Τι θα ακούσεις:
indie pop, folk, chamber pop, latin mix
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Wedding in Finistère", "Dandelion Seed", "How Can I Tell Him"
Βαθμολογία:
8,2/10
Ο Σουηδός Jens Lekman κυκλοφόρησε στις 17 Φεβρουαρίου τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Life Will See You Now" από τη δισκογραφική εταιρεία Secretly Canadian. Ενταγμένος από τα πρώτα του βήματα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή, ο Lekman δίνει βαρύτητα στην προσωπική έκφραση των σκέψεών του χωρίς να τις περνά ιδιαιτέρως από το φίλτρο της αυτολογοκρισίας. Ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τον ίδιο γοητευτικό και τα τραγούδια του περισσότερο οικεία.
Το "Life Will See You Now" δε θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από αυτήν τη λογική. Η συναισθηματική αυτογνωσία που διακατέχει τον δημιουργό συμβαδίζει με την προσωπική του ωρίμανση. Αντιμετωπίζει την αλήθεια κατά πρόσωπο και δε διστάζει να το παραδεχτεί από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου ("To Know Your Mission"), όπου γράφει πως τα τραγούδια του δεν είναι ιδιαιτέρως καλά ("Jens says I write songs sometimes, but they're kinda bad"). Παρόλα αυτά δεν τον ενδιαφέρει και τόσο, γιατί σε έναν κόσμο γεμάτο στόματα εκείνος προτιμά να είναι αυτί ("in a world of mouths I want to be an ear").
Η χαρμολύπη του θα έλεγε κανείς ότι διατυπώνεται ιδιόρρυθμα. Η απόφαση του να ντύσει ένα κατά τα άλλα συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο με μουσική που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για διαφημίσεις απορρυπαντικού πλυντηρίου ("Evening Prayer") είναι δηλωτική της περιπαικτικής του διάθεσης. Μάλιστα αυτή συνεχίζεται με το εθιστικό riff για τα διαλείμματα του Spotify ("Hotwire the Ferris Wheel") επιχειρηματολογώντας, πως αν είναι να γράψει κάποιος ένα τραγούδι ας μην το κάνει τουλάχιστον στενάχωρο ("if you're gonna write a song about this, then please don't make it a sad song").
Την σκυτάλη παίρνει στο "What's That Perfume That You Wear" ἐνα ιδιαίτερο είδος, θα έλεγε κανείς, μουσικής που δεν είναι οικείο ούτε στην ευρωπαϊκή, αλλά ούτε και στην αμερικανική ανεξάρτητη σκηνή. Με ήχους καλύψο (calypso), δηλαδή ήχους που αναπτύχθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στις περιοχές της νότιας και ανατολικής Καραϊβικής, χαρίζει έναν χορευτικό τόνο στον δίσκο προσφέροντας απλόχερα καλοκαιρινές εικόνες που μέσα στο καταχείμωνο όλοι μας λίγο πολύ έχουμε λαχταρίσει. Τι κι αν καβγαδίζει ("Our First Fight"); Όλα είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι. Άλλωστε η αγάπη πάντα υπερτερεί κι είναι τόσο έντονη σαν τα συναισθήματα που νιώθει το παιδί, όταν ακούει το γονιό του να του τάζει παγωτό ("and you mouth out "I love you" the way a parent spells out ice cream"). Οι χορευτικοί ρυθμοί συνεχίζονται με samba ("Wedding in Finistère") και disco ("How We Met, the Long Version") απογειώνοντας τη διάθεση του του ακροατή. Χωρίς, παρόλα αυτά, να ελλείπουν οι προσωπικοί/κοινωνικοί προβληματισμοί ("Is this where the world ends? Or is it where it's beginning? You open one door to find all the other doors closing").
Με το "How Can I Tell Him" γίνεται η επιστροφή στην καθαρή μελωδική indie pop και τα αγαπημένα του έγχορδα, ενώ με το "Postcard #17" ακολουθεί τη μινιμαλιστική τάση της σκανδιναβικής χερσονήσου με echo φωνητικά και synthpop αναμεμειγμένη με ιπποτικά πνευστά. Ο δίσκος κλείνει χορευτικά ("Dandelion Seed"), αλλά αυτή τη φορά στους ρυθμούς της ερωτικής Kizomba. Δημιουργεί έτσι το κατάλληλο μουσικό χαλί για να μας συστήσει για πρώτη φορά την αγαπημένη του, τη Lisa.
