Οι Sonics μπορεί να βρίσκονται ακόμα στο σανίδι, αλλά δυστυχώς περιοδεύουν με ένα μόνο μέλος απ' την αρχική τους σύνθεση. Κοιτώντας το εξώφυλλο των πρώτων δύο δίσκων τους που κυκλοφόρησαν μέσα στη δεκαετία του '60 διακρίνουμε ότι ο μόνος που παραμένει στη μπάντα είναι ο σαξοφωνίστας Rob Lind. Oι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό είναι πως οι Sonics αποτελούν πια κατά ένα μεγάλο μέρος μία tribute band. Όσο απουσιάζει ο Gerry Roslie με τα εκρηκτικά φωνητικά και ο κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος Larry Parypa, οι Sonics ποτέ δεν θα είναι ίδιοι (αν και υποτίθεται ότι απέχουν μόνο απ τις περιοδείες ενώ είναι ακόμα ενεργά μέλη της μπάντας).
Παρόλο που το συγκρότημα είναι ένα υβρίδιο της παλιάς του σύνθεσης, στο Gagarin ήρθε με πολύ περισσότερη ζωντάνια από το 2010 που μας είχε ξαναεπισκεφτεί. Σημαντικό ρόλο προφανώς έπαιξε η προσθήκη των Jake Cavaliere στα πλήκτρα/φωνητικά αλλά και του κιθαρίστα Evan Foster που χτυπιόταν μαζί με το κοινό στην πρώτη γραμμή. Τα βασικά φωνητικά τα είχε αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου o Freddie Dennis, μπασίστας των Sonics από το 2009. Ο Dennis τραγουδούσε αρκετά τραγούδια και σε προηγούμενα live της μπάντας, πριν ο Gerry Roslie σταματήσει τις περιοδείες λόγω προβλημάτων υγείας. Τώρα πια είναι ο βράχος των Sonics.
Έτσι το βράδυ ξεκίνησε με τα γκαραζογριλίσματα του "Cinderella" και με το κλασσικό "C'mon Everybody" του Eddie Cochran. Ο Rob Lind είχε αναλάβει τις συστάσεις ενώ παράλληλα μας ενημέρωσε ότι είμαστε το αγαπημένο του κοινό, μαζί με διάφορα άλλα τσιτάτα για να μας κερδίσει. Δεν ξέρω αν με τα λόγια τα κατάφερε, αλλά η διαχρονική διασκευή τους στο "Have Love Will Travel" είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα: crowd surfing και μαζική χορωδιακή υποστήριξη από το κοινό.
Το συγκρότημα πριν αποδεκατιστεί είχε κυκλοφορήσει το 2015 έναν εξαιρετικό καινούριο δίσκο το 'This is the Sonics'. Από εκεί μας έπαιξαν τα "Be A Woman", το "The Hard Way" των Kinks αλλά και το "I Don't Need No Doctor" του Ray Charles, που ήρθε και έδεσε στο παραλήρημα του encore. Οι διασκευές που παίζουν οι Sonics είναι γκρουβάτες και οργισμένες. Είτε διασκεύαζαν Little Richard είτε Richard Berry, από την πρώτη νότα και το πρώτο χτύπημα της μπαγκέτας του Dusty Watson καταλάβαινες τον χαρακτηριστικό ακατέργαστο ήχο τους. Μπορεί να μην έχουν βγάλει πολλούς δίσκους, όμως ο ήχος τους εξέλιξε τη rock και punk σκηνή. Είναι ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη, από τον Jack White και τους Nirvana, μέχρι τον Bruce Springsteen.
Ο καινούριος κιθαρίστας τους δεν κάλυψε το κενό του Larry, αλλά ήταν πιστός στις εκτελέσεις των κομματιών ενώ με τη σκηνική του παρουσία ξεσήκωσε το κοινό. Οι θεατές είχαν έρθει συνειδητοποιημένοι για το πάρτι που θα ακολουθούσε. Ειδικά από το "Psycho" και μετά οι πρώτες σειρές στο Gagarin χοροπήδαγαν ασταμάτητα. Μέχρι το φινάλε του "The Witch" έβλεπες ένα εντυπωσιακό ηλικιακό μείγμα να ξεσαλώνει.
Με δύο αναντικατάστατα μέλη να αποσύρονται η μπάντα είχε δύο επιλογές: είτε να συνεχίσει με μπαλαντέρ, είτε να σταματήσει. Αλλά για τους περισσότερους μουσικούς αυτής της ηλικίας η απόφαση να σταματήσουν είναι πολύ δύσκολη. Η επαφή με τον κόσμο είναι αυτό που τους δίνει ενέργεια και τους κρατάει νέους. Οπότε οι Sonics έβαλαν τα δυνατά τους, ανασχηματίστηκαν και μας ήρθαν για μία παθιασμένη εμφάνιση με αρκετό σπρώξιμο και κραυγές. Ακόμα και με αυτή τη σύνθεση, τα τραγούδια τους σε συνδυασμό με τη γοητεία της νοσταλγίας που κουβαλάνε κέρδισαν τον κόσμο που γέμισε το Gagarin.
