Οι συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ένα συστατικό που συναντά κανείς στην τριάδα των Κανά, Μάλαμα, Παπακωνσταντίνου, το οποίο παραμένει αναλλοίωτο παρά την πάροδο των χρόνων, ακόμη κι όταν τους βλέπεις κατά μόνας. Σε μία συναυλία του Μάλαμα δεν πας με πρωτεύοντα σκοπό να ακούσεις τα εκάστοτε καινούρια κομμάτια ή να συναντήσεις κάποιο καινούριο project. Κάθε χρόνο είσαι πιστός σε ένα ραντεβού, για να μοιραστείς τις πιο κρυφές σου σκέψεις και συναισθήματα. Είτε πρόκειται για εκατό άτομα, είτε για σχεδόν εννιά χιλιάδες κόσμου, όπως συνέβη στο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα, όλοι γίνονται ένα και τραγουδούν, πονούν και ξορκίζουν ό,τι άσχημο.
Την περασμένη Δευτέρα βρεθήκαμε, λοιπόν, στο Θέατρο Βράχων, στον προτελευταίο σταθμό της καλοκαιρινής περιοδείας του Σωκράτη Μάλαμα. Μαζί του οι εξαιρετικοί μουσικοί του, ο ξεχωριστός Φώτης Σιώτας και η αιθέρια Λαμπρινή Καρακώστα. Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις εννέα και τελείωσε μετά βίας κάπου λίγο μετά τις δώδεκα. Χιλιάδες κόσμου είχαν γεμίσει το Θέατρο Βράχων, ενώ δεν σταμάτησαν να έρχονται πολλοί και μετά την έναρξη της συναυλίας. Άλλοτε ήταν λίγο ασφυκτικά, άλλοτε πάλι δεν σε ένοιαζε.
Το χειροκρότημα και οι επευφημίες του κόσμου, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή, δεν μπορούν να περιγραφούν. Παραδομένοι, ολότελα εκεί, κι εκείνος να ερμηνεύει για τρεις ώρες ακούραστα, με τόση απλότητα που σε κάνει να απορείς και παράλληλα να συνεχίζεις να ελπίζεις. Γιατί σε μία εποχή που η μουσική κατακρεουργείται, καλλιτέχνες όπως εκείνος δεν σταματούν να δημιουργούν και να ερμηνεύουν με ειλικρίνεια. Κι έτσι, κάθε υπερπαραγωγή με πλήθος ημίγυμνων, ανακυκλωμένη μουσική κι εύπεπτους στίχους μοιάζει λίγο αστεία, όταν συγκρίνεται με σκηνές, όπως η παρακάτω:
Πρόκειται για ποίηση ενδεδυμένη με μουσική παραπλανητική. Η ενορχήστρωση, ελαφρώς διαφοροποιημένη κάθε φορά, αποδίδει το ίδιο συναίσθημα. Τα κομμάτια γνώριμα, οι παύσεις, οι εισαγωγές με τα πνευστά και τα έγχορδα, τα γεμίσματα. Το βιολί του Φώτη Σιώτα, που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά στη μαεστρία του. Το ρομαντικό και το βουκολικό στοιχείο που ενώνονται με το σύγχρονο και το ηλεκτρονικό, ιδίως στα σόλο, χαρίζουν πολλαπλά ερεθίσματα.
Χροιά χαρακτηριστική, φωνή ανατριχιαστική κι ερμηνεία αναλλοίωτη. Με συμβουλές και διαρκή επικοινωνία με το κοινό. Πλέον η ερμηνεία του αποτελεί σημείο κατατεθέν. Μπορεί να χαρακτηριστεί «σωκρατική ερμηνεία», κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα.
Ο Φώτης Σιώτας πέρα από το εξαιρετικό βιολί, έχει μία φωνή ελκυστική, δεν μπορείς παρά να αφεθείς, όταν τον ακούς να τραγουδά το Αερικό ή το Σαν Παιδί. Η Λαμπρινή Καρακώτσα μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη. Η φωνή της απόλυτα ταιριαστή με εκείνη του Μάλαμα. Ερμηνεύει κάποτε με συστολή, κι είναι στιγμές που αφήνεται και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Από τις καλύτερες φωνές που έχουν περάσει δίπλα στον Μάλαμα.
Ακούσαμε τα: Μια βόλτα στα βαθιά. Φύλλα αλκαλικά, Ευτυχείς λυπημένοι και πότες, Η τράτα, Στην Αμερική, Κάτω απ’ το μαξιλάρι, Τα παξιμάδια, ο Θυμός, Τίποτα δεν χάθηκε, Το γράμμα, Με το κρασί στο αίμα, Για την Ελλάδα, Της σιωπής, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι, Διάφανος, Σαν παιδί, Αερικό, Δρόμο άλλαξε ο αέρας, Τσιγάρο ατέλειωτο, Νεράιδα, Τα ξωτικά, Χαμένο ρούχο, Κάτοπτρα, Τειρεσίας, Ηλιόπετρα, Έπιασε βροχή, Να βάλω τα μεταξωτά, Στα είπα όλα, Πριγκιπέσσα, Τα πάγια, Άσε τα ψέματα, Μπαγάσας. Για το τέλος ο μοναδικός Πεχλιβάνης, οπότε κι έγινε χαμός. Και Του χορού.