Το Life Will See You Now, λοιπόν, είναι ένας δίσκος που υπόσχεται τις δύσκολες μέρες μας να τις κάνει πολύ καλύτερες. Καλή ακρόαση!
indie pop, folk, chamber pop, latin mix
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Wedding in Finistère", "Dandelion Seed", "How Can I Tell Him"
Βαθμολογία:
8,2/10
Ο Σουηδός Jens Lekman κυκλοφόρησε στις 17 Φεβρουαρίου τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Life Will See You Now" από τη δισκογραφική εταιρεία Secretly Canadian. Ενταγμένος από τα πρώτα του βήματα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή, ο Lekman δίνει βαρύτητα στην προσωπική έκφραση των σκέψεών του χωρίς να τις περνά ιδιαιτέρως από το φίλτρο της αυτολογοκρισίας. Ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τον ίδιο γοητευτικό και τα τραγούδια του περισσότερο οικεία.
Το "Life Will See You Now" δε θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από αυτήν τη λογική. Η συναισθηματική αυτογνωσία που διακατέχει τον δημιουργό συμβαδίζει με την προσωπική του ωρίμανση. Αντιμετωπίζει την αλήθεια κατά πρόσωπο και δε διστάζει να το παραδεχτεί από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου ("To Know Your Mission"), όπου γράφει πως τα τραγούδια του δεν είναι ιδιαιτέρως καλά ("Jens says I write songs sometimes, but they're kinda bad"). Παρόλα αυτά δεν τον ενδιαφέρει και τόσο, γιατί σε έναν κόσμο γεμάτο στόματα εκείνος προτιμά να είναι αυτί ("in a world of mouths I want to be an ear").
Η χαρμολύπη του θα έλεγε κανείς ότι διατυπώνεται ιδιόρρυθμα. Η απόφαση του να ντύσει ένα κατά τα άλλα συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο με μουσική που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για διαφημίσεις απορρυπαντικού πλυντηρίου ("Evening Prayer") είναι δηλωτική της περιπαικτικής του διάθεσης. Μάλιστα αυτή συνεχίζεται με το εθιστικό riff για τα διαλείμματα του Spotify ("Hotwire the Ferris Wheel") επιχειρηματολογώντας, πως αν είναι να γράψει κάποιος ένα τραγούδι ας μην το κάνει τουλάχιστον στενάχωρο ("if you're gonna write a song about this, then please don't make it a sad song").
Την σκυτάλη παίρνει στο "What's That Perfume That You Wear" ἐνα ιδιαίτερο είδος, θα έλεγε κανείς, μουσικής που δεν είναι οικείο ούτε στην ευρωπαϊκή, αλλά ούτε και στην αμερικανική ανεξάρτητη σκηνή. Με ήχους καλύψο (calypso), δηλαδή ήχους που αναπτύχθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στις περιοχές της νότιας και ανατολικής Καραϊβικής, χαρίζει έναν χορευτικό τόνο στον δίσκο προσφέροντας απλόχερα καλοκαιρινές εικόνες που μέσα στο καταχείμωνο όλοι μας λίγο πολύ έχουμε λαχταρίσει. Τι κι αν καβγαδίζει ("Our First Fight"); Όλα είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι. Άλλωστε η αγάπη πάντα υπερτερεί κι είναι τόσο έντονη σαν τα συναισθήματα που νιώθει το παιδί, όταν ακούει το γονιό του να του τάζει παγωτό ("and you mouth out "I love you" the way a parent spells out ice cream"). Οι χορευτικοί ρυθμοί συνεχίζονται με samba ("Wedding in Finistère") και disco ("How We Met, the Long Version") απογειώνοντας τη διάθεση του του ακροατή. Χωρίς, παρόλα αυτά, να ελλείπουν οι προσωπικοί/κοινωνικοί προβληματισμοί ("Is this where the world ends? Or is it where it's beginning? You open one door to find all the other doors closing").
Με το "How Can I Tell Him" γίνεται η επιστροφή στην καθαρή μελωδική indie pop και τα αγαπημένα του έγχορδα, ενώ με το "Postcard #17" ακολουθεί τη μινιμαλιστική τάση της σκανδιναβικής χερσονήσου με echo φωνητικά και synthpop αναμεμειγμένη με ιπποτικά πνευστά. Ο δίσκος κλείνει χορευτικά ("Dandelion Seed"), αλλά αυτή τη φορά στους ρυθμούς της ερωτικής Kizomba. Δημιουργεί έτσι το κατάλληλο μουσικό χαλί για να μας συστήσει για πρώτη φορά την αγαπημένη του, τη Lisa.
Το Life Will See You Now, λοιπόν, είναι ένας δίσκος που υπόσχεται τις δύσκολες μέρες μας να τις κάνει πολύ καλύτερες. Καλή ακρόαση!
Σχετικό θέμα