Ο δίσκος: "Στις όχθες της αυγής"
Μουσική-Στίχοι: Βασίλης Φλώρος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Δημήτρης Μυστακίδης, Ανατολή Μαργιόλα, Βασίλης Φλώρος
Κυκλοφορία: 5/2010 (Legend)
Το σίγουρο είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ ταλέντο, καλές προθέσεις και καλή αισθητική. Ο Βασίλης Φλώρος ευτύχησε να δει τα στοιχεία αυτά να αναγνωρίζονται από καλλιτέχνες του διαμετρήματος των Γ.Νταλάρα και Δ.Ζερβουδάκη, αλλά και από κορυφαίους μουσικούς όπως οι Δ.Μυστακίδης, Φ.Σιώτας και Αλ.Αποστολάκης. Είναι πραγματικά "ευχής έργον" να έχεις τέτοιους συνοδοιπόρους στην πρώτη σου δισκογραφική δουλιά.
Δισκογραφικό ντεμπούτο λοιπόν για τον νέο τραγουδοποιό Βασίλη Φλώρο, που "Στις όχθες της αυγής" μας δίνει 13 ενδιαφέρουσες δικές του δημιουργίες. Όλη η ατμόσφαιρα του δίσκου, από το booklet μέχρι τις συνθέσεις και τη θεματολογία των τραγουδιών, σε πείθει αμέσως ότι έχεις να κάνεις με έναν καλλιτέχνη έντονα επηρεασμένο από τα θετικά στοιχεία της λεγόμενης "Σχολής της Θεσσαλονίκης" (Παπάζογλου, Μάλαμας, Ζερβουδάκης κ.ά.) ή γενικώς από τη γενιά των τραγουδοποιών του ’90. Ειδικότερα, δε, ακούς μεγάλη επιρροή από τον Θ.Παπακωνσταντίνου - κυρίως στο στίχο - αφού ο πυρήνας της θεματολογίας μοιάζει με εξιστορήσεις ενός Πηλιορείτη βαρκάρη σε κάποιο καφενείο. Αναφορές σε θέματα καθημερινά ή ακόμη και αστρικά, μυθολογικά, που ενδιάμεσα σχολιάζουν με αφαιρετικό (και κάποιες φορές αόριστο) τρόπο πιο... απτές καταστάσεις ("Αν δεν υπήρχε το γιατί / τι θα ’τανε το διότι / θα ’φτάναν στο στερέωμα / οι τελευταίοι πρώτοι").
Τα στιχάκια είναι όμορφα καμωμένα, οι ενορχηστρώσεις και οι εκτελέσεις δεν θα μπορούσαν να μην είναι εξαιρετικές, αφού συνυπογράφονται από μια "αφρόκρεμα" μουσικών, ενώ και οι ερμηνείες είναι άψογες. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία των τραγουδιών, ο Βασίλης Φλώρος μοιάζει ικανός να συνδυάζει μια ευρύτατη γκάμα επιρροών, πατώντας στην Παράδοση (Ήπειρος, Αν.Θεσσαλία, Δ.Μακεδονία, Β.Αιγαίο) και την παρακαταθήκη των Σμυρνέικων-Ρεμπέτικων-Λαϊκών. Ο τραγουδοποιός, ξεκινώντας από την έντεχνη μπαλάντα, "παίζει" με ρούμπες, σέρβικα, τσιφτετέλια, με όργανα όπως το κανονάκι, ο τζουράς και τα εξαιρετικά παιγμένα χάλκινα πνευστά, δίπλα σε κιθάρες και βιολιά. Κορυφαία στιγμή του άλμπουμ το... σύγχρονο ρεμπέτικο (!) "Στη δρακότρυπα" όπου όλα δένουν άψογα και ο Ζερβουδάκης σε καθηλώνει. Εξαιρετικά κομμάτια επίσης τα "Ο ταξιδιώτης", "Γεμιτζής", "Το κρυφό μανδράκι", "H Γη γυρίζει φάλτσα".
Ένας από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε φέτος, που αξίζει να αποκτήσει κανείς, για να μάθει αυτόν τον νέο τραγουδοποιό, τον οποίο προσωπικά περιμένω στο δεύτερο βήμα του περισσότερο απαλλαγμένο από ανεπεξέργαστες επιρροές που είναι λογικό να βρίσκονται (σε κάποια σημεία) στην παρθενική του δισκογραφική κατάθεση.
