Δυστυχώς η μοίρα πολλές φορές είναι άδικη με αυτούς που δείχνουν ότι πρόκειται να ξεχωρίσουν. Σαν να προσπαθεί να πάρει στην αγκαλιά της τους πιο ευαίσθητους, τους πιο ρομαντικούς, τους περισσότερο ταλαντούχους και τους λιγότερο συμβατικούς. Ο Jeffrey Scott Buckley (17 Νοεμβρίου 1966-29 Μαΐου 1997), υπήρξε ακριβώς μια τέτοια περίπτωση καλλιτέχνη. Ευαίσθητος, ρομαντικός, ταλαντούχος και αντισυμβατικός. Με το ένα και μοναδικό album του, το περίφημο “Grace” που κυκλοφόρησε το 1994, πέτυχε αυτό που ελάχιστοι κατάφεραν να πετύχουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Να αλλάξει την ερμηνευτική προσέγγιση της rock μουσικής και να διέλθει τις πύλες της αιωνιότητας με τη μία και μοναδική του κυκλοφορία.
Γεννημένος στην Καλιφόρνια και μεγαλώνοντας σε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό περιβάλλον στράφηκε στη μουσική από πολύ μικρή ηλικία θέλοντας να ακολουθήσει την κληρονομιά του πατέρα του, του επίσης σπουδαίου Tim Buckley. Αν και σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Jeff συναντήθηκαν μόλις μία και μοναδική φορά, όταν αυτός ήταν οκτώ χρονών, η παρακαταθήκη του πατρός Buckley, υπήρξε το κυριότερο εφόδιό του.
Η αγάπη για τη jazz, τη soul, τη folk και φυσικά τη rock, καλλιεργήθηκε μέσα του από πολύ μικρή ηλικία. Οι θρυλικές μπάντες της δεκαετίας του '70, όπως οι Led Zeppelin, οι Queen, οι Genesis, και οι μοναδικοί performers της εποχής, όπως ο Leonard Cohen, o Frank Sinatra και η Aretha Franklin, ήταν αυτοί που τον ώθησαν στο να αφιερωθεί στη μουσική ερμηνεία και σύνθεση, που τόσο όμορφα είχε επαναπροσδιοριστεί από τον πατέρα του.
Κομβικό σημείο για την καριέρα του υπήρξε η μετακίνησή του στη Νέα Υόρκη το 1990. Η συμμετοχή του στο περίφημο κονσέρτο που διοργανώθηκε στην εκκλησία της Αγίας Άννας στο Brooklyn προς τιμήν του πατρός Buckley το 1991, ήταν το γεγονός που επρόκειτο να αλλάξει τη μουσική του πορεία. Ερμήνευσε κάποια από τα ωραιότερα τραγούδια του πατέρα του, (“I Never Asked To Be Your Mountain, “Phantasmagoria In Two, “Sefronia”), όπου παρουσία ενός πολυπληθούς κοινού, κατάφερε να φανερώσει τις μοναδικές φωνητικές του ικανότητες και τον ερμηνευτικό του δυναμισμό. Τα όσα εκτυλίχθηκαν εκείνη τη μοναδική βραδιά, αποτέλεσαν θέμα του ντοκιμαντέρ “Greetings From Tim Buckley”, που σας προτείνω να δείτε ανεπιφύλακτα.
Παραμένοντας στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε σε διάφορα τοπικά σχήματα κυρίως ως session μουσικός και παράλληλα ήρθε σε περισσότερο άμεση επαφή με το έργο δημιουργών όπως οι Bob Dylan και Bruce Springsteen. Στην εταιρία των τελευταίων, την περίφημη Columbia, υπέγραψε και το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο ως σόλο καλλιτέχνης. Υπό την αιγίδα της εν λόγω εταιρίας κυκλοφόρησε το θρυλικό “Grace” στις 23 Αυγούστου του 1994. Ένα album που αποτύπωνε το μοναδικό του ταλέντο που ελάχιστοι όμοιοί του διέθεταν. Το “Grace” δύσκολα κατατάσσεται σε ένα είδος μουσικής. Ξεκινώντας από τα πεδία του alternative rock, εξελίσσεται σταδιακά σε ένα λυρικό κρεσέντο, με μπόλικες δόσεις grunge κιθάρων που επικαλύπτονται από τα soul και jazz φωνητικά του Jeff. Εκτός από τις πρωτότυπες συνθέσεις όπως τα “Mojo Pin”, “ Grace” και “So Real” υπάρχουν και οι εκπληκτικές διασκευές στο “Hallelujah” του Leonard Cohen, στο “Lilac Wine” όπως είχε αποδοθεί από τη Nina Simone και η απόδοση της αναγεννησιακής μελωδίας “Corpus Christi Carol”.
