Στον Πολυχώρο Vault ανεβαίνει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με επιτυχία και για λίγες Τετάρτες ακόμα (έως τις 5 Απριλίου) ο μονόλογος «Μάρτυς μου ο Θεός» σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στην ερμηνεία. Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του ομώνυμου -βραβευμένου το 2014 με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (European Union Prize for Literature 2014)- μυθιστορήματος του δημοσιογράφου Μάκη Τσίτα.
Αθήνα 2004. Εκεί τοποθετούμαστε χρονικά. Στην ιστορική πρωτεύουσα που φιλοξενεί ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που αποτελεί πόλο έλξης για κάθε ταξιδιώτη, που έχει μια λάμψη που χρόνια είχε να δει, που είναι γεμάτη από φαινομενικά εξευρωπαϊσμένους δημότες, που σφύζει από πολιτισμό, ζωή, μασκότ, λούσα, νυχτερινά κέντρα, επώνυμα καταστήματα, ξενόφερτα πρότυπα και που αν και εκ πρώτης όψεως μάς φαίνεται μακρινό παρελθόν, στην πραγματικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το γνωστό παρόν που βιώνουμε. Κι όμως, σε αυτή την Αθήνα ο Χρυσοβαλάντης «τολμά» να είναι άνεργος, μόνος και ψυχολογικά ασταθής. Πρωτοφανής και ανήκουστος συνδυασμός για τον Νεοέλληνα του 2004. Θλιβερή καθημερινότητα για το 2017. Σε αυτό το σημείο έγκειται άλλωστε και ο επίκαιρος χαρακτήρας και η καθολικότητα του έργου.
Σκοτάδι. Στη σκηνή υπάρχει μόνο ένα παγκάκι χωρίς να προσδιορίζεται το πού αυτό βρίσκεται. Θα μπορούσε να είναι στο προαύλιο κάποιου ψυχιατρικού ιδρύματος, σε μοναστήρι του Αγίου Όρους ή θα μπορούσε να είναι απλά ένα παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας που αποτελεί τον μόνο χώρο για να ξαποστάσει ο παντελώς μόνος Χρυσοβαλάντης. Ίσως και ο μόνος χώρος τον οποίο αναπόφευκτα θα μπορούσε να μοιραστεί με κάποιον και να αισθανθεί την ανθρώπινη επαφή που έχει τόσο πολύ ανάγκη. Σε αυτό λοιπόν κάθεται ο πρωταγωνιστής για να διηγηθεί και για να μάς εξομολογηθεί τη ζωή, τα πάθη και τα καμώματά του...
Ο Χρυσοβαλάντης, ο ήρωας που γεννήθηκε από την πένα του Μάκη Τσίτα, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας. Ζει ένα παρόν που δεν το επιθύμησε, απότοκο των οικογενειακών του βιωμάτων, του περίγυρού του, των χαρακτηριστικών του αλλά και φυσικά των επιλογών του. Είναι ένας θρησκόληπτος πενηντάρης, φοβικός, με προκαταλήψεις, άτολμος, ευαίσθητος και πληγωμένος. Δεν πήρε ποτέ τη ζωή στα χέρια του αλλά μέσα στις σκόρπιες σκέψεις και τις αφηγήσεις της πορείας του φαίνεται πως έχει επίγνωση. Αυτός είναι ο λόγος που, κατά τη γνώμη μου, δεν φταίει η έλλειψη νόησης για την κατάστασή του. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης «κεντά» σε αυτόν τον ρόλο. Αποτυπώνει πότε με κωμικό και πότε με δραματικό τρόπο, -ανάλογα με τις επιταγές του κειμένου-, όλες τις παραπάνω πτυχές του χαρακτήρα που υποδύεται και μας παρασύρει. Και αν έχει εντρυφήσει, σχεδόν ντυθεί αυτόν τον ρόλο τρία χρόνια τώρα, φαίνεται πως από την αρχή υπήρξε κατάλληλος γι' αυτόν. Ο γρήγορος τρόπος ομιλίας του ταιριάζει απόλυτα στις χαώδεις αναμνήσεις, που ξεπηδούν από τα αυλάκια του μυαλού του και μας μεταφέρουν πότε στα 6 του χρόνια και πότε στα 40, πότε στη δουλειά και πότε στο πατρικό του σπίτι, από το οποίο ποτέ δεν έφυγε. Αυτό που με εντυπωσίασε όμως πραγματικά ήταν η εκφραστικότητα των ματιών του που επικοινωνούσαν από μόνα τους το μήνυμα που ήθελε να μας μεταφέρει! Δεν νομίζω πως το έχω ξανασυναντήσει μέχρι σήμερα σε τέτοιο βαθμό στο θεατρικό σανίδι.
Η Σοφία Καραγιάννη σκηνοθέτησε την παράσταση χωρίς την ύπαρξη σκηνογραφικής βοήθειας. Καθοδήγησε τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη αφήνοντάς του περιθώρια δράσης και χρησιμοποίησε σε κατάλληλες στιγμές τη μουσική για να κορυφωθεί το έργο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τελευταία σπαρακτικά δέκα λεπτά της παράστασης που αγγίζουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς...
Εν κατακλείδι, το «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι μια παράσταση κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού που βασίζεται σε ένα κείμενο ρεαλιστικό και άτακτο χρονικά, με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή, της οποίας αξίζει να γίνετε μάρτυρες.
Εν κατακλείδι, το «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι μια παράσταση κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού που βασίζεται σε ένα κείμενο ρεαλιστικό και άτακτο χρονικά, με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή, της οποίας αξίζει να γίνετε μάρτυρες.
Σημείωση: Παρακολουθήσαμε την παράσταση την ημέρα της 24ωρης απεργίας των ΜΜΜ. Παρά την όποια δυσκολία στην άφιξη των θεατών και τον αναμενόμενη μικρή προσέλευση, η παράσταση έγινε κανονικά και ο Ιωσήφ Ιωσηφιδης μάς ευχαρίστησε πολλάκις για την παρουσία μας. Αυτό για να υπενθυμίζουμε πως ο ηθοποιός ξεχωρίζει όταν δίνει πάντα τον καλύτερο του εαυτό, ανεξαρτήτου αριθμού θεατών.