Ο Δημήτρης Σαμόλης είναι τραγουδοποιός και ηθοποιός. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και πτυχιούχος Νομικής. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Σε ό,τι αφορά την μουσική του πορεία, ο Σαμόλης συστήθηκε στο κοινό το 2015, μέσω του αγγλόφωνου άλμπουμ Popetry. Τώρα έρχεται το δεύτερο πόνημά του, Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου (Minos EMI), για να τον ξανασυστήσει ως ελληνόφωνο δημιουργό πλέον.
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και την πρώτη ζωντανή παρουσίασή της, την Τρίτη 7 Μαρτίου, στο Club του Σταυρού Του Νότου, ο Δημήτρης Σαμόλης αναλύει παρακάτω 10 πράγματα που τον επηρέασαν κατά την δημιουργία του νέου άλμπουμ. Όπως λέει: "τo Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου το έγραψα σε διάστημα περίπου ενός χρόνου και αυτά που με επηρέασαν ήταν πολλά και άσχετα μεταξύ τους":
1. Μια άγνωστη κοπέλα που μιλούσε στο κινητό
Κάπου αφού είχα πάρει την απόφαση πως το δεύτερο άλμπουμ θα είχε ελληνικό στίχο, είχα τρομοκρατηθεί γιατί δεν είχα καθόλου έμπνευση. Και κλασικά άρχισα να κάνω σκέψεις τύπου πάει αυτό ήτανε, στέρεψα, δε θα ξαναγράψω ποτέ κομμάτι κλπ. Πήρα λοιπόν τους δρόμους και λέω θα βγω έξω να παρατηρήσω και να αφουγκραστώ τον κόσμο που περπατάει να δω τι τον απασχολεί, τι συζητάει.. Όπως περπατώ, λοιπόν, στο Θησείο, είναι μπροστά μου μια κοπέλα που μιλάει στο κινητό σιγά και διακριτικά μεν, αλλά από την ενέργειά της εισπράττω πως λέει κάτι που είναι πολύ σημαντικό για αυτήν, οπότε πλησιάζω να ακούσω. Το ρεζουμέ ήταν πως μιλούσε με τη μαμά της για τη σχέση της και επαναλάμβανε επίμονα τη φράση: "τώρα αυτό είναι φυσιολογικό;" Αμέσως χτύπησε καμπανάκι! ''Φυσιολογικό"! Μόλις είχα βρει τον τίτλο ενός από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο!
2. Τα curriculum vitae
Από τότε που τελείωσα τη Νομική, και μετέπειτα το Εθνικό, κάθε φορά που μου έλεγαν να στείλω βιογραφικό για κάποια δουλειά, υπήρχε πάντα μέσα μου μια άρνηση. Πώς να χωρέσεις σε δυο σελίδες ποιος πραγματικά είσαι και κυρίως ποιος μπορείς να γίνεις; Ένιωθα, και ακόμα νιώθω, πως τα βιογραφικά δε σημαίνουν τίποτε. Θεωρώ πως αν κάποιος δε με ήξερε και ήθελε να με προσλάβει για οποιαδήποτε δουλειά, θα ήθελα να σταθώ απέναντί του και να του μιλήσω για αυτά που πραγματικά με στιγμάτισαν: οι έρωτές μου, οι φίλοι μου, η αγάπη μου για την ίδια τη ζωή και η ευγνωμοσύνη μου για το ότι είμαι ζωντανός και περπατώ στη γη. Έτσι, λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις έδωσα τη δική μου εκδοχή για το CV, με το τραγούδι "Το Βιογραφικό Μου", και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να στείλω αυτό όταν μου ξαναζητήσουν βιογραφικό.
3. Η Κβαντική Φυσική
Τα τελευταία χρόνια διαβάζω βιβλία που αφορούν την Κβαντική Φυσική, την Βιολογία, την Επιγενετική, όχι τόσο στο καθαρά επιστημονικό τους κομμάτι αλλά στο πώς βλέπουν αυτές οι επιστήμες την καθημερινότητά μας και τον τρόπο που διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας και τις αντιλήψεις μας. Ο αγαπημένος μου είναι ο Dr. Joe Dispenza - έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία. Στο βιβλίο του You Are The Placebo κατάλαβα πως βλέπουμε τον κόσμο όχι όπως είναι αλλά όπως είμαστε εμείς οι ίδιοι, δηλαδή μέσα από τους "φακούς επαφής" που ο καθένας μας φοράει ανάλογα με αυτά που έχει ζήσει και πιστεύει. Έτσι, λοιπόν, μου ήρθε και ο τίτλος του δίσκου, Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου, γιατί έδωσα με αυτό το άλμπουμ στιχουργικά και μελωδικά το πώς εγώ βλέπω το σύμπαν σε αυτή μου τη φάση.