Στη συναυλία παρευρέθηκε ο Manu Chao, ο οποίος όμως δεν ανέβηκε στη σκηνή, παρά απόλαυσε τη βραδιά ως θεατής.
Φαινομενικά ίδιες, αλλά κάθε φορά τόσο διαφορετικές, οι εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα μένουν στο μυαλό μας για καιρό.
*Oι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το mixgrill.gr. *
Την περασμένη Δευτέρα βρεθήκαμε, λοιπόν, στο Θέατρο Βράχων, στον προτελευταίο σταθμό της καλοκαιρινής περιοδείας του Σωκράτη Μάλαμα. Μαζί του οι εξαιρετικοί μουσικοί του, ο ξεχωριστός Φώτης Σιώτας και η αιθέρια Λαμπρινή Καρακώστα. Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις εννέα και τελείωσε μετά βίας κάπου λίγο μετά τις δώδεκα. Χιλιάδες κόσμου είχαν γεμίσει το Θέατρο Βράχων, ενώ δεν σταμάτησαν να έρχονται πολλοί και μετά την έναρξη της συναυλίας. Άλλοτε ήταν λίγο ασφυκτικά, άλλοτε πάλι δεν σε ένοιαζε.
Το χειροκρότημα και οι επευφημίες του κόσμου, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή, δεν μπορούν να περιγραφούν. Παραδομένοι, ολότελα εκεί, κι εκείνος να ερμηνεύει για τρεις ώρες ακούραστα, με τόση απλότητα που σε κάνει να απορείς και παράλληλα να συνεχίζεις να ελπίζεις. Γιατί σε μία εποχή που η μουσική κατακρεουργείται, καλλιτέχνες όπως εκείνος δεν σταματούν να δημιουργούν και να ερμηνεύουν με ειλικρίνεια. Κι έτσι, κάθε υπερπαραγωγή με πλήθος ημίγυμνων, ανακυκλωμένη μουσική κι εύπεπτους στίχους μοιάζει λίγο αστεία, όταν συγκρίνεται με σκηνές, όπως η παρακάτω:
Πρόκειται για ποίηση ενδεδυμένη με μουσική παραπλανητική. Η ενορχήστρωση, ελαφρώς διαφοροποιημένη κάθε φορά, αποδίδει το ίδιο συναίσθημα. Τα κομμάτια γνώριμα, οι παύσεις, οι εισαγωγές με τα πνευστά και τα έγχορδα, τα γεμίσματα. Το βιολί του Φώτη Σιώτα, που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά στη μαεστρία του. Το ρομαντικό και το βουκολικό στοιχείο που ενώνονται με το σύγχρονο και το ηλεκτρονικό, ιδίως στα σόλο, χαρίζουν πολλαπλά ερεθίσματα.
Χροιά χαρακτηριστική, φωνή ανατριχιαστική κι ερμηνεία αναλλοίωτη. Με συμβουλές και διαρκή επικοινωνία με το κοινό. Πλέον η ερμηνεία του αποτελεί σημείο κατατεθέν. Μπορεί να χαρακτηριστεί «σωκρατική ερμηνεία», κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα.
Ο Φώτης Σιώτας πέρα από το εξαιρετικό βιολί, έχει μία φωνή ελκυστική, δεν μπορείς παρά να αφεθείς, όταν τον ακούς να τραγουδά το Αερικό ή το Σαν Παιδί. Η Λαμπρινή Καρακώτσα μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη. Η φωνή της απόλυτα ταιριαστή με εκείνη του Μάλαμα. Ερμηνεύει κάποτε με συστολή, κι είναι στιγμές που αφήνεται και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Από τις καλύτερες φωνές που έχουν περάσει δίπλα στον Μάλαμα.
Ακούσαμε τα: Μια βόλτα στα βαθιά. Φύλλα αλκαλικά, Ευτυχείς λυπημένοι και πότες, Η τράτα, Στην Αμερική, Κάτω απ’ το μαξιλάρι, Τα παξιμάδια, ο Θυμός, Τίποτα δεν χάθηκε, Το γράμμα, Με το κρασί στο αίμα, Για την Ελλάδα, Της σιωπής, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι, Διάφανος, Σαν παιδί, Αερικό, Δρόμο άλλαξε ο αέρας, Τσιγάρο ατέλειωτο, Νεράιδα, Τα ξωτικά, Χαμένο ρούχο, Κάτοπτρα, Τειρεσίας, Ηλιόπετρα, Έπιασε βροχή, Να βάλω τα μεταξωτά, Στα είπα όλα, Πριγκιπέσσα, Τα πάγια, Άσε τα ψέματα, Μπαγάσας. Για το τέλος ο μοναδικός Πεχλιβάνης, οπότε κι έγινε χαμός. Και Του χορού.
Στη συναυλία παρευρέθηκε ο Manu Chao, ο οποίος όμως δεν ανέβηκε στη σκηνή, παρά απόλαυσε τη βραδιά ως θεατής.
Φαινομενικά ίδιες, αλλά κάθε φορά τόσο διαφορετικές, οι εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα μένουν στο μυαλό μας για καιρό.
*Oι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το mixgrill.gr. *
Σχετικό θέμα