Setlist
Cinderella
Shot Down
C'mon Everybody (Eddie Cochran cover)
Sugaree
Have Love, Will Travel (Richard Berry cover)
Be a Woman
Get In the Car (The Lords of Altamont cover)
Bad Betty
You've Got Your Head on Backwards
Keep a Knockin' (Little Richard cover)
The Hard Way (The Kinks cover)
Louie Louie (Richard Berry cover)
He's Waitin'
Look at Little Sister (Hank Ballard cover)
Boss Hoss
Money (That's What I Want) (Barrett Strong cover)
Lucille (Little Richard cover)
Psycho
Encore:
I Don't Need No Doctor (Ray Charles cover)
Strychnine
The Witch
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]
Παρόλο που το συγκρότημα είναι ένα υβρίδιο της παλιάς του σύνθεσης, στο Gagarin ήρθε με πολύ περισσότερη ζωντάνια από το 2010 που μας είχε ξαναεπισκεφτεί. Σημαντικό ρόλο προφανώς έπαιξε η προσθήκη των Jake Cavaliere στα πλήκτρα/φωνητικά αλλά και του κιθαρίστα Evan Foster που χτυπιόταν μαζί με το κοινό στην πρώτη γραμμή. Τα βασικά φωνητικά τα είχε αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου o Freddie Dennis, μπασίστας των Sonics από το 2009. Ο Dennis τραγουδούσε αρκετά τραγούδια και σε προηγούμενα live της μπάντας, πριν ο Gerry Roslie σταματήσει τις περιοδείες λόγω προβλημάτων υγείας. Τώρα πια είναι ο βράχος των Sonics.
Έτσι το βράδυ ξεκίνησε με τα γκαραζογριλίσματα του "Cinderella" και με το κλασσικό "C'mon Everybody" του Eddie Cochran. Ο Rob Lind είχε αναλάβει τις συστάσεις ενώ παράλληλα μας ενημέρωσε ότι είμαστε το αγαπημένο του κοινό, μαζί με διάφορα άλλα τσιτάτα για να μας κερδίσει. Δεν ξέρω αν με τα λόγια τα κατάφερε, αλλά η διαχρονική διασκευή τους στο "Have Love Will Travel" είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα: crowd surfing και μαζική χορωδιακή υποστήριξη από το κοινό.
Το συγκρότημα πριν αποδεκατιστεί είχε κυκλοφορήσει το 2015 έναν εξαιρετικό καινούριο δίσκο το 'This is the Sonics'. Από εκεί μας έπαιξαν τα "Be A Woman", το "The Hard Way" των Kinks αλλά και το "I Don't Need No Doctor" του Ray Charles, που ήρθε και έδεσε στο παραλήρημα του encore. Οι διασκευές που παίζουν οι Sonics είναι γκρουβάτες και οργισμένες. Είτε διασκεύαζαν Little Richard είτε Richard Berry, από την πρώτη νότα και το πρώτο χτύπημα της μπαγκέτας του Dusty Watson καταλάβαινες τον χαρακτηριστικό ακατέργαστο ήχο τους. Μπορεί να μην έχουν βγάλει πολλούς δίσκους, όμως ο ήχος τους εξέλιξε τη rock και punk σκηνή. Είναι ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη, από τον Jack White και τους Nirvana, μέχρι τον Bruce Springsteen.
Ο καινούριος κιθαρίστας τους δεν κάλυψε το κενό του Larry, αλλά ήταν πιστός στις εκτελέσεις των κομματιών ενώ με τη σκηνική του παρουσία ξεσήκωσε το κοινό. Οι θεατές είχαν έρθει συνειδητοποιημένοι για το πάρτι που θα ακολουθούσε. Ειδικά από το "Psycho" και μετά οι πρώτες σειρές στο Gagarin χοροπήδαγαν ασταμάτητα. Μέχρι το φινάλε του "The Witch" έβλεπες ένα εντυπωσιακό ηλικιακό μείγμα να ξεσαλώνει.
Με δύο αναντικατάστατα μέλη να αποσύρονται η μπάντα είχε δύο επιλογές: είτε να συνεχίσει με μπαλαντέρ, είτε να σταματήσει. Αλλά για τους περισσότερους μουσικούς αυτής της ηλικίας η απόφαση να σταματήσουν είναι πολύ δύσκολη. Η επαφή με τον κόσμο είναι αυτό που τους δίνει ενέργεια και τους κρατάει νέους. Οπότε οι Sonics έβαλαν τα δυνατά τους, ανασχηματίστηκαν και μας ήρθαν για μία παθιασμένη εμφάνιση με αρκετό σπρώξιμο και κραυγές. Ακόμα και με αυτή τη σύνθεση, τα τραγούδια τους σε συνδυασμό με τη γοητεία της νοσταλγίας που κουβαλάνε κέρδισαν τον κόσμο που γέμισε το Gagarin.
Setlist
Cinderella
Shot Down
C'mon Everybody (Eddie Cochran cover)
Sugaree
Have Love, Will Travel (Richard Berry cover)
Be a Woman
Get In the Car (The Lords of Altamont cover)
Bad Betty
You've Got Your Head on Backwards
Keep a Knockin' (Little Richard cover)
The Hard Way (The Kinks cover)
Louie Louie (Richard Berry cover)
He's Waitin'
Look at Little Sister (Hank Ballard cover)
Boss Hoss
Money (That's What I Want) (Barrett Strong cover)
Lucille (Little Richard cover)
Psycho
Encore:
I Don't Need No Doctor (Ray Charles cover)
Strychnine
The Witch
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]
Σχετικό θέμα