4. Το Αιγάλεω
Ασυναίσθητα πολλές φορές όταν έγραφα τον δίσκο, μου ερχόντουσαν εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια στις γειτονιές του Αιγάλεω όπου μεγάλωσα. Πολλές από αυτές υπάρχουν σε τραγούδια. Τα παιχνίδια που παίζαμε (Πέτρα μολύβι ψαλίδι χαρτί) και φυσικά το αγαπημένο μου ήταν που χτυπούσαμε κουδούνια και μετά τρέχαμε να μη μας πιάσουνε. Θυμάμαι πως οι φίλοι μου χτυπούσαν πάντα σε πολυκατοικίες ώστε οι ένοικοι να μην έχουν το χρόνο να βγουν και να μας δουν ενώ εγώ πάντα χτυπούσα σε μονοκατοικίες για να είναι πιο έντονη η συγκίνηση.
5. Ο Τάσος Λειβαδίτης
Είναι ο αγαπημένος μου ποιητής, τα ποιήματά του με συγκινούν και αγγίζουν μια πολύ μεταφυσική μου πτυχή. Είναι καταπληκτικό το πώς μπορεί μέσα από λέξεις απλές και καθημερινές να δημιουργεί αχανή σύμπαντα εικόνων, συναισθημάτων και εποχών. Νομίζω η αγαπημένη μου συλλογή είναι το Βιολέτες Για Μια Εποχή. Θεωρώ πως η γραφή του με έχει επηρεάσει όσο τίποτε άλλο.
6. Η ποπ κουλτούρα
Άκουγα και ακούω πολλά και ετερόκλητα μεταξύ τους είδη μουσικής, από Dead Man's Bones μέχρι Άννα Βίσση και από Shostakovich μέχρι Coldplay. Ωστόσο, είχα πάντα μια μεγαλύτερη κλίση στην ποπ, με την ευρεία έννοια. Παρακολουθούσα πάντα τα video clips στο MTV, όλα τα βραβεία που γίνονταν Grammys, Oscars, τηλεοπτικές σειρές, και γενικά οτιδήποτε mainstream, με την καλή και την κακή έννοια, πάντα μου προκαλούσε το ενδιαφέρον. Αυτό στην πορεία μπολιάστηκε με την κριτική σκέψη που ανέπτυξα. Στον δίσκο, λοιπόν, με έναν τρόπο υπάρχει αυτή η ποπ, ελαφριά προσέγγιση, τόσο στιχουργικά-θεματολογικά όσο και μελωδικά.
7. Το κομμάτι "Saltarello" από τους Dead Can Dance
Αυτό το κομμάτι το άκουσα πρώτη φορά στο Λύκειο, όταν μια συμμαθήτρια μού έκανε δώρο το άλμπουμ του συγκροτήματος Dead Can Dance, Aion. Θυμάμαι ακόμα πως όταν έφτασα στο track 2 ηλεκτρίστηκα. Ήταν σαν να άνοιξε για μένα μια μεγάλη πόρτα και μου έδειχνε τον δρόμο μου. Τότε δεν ήξερα ακριβώς ποιος ήταν ο δρόμος, απλά ακούγοντας αυτό το κομμάτι ένιωθα παντοδύναμος, ότι η ζωή μού ανήκει και μού επιφυλάσσει υπέροχα πράγματα. Ακόμα το ίδιο νιώθω όταν το ακούω. Αυτό το κομμάτι νομίζω θα το κουβαλάω σε οτιδήποτε δημιουργώ.
8. Ο Δημήτρης, η Μαργαρίτα, ο Μπάμπης, η Ιωάννα, η Σοφία, η Μαίρη, ο Γιωργής, η Ηρώ, ο Γιάννης
Οι άνθρωποι που αγαπώ και βρίσκονται είτε στην καθημερινότητά του είτε νοερά μέσα μου, πάντα αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επηρεάζουν το ποιος είμαι και κατά συνέπεια τη μουσική μου. Οι ιστορίες τους, οι χαρές τους,τα όνειρά τους, η αποδοχή τους σε μένα αλλά και η απόρριψή τους - όλα μπλέκονται γλυκά με τη φαντασία μου και γίνονται τραγούδια.
9. Οι ταινίες στο σινεμά
Εδώ και πολλά πολλά χρόνια πηγαίνω στον κινηματογράφο τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα. Για μένα η όλη διαδικασία του να πας σινεμά είναι ιερή. Συνήθως δε με το που γυρίσω από ταινία, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πιάσω την κιθάρα μου και να μεταφράσω αυτό που ένιωσα στην ταινία σε στίχους και μουσική.
10. Οι πρόσφυγες που ήρθαν στη χώρα μας
Από τότε που ξεκίνησε το μεγάλο κύμα προσφύγων από τη Συρία στην Ελλάδα ένιωθα έντονα την ανάγκη να γράψω για αυτό. Από την άλλη, δεν ήθελα να φανεί δήθεν ή ότι πάω να καπηλευτώ το δράμα αυτών των ανθρώπων. Και κυρίως δεν ήθελα να γίνω διδακτικός. Ξεκίνησα να γράφω, λοιπόν, με προσοχή ένα κομμάτι που μιλάει γενικότερα για όσα συμβαίνουν διαχρονικά στις ανθρώπινες κοινωνίες και που, όση ιστορία και να διαβάσουμε, η ανθρώπινη απερισκεψία και απληστία βασιλεύουν. Θεωρώ πως σε ένα βαθμό κατάφερα να μιλήσω γι' αυτό μέσα από το τραγούδι του δίσκου "Οι Θεοί Των Παιδιών".
Σχετικό θέμα