Η προώθηση του δίσκου το επόμενο έτος, τον έφερε και στην Ευρώπη, όπου εμφανίστηκε στο θρυλικό Glastonbury. Μεταξύ αυτών που εξεπλάγησαν με την επί σκηνής του απόδοσης αλλά και με το υλικό του album, ήταν ο Edge των U2, οι Jimmy Page και Robert Plant, ο David Bowie και ο εκ των πρώτων του εμπνευστών, Bob Dylan. Υλικό από τις ζωντανές εμφανίσεις εκείνης της περιόδου, περιέχεται στο album “Mystery White Boy”, που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του.
Έπειτα από μια σύντομη περίοδο διακοπής, o Jeff επανήλθε στο studio με σκοπό την κυκλοφορία ενός δεύτερου full length album που επρόκειτο να ονομαστεί “My Sweetheart The Drunk”. Χρέη παραγωγής στο νέο άλμπουμ θα αναλάμβανε ο Tom Verlaine των Television. Ορισμένα από τα κομμάτια που ολοκληρώθηκαν και ερμηνεύτηκαν ζωντανά το 1997, έδειχναν μια στροφή του Buckley σε περισσότερο grunge-rock φόρμες, όπως τα “The Sky Is A Landfill” και “Yard Of Blonde Girls”. Όλο το υλικό από αυτή την περίοδο,- full-tracks, demos, sessions-, κυκλοφόρησε επίσης μεταθανάτια.
Στις 29 Μαΐου του 1997, η αιώνια φωνή του μοναδικού Jeff Buckley έμελε να σιγήσει στα κανάλια του ποταμού Mississippi. Τις βραδινές ώρες εκείνης της ημέρας, βούτηξε στα νερά του Wolf River Harbor για ένα μπάνιο, εξασκώντας την αγαπημένη του συνήθεια κατά τις ημέρες της εκεί παραμονής του. Το πτώμα του βρέθηκε στις 4 Ιουνίου και σύμφωνα με το επίσημο πόρισμα των αρχών ο θάνατός του οφειλόταν σε πνιγμό από ατύχημα.
Ήταν η μέρα που η μουσική έχασε τη φωνή ενός αγγέλου.
Γεννημένος στην Καλιφόρνια και μεγαλώνοντας σε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό περιβάλλον στράφηκε στη μουσική από πολύ μικρή ηλικία θέλοντας να ακολουθήσει την κληρονομιά του πατέρα του, του επίσης σπουδαίου Tim Buckley. Αν και σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Jeff συναντήθηκαν μόλις μία και μοναδική φορά, όταν αυτός ήταν οκτώ χρονών, η παρακαταθήκη του πατρός Buckley, υπήρξε το κυριότερο εφόδιό του.
Η αγάπη για τη jazz, τη soul, τη folk και φυσικά τη rock, καλλιεργήθηκε μέσα του από πολύ μικρή ηλικία. Οι θρυλικές μπάντες της δεκαετίας του '70, όπως οι Led Zeppelin, οι Queen, οι Genesis, και οι μοναδικοί performers της εποχής, όπως ο Leonard Cohen, o Frank Sinatra και η Aretha Franklin, ήταν αυτοί που τον ώθησαν στο να αφιερωθεί στη μουσική ερμηνεία και σύνθεση, που τόσο όμορφα είχε επαναπροσδιοριστεί από τον πατέρα του.
