Την Πέμπτη το βράδυ στο Φεστιβάλ Κερατσινίου - Δραπετσώνας «Λιπάσματα 2017: Φεστιβάλ στη θάλασσα», εμφανίστηκε η Ματούλα Ζαμάνη. Ο χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο κάθε ηλικίας στις κερκίδες, στα τραπέζια του αναψυκτηρίου και όρθιος μπροστά στη σκηνή. Η αλέγκρα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός που γνωρίσαμε από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μας κράτησε συντροφιά με αμείωτο κέφι και φοβερή ενέργεια.
Όταν το ρολόι έδειξε περασμένες δέκα και οι μεγάλοι είχαν ήδη πιει την πρώτη τους μπύρα και οι μικροί είχαν ήδη φάει το πρώτο τους παγωτό, ανέβηκε στη σκηνή η Ματούλα Ζαμάνη με την μπάντα της, που αποτελείται από τον Κώστα Νικολόπουλο στις κιθάρες, τον Θάνο Καζαντζή στα τύμπανα, το Γιάννη Κονταράτο στο βιολί και τον Ηλία Ρότσια στο μπάσο. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το "Πριν" από τον τελευταίο της δίσκο και συνέχισε με την "Δραπετσώνα", που περισσότερο τραγούδησε ο κόσμος παρά η ίδια, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να ζεστάνει πολύ γρήγορα. Στο σημείο αυτό εξομολογήθηκε, πως νιώθει πολύ ιδιαίτερα και κοντά στον κόσμο καθώς κάποτε ήταν καθηγήτρια έκθεσης σε ένα σχολείο κοντά στον χώρο των Λιπασμάτων. Μας ενημέρωσε χαριτολογώντας, ότι αυτό κράτησε μονάχα ένα χρόνο, καθώς ήταν απόφαση της μητέρας της.
Μπορεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου να μην ήταν στο πάλκο σωματικά, όμως η παρουσία του δεν έλειψε από τη συναυλία, καθώς ήταν παρών με αρκετά τραγούδια του στο πρόγραμμα όπως ο "Τρυγητής", η "Ουρά του αλόγου" και άλλα, που ξεσήκωσαν το κοινό με την χειμαρρώδη φωνή της Ματούλας Ζαμάνη. Η βραδιά κύλησε με διασκευές που προκάλεσαν χορό και μια εξ αυτών που ξεχώρισα ήταν το τραγούδι "Αραπίνα μου σκερτσόζα", το παραδοσιακό τραγούδι που έντυσε με φωνή και στίχους η Ρόζα Εσκενάζυ, με έντονο γκρουβάρισμα από κιθάρες και βιολί που κατέληξε στο μουσικό θέμα της σειράς "Κit".
Κάπου στη μέση της βραδιάς είχαμε την τύχη να ακούσουμε το νέο ακυκλοφόρητο τραγούδι της Ματούλας Ζαμάνη με τίτλο «Κινήσαμε παρέα για Ικαρία», που θα συμπεριλαμβάνεται στον επόμενο δίσκο. Το τραγούδι, αφιερωμένο εξ' ολοκλήρου στο νησί, μιλά για γκρουβαλά μαλλιά, για πόδια γυμνά, έρωτα και λευτεριά. Αποτελεί ξεκάθαρα ένα τραγούδι του camping. Η εισαγωγή του κομματιού, που ήταν ένα επαναλαμβανόμενο "ου-α", μου έφερε στο μυαλό τον Al Pacino στο «Άρωμα γυναίκας».
Ο χορός και το αστείρευτο κέφι παρέμεινε μέχρι το τέλος της συναυλίας. Μάλιστα, κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή και κάποιος που, ομολογουμένως, είχε τιμήσει το κρασί ιδιαιτέρως, αλλά παρόλα αυτά εκείνη τον αγκάλιασε τραγούδησαν παρέα και χόρεψαν. Μας αποχαιρέτησε με τον «Διάφανο», του Θανάση Παπακωνσταντίνου και εμείς φύγαμε με πιο καλοκαιρινή διάθεση, με γέλιο και χαρά σιγοτραγουδώντας πότε την "Τσιγγάνα" και πότε την "Μπανιστιρτζού".