώματα των Blonde Redhead διατηρείται ανέπαφη στο "Penny Sparkle" και σημαντικό ρόλο σε αυτό το επίτευγμα έχουν οι Σουηδοί παραγωγοί Van Rivers και Τhe Subliminal Kid, το ντουέτο που έχει βάλει το χεράκι του και στον ήχο των Fever Ray.

Οι επιρροές από την παγωμένη, γοτθική electropop της Σουηδίας συνδυάζονται άψογα με τα ονειρικά ηχοτοπία και τους επίμονους ρυθμούς των Νεοϋορκέζων καθώς και με τις ιδιαίτερες φωνητικές ερμηνείες των Kazu Makino και Amadeo Pace για να δώσουν στο "Penny Sparkle" την δική του μοναδική ταυτότητα. Το ηχητικό ταξίδι λειτουργεί καλύτερα όταν ο δίσκος ακούγεται χωρίς διακοπές, από την αρχή ως το τέλος, αλλά αν αναζητείτε τις στιγμές που ξεχωρίζουν, προσωπικά θα επέλεγα τα "Here Sometimes", "Not Getting There" και "Oslo".

8/10


Blonde Redhead - Not Getting There
Διαβάστε ακόμα