Τι θα ακούσεις:
synth-pop, new wave, dance-rock, dance-punk
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"I Used To", "Call The Police", "American Dream", "Black Screen"
Βαθμολογία: 8,5/10
Ακούγοντας το "American Dream", μια εικόνα μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Η Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του '70 και η ιερή μορφή του Alan Vega. Ήταν τα χρόνια εκείνα, που η dance εισέβαλε για τα καλά στο μουσικό στερέωμα της Αμερικής, μετατρεπόμενη σταδιακά σε μια από τους κυριότερες εκφραστικές συνιστώσες της pop κουλτούρας.
Αυτή ακριβώς η dance μουσική, στην πορεία των ετών έχασε κάτι από τη ζωηρότητα των χρωμάτων της και σαν να γκρίζαρε λίγο, όταν και αναμείχθηκε με το σκοτεινό χρώμα του Αγγλικού ουρανού και τη συνεπακόλουθη άνθηση της new wave.
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 επαναπροσδιορίστηκε εκ νέου, μετασχηματιζόμενη ενίοτε σε dance - electronica, σε dance - punk, αλλά και σε dance - rock. Στις αρχές της νέας χιλιετίας, «σκάνε» και οι LCD Soundsystem και τελειοποιούν όλα τα παραπάνω. Η μπάντα του James Murphy, με επίκεντρο το Μπρούκλιν, μπορεί να άλλαξε ουκ ολίγα μέλη, να διασπάστηκε και να επανασχηματίστηκε, όμως ουδέποτε έχασε την τάση της να καινοτομεί ή να πειραματίζεται.
Το τελευταίο album των LCD Soundsystem, και πρώτο μετά το reunion του 2015, είναι αριστουργηματικό. Είναι ταυτόχρονα και παλαιομοδίτικο ("Oh Baby") αλλά και σύγχρονο ("I Used To"). New wave και synth-pop ταυτόχρονα, με τραγούδια όπως το "Call The Police". Επίσης είναι απαράμιλλα νοσταλγικό, με κομμάτια όπως το "American Dream", που μου φέρνει, προσωπικά, ως εικόνα, μια on-stage συνεργασία μεταξύ των Alan Vega και Robert Smith.
Ο δίσκος κλείνει με το διάρκειας έντεκα λεπτών "Black Screen", που είναι αφιερωμένο στο David Bowie. Σκοπός του Murphy ήταν να δώσει κάποια από τα φωνητικά μέρη του τραγουδιού στο Leonard Cohen. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι πόσα όνειρα καταφέρνει να εκπληρώσει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή και πόσα όχι. Πριν απαντήσετε, ακούστε το "American Dream".
synth-pop, new wave, dance-rock, dance-punk
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"I Used To", "Call The Police", "American Dream", "Black Screen"
Βαθμολογία: 8,5/10
Ακούγοντας το "American Dream", μια εικόνα μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Η Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του '70 και η ιερή μορφή του Alan Vega. Ήταν τα χρόνια εκείνα, που η dance εισέβαλε για τα καλά στο μουσικό στερέωμα της Αμερικής, μετατρεπόμενη σταδιακά σε μια από τους κυριότερες εκφραστικές συνιστώσες της pop κουλτούρας.
Αυτή ακριβώς η dance μουσική, στην πορεία των ετών έχασε κάτι από τη ζωηρότητα των χρωμάτων της και σαν να γκρίζαρε λίγο, όταν και αναμείχθηκε με το σκοτεινό χρώμα του Αγγλικού ουρανού και τη συνεπακόλουθη άνθηση της new wave.
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 επαναπροσδιορίστηκε εκ νέου, μετασχηματιζόμενη ενίοτε σε dance - electronica, σε dance - punk, αλλά και σε dance - rock. Στις αρχές της νέας χιλιετίας, «σκάνε» και οι LCD Soundsystem και τελειοποιούν όλα τα παραπάνω. Η μπάντα του James Murphy, με επίκεντρο το Μπρούκλιν, μπορεί να άλλαξε ουκ ολίγα μέλη, να διασπάστηκε και να επανασχηματίστηκε, όμως ουδέποτε έχασε την τάση της να καινοτομεί ή να πειραματίζεται.
Το τελευταίο album των LCD Soundsystem, και πρώτο μετά το reunion του 2015, είναι αριστουργηματικό. Είναι ταυτόχρονα και παλαιομοδίτικο ("Oh Baby") αλλά και σύγχρονο ("I Used To"). New wave και synth-pop ταυτόχρονα, με τραγούδια όπως το "Call The Police". Επίσης είναι απαράμιλλα νοσταλγικό, με κομμάτια όπως το "American Dream", που μου φέρνει, προσωπικά, ως εικόνα, μια on-stage συνεργασία μεταξύ των Alan Vega και Robert Smith.
Ο δίσκος κλείνει με το διάρκειας έντεκα λεπτών "Black Screen", που είναι αφιερωμένο στο David Bowie. Σκοπός του Murphy ήταν να δώσει κάποια από τα φωνητικά μέρη του τραγουδιού στο Leonard Cohen. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι πόσα όνειρα καταφέρνει να εκπληρώσει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή και πόσα όχι. Πριν απαντήσετε, ακούστε το "American Dream".