Κομβικό σημείο για την καριέρα του υπήρξε η μετακίνησή του στη Νέα Υόρκη το 1990. Η συμμετοχή του στο περίφημο κονσέρτο που διοργανώθηκε στην εκκλησία της Αγίας Άννας στο Brooklyn προς τιμήν του πατρός Buckley το 1991, ήταν το γεγονός που επρόκειτο να αλλάξει τη μουσική του πορεία. Ερμήνευσε κάποια από τα ωραιότερα τραγούδια του πατέρα του, (“I Never Asked To Be Your Mountain, “Phantasmagoria In Two, “Sefronia”), όπου παρουσία ενός πολυπληθούς κοινού, κατάφερε να φανερώσει τις μοναδικές φωνητικές του ικανότητες και τον ερμηνευτικό του δυναμισμό. Τα όσα εκτυλίχθηκαν εκείνη τη μοναδική βραδιά, αποτέλεσαν θέμα του ντοκιμαντέρ “Greetings From Tim Buckley”, που σας προτείνω να δείτε ανεπιφύλακτα.Παραμένοντας στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε σε διάφορα τοπικά σχήματα κυρίως ως session μουσικός και παράλληλα ήρθε σε περισσότερο άμεση επαφή με το έργο δημιουργών όπως οι Bob Dylan και Bruce Springsteen. Στην εταιρία των τελευταίων, την περίφημη Columbia, υπέγραψε και το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο ως σόλο καλλιτέχνης. Υπό την αιγίδα της εν λόγω εταιρίας κυκλοφόρησε το θρυλικό “Grace” στις 23 Αυγούστου του 1994. Ένα album που αποτύπωνε το μοναδικό του ταλέντο που ελάχιστοι όμοιοί του διέθεταν. Το “Grace” δύσκολα κατατάσσεται σε ένα είδος μουσικής. Ξεκινώντας από τα πεδία του alternative rock, εξελίσσεται σταδιακά σε ένα λυρικό κρεσέντο, με μπόλικες δόσεις grunge κιθάρων που επικαλύπτονται από τα soul και jazz φωνητικά του Jeff. Εκτός από τις πρωτότυπες συνθέσεις όπως τα “Mojo Pin”, “ Grace” και “So Real” υπάρχουν και οι εκπληκτικές διασκευές στο “Hallelujah” του Leonard Cohen, στο “Lilac Wine” όπως είχε αποδοθεί από τη Nina Simone και η απόδοση της αναγεννησιακής μελωδίας “Corpus Christi Carol”.
Η προώθηση του δίσκου το επόμενο έτος, τον έφερε και στην Ευρώπη, όπου εμφανίστηκε στο θρυλικό Glastonbury. Μεταξύ αυτών που εξεπλάγησαν με την επί σκηνής του απόδοσης αλλά και με το υλικό του album, ήταν ο Edge των U2, οι Jimmy Page και Robert Plant, ο David Bowie και ο εκ των πρώτων του εμπνευστών, Bob Dylan. Υλικό από τις ζωντανές εμφανίσεις εκείνης της περιόδου, περιέχεται στο album “Mystery White Boy”, που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του.
Έπειτα από μια σύντομη περίοδο διακοπής, o Jeff επανήλθε στο studio με σκοπό την κυκλοφορία ενός δεύτερου full length album που επρόκειτο να ονομαστεί “My Sweetheart The Drunk”. Χρέη παραγωγής στο νέο άλμπουμ θα αναλάμβανε ο Tom Verlaine των Television. Ορισμένα από τα κομμάτια που ολοκληρώθηκαν και ερμηνεύτηκαν ζωντανά το 1997, έδειχναν μια στροφή του Buckley σε περισσότερο grunge-rock φόρμες, όπως τα “The Sky Is A Landfill” και “Yard Of Blonde Girls”. Όλο το υλικό από αυτή την περίοδο,- full-tracks, demos, sessions-, κυκλοφόρησε επίσης μεταθανάτια.
Στις 29 Μαΐου του 1997, η αιώνια φωνή του μοναδικού Jeff Buckley έμελε να σιγήσει στα κανάλια του ποταμού Mississippi. Τις βραδινές ώρες εκείνης της ημέρας, βούτηξε στα νερά του Wolf River Harbor για ένα μπάνιο, εξασκώντας την αγαπημένη του συνήθεια κατά τις ημέρες της εκεί παραμονής του. Το πτώμα του βρέθηκε στις 4 Ιουνίου και σύμφωνα με το επίσημο πόρισμα των αρχών ο θάνατός του οφειλόταν σε πνιγμό από ατύχημα.
Ήταν η μέρα που η μουσική έχασε τη φωνή ενός αγγέλου.