Μουσική-Στίχοι: Βασίλης Φλώρος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Δημήτρης Μυστακίδης, Ανατολή Μαργιόλα, Βασίλης Φλώρος
Κυκλοφορία: 5/2010 (Legend)
Το σίγουρο είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ ταλέντο, καλές προθέσεις και καλή αισθητική. Ο Βασίλης Φλώρος ευτύχησε να δει τα στοιχεία αυτά να αναγνωρίζονται από καλλιτέχνες του διαμετρήματος των Γ.Νταλάρα και Δ.Ζερβουδάκη, αλλά και από κορυφαίους μουσικούς όπως οι Δ.Μυστακίδης, Φ.Σιώτας και Αλ.Αποστολάκης. Είναι πραγματικά "ευχής έργον" να έχεις τέτοιους συνοδοιπόρους στην πρώτη σου δισκογραφική δουλιά.
Δισκογραφικό ντεμπούτο λοιπόν για τον νέο τραγουδοποιό Βασίλη Φλώρο, που "Στις όχθες της αυγής" μας δίνει 13 ενδιαφέρουσες δικές του δημιουργίες. Όλη η ατμόσφαιρα του δίσκου, από το booklet μέχρι τις συνθέσεις και τη θεματολογία των τραγουδιών, σε πείθει αμέσως ότι έχεις να κάνεις με έναν καλλιτέχνη έντονα επηρεασμένο από τα θετικά στοιχεία της λεγόμενης "Σχολής της Θεσσαλονίκης" (Παπάζογλου, Μάλαμας, Ζερβουδάκης κ.ά.) ή γενικώς από τη γενιά των τραγουδοποιών του ’90. Ειδικότερα, δε, ακούς μεγάλη επιρροή από τον Θ.Παπακωνσταντίνου - κυρίως στο στίχο - αφού ο πυρήνας της θεματολογίας μοιάζει με εξιστορήσεις ενός Πηλιορείτη βαρκάρη σε κάποιο καφενείο. Αναφορές σε θέματα καθημερινά ή ακόμη και αστρικά, μυθολογικά, που ενδιάμεσα σχολιάζουν με αφαιρετικό (και κάποιες φορές αόριστο) τρόπο πιο... απτές καταστάσεις ("Αν δεν υπήρχε το γιατί / τι θα ’τανε το διότι / θα ’φτάναν στο στερέωμα / οι τελευταίοι πρώτοι").
Τα στιχάκια είναι όμορφα καμωμένα, οι ενορχηστρώσεις και οι εκτελέσεις δεν θα μπορούσαν να μην είναι εξαιρετικές, αφού συνυπογράφονται από μια "αφρόκρεμα" μουσικών, ενώ και οι ερμηνείες είναι άψογες. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία των τραγουδιών, ο Βασίλης Φλώρος μοιάζει ικανός να συνδυάζει μια ευρύτατη γκάμα επιρροών, πατώντας στην Παράδοση (Ήπειρος, Αν.Θεσσαλία, Δ.Μακεδονία, Β.Αιγαίο) και την παρακαταθήκη των Σμυρνέικων-Ρεμπέτικων-Λαϊκών. Ο τραγουδοποιός, ξεκινώντας από την έντεχνη μπαλάντα, "παίζει" με ρούμπες, σέρβικα, τσιφτετέλια, με όργανα όπως το κανονάκι, ο τζουράς και τα εξαιρετικά παιγμένα χάλκινα πνευστά, δίπλα σε κιθάρες και βιολιά. Κορυφαία στιγμή του άλμπουμ το... σύγχρονο ρεμπέτικο (!) "Στη δρακότρυπα" όπου όλα δένουν άψογα και ο Ζερβουδάκης σε καθηλώνει. Εξαιρετικά κομμάτια επίσης τα "Ο ταξιδιώτης", "Γεμιτζής", "Το κρυφό μανδράκι", "H Γη γυρίζει φάλτσα".
Ένας από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε φέτος, που αξίζει να αποκτήσει κανείς, για να μάθει αυτόν τον νέο τραγουδοποιό, τον οποίο προσωπικά περιμένω στο δεύτερο βήμα του περισσότερο απαλλαγμένο από ανεπεξέργαστες επιρροές που είναι λογικό να βρίσκονται (σε κάποια σημεία) στην παρθενική του δισκογραφική κατάθεση.
Σχετικό θέμα